மர்ம பங்களா...!

'அந்த பாழடைந்த பங்களா அருகே போகக் கூடாது' என அம்மா கண்டிஷன் போட்டிருந்தாள். அந்த பங்களாவைப் பார்க்க ரொம்ப பயமாதான் இருக்கும். அம்மாவுடன் கடைத் தெரு போய்விட்டு திரும்புகையில் அந்த பங்களா வாசலில் இரண்டு சுட்டிகள் அமர்ந்திருப்பதைப் பார்த்தேன். ஒருவன் சிரித்தபடி என்னை அழைத்தான். மற்றவன் பார்வையில் முறைப்பு. அம்மா கையை இறுக்கியபடி வேகமாக வீட்டுக்கு போய்விட்டேன். அப்புறம்தான் ஆசை வந்தது. அந்த சுட்டிகள் இருக்கும்போது நாம் போனால் என்ன...

அம்மாவிடம் கேட்டால் அனுப்ப மாட்டாள். 'விளையாடப் போவதாக' சொல்லிவிட்டு, அந்த பங்களாவை நோக்கி ஓடினேன். கொஞ்சம் உதறலாகத் தான் இருந்தது. காம்பவுண்டுக்குள் நுழைந்து பங்களாவின் ஜன்னலை நெருங்கினேன். உள்ளே இருந்து வினோதமான சத்தம். ஏதோ இரண்டு குரல்கள் உரக்கக் கத்தியபடி பயங்கரமாக சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தன. ஒரு குரல், 'நான் சிங்கத்தை அப்படியே கடிச்சுத் தின்னுடுவேன்' என்றது. இன்னொரு குரலோ... 'நான் யானையின் தலையை ஒரே கடியில் முழுங்கிடுவேன்' என்றது. பயத்தில் எனக்கு நாக்கு மேலண்ணத்தில் ஒட்டிக் கொண்டது. உடல் உதறல் எடுக்க, கத்திக் கொண்டே... வெளியே ஒட ஆரம்பித்தேன். தபதபவென பின்னால் துரத்தும் சத்தம். மரண பயத்தில் இன்னும் வேகமாக ஓடினேன். அப்போது, "டேய் நில்லு..." என ஒரு கை என் தோளை அழுத்தி நிறுத்தியது. மிரண்டு திரும் பினேன். அதே சுட்டிகள். அவர்களில் என்னை முறைத் தவன்தான் தோளைப் பற்றி அழுத்தியிருந்தான். இருவரது வாயும் எதையோ அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தது. ஒருவன், "இந்தா நீயும் சாப்பிடு" என என் கையில் திணித்தான். பயத்துடன் கைகளை பிரித்தேன். ரெண்டு கைகளிலும் பூனை, முயல், நரி, கரடி, சிங்கம், யானை என பல உருவங்களில் பிஸ்கெட்டுகள்! "பிஸ்கட்லே இருக்கிற உருவத்துக்கு ஏத்த மாதிரி கத்திக்கிட்டே சாப்பிடணும். சரியா?" என்றான். மற்றவன்.

- கே.கணேசன்

மிஸ் லீவு...!

"ஹைய்யா! இன்னிக்கு மாலா மிஸ் லீவு. கிளாஸ் அட்டென் பண்ணமாட்டாங்க!" சந்தோஷத்தில் துள்ளிக் குதித்தாள், ஏழாம் வகுப்பு படிக்கும் ரம்யா. சக தோழி கிருஷ்ணவேணிக்கு இந்த நியூஸை உடனே சொல்லி சந்தோஷப்பட்டாள். ஒன்பதாம் கிளாஸ் ப்ரியா அக்காவுக்கும் இதை உற்சாகமாய்ச் சொன்னாள்.

"மண்டே... நிறைய வேலை இருக்கு... முடிஞ்சா கட்டாயம் லீவு போட்ருவேன்..." என்று மாலா டீச்சர் சொன்னதைச் சொல்லி, "ஷீ இஸ் கிரேட்!" என்று கத்தினாள்.

"சரி... போதும் செல் பேசினது... எடுத்து வெச்சுட்டு சட்டுபுட்டுனு ரெடி ஆவு... எல்லோரும் வந்துடுவாங்க" என்றாள் அம்மா, டேபிளில் பர்த் டே கேக்கை அலங்கரித்தபடி!

தன் பர்த் டே பார்ட்டிக்கு மாலா டீச்சர் வருகிற சந்தோஷத்தில் தலை கால் புரியாமல் இருந்தாள் ரம்யா.

பர்ஸ்..!

ஸ்கூலுக்கு ரெடியாகி, பரபரப்பாக கிளம்பினான் ரகு. இன்னும் டிபன் சாப்பிடவில்லை. வழக்கம் போல அந்த ஓட்டலுக்குள் நுழைந் தான். எப்போதும் அவன் உட்காருகிற டேபிளுக்குச் சென்றான். வெயிட்டர் அருகில் வந்து, 'என்ன சொல்லட்டும்?' என்பது போல பார்த்தார். "முறுவலா ஒரு நெய் ரோஸ்ட்... பார்த்து, ரொம்ப தீச்சுடாம இருக்கட்டும்" என்றான்.

அவன் சொன்னது போலவே சுடச் சுட வந்து டேபிளில் இறங் கியது நெய் ரோஸ்ட். "கெட்டிச் சட்னி வேணும்... அப்படியே எக்ஸ்ட்ரா சாம்பார்!" என்றான் கொஞ்சம் அதிகாரமாக.

அப்போதுதான் நினைவுக்கு வந்தது... 'அய்யோ! பர்ஸ் எடுத்துட்டு வரலியே!" மனசு லேசாக பதற, 'இப்ப என்ன பண்றது?' என விழித்த படியே மெள்ள சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தான். ரகுவின் முழியைப் பார்த்த வெய்ட்டர், 'என்ன, எல்லாம் சரியா இருக்குல்ல?' என்பது போல பார்க்க, 'என்னன்னு சொல்றது' என யோசித்தவனாக, கடைசியில் "தோசை நல்லா இருக்கு" என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு சாப்பிடுவதைத் தொடர்ந்தான்.

சாப்பிட்டு முடித்து கையை கழுவிவிட்டு, தயக்கத்தோடே கல்லா அருகே சென்றான். "என்ன இன்னிக்கும் பர்ஸ் எடுத்துட்டு வரலியா... உனக்கு எப்பதான் புத்தி வருமோ" என்று புலம்பினார் கல்லாவில் இருந்தவர்.

"இந்தா!" என்று சில்லறையாக நூறு ரூபாயை ரகுவிடம் அவர் கொடுக்க, "ஸாரி டாடி! இனி இப்படி நடக்காது" என்ற கெஞ்சலோடு ஸ்கூலுக்கு கிளம்பினான் ரகு.

பஞ்ச்சர்..!

வீட்டில் இருந்த பெரியவர்கள், சிறியவர்கள் என ஒருத்தரை விட வில்லை. அனைவரும் வெளியே அழைத்துவரப்பட்டார்கள். "பத்த வைடா!" என்று கத்தினான் நீலநிற தலைப்பாகை அணிந்த ஒருவன்.

"அய்யோ வேணாம்... பத்த வைக்காதீங்க!”என்று பதறினார் குடும்பத்தில் ஒரு பெரியவர். பத்த வைக்கப் போனவன், சற்று நிதானித்து திரும்பிப் பார்த்தான். "டேய்... பாக்காதே, கொளுத்துடா!" என்று மீண்டும் கத்தினான் தலைப்பாகை. அப்போது கும்பலிலிருந்து ஒரு கம்பீரமான குரல் ஒலித்தது, "டேய்! கொஞ்சம் இருங்கடாடா... இப்ப பத்த வைச்சா இதெல்லாம் எரிஞ்சு சாம்பல் ஆகற வரைக்கு நாமதான் பார்க்கணும். கொஞ்சம் இருங்க... இந்த குடும்பத்து மூத்த மகன் வர்றாரில்லே. வந்து சேரட்டும்" என்றார். எல்லோரும் அமைதியாக இருந்தார்கள்.

'ஃபாரின் ரிட்டர்ன்' வரதன் வருகிற கார் தெரு முனையில் திரும்ப... "இப்ப பத்தவைடா மாப்ளே பட்டாச!" என்றது ஒரு உற்சாகக் குரல்.

கொளுத்துடா...!

பரபரப்பான மெயின் ரோட்டில் படுவேகமாக போய்க்கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று, முன் பக்க டயர் பெரும் சத்தத்தோடு வெடித்தது. நான் போன வேகத்துக்கு வண்டி எங்காவது போய் மோதி, என்ன கதி ஆகியிருப்பேனோ... நல்லவேளையாக எப்படியோ தட்டுத் தடுமாறி... அடிச்சுப் புடிச்சு ஓரம் கட்டி நிறுத்தினேன்.

அவசரமாக போக வேண்டியிருந்ததால், சட்டென்று ஒரு ஆட்டோ பிடிக்க முடிவு செய்தேன். என் நேரம், எல்லா ஆட்டோவுமே சவாரியோடு பறந்துகொண்டிருந்தன. பஸ் ஸ்டாப்பும் பக்கத்தில் இல்லை. செல்போனில் நண்பனை அழைத்தேன். "அடடா! நான் இப்ப வெளியூர்லே இருக்கேனேடா..." என்று கையை விரித்தான்.

வண்டியை அங்கேயே விட்டுவிட்டு நடந்து போகலாம் என்றால், திருட்டுப் பயம், 'வேண்டாம்' எனத் தடுத்தது.

'சரி... வேறு வழியில்லை' என்ற முடிவுக்கு வந்தவனாக பஞ்சர் ஆன என் சைக்கிளை தூக்கிக்கொண்டு நடையைக் கட்டினேன்.