கவிதை: தனிமைக்காலம்

மலர்கிறது முல்லை

கமகமவென சுவர்க்கமாய் உயர்கிறதே

என் மாடித்தோட்டம்.

கிருமியை அஞ்சி ஊரடங்கிய சென்னையின்

மரண அமைதி அதிர

கருவண்டுகள் இசைக்கின்றன

``அஞ்சாதே தோழா” என்னும் பாடல்.

*

அமேசன் காட்டுத் தீயையும் மிஞ்சி

உலகை வேட்டையாடுதே கொரோனா.

அடாது கொட்டும் வெண்பனியையும்

விழாவாய்க் கொண்டாடும்

ஒஸ்லோ நகரும் முடங்கியதே.

கூதிரில் தனித்த என் மனைவிக்கு

பூக்களும் இல்லை.

எனினும் எனினும்

இடுக்கண் வருங்கால் நகைக்கும்

புதல்வர்களை விட்டு வந்தேனே.

*

வெற்றியெனக் கொரோனாக் கிருமிகள் துள்ளும்

பெசன்ட் நகர் கடற்கரையில்

கைவிடப்பட்ட படகுகளில் அஞ்சாமல்

நண்டுகள் தொற்றும் இரவில்.

குடிசைகளுள்

படகெனத் துயிலும் பெண்டிர் மார்பில்

வலிய விரல்கள் ஊர்கின்றன.

*

சாத்தானே அப்பாலே போ

மனிதர்கள் கைவிடப்படுவதில்லை

ஒருபோதும் வெல்லப்படுவதுமில்லை.