எக்ஸாமுக்கு படித்துக் கொண்டிருந்த கோபி, கேட் திறக்கும் சத்தம் கேட்டு நிமிர்ந்தான். பக்கத்து வீட்டு நாச்சியார் மாமிதான் சிரித்தபடி வந்தார்.

"ஏண்டா... உங்கம்மா என்ன பண்றா..?"

"உள்ளே தலைவலினு படுத்திருக்கா மாமி..."

"அடடா... ஏண்டி ருக்கு, தலைவலியா..? உன்னால ஒரு உதவி ஆகணுமேனு வந்தா... நீ இப்படி இருக்கியேடி..."

'ருக்கு' என்றழைக்கப்படும் ருக்மணி, தலையை லேசாக பிடித்தபடி மெதுவாக எழுந்து, அதைவிட மெதுவான குரலில், "என்ன மாமி உதவி... சொல்லுங்கோ" என்றாள்.

"நம்ம கீதாவுக்கு கல்யாணத்துக்கு ஒரு மாசம்தான் இருக்கு. கொஞ்சம் நகை, புடவை வெள்ளிப் பாத்திரம்னு பர்ச்சேஸ் பண்ண வேண்டியிருக்கு. உன்னோட செலக்ஷன் நல்லாயிருக்கும்னு அவ சொன்னா. அதான் நாம மூணு பேரும் போயிட்டு வந்துடலாமானு கேட்க வந்தேன்..."

ஜீரோ வாட்ஸ் பல்பு போலிருந்த ருக்குவின் முகம், ஆயிரம் வாட்ஸ் பல்பு போல சட்டென்று மாறியது.

"அதுக்கென்ன மாமி... லேசான வலிதான். ஒரு கப் காபி குடிச்சுட்டு வந்துடறேன். கரெக்ட்டா எத்தனை மணிக்குக் கிளம்பறோம்?"

"இப்போ பத்தாகுது... ஒரு பதினொண்ணு..?"

"சரி மாமி... நீங்களும், கீதாவும் கிளம்புங்க. நான் ஒண்ணு, ரெண்டு வேலைகள முடிச்சுட்டு கிளம்பிடறேன்."

மாமியின் தலைமறையும் வரை பொறுமை காத்தவள் ஊற வைத்திருந்த அரிசியைக் கிரைண்டரில் போட்டுவிட்டு, "டேய், ஒரு கப் காபி குடிச்சுட்டே படி. சுறுசுறுப்பா படிக்கலாம்" என்று அவளுக்கும் கோபிக்குமாக காபி கொண்டு வந்தாள்.

"ஏம்மா... கொஞ்சம் முன்னாடி நான் காபி கேட்டப்போ 'தலையே வெடிச்சுடும் போலிருக்கு'னு படுத்துட்டே. இப்போ வெயில்ல கிளம்பறே..?"

ஒரு முறைப்பு... பதிலாகக் கிடைத்தது.

"கோபி... அடைக்கு அரைச்சு ஃப்ரிட்ஜ்ல வச்சிருக்கேன். அப்பா வர்றதுக்கு முன்னாலயே வந்துடுவேன். டேபிள்ல மதியச் சாப்பாடு வச்சிருக்கேன். மறக்காம தயிர் எடுத்துக்க. சமத்தா படி. டி.வி. பார்க்காதேடா. டென்த் மார்க்... ரொம்ப முக்கியம். நான் வெளியே போனதும் காசை எடுத்துட்டு கடைக்குப் போகாதே" என்றவள், எங்கோ ஒளித்து வைத்திருந்த சிப்ஸ் பாக்கெட்டையும் அவன் முன்னே வைத்துவிட்டு கிளம்பிவிட்டாள்.

மூவரும் முதலில் ஜவுளிக் கடலில் குதிப்பது என்று முடிவு செய்தாள் ருக்கு. "நகை வாங்கிட்டு புடவை செலக்ஷன் பண்ணினா... மனசு பையில இருக்கற நகையைத்தான் சுத்திட்டே இருக்கும். தங்கம் விக்கற விலையிலே..."

தாயும் மகளும் பூரித்துப் போனார்கள்... "ருக்கு, இதுக்குத்தாண்டி... இந்த சாமர்த்தியத்துக்காகத்தான் உன்னைக் கூட்டிட்டுப் போகணும்னு கீதா சொன்னது."

ருக்குவின் முகம் பூவாக மலர்ந்தது.

"சும்மா எல்லா சேலையையும் எடுத்துப் போடாதீங்க. 500-ல் இருந்து 700-க்குள்ள... டிரைவாஷ் வேண்டாம், டார்க் கலர்ஸ் வேண்டாம், ஸ்டோன் வொர்க்ஸ் வேண்டாம்."

அவள் சொன்னதுமே மடமடவென்று சேலைகள் வந்து குவிந்தன. பல சேலைகளை கீதா தோளில் வைத்துப் பார்த்து, உதடு பிதுக்கி, சில சேலைகளில் சிலாகித்து, தனியே எடுத்து வைத்தாள். அதற்கு மேட்சிங் பிளவுஸ், உள்பாவாடை என முடித்து சாகச மங்கையாக பட்டுச் சேலை எடுக்கப் புகுந்தாள்.

'தறியில் போட்டது... செல்ஃப் பார்டர்... தங்க ஜரி...' என்றெல்லாம் பார்த்ததில், மாந்தளிர் நிறத்தில் ஒரு பட்டுப் புடவை உண்மையிலேயே அசத்தியது. கீதா கிறங்கினாள்... பட்டால் மட்டுமல்ல... கொஞ்சம் பசியாலும்! அப்படியே வாட்சைப் பார்த்தவள் அதிர்ந்தாள். மணி மூன்றரையை நெருங்கிக் கொண்டிருந்தது. மகளின் முகம் கண்டு நாச்சியாரும், "ருக்கு ஏதாவது சாப்பிட்டுட்டு வந்துடலாம். பசிக்கிறது..." என்றாள். ருக்குவுக்கும் கொஞ்சம் வயிற்றுக்கும் ஈய வேண்டிய கட்டாயம்.

இரண்டுங்கெட்டான் நேரமென்பதால் சாப்பாடும் இல்லை. டிபனுக்கு வேலை செய்ய ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருக்க பப்ஸ், கேக், ஸ்லைஸ் என வயிற்றை நிரப்பிக் கொண்டார்கள். ஆட்டோவில் அடுத்ததாக நகைக்கடை.

"வெள்ளி குங்குமச் சிமிழ் முதல்ல வாங்குங்கோ..."

"சரிடி... வாங்கு. உன்னிஷ்டம்."

சாதாரண மாடலில் இல்லாமல் மூடியில் தங்க கோட்டிங்கில் மகாலஷ்மி படம் போட் டிருந்தது. "எப்படித்தான் ருக்குவுக்கு மட்டும் இப்படி அயிட்டங்கள் கண்ணில் மாட்டறதோ!" - மாமி அசந்து போனாள்.

பழைய கொலுசை, நகைக் கடைக்காரர் சொன்னதை விட அதிக விலையில் கொடுத்து... புது கொலுசை, அவர் சொன்ன விலையை விட கம்மியாகக் கொடுத்து பேரம் பேசி முடித்தாள் ருக்கு.

"ஐயோ அக்கா! இந்தக் கொலுசு என் காலுக்கு எவ்வளவு பொருத் தமா இருக்கு...?" என்று ருக்குவின் கைகளை எடுத்து கண்களில் ஒற்றாத குறையாகப் பூரித்தாள் கீதா.

என்னதான் நாச்சியாரும் கீதாவும் பூஸ்ட் ஏற்றினாலும், ருக்கு கொஞ்சம் தளர்ந்துதான் போயிருந்தாள். அவர்கள் கொடுத்த கூல்டிரிங்க்ஸை குடித்துவிட்டு, அதே மாடியில் இருந்த தங்க நகைப் பிரிவுக்கு வந்தார்கள். அதிகமாக ஜில்லிட்ட ஏ.சி. குளிரும், விளக்கு வெளிச்சத்தில் பளிச்சிட்ட நகை களும் மீண்டும் கொஞ்சம் உற்சாகத்தை மீட்டுக் கொடுத்தன ருக்குவுக்கு. குஷன் சேரில் அமர்ந்து விட்டாள். 'ஒரே ஒரு நெக்லெஸ் மட்டும்தான்... முடிந்தது வேலை' என நினைத்துக் கொண்டாள். ஷோகேஸில் இருந்த நகைகளில் சில கண்களை உறுத்தின. கூச்சப்படாமல் பணிப் பெண்ணிடம் கேட்டு வாங்கி கழுத்தில் போட்டுப் பார்த்துக் கொண்டாள்.

ஒருவழியாக 28 கிராமில் குந்தன் வொர்க்ஸில் ஜொலி ஜொலித் தது நெக்லெஸ். அதில் செயின், கொக்கி எல்லாம் சரியாக உள்ளதா என்று செக் செய்தாள். அதன் பிறகு, பில் போட கொடுத்தாள்.

"மாமி கிரெடிட் கார்டு மறக்கலியே... கொடுங்க மாமி!"

- கவுன்ட்டர் நோக்கி செல்லவும்... ஒரு பணிப்பெண் ஒரு சில்வர் தட்டும் ஒரு ஹேண்ட் பேக்கும் நீட்டினாள். அந்தக் கடையின் மூன்றாவது ஆண்டு விழாவாம். உடனே உஷாரா னாள்.

"நாங்க ரெண்டு ஃபேமிலி. எனக்கும் தனியா கொடும்மா..."

- முகத்தை மிகவும் கனிவாக்கிக் கொண்டாள் ருக்கு. காலையில் துணிக்கடையிலே 2 பிக்ஷாப்பர், வெள்ளிக்கடையில் ஒரு வெல்வெட் மணிபர்ஸ், இங்கே எவர்சில்வர் தட்டு, ஒரு ஹேண்ட் பேக், ஒரு ஸ்வீட் பொட்டலம், கொஞ்சம் மல்லிப்பூ என்று தனக்கென்று தனியாக நேத்திக் கொண்டாள்.

கண்ணாடிக் கதவை வாட்ச்மேன் மிகவும் பணிவுடன் திறந்துவிட, வெளியே வந்தார்கள். வெளியே இருள் கவிழ்ந்திருப்பதைப் பார்த்ததுமே... ருக்குவின் முகம் இருண்டு போனது.

"அடடா, மணியாகிடுச்சு போலிருக்கே... அவரு ஆபீஸ் விட்டு வந்திருப்பாரே! இவ்வளவு லேட்டாகும்னு நினைக்கலியே. மனுஷன் நரசிம்மாவதாரம் எடுத்திடுவாரே..." என்று கலவர மானாள் ருக்கு. அவளின் கவலை யிலும் நியாயம் இருப்பதை மாமி உணராமல் இல்லை.

"ஆட்டோதானேடி... கால்மணி நேரம்... நானே உன் வீட்டுக்காரர்கிட்ட சொல்லி, விட்டுட்டு வர்றேன்."

"ஆமா... நான் அண்ணாகிட்டே சொல்றேன். நான்தான் கூட்டிட்டு வந்தேன்னு..."

- கீதாவும் தைரியம் கொடுத்தாள்.

"அதெல்லாம் வேண்டாம். இத்தனை வருஷமா குப்பை கொட்டியிருக்கேனே... கொஞ்ச நேரம் கத்துவாரு. அப்புறம் சரியாகிடுவாரு. நீங்க வாங்கின ஜாமானை எல்லாம் பத்திரமா எடுத்துக்கிட்டு வீட்டுக்குப் போங்க. நாளைக்கு பார்க்கலாம் மாமி!" என்று கையாட்டியபடி வாசலில் இறங்கிக் கொண்டாள்.

"அப்பா... அம்மா வந்துட் டாங்க..."

- கோபி உள்ளே நோக்கிக் குரல் கொடுத்தான்.

சுவாமி அறையில் விளக்கேற்றப்பட்டிருந்தது. கேசவ், புக் எதையோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

"என்ன... ஷாப்பிங் எல்லாம் முடிஞ்சுடுச்சா... ஏன் இவ்வளவு லேட்?"

"கொஞ்சம் லேட்டாகிடுச்சு. ஒரு நிமிஷம் அடை சுடறேன்."

"அம்மா... அப்பாவே அடை சுட்டு, காபியும் போட்டுத் தந்துட்டாரு. உனக்கும் ஹாட்பாக்ஸ்ல இருக்கு."

"மாவுல வெங்காயம் வதக்கி தட்டல, உப்பு போடல..."- ருக்கு பதற்றமானாள்.

"அதெல்லாம் அப்பா கரெக்ட்டா போட்டு செஞ்சார். நீ பண்றதைவிட மொறுமொறுனு டேஸ்டா இருந்ததுமா..."

முகம் கழுவிவிட்டு சமையல் கட்டுக்கு வந்தவள் கண்களில் சமையல்கட்டு மேடையில் சிந்தியிருந்த சிறிது காபித்தூளும் அடுப்பில் சில அடை மாவு துளிகளும் கண்ணில் பட்டன.

"ச்சே... ஒருநாள்... ஒரே ஒருநாள் அத்திப்பூத்த மாதிரி வெளியில போறேன். கொஞ்சம் லேட்டாயிடுச்சுனா... 'காணலை'னு டி.வி-யிலயே போட்டிடுவீங்க போலிருக்கே? வரவேமாட்டானு முடிவு பண்ணிடுவீங்க போலிருக்கே? ம்... காபித்தூள் விக்கற விலையில இப்படி கொட்டி வச்சு... அடுப்படியை எல்லாம் மாவாக்கி... நீட்டா கிடந்த சமையலறை ரணகளமா கிடக்கு. இப்படி ஒரு பொண்ணா பொறந்து புலம்ப வச்சிட்டியே கட வுளே..!"

'வந்தாள் மகாலட்சுமியே... என் வீட்டில் என்றும் அவள் ஆட்சியே' என்று அந்த 'நரசிம்மாவதாரம்' கத்தி பாட ஆரம்பித்தது!