சென்ற ஆண்டில் இந்தியாவையே உலுக்கியது காஷ்மீர் சிறுமி மீதான பாலியல் வன்முறை. அந்தக் கொடூரத்தைப் பற்றிப் பல விஷயங்கள் தெரிந்தும் பேச முடியாத ஒரு ஜீவன் அவள் மேய்க்க அழைத்துச்சென்ற குதிரை. அது, தோழியாகப் பழகிய அச்சிறுமியின் வலியை நம்மிடம் சொல்லும் விதமாக எழுதப்பட்டிருக்கும் கதை, ‘சிதார் மரங்களில் இலைகள் பூப்பதில்லை.’ பெரும் அலைக்கழிப்புக்குப் பிறகு ஊரையே காலி செய்யும் குடும்பத்துடன் பயணிக்கும் அக்குதிரை திரும்பிப் பார்க்கையில், “ஆனால், அங்கே அசினாவைப் போல சின்னக் குழந்தைகள் விளையாடிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இன்னும் சிலர் குடியிருக்கிறார்கள்” என்று கதை முடிகிறது. உண்மையில், அந்தச் சிறுமிக்காக வேதனைப்பட்ட நம் மனநிலை, இவ்வரிகளைப் படித்ததும் மீதமுள்ள சிறுமிகளுக்காகக் கவலைப்படத் தொடங்கிவிடுகிறது. நல்ல படைப்பு கடத்தும் உணர்வு இதுவே.

பழங்குடி மக்களின் நிலத்தைக் கையகப்படுத்துவது, பேத்தியை வன்கொடுமை செய்யும் தாத்தா, வட்டிக்குப் பணம் கொடுக்கும் கிழவி என, நம்மிடையே வாழும் நாம் கவனிக்கத் தவறிய மனிதர்களைப் பற்றி யதார்த்தத்துடன் கதைகளாக்கியுள்ளார் கரீம்.

பெரும் வெளிச்சத்தின் ஓர் ஓரத்தில் இருட்டில் மறைந்துகிடக்கும் மனிதர்கள் பற்றிய கதைகளை மிக நேரடியான மொழிநடையில் எழுதியிருக்கும் இக்கதைகள், சமகாலத்தைப் பற்றிய அழுத்தமான பதிவுகள்!