அந்த மாளிகை ஒருவகையில் எல்லாவற்றிலிருந்தும் முற்றிலும் துண்டிக்கப்பட்டு, புவியியல் அமைப்பில் பூமியைப்போலவே கடலாலும் மலைகளாலும் சூழப்பட்டிருந்தது. `ஒருவர் மட்டுமே அந்த மாளிகையின் அருகில் தங்கியிருக்கிறார்; சாதாரண உரையாடல்கூட அவரிடம் சாத்தியமில்லை’ என்றார்கள். அதிகமும் ஆழ்ந்த தனிமையை நேசிக்கும் எனக்கு அது உதவியாகத்தான் இருக்குமென்று அவர்களுக்குச் சொன்னேன். அங்கு சாப்பிடுவதற்கு உணவுவிடுதி எதுவும் இல்லை  எனவும்  எனக்கு  அறிவுறுத்தினார்கள். அது ஒன்றும் எனக்குப் புதிதில்லை. நன்றாக நடக்க விரும்பும் எனக்கு, அது நிச்சயம் தொந்தரவாக இருக்கப்போவதில்லை.

ஆழ்ந்த ரேகைகளைப்போல் நெற்றியில்  கிடக்கையாகக் கோடுகள் படிந்திருந்த கிழவர், கேட்டின் ஒரு பக்கத்தை அநாயசமாகத் திறந்து தள்ளினார். நான் யூகித்தேன்... `இவர்தான் அந்தக் காவலாளியாக இருக்க முடியும்.’ நல்ல வெளிர்மஞ்சள் முறுக்கு மீசையின் முனைகளில் வெற்றிலைப்பாக்குக் கறைகள் ஒட்டியிருந்தன. பரிசுத்தமான நரையில் கச்சிதமான தாடி அவருக்குக் கம்பீரமான அழகைக் கூட்டின. அந்த வயதிலும் திடகாத்திரம் மிளிரும் உடம்பில் வெண்ணிறத் துண்டும், கணுக்கால் தெரியுமளவுக்கு வேட்டியும் சாதாரண செருப்பும் அணிந்திருந்தார். குரோட்டன்ஸ்களால் பகுக்கப்பட்டிருந்த காருக்கான சிமென்ட் பாதை, மாளிகை முகப்பின் முன்பாக எழும்பியிருந்த உயரமான தூண்களுக்கு நடுவில், அகலமும் நீளமுமான படிக்கட்டின் முன்பு சென்று நின்றது.

கம்பீரமான மரங்களின் பசுமையோடு வீற்றிருக்கும் அந்த மாளிகை, கடந்துசெல்லும் எல்லாவற்றையும் ஆழ்ந்துபார்க்கும் உயிரூட்டப்பட்ட ஒன்றைப்போல இருந்தது அல்லது மாளிகை குறித்த முழுமையில் அது திளைத்திருந்ததும் காரணமாக இருக்கலாம். அசலான பிரமாண்டத்தைத் தனக்குள் வைத்திருக்கும் ஓர் அனுபவசாலியின் முழுமை என்றும் அதைக் குறிப்பிடலாம். நிச்சயமாக, மனிதர்கள் உருவாக்கிய எத்தனையோ அழகான மாளிகைகளில் அதுவும் ஒன்றில்லை.

இரண்டாள் உயரமும் ஆறடி அகலமும் கொண்ட இரட்டைக்  கதவை, படிக்கட்டு ஏறி தள்ளித் திறந்தார் கிழவர். வீட்டின் மேற்கூரையில் குடையைப்போல் கவிழ்க்கப்பட்ட கண்ணாடிக் கூம்பின் வழியே, வானத்து வெளிச்சம் மழையைப்போல் தரையிறங்கிக்கொண்டிருந்தது. வெளிச்சம் ஏற்படுத்திய வெப்ப உணர்வுக்கு எதிராக உள்ளே இதமான குளிர்ச்சி நிரம்பியிருந்தது. அத்தனை பெரிய மாளிகையில் அந்த ‘வயதான இளைஞர்’ தவிர யாருமில்லை. நான் எனது பொருட்களைத் தூக்கி வந்தபடி அவரைப் பார்த்துச் சிரித்தேன். அவர் புன்னகைத்தபடி என்னை ஊடுருவிப் பார்த்தார். எனக்கான அறையைத் திறந்து குளிர்சாதனத்தை இயக்கிவிட்டு சிரித்தபடி சென்றுவிட்டார்.

கதவை உட்புறமாகத் தாழிட்டேன். அறையின் ஒழுங்கும் சுத்தமும் என்னைக் கவர்ந்தன. சராசரிக் கூடத்தின் அளவிலிருந்து வேறுபட்ட உயரமும் அகலமும் கொண்ட பெரிய படுக்கையறை.  இரண்டு கைகளையும் நீட்டினால் விரியும் அளவுள்ள குளிர்சாதனப் பெட்டி. ஆளை விழுங்கும் ‘க்யூன் சைஸ்’ கட்டில். எனக்காக ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட ஒரு மரமேசை மற்றும் மேசை விளக்கு தவிர வேறு எதுவும் இல்லை. ஒப்புக்கொண்டு வந்திருக்கும் திரைக்கதை பணி முடியும் வரை இதுதான் எனக்கான அறை. நான் அங்கு மிகச்சிறிய பொருளாக ஆகி இருந்தேன். சன்னல் வழியே பார்த்தேன். ஆயுள்கூடிய மரங்கள் கண்களை நிறைத்தன. அதன் அடர்த்தியான நிழலே மன அமைதியைத் தருவதாக இருந்தது.

சுவரையொட்டி மேலே செல்லும் அகலமான வளைவான பளிங்குப் படிக்கட்டு மாடிக்கு அழைத்துச்சென்றது. பிரமாண்டமான பன்னிரண்டு படுக்கை அறைகள் (நான் மெனக்கெட்டு எண்ணினேன்). ஒரு நவீன சமையலறை. எந்த அறையிலும் கூடத்திலும் ஒரு பொருளும் இல்லை. எல்லாமும் வெறிச்சென்றிருந்தன. குளியலறைகள் ஒவ்வொன்றும் ஒவ்வொரு குணாம்சம் பொருந்தியதாக இருந்தன. இரண்டு பெரிய நீராவிக் குளியல் அறைகள். இரண்டு மாடிகளுக்கு மேலே, மேலும் மேலும் மாடிகள் இருக்கலாம் என யூகித்தேன். அங்கிருந்து பிரகாசமான கடல் ஒரு மறைப்புமின்றி வெள்ளை நீர்ப்பரப்பைப் போல் வானத்துச் சரிவில் சேர்ந்திருந்தது. கடலைப் பார்த்த பிறகுதான் நான் அலைகளின் சத்தத்தையே உணர்ந்தேன். அது ஒரு மென்சத்தம். கவனித்தால் மட்டுமே கேட்க முடிகிற தொலைவில் இருந்தது. மாளிகையின் தொடர்ச்சியாக மரங்களின் அடர்த்திக்கும் மத்தியில் பல கட்டடங்கள் ஆங்காங்கே இருப்பதைப் பார்த்தேன். ஒருவகையில் இதை உருவாக்க நினைத்த மனிதனின் தேவையை நினைத்தேன். அது அவரவர் வாழ்க்கை சார்ந்தது என விலகிக்கொண்டேன்.

அதிகமும் துப்புரவுப் பணியாளர்கள், மாளிகையின் பராமரிப்பாளர்கள் சிறிய கேட்டின் வழியே வந்தனர். நுழையும்போது அவர்களைப் பார்க்க முடிந்தது. பின்பு அவர்களின் பணிநிமித்தமாக இங்கே எங்கேயோ மறைந்துபோனார்கள்.

பின்புறச் சுற்றுப்படிக்கட்டு நம்மைத் தாழ்வாரத்தின் இடதுபுற கீழ் முகப்புக்கு  அழைத்துவருகிறது. அங்கே அதுவரை கவனித்திராத நிலைக்கண்ணாடி ஒன்று சுவரில் பொருத்தப்பட்டிருந்தது. பிரவுன் நிறத் தடித்த சட்டமிட்ட அக்கண்ணாடி ஒரு சுவரைப்போலவே நீளமும் அகலமும் கொண்டிருந்தது. அதை நெருங்க நெருங்க அதன் முன் இருக்கும் அனைத்துக் காட்சிகளும் அதனுள் விரிவடைந்து கொண்டிருந்தன. என் உருவம் பார்த்தேன். கண்ணாடியைக் கண்டுபிடித்தவன்தான் இவ்வுலகின் ஆகச்சிறந்த உன்னதத்தைக் கண்டுபிடித்தவன்  என்பதில் என்ன சந்தேகம் இருக்க முடியும்? நான் அம்மாளிகைக்குச் சிறிதும் பொருத்த மற்றவனாகத் தெரிந்தேன். சிகையை ஒதுக்கி, சட்டையைச் சரிசெய்து, முகம் துடைத்து, அம்மாளிகைக்குத் தகுதியுடைய உருவத்தைத் தர முயற்சித்துப் பார்த்தேன். தோல்வியை ஒப்புக்கொள்ள நேரம் எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.
 
ஏன் அக்கண்ணாடி முன்பு அவ்வாறு நடந்துகொண்டேன்? அபத்தங்கள் நிறைந்த மனித வாழ்வின் சில தருணங்களில் அதுவும் ஒன்றுதான். பல வருடங்களுக்கு முன்பு ஆரம்பகட்ட நகர வாழ்க்கையின்போது, பணிநிமித்தமாக நட்சத்திர ஹோட்டல் களுக்குச் சென்றபோதெல்லாம் இவ்வாறு நடந்துகொள்ள முயற்சித்திருக்கின்றேன். எப்படிக் கழுவினாலும் ஏழ்மை மறைந்து விடாத எனது முகத்தில், அந்த ஹோட்டல்கள் என்னை ஏற்றுக்கொண்டதே இல்லை. நகரத்தின் பிரமாண்டத்தோடு பொருத்திக் கொள்ள விரும்பிய - அறியாமையுடன் நடந்துகொண்ட - நாட்கள் அவை.
பின்னாட்களில் எனக்கும் அந்தப் பகட்டான இடங்களுக்குமான உறவைத் தெளிவாக்கிக் கொண்டபோது அவ்விஷயங்களில் இருந்து மிக இயல்பாக விலகியிருக்க முடிந்தது.

ஓரிடத்தில் நன்றாக உறங்க முடிந்தாலே அவ்விடத்திற்கும் எனக்கும் ஒத்திசைவு சரியாக இருப்பதாக உணர்ந்துவிடுவேன். எந்தச் சிரமமும் இன்றி முற்றிலும் புதியதோர் இடத்தில் நிறைவுகொள்ளும் அளவுக்குப் பகலுறக்கம். ஆழ்ந்து நீராடியதுபோல் புத்துணர்வைப் பெற்றிருந்தேன். கண்டிருந்த உவப்பான கனவை நினைவுகொள்ள முடியவில்லை.

திரைப்படத்தின் தயாரிப்பாளரும் அவரது சகோதரரும் பிற்பகலில் வெள்ளைநிற லேண்ட்ரோவர் காரில் வந்தார்கள். காரை விட்டு இறங்கியதும், மாளிகையை ஒரு சிறிய வீட்டைப் பார்ப்பதுபோல் பார்க்க முயன்று, மிகவும் அண்ணாந்து பார்க்க நேர்ந்தது. குளிர் கண்ணாடியைக் கழற்றிவிட்டு முகச் சுருக்கத்துடன் ஊஞ்சலில் வந்து அமர்ந்தார். என்னோடு எனது சௌகர்யங்கள் குறித்து சிறிது உரையாடினார். தயாரிப்பாளரின் சகோதரர் மாளிகையை வியந்து நோக்கிக்கொண்டிருந்தார். அவருக்கும் சொந்தமாக அப்படி ஒரு மாளிகை என்ற கனவு உற்பத்தியாகி இருக்கலாம். அவர் அந்தக் கண்ணாடியால் கவரப்பட்டவர்போல் அங்கே சென்று தன்னைப் பார்த்தார்; தலையைக் கோதினார். கால் சொக்காய்களில் இரண்டு கைகளையும் நுழைத்து, குல்லாயைச் சரிசெய்து நாவை ஈரப்படுத்தினார். ஒரு கதாநாயகனுக்கு இணையாகத் தன்னை முன்னும் பின்னும் பக்கவாட்டிலும் நின்று பார்த்தார். பின்பு தயாரிப்பாளருடன் வந்து ஊஞ்சலில் அமர்ந்தார்.

தயாரிப்பாளர் எழுந்து மாளிகையின் சுற்றுக்கூடத்தை நோக்கி கம்பீரமாகச் சென்றார். செல்லும்போது இருந்த உற்சாகம் திரும்பியபோது இல்லை. கண்ணாடியில் சட்டையைச் சரிசெய்து, காலரை இழுத்துவிட்டு, தங்கச்செயின் புரள அப்படியும் இப்படியும் அசைந்து பார்த்தார். நிஜத்தையும் பிம்பத்தையும் ஒருசேர நான் கண்ணாடியில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். அவர்கள் தங்களைக் கட்டடத்தின் உரிமையாளராகக் காட்டுவதற்கு அல்லது மாளிகைக்குப் பொருத்தமான நபர்களாகத் தங்களைத் தாங்களே நம்பிக்கொள்வதற்கு என்னென்னவோ செய்துகொண்டிருந்தார்கள். தயாரிப்பாளர் பல நூறு கோடி ரூபாய் சொத்துகள் கொண்டவர்தான். அவர் நிச்சயம் அந்த மாளிகைக்குப் பொருத்தமாகத்தான் இருப்பார் என்ற எனது எண்ணம் உண்மையாகவில்லை. ஆனாலும் தன்னுடைய செல்வத்துக்குப் பொருத்தமான ஒரு மாளிகையில்தான் இருக்கின்றோம் என்பதை இறுதிவரை பொருத்திவிட முயன்று தோற்றுப்போனார்.

இல்லாததைக் காட்டும்படி கண்ணாடி இன்னும் கற்றுக்கொள்ளவில்லைதான்.

இம்மாளிகைக்கு வருபவர்களுக்கு ஒரு சம்பிரதாயமான தொடக்கத்தையும் முடிவையும் மாளிகையே வழங்கும்படி இக்கட்டடத்தின் உரிமையாளர் செய்திருந்தார். வருபவர்கள், மாளிகையின் தோற்றத்தில் உருவாகும் வசீகரத்தில் வீழ்ந்து, சுற்றிப்பார்க்க ஆரம்பித்து, உற்சாகமாகி, பின்பு களைப்படைந்துவிடுதல். கடைசியாக வாழ்க்கையிலிருந்து வெளியேறுவதுபோல மாளிகையிலிருந்து வெளியேறிவிடுவது  தற்காலிகமான ஒரு முடிவுரை. இந்த வெளியேறுதலுக்கு மாபெரும் உதவிசெய்வது அந்தச் சுவர் கண்ணாடிதான் என்பதை நான் அனுமானித்திருந்தேன்.

சாயங்காலம் யாருமற்ற கடற்கரை ஓரமாக தெற்கு திசை நோக்கி கிழவருடன் நீண்ட நடை. அவர் சாம்பல்நிற வேட்டியும் வெள்ளை நிற ஜிப்பாவும் அணிந்திருந்தார். எதுவும் பேசிக்கொள்ளவேண்டிய தேவை இருக்கவில்லை. மணலில் புதையும் கால்களை எடுத்து எடுத்து நடந்தபடி காற்றில் புடைக்கும் ஆடைகளை அதன்போக்கில் விட்டபடி கடலைப் பார்த்துக்கொண்டும் செல்லவேண்டிய இலக்கு ஏதோ ஒன்று இருப்பதான கற்பனையிலும் நடந்துசென்றோம். மலையடிவாரத்தில் நடந்தபோது மேகங்கள் ஆகாயத்தை மறைப்பதுபோல மலைகளின் நிழல்கள் கடலில் பரவியிருந்தன. ஒரு சுழற்சியாக மீண்டும் கடற்கரைக்கே வந்தோம். இச்சுழற்சியின் மத்தியில் இருக்கும் பொருளாக மாளிகை எனக்குத் தோன்றியது.

இருளில் மறைந்த கடலில் அலைகளின் சத்தமும் கட்டுக்கடங்காத காற்றும் கடலின் இருப்பாக மாறியிருந்தது. கிழவர் பெரிய பெரிய விறகுகளைக் கொண்டுவந்து காற்று மட்டுப்பட்டிருந்த வெள்ளத் தடுப்புக்கு முன்பு மணலில் போட்டு நெருப்பூட்டினார். நானும் அவருக்கு உதவிகள் செய்வதை அவர் தடுக்கவில்லை. ஏற்கெனவே ‘கேம்ப் ஃபயர்’ போடப்பட்டதற்கான அடையாளங்கள் அங்கே இருந்தன. இது முற்றிலும் நான் எதிர்பாராதது. அவர், ‘பிளாக் டீ’ தயாரித்தார். எனக்கு இது பிடிக்குமென்று செய்தாரா அல்லது அவருக்காகச் செய்தாரா என்பதைப் பற்றி நான் அதிகம் சிந்திக்கவில்லை. அவரின் செயல்களில் இருவருக்குமான தேவைகள் நிறைவுடன் இருந்தன. நட்சத்திரங்களின் கீழே நெருப்பொளியில் அமர்ந்தபடி கடற்காற்றை அனுபவித்துக்கொண்டு, நாங்கள் அமைதியாக துவர்ப்பும் இனிப்புமான சூடான தேநீரைப் பருகினோம். இன்னொருவர் அருகில் இருந்தும் நான் எனது தனிமையில் ஆழ்ந்திருக்க முடிந்தது. இது அவருக்கும் நேர்ந்திருக்கலாம். அம்மாளிகையின் தனிமையும் எங்களது தனிமையும் இணைந்திருந்த அச்சமயம், பற்றியெறிந்துகொண்டிருக்கும் நெருப்பைப்போல நான் தன்னெழுச்சி கொண்டிருந்தேன்.

இரவு குறைவான ஒளியில் மாளிகை மர்மமான ஒன்றாக மாறியிருந்தது. காத்திருக்கும் அனைத்து அறைகளும் ஏதோ ஒரு கட்டாயத்தில் யாருமற்று மூடப்பட்டிருப்பதும் எல்லாமும் அடங்கிவிட்டதான உணர்வு குறித்து நான் கொஞ்சம் நினைத்தேன். பச்சரிசி சாதத்தில் தேங்காயும் சிறிய வெங்காயமும் மசாலாப் பொருட்களும் சேர்த்து, அவர் ஒரு சாதம் தயாரித்தார். எனது நாவிற்கு அது புதிய ருசியாக இருந்தது. வராந்தாவில் தொடர்ந்தோடிய காற்றலை இதமூட்டிக்கொண்டிருந்தது. இருவரும் அங்கேயே அகலமான நாடா கட்டில்களில் படுத்துக்கொண்டோம். நிலவின் மென்நீல இருட்டு, அடர்த்தியற்ற மேகமூட்டத்தைப் போல எங்கள்மீது படர்ந்திருந்தது. தூரத்தில் ஒலிக்கும் அலைகளின் சத்தம் பிரபஞ்சத்தின் ஓய்வின்மையைச்  சொல்லிக்கொண்டிருந்தது. அவர் அதை எனக்குச் சொன்னார். அந்த இரவில் அவரது குரல் மிக அழகாக, பண்பட்டதாக என்னைக் கவர்ந்தது.

நாளை இந்த மாளிகையின் உரிமையாளர் வருகிறார் என்று தயாரிப்பாளர் கூறியிருந்தார். மாளிகையின் உரிமையாளர் பெயர் அரவிந்த் தியாகராஜன். இப்படி ஒரு மாளிகையை உருவாக்கவேண்டுமென்று திட்டமிட்ட மனிதர்; இது வேண்டாமென்று தள்ளிவிட்டு வேறிடத்திற்கு சென்றுவிட்ட மனிதர்; அவரை நேரில் பார்க்க ஆர்வம் கொண்டேன்.

அரவிந்த் தியாகராஜன் புகைப்படத்தை மாளிகையின் உள்ளே பார்த்தபோது அவரை ஏற்கெனவே போஸ்டர்களில் பார்த்திருப்பதைக் கிழவரிடம் சொன்னேன். அவர் அதைப்பற்றி எதுவும் கூறவில்லை. சமீபமாக வெளிநாட்டு வங்கி ஒன்றின் ஆண்டு விழாவை முன்னிட்டு முதல்வரைச் சந்தித்திருந்த அந்தச் செய்தியை தினசரியில் படித்திருந்தேன். இதன் பின்னர் நகரின் மிகப் பிரதான இடங்களில் அவரது கட்டடங்களில் பல்வேறு தொழில்துறை நிறுவனங்கள் இயங்கிக்கொண்டிருப்பதை தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது. இதில் எனக்கு சுவாரஸ்யமாக இருந்தது, இந்தக் கட்டடங்கள் பலவற்றை நான் ஒரு பாதசாரியாக வேடிக்கை பார்த்தபடியே கடந்திருக்கின்றேன்.

அரவிந்த் தியாகராஜன் வருவதற்கான முன்னேற்பாடுகள் ஏதாவது இருக்குமென்று எதிர்பார்த்தேன். ஊஞ்சலில் கிழவரின் வெற்றிலைப்பாக்குப் பைகூட அகற்றப்படவில்லை. கேட்டில் கார், ஹாரனை அடித்த பின்புதான் கிழவர் நடந்துசென்று கேட்டைத் திறந்து சிரித்தார். வணக்கமும் வைக்கவில்லை. வெறும் சிரிப்புதான். அரவிந்த் தியாகராஜனே ஓட்டிக்கொண்டு வந்திருந்தார். அது கறுப்பு வண்ண ஜெர்மன் போர்ஷே கார். ஷோரூமிலிருந்து வீட்டுக்கு வரும் பளபளப்புடன் இருந்தது.  அரவிந்த் தியாகராஜன் தங்க ஃபிரேமிட்ட பவர் கண்ணாடியும், லினன் சட்டையும் ஜீன்ஸ் பேன்ட்டும் எளிமையான தோற்றம் தரும், ஆனால் விலையுயர்ந்த தோல் செருப்பும் அணிந்திருந்தார். தோல் சீவப்பட்ட உருளைக்கிழங்கிற்கு சற்றே நிறமேற்றப்பட்டது போல இருந்தார். வாழ்க்கையை எதிர்கொண்ட அனுபவங்களையும் எதைக் குறித்தும் அச்சமற்ற தன்மையும், அதேசமயம் விருப்பமான ஒன்றை இழந்துகொண்டிருக்கும் மெல்லிய சோகமும் அவரிடம் இருந்தன. நிச்சயம், புகார்கள் நிறைந்த முகமாக இல்லை.

அரவிந்த் தியாகராஜன் காரிலிருந்து இறங்கி, படிக்கட்டில் மேலேறினார். கீழ் வாசலில் நின்ற நான், என்னை அவரிடம் அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டேன். மரியாதை நிமித்தமான சம்பிரதாயமான உரையாடலுக்குப் பிறகு உள் படிக்கட்டை நோக்கிச் சென்றார். அம்மாளிகையினுள் அவர் செல்வதை நான் அக்கண்ணாடியில் கிட்டத்தட்ட ஒருசேரப் பார்த்தேன். அவர் ஒரு பணக்கார விருந்தாளியைப்போல கண்ணாடி வழியே தோன்றி மறைந்தார். இந்த மாளிகையை உருவாக்கிய எஜமானன், எப்படி இந்த மாளிகையுடன் பொருத்தமற்றுப் போக முடியும்? அவரோ கண்ணாடிப் பக்கமே திரும்பவில்லை. நான் உண்மையிலேயே ஏமாற்றப்பட்டேன்; அல்லது குழம்பிப்போயிருந்தேன். உருவாக்கியவரை விஞ்சிவிடும் இதன் கம்பீரத்துடன் யார் போட்டியிட முடியும்?
 
இம்முறை கேம்ப் ஃபயர் கடலுக்கு சற்று நெருக்கமாக தடுப்புக்கு அப்பால் போடப்பட்டது. நம்பவியலாதபடி அரவிந்த் தியாகராஜனும் விறகுகளைக் கொண்டுவந்து போட்டு முழுமையாகப் பங்கெடுத்துக்கொண்டார். நெருப்பொளியின் முன்பு மடக்கு நாற்காலியில் அரவிந்த் தியாகராஜன் அமர்ந்து ஸ்காட்ச் அருந்தினார். மதுவருந்துவதற்கு என்னை வற்புறுத்தவில்லை. கிழவர் அதன் பிறகு அங்கு வரவில்லை.

அரவிந்த் தியாகராஜன் என்னைப் பற்றிக் கேட்டு, என்னைப் பேசத் தூண்டினார். நான் முடிந்தவரை என்னைச் சுருக்கமாக சொல்லிக்கொண்டதை அவர் கண்டுகொண்டு சிரித்தார். நான் தயக்கமின்றிக் கேட்டேன். ‘`ஏன் இத்தனை  பெரிய மாளிகையைக் கட்டிவிட்டு வெளியேறி
விட்டீர்கள்?’’ என்றேன்.

அவர் சொன்னார்... ‘`இது ஒரு சொத்தாக மட்டுமே பராமரிக்கப்படுகிறது. சில நண்பர்களின் விருப்பத்தில் தவிர்க்க முடியாதபடி அவ்வப்போது விருந்தினர் மாளிகையாகவும் செயல்படுகிறது. இக்கட்டடங்கள் கூடிய விரைவில் ஆதரவற்றோருக்கான கல்வி நிறுவனமாக மாறிவிடும் வேலைகள் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. எந்த ஒன்றுக்கும் பணம் வசூலிக்கப்படுவதில்லை’’ என்றார்.

``அது மிகவும் நல்ல விஷயமாக இருக்கும். நீங்கள் இனி இந்த மாளிகை என்னவாகப்போகிறது என்று சொல்கிறீர்கள். நான் ஏன் இவ்வாறு இருக்கிறது என்று கேட்கிறேன்’’ என்று அவருக்கு விளக்கினேன்.

அவர் சில விநாடிகள் என்னை ஆழ்ந்து பார்த்துச் சிரித்தார். அவர் நிறம் மேலும் சிவப்பாக நெருப்பொளியில் அர்த்தம் பொதிந்ததாக மாறிக்கொண்டிருந்தது. அநேகமாக இந்தக் கதையை அவர் நிறையப் பேருக்குச் சொல்லிக் களைத்திருக்கலாம்.

அவர் அமைதியாக இருந்தார். பின்பு அவர் கேட்டார்... ‘`நீங்கள் அவசியம் தெரிந்துகொள்ள விரும்புகிறீர்களா?’’

‘`ஆமாம்.’’

இந்த முறை அவர் அமைதிகாத்தது எதையோ சொல்வதற்கான முன்தயாரிப்பாக இருக்குமென்று நான் நினைத்தது பொய்யாகவில்லை. அவருக்கு என்மீது குறைந்தபட்ச அபிப்ராயம் ஏற்பட்டிருக்கலாம். பின்பு அவர் பேசச் செய்தார். அவர் சொன்ன கதை இதுதான்...

“நான் மிகவும் சுருக்கமாகச் சொல்கிறேன். இந்த வீட்டை என் தந்தையார்தான் உருவாக்கினார். அவர் பெயர்தான் தியாகராஜன். இந்த மாளிகை,  1960-களில் அவர் ஜெர்மனியில் இருந்து வந்த பிறகு கட்டிய அவரது கனவு மாளிகை.  இதைக் கட்டிமுடிக்க அவருக்கு ஏழு வருடங்கள் ஆகின. இவ்வீட்டிற்கான சமையல் பாத்திரங்களிலிருந்து புத்தர் சிலை வரை அனைத்துப் பொருட்களும் ஜெர்மனியில் இருந்தே கப்பலில் கொண்டுவரப்பட்டன. அப்பா இரண்டு வருடங்கள் மட்டுமே இங்கே வசித்தார். பிறகு இந்த வாழ்க்கையின் போக்கிலிருந்து வெகுவாக விலகிப்போனார்.

எல்லா மனிதர்களுக்கும் வீடு என்பது ஓர் அடிப்படை ஆசை. இல்லாதவர்களுக்கு அது  ஒரு  கனவு.  பணம்  வைத்திருப்பவர்களுக்கு அது அந்தஸ்தின் அடையாளம். பல சமயங்களில் பெரிய விஷயங்களுக்கான திறப்பு மிகவும் சிறிய விஷயங்களில்தான் தொடங்குகிறது என்பதை நீங்கள் தெரிந்திருப்பீர்கள். அவ்வாறுதான் அவருடைய வாழ்க்கையிலும் அது நிகழ்ந்தது.

அவர் ஒருமுறை கர்நாடகாவிலுள்ள ‘ஹம்பி’க்கு சுற்றுலா போயிருந்தார். அங்கே கிருஷ்ணதேவராயர் ஆட்சிசெய்த அந்த இடங்கள் எத்தனையோ மைல்களின் அளவுக்குப் பரந்துவிரிந்து இருந்ததைப் பார்த்தார். எல்லாம் பாழடைந்து போயிருந்தன. கட்டடக் கலை மேல் அவருக்கு ஆர்வம் இருந்ததால், ஒன்பது நாட்கள் தங்கிச் சுற்றிப்பார்த்தார். கடைசி நாள் அவர் அங்கே  இருந்த மலைக்கோயிலை அடைந்தார். அங்கிருந்து அவர் ஒட்டுமொத்தமாக கிருஷ்ணதேவராயர் அரசாட்சி செய்த இடத்தைப் பார்த்தபோது அவர் மனம் அடைந்ததெல்லாம் பிரமிப்பும் வெறுமையும்தான். அன்று மதியம் அங்கே இருக்கிற சிவன் கோயிலில் வரிசையில் நின்று ‘அன்னதானம்’ வாங்கிச் சாப்பிட்டார். அவருக்கு சாப்பிடும்தோறும் அழுகை வந்துகொண்டிருந்தது. அது என்ன வகையான கண்ணீர் என்று அவரால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அதற்கு அடுத்த நாளிலிருந்து துங்கபத்ரா நதியில் தினமும் நீராடுவதும் புரந்தரதாஸர் கீர்த்தனைகளைப் பாடுபவர்களோடு ஊர் சுற்றுவதுமாக அவரின் போக்கு மாறிவிட்டிருந்தது.

ஹம்பியிலிருந்து அவர் வீட்டுக்குத் திரும்பியபோது கடுமையான காய்ச்சலில் விழுந்தார். உடல் இளைத்துக்கொண்டே வந்து வேறொருவராக மாறினார். அவருடைய நிறம் மாறியது; குரல் மாறியது; உடைகள் மாறின.

அப்பா தன்னுடைய  தோட்டக்காரருக்காக சிறியதாக ஒரு வீடு கட்டிக் கொடுத்திருந்தார். மாடியிலிருந்து தோட்டக்காரரின் வீடு தெளிவாகத் தெரியும். அப்பா ஒருநாள், தோட்டக்காரரின் வீடுதான் தன்னுடைய வீடென்றும், இந்த மாளிகை ஏதோ ஒரு பிசாசு வந்து தன்னை ஆட்டிவைத்து கட்டவைத்துவிட்டது என்றும் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

அரவிந்த் தியாகராஜன் சிறிது நேரம் அமைதியாக இருந்தார். நான் மீதிக் கதையைக் கேட்க  நினைத்து,‘`பிறகு?’’ என்றேன்.

``பிறகென்ன, அந்தத் தோட்டக்காரருக்கு தன்னுடைய நிறுவனத்தில் நல்ல வேலையைக் கொடுத்து அனுப்பிவிட்டு, அவர் இங்கேயே நிரந்தரமாகத் தங்கிவிட்டார்’’ என்றார்.

நான் கடக்க முடியாத அமைதியில் உறைந்திருந்தேன். காற்று ஊழியிடுவதுபோல் அலைந்தது. ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டிய ஒரு நிஜத்திற்கு நான் தள்ளப்பட்டிருந்தேன். அவரை ஊர்ஜிதம் செய்துகொள்ள இருளில் பார்த்தேன். அவர் கிழவரின் வீட்டுப் பக்கம் திரும்பி, புருவங்களை உயர்த்திப் புன்னகைத்தார். நம்ப முடியாத அந்த விநோதத்தை நான் நேரில் அனுபவிப்பதற்காகவே அங்கு வந்திருப்பேன் என்று நினைத்தேன். கிழவர் அங்கே இருளுருவமாக அந்தச் சிறிய வீட்டு வாசலில் கோரைப்பாய்போட்டு கால் மேல் கால்போட்டுப் படுத்திருந்தார். தன்னையே பிறராகப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும் அவரை நான் அந்த இருளில் சற்றே அச்சத்துடன் உணர்ந்தேன்.

மறுநாள் அதிகாலையிலே நான் அந்த விசித்திரத்தையும் பார்த்தேன் அல்லது தரிசித்தேன். தோட்டத்திலிருந்து நான் மாளிகையைச் சுற்றிக்கொண்டு அவரை யூகித்தபடி முன்பக்கம் வந்தேன். இப்பிரபஞ்சத்தின் நிலையாமையை அறிந்துகொண்ட இம்மாளிகையின் நாயகன், கம்பீரமான மீசையுடனும் மடித்துக்கட்டிய வேட்டியுடனும் வார் செருப்புபளிங்குத் தரையில் சத்தமிட நடந்து வந்துகொண்டிருந்தார். அவரது நடை கண்ணாடியில் தெரிந்துகொண்டிருக்க, முன்பக்கம் என்னை நோக்கி வந்துகொண்டிருந்தார். ஆனால், தூணருகே நான் நிற்பதை அவர் கவனித்திருக்கவில்லை. அவர் மிக நிதானத்துடனும் கம்பீரத்துடனும் ஊஞ்சலில் அமர்ந்து, லகுவாக உந்தி ஆடினார். ஊஞ்சலே விரும்பி அவரைத் தாலாட்டும்படி லயத்துடன் ஆடினார். இதனூடாக மடியிலிருந்து வெற்றிலைப் பையை எடுத்துப் போடலானார். அம்மாளிகையும் எதிரில் இருந்த காடும் மலைகளும் கண்ணாடியில்  அவருடன், அவருடைய லயத்தில் ஆடிக்கொண்டிருந்தன!