கடைக்காரர் செந்தாமரை கடையில் இருந்தால் சிறுவர்களுக்கு சிம்ம சொப்பனம்தான். அவருடைய தோரணையே மிரட்டும் தொனியில்தான் இருக்கும்.

நெருக்கமாகக் கை குலுக்குவது, கன்னங்களில் முத்தமிட்டு முகமன் கூறுவது என வேறெந்த நாட்டையும்விடப் பிரான்சில் நெருக்கம் அதிகம்...

நேற்று காவல்நிலையத்தில் இ-பாஸ் வாங்க காத்திருந்த லக்ஷ்மணனிடம் பேச்சுக் கொடுத்தேன்.

கண்களைத் திறந்தேன் பஸ்ஸின் இடதுபக்கம் சில இரும்புச் சட்டங்கள் பஸ்ஸை நசுக்கியபடி உள்ளே வந்துகொண்டிருந்தது...

தேர்வு இல்லை, வீட்டுப்பாடம் இல்லை என கட்டற்ற சுதந்திரத்தை அனுபவித்தாலும், அவர்களின் அறிவுத்திறனை மீட்டெடுக்கவேண்டிய பொறுப்பு இன்றைய ஆசிரியர்களுக்கு சவாலாக இருக்கும்.

யதார்த்தங்களை உணர்த்தும் இரு வரி கதைகள்...

1952-ம் ஆண்டு, ஒரு சுவிஸ் குழு எவரெஸ்ட்டின் உச்சிக்கு 1000 அடிகள் வரை சென்ற பிறகு, பலனின்றி திரும்பவேண்டியதாயிற்று.

ஒரு வாய் தோசை, மறுவாய் பாடல். இடையே குளம்படிச் சத்த மெட்டு என எல்லாமே சரியான அலைவரிசையில் அரங்கேறிக்கொண்டிருந்தன.

முற்றும் இரு வேறுபட்ட ஆளுமைகளின் சந்திப்புகள் மனித குலத்துக்கு ஒரு புதிய பாதையை, புதிய விடியலை, புதிய அறிவை போதிப்பவை....

இந்தக் கோயிலில் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மனிதர்களை நரபலி கொடுத்துள்ளனர் என்று அவர்களது முன்னோர் கூறிய தகவலைப் பகிர்ந்தனர். கோயில் முற்றிலும் சிதைந்த நிலையில் பாடாவதியாக இருந்தது...

வீட்டிலேயே இருந்து வெயிட் போட்ட காரணத்தால் நண்பர்களுடன் வீடியோ சேட் செய்யும்போது, பரஸ்பரம் அடையாளம் தெரியாமல் அவஸ்தைப்படுவதும் அடிக்கடி நடக்கும்...

என்னைச் சுற்றிலும் யார் யாரோ அமர்ந்திருக்க, வெளியே சன்னமான மெல்லிய பேச்சுக்கள்... எலக்ட்ரானிக் சமிக்கை ஒலிகள், அலைபேசி அழைப்புகள் பேழைக்குள் கேட்டன...

வெளியூர் திருவிழாவுக்கே வண்டி கட்டி வேடிக்கை பார்க்கப் போவோம்...

மொக்கைப் படங்கள் எனத் தெரிந்தும், தியேட்டரினுள் இரண்டு மணிநேரங்கள் செலவிட்ட பல திரைப்பட அனுபவங்கள் எனக்கு உண்டு....

"வி மிஸ் யு லாக்டௌன்" என்று கூறும் வகையில் நாம் தவறவிடக்கூடிய அந்த அனுபவங்கள் குறித்த ஒரு வேடிக்கைப் பதிவு.

``பகல் முழுக்க எங்களுடன் இருக்கிறீர்கள்.. அரசுப்பணி, கட்சிப்பணி என பல்வேறு அலுவல் இருக்கும்போது எப்போது படிக்கிறீர்கள்'' என நேருவிடம் கேட்டார்.

வீட்டுக்கு எதிரே இரண்டு தெரு தள்ளியிருந்த கோயில் திறந்துவிட்டதாக என் எதிர்வீட்டுக்காரர் சொன்னார். அந்தக் கோயிலில் ஆள் வரத்து அதிகமாக இருக்காது.

தான் உலகம் சுற்றினாலும் என்னை அவர் அருகில் இருக்கும் கொடைக்கானல் தவிர வேறெங்கும் அழைத்துச் சென்றதில்லை....

செய்தித்தாளை ஆழ்ந்து வாசித்துக்கொண்டிருந்த என் சிந்தனையை குலைக்கும்விதமாக ஹாலில் வைத்திருந்த என் கைப்பேசி அலறி என்னை அழைத்தது.

அவன் டீக்கடையில் இருக்கக்கூடிய அரைமணி நேரமும் நானும் அங்கு இருக்கத் தொடங்கினேன். அவனது வழக்கமான செயல்களில் எந்த மாற்றமும் இல்லை.

கையில் இருந்த உளுந்து வடை அதைச்சுற்றி இருந்த சட்னி.. மழையின் குளிர்ச்சி பொறிக்கப்பட்ட உளுந்தின் மொறுமொறு வாசம் ..... ம்ம்ம்ஹூம் அடடா என்ன ஒரு மகிழ்ச்சி.....

செல்வி, பாத்திரங்களைக் கழுவிவிட்டு வீட்டைப் பெருக்கிக் கொண்டிருந்தாள். அப்போது, பக்கத்து காம்பவுண்டில் குடியிருக்கும் உமா வந்தாள்...

பாயின் கையில் வழக்கமாயிருக்கும் கட்டைப்பைக்குப் பதிலாக சில பாலித்தீன் பைகள்...

இளைஞர்கள் அணியும் டீ சர்டுகளில், ஆட்டோக்களின் முன் இருக்கும் கண்ணாடிகளில், முடி திருத்தம் செய்யும் சலூன்கடைகளில் என எல்லாவற்றிலும் அந்தப் புகைப்படத்தைக் காணலாம்...

ஹலோ ஆப்பில் தேடி டவுண்லோடு செய்து "காசேதான் கடவுளடா" வாட்ஸ் அப் ஸ்டேட்டஸ் போட்டுவிட்டு, மகளை அணைத்தவாறு தூங்கப்போனாள்...

என்ன விலை என்றேன்... அமெரிக்க நண்பர்களின் பரிசு என்றான்... நமக்கும்தான் இருக்கிறார்களே! என்ற ஆதங்கத்தோடு பார்த்தவனை... நீயும் ஏதாவது கேளேன் என்றான்....

மீதமிருந்த கடைசி டீயை ஒரே மொடக்கில் குடித்துவிட்டு இடத்தைக் காலி செய்தேன். நான் வளரவே இல்லை என்பதை எவ்வளவு நாசூக்காக சொல்லி விட்டார்...

``போர் அடிக்குது ....'' இந்த இரட்டை சொல் கேளா குடும்பங்கள் இங்கு இருக்க முடியாது.

லாக்டெளன் 4.0-வின் எதார்த்தங்களை உணர்த்தும் ஒரு வரிக் கதைகள்...

ஒரே பாட்டில் பணக்காரர் ஆகும் தமிழ் ஹீரோ போல, ஒரு வாரத்தில் பணக்காரர் ஆகும் வித்தையைக் கரைத்துக் குடித்துவிட்டு வந்து கெத்தாக கடையைத் திறந்திருப்பார் சலூன்காரர்.

வழக்கத்துக்கு மாறாக ஒரு வித நிசப்தம் அன்று கடலை சூழ்ந்திருந்தது.

முதலாமாண்டு விடுதி மாணவர்கள் தொலைக்காட்சி இருக்கும் அறைக்குச் செல்லக் கூடாது என்பது அங்கு எழுதப்படாத விதியாக இருந்தது.

தனக்குக் கடிதமே வருவதில்லை என அறியாமையால் சிறுவர்களும், தள்ளாமையால் முதியவர்களுக்கு அழும்போது இவர் சொல்லும் ஒரே பதில் காலம் வரும் என்பதே!

மீண்டும் கப்பை எடுத்து வாயருகே எடுத்து வரும்போதே அதன் அற்புதமான நறுமணம் மயக்கியது... ஒரு மடக்...

`Money Heist' எனும் மயக்கும் வெப் சீரிஸ் பற்றிய என் பார்வை...

ஒரு அன்டர்கிரவுன்டினுள் பாழடைந்த அறைபோல் பழைமையாய் இருக்கும் நான் படித்த இன்ஸ்டிட்டியூட்...

சிறிது நேர பரபரப்புக்குப் பின், அவளின் நினைவு வந்து எட்டிப் பார்த்தேன்...

3 மாதத்திற்கு ஒரு கடிதம் எழுதும் வழக்கத்தை இன்றும் கடைப்பிடித்து வருகிறார், வங்கியில் பணிபுரிந்து பணி நிறைவுபெற்ற என்னுடைய தாத்தா.

ஊரில் யாராவது, `சென்னைக்குப் போக எவ்வளவு தூரம் டா?' என கேட்டால், `இரண்டு ஹாலிவுட் படங்கள் பார்ப்பதற்கு எடுத்துக்கொள்ளும் நேரம்' என்பான்...

ஹாலிவுட் மற்றும் தமிழ் படங்களில் பணியாற்றி, தற்போது அமெரிக்காவில் வசித்து வரும் நவின் சீதாராமன் தன் சொந்த ஊர் நினைவுகளை பகிர்ந்திருக்கிறார்..