ஜனனி, என் நண்பனின் தங்கை. எம்.காம் படித்த அவள் படுஷார்ப். கம்பெனி முதல் அக்கவுன்ட்ஸ் வரை பிய்த்து வாங்குவாள். அப்பேர்பட்ட பெண்ணுக்கு வேலை கிடைக்கவில்லை!

கடைசியில் நான் அவளை இன்டெர்வியூ செய்தேன். அவளுக்கு வேலை தருவதற்காக அல்ல, அவளுக்கு ஏன் வேலை கிடைக்கவில்லை என்பதைப் புரிந்துகொள்வதற்காக. படித்த படிப்பில் அவள் கெட்டிக்காரியாக இருந்தாலும் சில குறைகள் இருப்பதைக் கண்டுபிடித்தேன். ஒரு சகோதரர் போல நான் அதை எடுத்துச் சொல்ல, அடுத்த இன்டெர்வியூ ஜனனிக்கு சக்ஸஸ்.

உங்கள் குறைகள், பலவீனங்களில் இருந்து நீங்கள் வெளியே வரவேண்டுமா? அதற்கு நீங்கள் முதலில் செய்ய வேண்டியது, அந்த குறைகளை ஏற்றுக் கொள்வதே! குறைகளை ஏற்றுக் கொள்வது தோல்வி மனப்பான்மை அல்ல; நமக்கிருக்கும் குறைகளை பற்றி கவலைப்பட்டுக் கொண்டே இருப்பதுதான் தோல்வி மனப்பான்மை.

நம் குறைகளை ஏற்றுக் கொள்வதற்குப் பொறுப்புணர்ச்சி எவ்வளவு முக்கியமோ, அந்த அளவு துணிவும் அவசியம். இதுதான் சுய ஏற்றுக் கொள்ளுதலுக்கு அடிப்படை. ஜனனிக்கு இந்த அடிப்படையை விளக்கிச் சொன்னவுடன் அந்த குறை போய்விட்டது.

'இது ஒன்னோட அம்பதாவது இன்டெர்வியூ. இதுலயாவது உனக்கு வேலை கிடைக்குமா?’ - இன்டெர்வியூ கிளம்பும் சமயத்தில் வீட்டில் இருப்பவர்கள் இப்படி சொன்னால் எப்படி இருக்கும்? அல்லது இன்டெர்வியூக்கு முதல்நாள்கூட நீங்கள் அது பற்றி கவலைப்படாமல் கிரிக்கெட் பார்த்தால், இன்டெர்வியூவில் கேட்கிற கேள்விக்கு பதில் சொல்ல முடியுமா? இப்படி காரணம் என்ன வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும், இன்டெர்வியூ அட்டன்ட் செய்யப்போவது நீங்கள்தான். எனவே, இந்த டென்ஷனை சமாளிக்க வேண்டிய பொறுப்பு உங்களுக்குத்தான் சேரும்.

நாம் கேட்க வேண்டிய இரண்டாவது கேள்வி, இந்த குறையை முழுவதும் நீக்க முடியுமா, இல்லை வெறும் மேனேஜ் மட்டும்தான் செய்ய முடியுமா? ஏனெனில் சில குறைகளை முழுதாக நீக்க முடியாது. ஆனால், மேனேஜ் செய்லாம்.  

உதாரணமாக, நீங்கள் நல்ல குண்டு. வேலைக்காக உங்கள் உடல் எடையை திடீரென குறைத்து, பிஃப்டி கேஜி தாஜ்மஹால் ஜஸ்வர்யா ராய் மாதிரி ஆகிவிட முடியாது. ஆனால், உடல் பருமனை குறைத்து காட்டும் டிசைன் அல்லது நிறம் உடைய உடைகளை அணியலாம்.

சில சமயம் நாம் குறைகள் என்று நினைக்கும் குணங்களைச் சரியான சூழலில் பயன்படுத்தி நிறைகளாக மாற்ற முடியும். என் கல்லூரி நண்பன் சந்துரு ஒரு தனிமை விரும்பி. பலரும் அவனை கேலி செய்வார்கள். அவனோ அதுபற்றி கவலைப்படாமல் கவிதை, சிறுகதைகள் என்று எழுதினான். இன்று அவன் நல்ல கதாசிரியன். ஆக, ஒரு குணம் நம் பலமாகவோ பலவீனமாகவோ ஆவது நாம் அதை எந்த சூழ்நிலையில், எப்படி பயன்படுத்துகிறோம் என்பதைப் பொறுத்துதான்.

அது சரி, நம் நிறைகளை சந்தோஷமாக ஏற்றுக்கொள்ள முடியும்போது, ஏன் குறைகளை கண்டு இவ்வளவு பதற்றம் அடையறோம்? ஏனெனில், இந்த சமூகம் நம்மை ஏற்றுக்கொள்ள சில நிபந்தனைகளை வைப்பதைபோல நாமும் நம்மை ஏற்றுக்கொள்ள சில நிபந்தனைகளை வைக்கிறோம். இந்த நிபந்தனைகள் கடுமையாகும்போது, நம் குறைகளை பார்க்கக்கூடிய துணிவு நமக்கு குறைந்துவிடும்.

இதைத் தவிர்க்க நம்மை நாமே எந்த நிபந்தனையும் இல்லாமல் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். இது நாம் என்ன செய்தாலும் சரி என்று சொல்கிற மனநிலை அல்ல இது. தன் குழந்தைகளின் குறையை ஒரு தாய் ஏற்றுக்கொள்வது போல சுய அனுசரணையுடன் நம் குறைகளை ஏற்றுக் கொண்டால், நமக்குள் ஏற்படும் குற்ற உணர்வும், தாழ்வு மனப்பான்மையும் போய்விடும்.  

நம் குறைகளை நாம் உணர்ந்து புரிந்துகொண்டுவிட்டால், நம்மை நாமே மதிப்போம். நம்மை நாம் மதிக்கவில்லை எனில் வேறு யாரும் நம்மை மதிக்க மாட்டார்கள். சுயமதிப்பு உள்ளவர்களே உயர்ந்த லட்சியங்களை சாதிப்பார்கள். ஏனென்றால், தோல்விகள் ஏற்படும்போது சுயபச்சாதாபமோ, வெறுப்போ கொள்ளாமல், என்னால் இதிலிருந்து எழுந்து வருகிற தகுதி எனக்கு உண்டு என்று பாசிட்டிவ் ஆக சிந்திக்க சுயமதிப்பு அவசியம். சுயமதிப்பு உள்ளவர்கள் வாழ்வில் எப்போதும் தேங்கி நிற்பதில்லை. லட்சியங்களை சாதித்துவிட்டால்கூட மேலும் மேலும் கற்று தங்கள் திறன்களை வளர்த்துகொள்ள அவர்கள் முயற்சி செய்துகொண்டே இருப்பார்கள்.

சுயமதிப்பு உள்ளவர்கள் தங்கள் குறைகளைப் போலவே பிறரது குறை களையும் மன்னிப்பார்கள்; அதனால் அவர்கள் உறவுகள் சிறக்கும். அதேபோல் மனநிறைவோடு பிறர் நிறைகளைப் பாராட்டி அவர்களிடமிருந்து நல்ல குணங்களை கற்றுக் கொள்வார்கள்.

எந்த நிபந்தனையும் இல்லாமல் தன்னைத்தானே ஏற்றுக்கொள்ளுதல், சுயமதிப்பு போன்றவை நிஜத்தில் எந்த அளவுக்கு சாத்தியம் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். பொறுமையும், புரிந்துகொள்ளும் முயற்சியும் இருந்தால் இது நிச்சயம் முடியும். கொஞ்சம் முயற்சி செய்து பாருங்களேன்!

(தயாராவோம்)