முன்பொரு காலமிருந்தது

ஈழத்தில் அழுத கண்ணீர்
இங்கே பெருக்கெடுத்து
தெருவெல்லாம் ஓடி
தீயை உசுப்பிவிட்ட காலம்

முன்பொரு காலமிருந்தது

துவக்கு, லோறி, சப்பாத்து, சாரம் என
நாமும் கதைத்து
நண்பர்களைப் பார்த்து
விசரோ? எனக்கேட்டு வேடிக்கை செய்த காலம்

முன்பொரு காலமிருந்தது

குப்பி அணிந்த சிறுவர்கள்
ஒரு கையில் துவக்கும்
மறு கையில் புல்லாங்குழலுமாய்
புகைப்படங்கள் எடுத்துக்கொண்ட காலம்

முன்பொரு காலமிருந்தது

'தமிழன் இல்லாத நாடில்லை
தமிழனுக்கென்று ஒரு நாடில்லை'
முழக்கங்களின் கவர்ச்சியில்
மூழ்கிக்கிடந்த காலம்

முன்பொரு காலமிருந்தது

கேப்றன், கேணல்
தேசியத் தலைவர், மாவீரர்
பட்டங்களே அடையாளங்களாய்
மாறிவிட்டிருந்த காலம்

முன்பொரு காலமிருந்தது

செய்தியாளர் சந்திப்புக்கு
உலகமே திரண்டுவந்து
முண்டியடித்து நின்ற காலம்

அப்படியரு காலமிருந்தது!

கால்களின்றிப் படுத்திருந்தவனிடம் கேட்டேன்
பதில் சொல்லவில்லை
விழிகள் இருந்த இடத்தில்
பஞ்சு உருண்டைகளோடிருந்த
பெண்ணிடமும் கேட்டேன்
பதில் சொல்லவில்லை
கன்னத்துச் சதை பிய்ந்து
கடைவாய்ப் பற்கள் தெரியக்கிடந்த முதியவனும் மௌனமாகவே இருந்தான்.

உங்களில் எவருக்கும்
நாட்குறிப்பு எழுதும் பழக்கமில்லையா?
உங்களில் எவரிடமும்
புகைப்படக் கருவி இல்லையா?
உங்களில் எவரும் கவிஞர்கள் இல்லையா?
ஓவியம் தீட்டத் தெரிந்தவர்கள்
ஒருத்தருமே இல்லையா?
இறுதி நாளில் என்னதான் நடந்தது?

கேள்விகளுக்கு எவரும்
பதில் சொல்லவில்லை
செத்தவர்களில் யாரிடமேனும் கேட்கலாமெனப்
பிணவறைக்குப் போனேன்
அங்கு கிடத்தப்பட்டிருந்தது எனதுடல்
மார்புக்கூடு பிரிக்கப்பட்டிருந்தது
இதயம் இருந்த இடத்தில்
கிடந்ததொரு குழவிக்கல்!

கைகளைக் கோத்துக்கொண்டு
சுவர்போல நின்றோம்.
சாலையில் விரைந்தவர்களை
எதிரிகளாய் எண்ணிச் சபித்தோம்
நீர்சவுக்காய் விளாசிய
மழையையும் மீறி முழக்கமிட்டோம்
முகத்தில் வழிந்த தண்ணீர்பட்டு
நனைந்திருந்தது குரல்
எனினும் ஆக்ரோஷம் குறையவில்லை
தொலைக்காட்சி கேமராக்கள்
படம்பிடித்துச் செல்லும் வரை
கட்டுப்பாடு காத்தோம்
அதன் பிறகு
வீடுகளுக்கு விரைந்தோம்
செய்தியில் வரப்போகும்
முகங்களைப் பார்ப்பதற்கு!