மணிமொழி, நீ என்னை மறந்துவிடு! - தமிழ்வாணன்

19. அதிர்ச்சியைத் தரும்; அப்புறம் ஆனந்தத்தைத் தரும்!

சிவகாமியைத் தனக்குக் கல்யாணம் செய்து வைக்க வேண்டுமென்று, தங்கதுரை முத்தழகிடம் கேட்டுக்கொண்ட இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு நடுப்பகல் நேரம்.

முத்தழகின் அப்பா, அவர் அறையில் சாப்பிட்டுவிட்டு நாற்காலியில் சாய்ந்துகொண்டு இருந்தார். அவருக்குப் பக்கத்தில் தரையில் உட்கார்ந்து, பேரன் இளங்கோவுக்கு விளையாட்டுக் காட்டிக்கொண்டு இருந்தாள் முத்தழகின் அம்மா.

முத்தழகு, கூடத்தில் ஊஞ்சலில் உட்கார்ந்து ஏதோ ஒரு பத்திரிகையைப் படித்துக் கொண்டு இருந்தான். மணி மொழி சாப்பிட்டுவிட்டுச் சமையலறையிலிருந்து வந்து கொண்டிருந்தாள். அப்போது தபால்காரன் உள்ளே நுழைவது அவளுக்குத் தெரிந்தது.

மணிமொழி நேராக வாயி லுக்குச் சென்றாள். தபால்காரன், மணிமொழியின் கையில் இரண்டு கவர்களைக் கொடுத்து விட்டுப் போனான். ஒரு கவரில் இருந்த முகவரியைப் படித்தாள் மணிமொழி. மெ.தில்லைநாய கம் அவர்கள், ஏரிக்கரைத் தெரு, நுங்கம்பாக்கம், சென்னை.

'மாமனாருக்கு வந்திருக்கும் கடிதம்! சரி, இன்னொரு கடிதம் யாருக்கு?'

அ.மணிமொழி, மே/பா தில்லைநாயகம் அவர்கள், ஏரிக்கரைத் தெரு, நுங்கம் பாக்கம், சென்னை என்றிருந் தது கவரிலிருந்த முகவரி.

தனக்குத்தான் கடிதம் என் பதை அறிந்ததும் மணிமொழி திடுக்கிட்டாள்.

'அப்பா எழுதியிருப்பாரா? இல்லை. அப்பாவுக்கு நான் இங்கே தங்கியிருப்பது தெரியாதே! இந்த முகவரியே அப்பாவுக்குத் தெரியாதே! தெரிந்தவர்கள் யாராவது எழுதியிருப்பார் களா? இருக்கமுடியாது. தெரிந்த வர்கள் எழுதினால் மணிமொழி என்றுதான் எழுதுவார்கள். மிகத் தெரிந்தவர்களாக இருந் தால் மருதநம்பி என்ற அப்பா பெயரில் முதல் எழுத்தைச் சேர்த்து, ம.மணிமொழி என்றல் லவா எழுதுவார்கள்! இங்கே அ.மணிமொழி என்றல்லவா இருக்கிறது! இந்த 'அ' என்பது யாரைக் குறிக்கிறது?' - சிந்தித்த மணிமொழிக்குத் திடீரென்று விடை கிடைத்தது.

அ என்பது அரசு என்ற பெயரின் முதல் எழுத்து. மணி மொழி அரசுவின் மனைவி. ஆக, இறந்துபோன அந்த மணிமொழிக்கு வந்திருக்கும் கடிதம் இது.

விலாசம் இருக்கிறதா என்று அந்த கவரைத் திருப்பிப் பார்த் தாள். 'ஆ' என்று அவள் வாய் திறந்தது. அவள் கையிலிருந்த கவர் கீழே விழுந்தது.

அனுப்பியோன்: தி.அரசு, பக்ராநங்கல் அணைக்கட்டு, கிழக்கு பஞ்சாப்.

படபடவென்று கண் இமை களும் மனமும் அடித்துக் கொள்ள, கையிலிருந்த மற் றொரு கவரையும் திருப்பிப் பார்த்தாள் மணிமொழி. அதை அனுப்பியதும் அரசுதான்.

ஒரு முடிவுக்கு வந்த மணி மொழி, மணிமொழி என்ற விலாசமிட்டுக் கீழே கிடந்த கவரை எடுத்துத் தன் சோளிக் குள் வைத்துக்கொண்டு, மற் றொரு கவரை எடுத்துக் கொண்டு நேராகத் தில்லை நாயகம் இருந்த அறைக்குள் நுழைந்து, அங்கே மாமியார் மங்கையிடம் கடிதத்தைக் கொடுத்துவிட்டு விர்ரென்று வெளியே வந்தாள்.

நேராகத் தோட்டத்திற்கு வந்தவள், சுற்றிலும் நோட்ட மிட்டுத் தன்னை எவரும் பார்க்கவில்லை என்று தெரிந் ததும், தன் சோளிக்குள்ளிருந்த அந்த கவரை எடுத்துப் பிரித்துப் படித்தாள். முதல் வரியைப் படித்ததுமே அவள் கண்கள் கலங்கின.

'மறக்கமுடியாத மணி மொழிக்கு, எப்படி இந்தக் கடிதத்தைத் தொடங்குவது, எப்படி முடிப்பது, என்ன எழுதுவது என்பதே எனக்குத் தெரிய வில்லை!

நான் சாகவில்லை, உயி ரோடுதான் இருக்கிறேன் என் பது இந்தக் கடிதத்தை நான் எழுதுவதிலிருந்தே உனக்குத் தெரியும். இந்தச் செய்தி உனக்கு முதலில் அதிர்ச்சியைத் தரும், அப்புறம் ஆனந்தத்தைத் தரும். உடனே ஓடிப் போய் நெற்றியில் பெரிய திலகம் இட்டுக்கொள்வாய். வெள்ளைச் சேலையை உரிந்து எறிந்துவிட் டுப் பட்டுப் புடவையைக் கட்டிக் கொள்வாய்!'

இதைப் படித்ததும், அப்ப டியே கண்களை மூடிக்கொண் டாள் மணிமொழி. மூடிய அவள் விழிகளிலிருந்து கண்ணீர் கொட்டியது.

'நீங்கள் இறந்த பிறகு ஒருக் கணமும் இந்த உலகத்தில் இருக்கமாட்டேன்!' என்று என்னிடம் நீ அடிக்கடி சொல் வாயே! எனக்கு நினைவு வந்த தும் நீ இருக்கிறாயா, இல்லையா என்பதைத்தான் முதலில் விசாரித்தேன். பஞ்சாப் அரசினர் உன்னைப் பத்திரமாக என் அப்பா அம்மாவிடம் அனுப்பி வைத்துவிட்டதாகத் தெரிந்தது.

மணிமொழி, உன் அப்பா இறந்த பிறகு, எனக்காக நீ வாழ்ந்தாய். நான் இறந்ததாகக் கேள்விப்பட்டாலும் நம் குழந் தைக்காக நீ வாழ்வாய் என்பது எனக்குத் தெரியும்.

கோமதி, கோமதி என்று உன் சொந்தப் பெயரைச் சொல்லி அழைக்க எனக்கு ஆசையாக இருக்கிறது. கோமதி என்பது உன் அப்பா வைத்த பெயர். மணிமொழி என்பது நான் வைத்த பெயர். மணி மொழி, உடனே ஓடி வந்து உன் மடியில் படுத்துக்கொண்டு, 'கோமதி... கோமதி!' என்று கத்த வேண்டும் போலிருக்கிறது. காரணத்தைக் கடிதத்தின் கடைசியில் சொல்கிறேன்.

கல்யாணம் ஆவதற்குமுன் நீ கன்னிப் பெண் கோமதியாக இருந்தாய். இப்போது நீ கல்யா ணமாகிக் குழந்தையும் பெற்ற மணிமொழி! நீ கல்யாணமாகாத கன்னிப்பெண் கோமதியாகவே இருந்திருக்கலாம்! கார ணம்? கடிதத்தின் கடைசியிலே சொல்கிறேன்.

நான் உன்னை 'மணிமொழி, மணிமொழி' என்று அழைக்கும் போது, 'உங்களுக்கு ஏன் இந்த மணிமொழி என்ற பெயரில் இவ்வளவு மயக்கம்?' என்று கேட்பாய். உன்னுடைய இந்தக் கேள்விக்கு அன்றும் என்னால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை, இன்றும் பதில் சொல்ல முடிய வில்லை.

மணிமொழி, என்னை நீ பிரிந்து இரண்டு மாதங்கள் இருக்கும் என்று எண்ணுகிறேன். இப்படியே காலமெல்லாம் என்னை நீ பிரிந்து இருந்து விட்டால், நான் எவ்வளவோ மகிழ்ச்சி உடையவனாக இருப் பேன்! காரணம்? கடிதத்தின் கடைசியிலே சொல்கிறேன் மணிமொழி!'

இதைப் படித்ததும், மீண்டும் கண்களை மூடிக் கொண்டாள் மணிமொழி. தன்னைத் தேற்றிக் கொண்டு மீண்டும் கடிதத்தைப் படிக்கத் தொடங்கினாள்.

'நம் குழந்தை தன் அப்பாவை இழக்கவில்லை. ஆனால், நீ உன் கணவனை இழந்துவிட்டாய் மணிமொழி! காரணம்? கடி தத்தின் கடைசியிலே சொல்கி றேன் மணிமொழி.'

இதற்குமேல் மணிமொழி யால் படிக்க முடியவில்லை. கடிதத்தை அப்படியே மடித்துச் சோளிக்குள் வைத்துக்கொண்டு மேலே மாடியைப் பார்த்தாள். மாடிச் சன்னல் வழியாக, முத் தழகு மணிமொழியையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்.

மணிமொழி உடனே தன் கண்களைத் துடைத்துக் கொண்டு எழுந்தாள். மெல்லத் தலையைக் குனிந்துகொண்டே உள்ளே வந்து, தன் அறைக்குள் நுழைந்து கதவைச் சாத்தித் தாழிட்டுக்கொண்டு படுக்கை யில் வந்து விழுந்தாள். நீண்ட நேரம் அப்படியே கட்டிலில் விழுந்து கிடந்த மணிமொழி, சோளிக்குள் இருந்த அந்தக் கடிதத்தை எடுத்து மீண்டும் படித்தாள்.

'தமிழகத்திலே பிறந்த நீ, தமிழகத்திலேயே இருக்கிறாய் இன்று. ஆனால், நான் கிழக்குப் பஞ்சாபிலே ஓர் அரசினர் மருத்துவ விடுதியில் கிடக்கி றேன். நான் இப்படி மருத்துவ விடுதியிலே கிடப்பதால்தான், இந்தக் கடிதத்தை என் வாயால் சொல்லி, சொல்லியதை டைப் அடிக்கச் செய்து, கடிதத்தின் கடைசியில் என் கையெ ழுத்தை மட்டும் போட்டிருக் கிறேன். இதனால் விபத்தில் நான் என் கையையே இழந்து விட்டேன் என்று கருதிவிடாதே! அதுதான் என் கைப்பட கையெழுத்துப் போட்டிருக்கி றேனே!'

மணிமொழி, தொடர்ந்து கடிதத்தைப் படிக்கத் தொடங்கி னாள்.

'குழந்தையை உன் அப்பா பார்க்கவில்லை. என் அப்பாவா வது தன் பேரனைப் பார்த் தாரே! குழந்தையைப் பார்த்த என் அம்மாவும் என் அப்பாவும் என்ன சொன்னார்கள்? என் தம்பி முத்தழகு உன்னிடம் பிரி யமாக நடந்துகொள்கிறானா?'

இதைப் படித்ததும் அப்படியே திரும்பிக் குப்புறப் படுத்துக்கொண்டு குமுறிக் குமுறி அழுதாள் மணிமொழி.

'பாவை நல்லவள். உன்னை அவள் நன்றாக உபசரிப்பாள். அத்தை மகள் சிவகாமி அடிக் கடி வருகிறாளா? அவளைக் கொஞ்சம் கவனித்துக் கொள், மணிமொழி. உன்னைப் போல அடக்கம் உள்ளவளல்லள் அவள். சுதந்திரப் பறவை. அவ ளைக் கட்டுப்படுத்த எவருமே இல்லை. ஆனால், அவள் நல்லவளாக வாய்ப்புண்டு. அவளை நினைக்கும்போது எனக்குக் கண்கள் கலங்குகின்றன மணிமொழி!

கட்டடத்தைக் கட்ட எனக் குத் தெரியும். வாழ்க்கைக் கட்டடத்தைக் கட்ட வழியில் லாமல் தவிக்கிறேனே! தண்ணீ ரைத் தேக்கும் அணைக்கட்டை எனக்குக் கட்டத் தெரியும். உன் கண்ணீரைத் தேக்கும் அணைக்கட்டைக் கட்ட எனக்கு வாய்ப்பு இல்லாது போயிற்றே மணிமொழி!

பக்ராநங்கல் அணைக்கட் டைக் கட்டிப் பஞ்சாபைச் செழிக்க வைக்கவேண்டும் என்று பாடுபட்ட எத்தனையோ பேரில் நானும் ஒருவன். என் தலைமையில் ஒரு பெரிய குழு ஒரு பெரும் பாறையை உடைக் கும் வேலையில் இறங்கியது. பாறைக்குப் பக்கத்திலே கரை புரண்டு ஓடும் ஆறு. கொஞ்சம் தவறினாலும் ஆற்றிலேதான் விழ வேண்டும். தண்ணீரின் வேகம், விழுந்தவனை எங்கே கொண்டுபோய்ச் சேர்க்கும் என்று எவருக்குமே தெரி யாது! இந்த ஆபத்தான சூழ் நிலையில்தான், குறுக்கே நந்தி மாதிரி இருந்த அந்தப் பெரும் பாறையை உடைக்கும் வேலை யில் நாங்கள் இறங்கினோம்.நாங்கள் கொஞ்சமும் எதிர் பார்க்காதபோது, திடீரென்று பாறை படாரென்று வெடித்தது. நாங்கள் தூக்கி எறியப்பட் டோம்!'

இதைப் படித்தபோது மணிமொழியின் கரங்கள் நடுங்கின!