பொன்நிற ஒளி!

நா ம் இருந்த இடத்தில் காலம் உறைந்திருக்கிறது

சந்திப்பின் வேர்களிலிருந்து பூக்களாகப் பிரிந்தவர்கள் நாம்

அன்று உன் கண்களின் வழியாக வந்த அந்தக் காற்றில் என் மென்துகில் படபடத்து விலகியது

கொஞ்சம் கொஞ்சமாக காதலின் பொன்நிற ஒளியில் என் பழைய உடலின் தூசிகள் பறந்துகொண்டிருந்தன

. என் திறந்த மார்பில் நீ வரைந்த பறவை இன்னமும் அங்கேயேதான் வட்டமிட்டுக்கொண்டிருக்கிறது

உரைநடையிலிருந்து அன்னை கவிதைக்கு அழைத்துச் செல்கின்றன உன் கண்கள்

முற்றுப்புள்ளிகளற்ற உன் உடலின் விரிவில் நிற்க முடியாத வார்த்தையாக நகர்ந்துகொண்டே இருக்கிறது நான்