தேநீர் நிரம்பிய காகிதக் கோப்பையோடு
பேருந்தில் ஏறியவள் என்னருகே அமர்ந்தாள்
யாரிடமும் சொல்லிக்கொள்ளாமல்
மனநல மருத்துவமனையிலிருந்து வந்துவிட்டதாகத் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டாள்
சட்டென்று மாறிய என் முகக்குறிப்புகளைக் கண்டு மெள்ள நகைத்தாள்

குளிரள்ளி வந்த கடுங்காற்றிலும்
ஒரு துளியும் தேநீர் சிந்திவிடாது
லாகவமாகக் கோப்பையை ஏந்தியிருந்தாள்

சிறுதூறலுடன் வானம் பேசத்தொடங்கியதும்
கோப்பையில் உதடுகளை அழுந்தப் பதித்து, சத்தத்துடன் தேநீரை உறிஞ்சினாள்
அவளின் கருவிழிப்படலத்தில் மென்மஞ்சள் பூக்கள் மிதந்தன

துளிகளைப் பேருந்தினுள் அனுப்பும் மழையின் வித்தையை ரசித்தவள்
ஜன்னல் வழியே கோப்பையை நீட்டி
நிரப்பிக்கொண்டாள்
மீண்டும் பருகினாள்... பருகினாள்... பருகினாள்...

முகப்புக் கண்ணாடியின் வைப்பரில் அலையலையாய் நெளியும் மழைநீரை,
‘புணரத் தவிக்கும் பாம்புகள்’ என முணுமுணுத்தாள்

‘மருத்துவமனையில் எனக்குத் தரும் மாத்திரை நீலக்கலரில் இருக்கும் தெரியுமா?'
என்று கேட்டு, என் பதிலுக்காகக் காத்திருந்தாள்
நான் ‘தெரியாது' என்பதாகத் தலையாட்டினேன்.

‘நீலக்கலர்... பாம்பு நஞ்சின் நிறம்' என்றவள்
‘பாம்பின் விஷத்தை நீ பார்த்திருக்கிறாயா?' என்றாள்
நான் ‘இல்லை' என்றதும்
‘நானும் பார்த்ததில்லை' என்றாள் சிரிப்பொன்றுடன்

காதுகளை நீவிவிட்டுக்கொண்டாள்
கூதிர்கால மழையின் முழுக்குளுமையை ஏந்திக்கொள்ள

`நிர்வாணமாகத் தெருவில் நடப்பதைப் போலக் கனவு கண்டிருக்கிறாயா? என்றாள்
அவசரமாக ‘இல்லவே இல்லை' என்றேன்.
‘நன்கு யோசித்துச் சொல்' எனச் சொல்லி, கோப்பையின் ஆழத்தில் கிடந்த தேநீரை உறிஞ்சினாள்.
ஓரிரு நிமிடங்கள் கழித்து, `ஒருமுறை கனவில் அப்படி வந்தது' என்றேன்.
‘நல்ல சகுனம்தான்' என்றவாறே கோப்பையைத் தலைகீழாகத் திருப்பினாள்.
கடைசிச் சொட்டு தேநீர் கீழே சொட்டியது

தலையை உலுக்கிவிட்டு எழுந்து நின்றாள்
அந்த இடம் பேருந்து நிறுத்தம் இல்லை; ஓட்டுநர் திரும்பியும் பார்க்கவில்லை
ஆயினும்
அவள் எழுந்ததும் பேருந்தை நிறுத்தியிருந்தார்

அவள் நிதானமாக இறங்கி, சாலையோரம் அமர்ந்தாள்
நான் அவளைப் பார்த்தேன்
ஈறு தெரியச் சிரித்தவளின் கையிலிருந்த கோப்பையில்
தேநீர் நிரம்பியிருந்தது.