தோஜி

தென்கொரிய நகரமான வோன்ஜூவில் ஒருமாத காலம் வசிக்கும் வாய்ப்பு இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் கிடைத்தது. சுற்றுலாப் பயணியாக அல்ல; எழுத்தாளர் முகாம் ஒன்றில் பங்கேற்பாளனாக. தோஜி கலாசார மையத்தின் ஆதரவில் நடைபெற்ற எழுத்தாளர், கலைஞர்கள் உறைவிட முகாமில் கலந்துகொண்ட இரண்டாவது தமிழ் எழுத்தாளன் நான். முதலாமவர் பெருமாள் முருகன். அங்கு தங்கியிருந்து என்னுடைய இரண்டாவது நாவலை (பெருவலி) எழுதி முழுமை செய்தேன். எனினும், இது என்னுடைய உறைவிட முகாம் பற்றிய சுயபுராணம் அல்ல. மெய்ப்பட்ட பெண் கனவைப் பற்றியது. அந்தப் பெண் நேசித்த மண்ணைப் பற்றியது. பெண்ணால் அறியப்பட்ட மண்ணையும், மண்ணால் புகழ்பெற்ற பெண்ணையும் குறித்தது. அதிகம் அறியப்படாத ஓர் இலக்கியச் சாதனையைக் குறித்தது.

வோன்ஜூ ஒரு மலைக் கிராமம். காங்க்வான் மலைத்தொடர்களின் மடியில் அமைந்த பூமி. குறுக்கும் நெடுக்குமான மலைத் தொடர்களுக்கிடையில் விளைநிலங்கள், மலையிலிருந்து கசிந்து பாயும் சிறு நதிகள். மலைச்சரிவுகளில் அடர்ந்த பைன் மரக் காடுகள். நகரத்தின் சாயல் அதிகம் படியாத கொரியச் சிற்றூர். எல்லாக் கொரியக் கிராமங்களையும்போல சாதாரணமான ஊராக இருந்திருக்க வேண்டிய வோன்ஜூ, உலகப் புகழ்பெற்றிருப்பது ஒரு பெண் எழுத்தாளரால். அவர், பாக் கியோங்னி (Pak Kyongni - 1926 – 2008).

நவீனக் கொரிய இலக்கியத்தின் முன்னோடியாகக் கருதப்படும் பாக், 1998-ம் ஆண்டு, தோஜி கலாசார மையத்தை உருவாக்கினார். கொரியக் கலை, பண்பாட்டைப் பேணுவதுடன், உலக இலக்கியத்தையும் கலைகளையும் அறிமுகம் செய்வதற்காக உருவான மையம் அது. கொரிய எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள் வந்து தங்கியிருந்து சின்னக் கவலைகள் தங்களைத் தின்ன இடம் கொடாமல் படைப்பாக்கத்தில் ஈடுபட உதவும் வகையில் உருவான மையம் தோஜி. ஆண்டுக்கொரு முறை வெளிநாட்டுக் கலைஞர்களும் வந்து தங்கியிருந்து படைப்புச் செயல்பாட்டை மேற்கொள்ளலாம். இவையெல்லாம் ஓர் எழுத்தாளராகப் பாக் கண்ட கனவின் பலிதம். அந்தக் கனவு பலிக்க உதவியதும் அவருடைய எழுத்துகள்தாம். அவர் எழுதிய ஒரு நாவல் மூலமே பெருங்கனவு சாத்தியமானது. `தோஜி’ என்ற அவருடைய நாவல், பாக்கைக் கொரிய இலக்கியத்தின் முன்னோடி ஆளுமையாக மாற்றியது. அந்த நாவல் ஈட்டித்தந்த செல்வமே அவரது கனவுக்கு உயிர்கொடுத்து நடைமுறை ஆக்கியது.

பாக் கியோங்னியின் வாழ்க்கை, துயரங்களிலிருந்து துயரங்களுக்குள் வீழ்ந்தும் நிலைகுலையாத பெண்ணுறுதியின் சான்று. கொரிய நடுத்தட்டுக் குடும்பம் ஒன்றில் பிறந்தவர் பாக். அவரின் அப்பாவைவிட அம்மா நான்கு வயது மூத்தவர். இந்த வேற்றுமையும், மரபான கொரிய ஆணாதிக்க மனமும் அம்மாவைக் கொடுமைப்படுத்த அப்பாவுக்குப் போதுமான காரணங்களாக இருந்தன. பாக் பிறந்த சில நாள்களிலேயே அப்பா அவர்களை விட்டு விலகிப் போனார். வாழ்க்கையின் முதல் துவர்ப்பை பாக் உணர்ந்தது அப்போதுதான். தாயின் கண்ணீரைக் குடித்து வளர்ந்தார் பாக்.

பள்ளிப் படிப்பு முடிந்த சிறிது காலத்துக்குள்ளேயே திருமணம் செய்துகொண்டார். திருமணம் அவருக்கு ஆறுதல் அளிக்கவில்லை. இன்னொரு துயரமாக மாறியது. அப்படி மாற்றியது அப்போது நிலவிய அரசியல் சூழல். கொரியா, ஜப்பானியர்களின் கொடுங்கோன்மைக் காலனியாட்சிக்கு உட்பட்டிருந்தது. கொரிய மக்கள் எல்லாரும் ஜப்பானியக் கண்களுக்கு துரோகிகளாகத் தென்பட்டனர். அந்தச் சந்தேகப் பார்வையின் விளைவாக பாக்கின் கணவர் கம்யூனிச ஆதரவாளர் என்று தேடப்பட்டார். கொரியப் போரில் காணாமற்போனதாகச் சொல்லப்பட்டார். ஆனால், பின்னர் அவரது சடலம் சிறைச்சாலையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. தன் தாய், ஒரு மகள், வயிற்றில் ஒரு சிசுவுடன் இருந்த பாக் நிலைகுலைந்தார். அந்தத் தடுமாற்றத்தில் புதிதாகப் பிறந்த ஆண் குழந்தையும் மூன்றே மாதங்களில் மரணமடைந்தது. தான் உட்பட, மூன்று ஜீவன்களின் வயிற்றுப்பசியைப் போக்குவதற்காக கிடைத்த எல்லா வேலைகளையும் செய்தார் பாக். கிராமத்துக் குழந்தைகளுக்குப் பாடம் கற்றுக்கொடுத்தார். கூலி வேலைகள் செய்தார். விவசாயம் சார்ந்த எல்லா வேலைகளையும் பார்த்தார். அவை எதுவும் போதுமான வருவாயைத் தரவில்லை. அந்த இக்கட்டான நிலைதான் அவரை எழுத்தை நோக்கித் திருப்பியது. அச்சேறிய முதல் கவிதை பெற்றுத் தந்த சொற்பத் தொகை பாக்குக்குப் பெரும் நம்பிக்கையை அளித்தது. எழுத்தை நம்பி வாழத் தீர்மானித்தார். நாவலாசிரியரும் கவிஞருமான கிம் டாங்க் நியின் ஆலோசனையின் பேரில் கதைகள் எழுதினார். ஆண்வாடையே அதிகம் நிரம்பியிருந்த கொரிய இலக்கிய உலகில் பாக்கின் கதைகள் உடனடி வரவேற்பைப் பெற்றன. பொருளாதாரநிலையிலும் அவை உதவின. ‘`நான் மகிழ்ச்சியானவளாக இருந்திருந்தால் எழுதவே ஆரம்பித்திருக்க மாட்டேன்’’ என்று தன் எழுத்து வாழ்க்கையைப் பற்றிச் சொன்னாலும் எழுத்தே அவரது இருப்பும் வாழ்வுமானது.

பாக்கின் ஆரம்பக்கால எழுத்துகள் அவருடைய சொந்த வாழ்க்கையைப் பெரிதும் நினைவூட்டுபவை. கணவனை இழந்து பிள்ளைகளுடன் போராட்ட வாழ்க்கை வாழும் விதவைகள், குடும்பத்துக்காக உழைத்து உருக்குலையும் மகள்கள், ஊதாரிகளும் பொறுப்பற்றவர்களுமான ஆண்கள் ஆகியோரைத் திரும்பத் திரும்ப அந்தக் கதைகளில் பார்க்க முடிகிறது. இன்று யோசிக்கும்போது ஒரே சட்டகத்துக்குள் வார்க்கப்பட்டவையாகத் தெரிந்தாலும், இருபதாம் நூற்றாண்டு ஆரம்பத்திலான கொரிய வாழ்க்கையின் அழுத்தமான தடங்களைக்கொண்டவை. அந்த உண்மையான சித்திரிப்பு பாக் கியோங்னியை நவீன இலக்கியத்தின் முதல் பெண்குரலாக அடையாளம் காட்டியது.

இலக்கியப் புகழும், பொருளாதார வளமும் சேர்ந்த பின்னரும் பாக்கின் வாழ்க்கை துயரங்களின் தொடர்ச்சியாகவே இருந்தது. மார்பகப் புற்றுநோயால் பீடிக்கப்பட்டு இரண்டு முறை அறுவை சிகிச்சை மேற்கொண்டார். மகளின் கணவரும் கவிஞருமான கிம் சி ஹாவை கம்யூனிச ஆதரவாளர் என்பதனால், சர்வாதிகார அரசு தொடர்ந்து வேட்டையாடியது. இறுதியில் கொன்றது. இந்தத் துயரங்களிலிருந்து மீளவும் காலம் கட்டாயமாக்கியிருந்த நெருக்கடியைக் கடந்து நம்பிக்கையை வெளிப்படுத்தவும் பாக் எழுத்தில் மேலும் தீவிரமாக ஈடுபட்டார். அதன் விளைவு `தோஜி’ என்ற மகத்தான நாவல். `தோஜி’ என்ற கொரியச் சொல்லுக்கு, `நிலம்’ என்று பொருள்.

1969-ம் ஆண்டு பாக் கியோங்னி, தோஜியை எழுதத் தொடங்கினார். இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு 1993-ம் ஆண்டில் நாவல் முற்றுப்பெற்றது. ஐந்து பாகங்கள், ஏழாயிரம் பக்கங்களுக்கு விரிந்த நாவல். இன்று இந்த நாவல், நவீனக் கொரிய இலக்கியத்தின் சாதனைப் படைப்புகளில் ஒன்று. `உரைநடைக் காவியம்’ என்று பாராட்டப்படும் தோஜியைக் கீழைநாடுகளின் பிரதிநிதித்துவப் படைப்புகளில் ஒன்றாக யுனெஸ்கோ அமைப்பு சிறப்பித்திருக்கிறது.

தலைப்பு சுட்டிக்காட்டுவதுபோலவே, மண்ணின் கதைதான் `தோஜி.’ அது கொரிய நாட்டுப்புற வாழ்க்கையைச் சித்திரிக்கிறது. மண்ணின் இயல்பைச் சொல்கிறது. அந்த மண்ணின் உரிமையாளர்களான மனிதர்களின் வாழ்க்கையைப் பேசுகிறது. அவர்கள் வாழ்ந்த காலத்தின் தேக்கங்களையும் மாற்றங்களையும் எடுத்துச் சொல்கிறது. ஐம்பது ஆண்டுக்கால கொரிய வரலாற்றையும் பதிவுசெய்கிறது. 1897. அறுவடைக்காலப் பௌர்ணமிதினக் கொண்டாட்டத்தில் தொடங்கும் நாவல், இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர் கொரிய மக்களின் எழுச்சிப் போராட்டங்களைத் தொடர்ந்து ஜப்பானிய ஆட்சியாளர்கள் கொரிய மண்ணை விட்டு வெளியேறும் 1945-ம் ஆண்டுவரையான நீண்டகால நிகழ்ச்சிகளுடன் முடிவடைகிறது. பல தலைமுறைகளின் கதையாக, பல களங்களில் நிகழும் சம்பவங்களாக, பல மனிதர்களின் செயல்களாக விரிந்தாலும் எல்லா மனிதர்களின் பொதுக்கதையாகவும் நிலைபெறுகிறது. ஒருவகையில் `தோஜி’ நாவலின் கதை முடிவடைவதே இல்லை.

ஐந்து பாகங்கள்கொண்ட இந்த நாவலின் முதல் மூன்று பாகங்கள் மட்டுமே ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் வாசிக்கக் கிடைப்பவை. தோஜி மையத்தில் வசித்த ஒருமாத காலத்தில் அவற்றைப் பரவசத்துடன் வாசித்தேன். பாக் கியோங்னியைப் புரிந்துகொள்ள அந்த வாசிப்பு உதவியது. இன்றும் தந்தைவழிச் சமூக மரபைப் பின்பற்றும் கொரிய மக்களுக்கிடையில், பாக்கின் இலக்கிய இருப்பு வியப்பளிப்பது. தெளிவான அரசியல் பார்வை, ஆண்களின் உலகைப் பற்றிய நுட்பமான கவனம், பெண் மனங்களின் விவரிக்க இயலாத ஆழம், இயற்கைமீதான ஆழ்ந்த காதல், மனித இயல்புகளைச் சித்திரிப்பதில் தயக்கமின்மை என... பாக் எழுத்தின் மேன்மைகள் துலங்கின.