‘ரூட்டு’ தலபுராணம்!

“நந்தனம் ஆர்ட்ஸ், பச்சையப்பன்... இரண்டு கல்லூரிகளிலும் படித்தவன் நான். மருத்துவம், பொறியியல் போன்ற புரொஃபஷனல் கோர்ஸ் படிக்கிற மாணவர்களுக்கு அவர்கள் படிப்புக்கு ஏற்ற வேலை கிடைக்கு மென்கிற நம்பிக்கை இருக்கிறது. கலைக் கல்லூரிகளில் பட்டப்படிப்பு படிக்கிற மாணவனுக்கு அந்தப் பட்டப்படிப்பினால் நமக்கு நல்ல வேலை கிடைக்கும் என்றும், நம் வாழ்க்கை மாறும் என்கிற நம்பிக்கையும் பெரிதாக இல்லை.

அந்த ஏமாற்றமும் வெறுமையும் அவனைச் சூழ்கிறது. கல்வியை சீரியஸாக அணுகுகினால் அது அவனுக்கு மன உளைச்சலைத்தான் கொடுக்கும், ஆகவே, அவன் அதை என்ஜாய் பண்ண ஆரம்பித்து விடுகிறான். அந்த மனநிலையின் செயல் வடிவம்தான் பேருந்து, ரயில்களில் கல்லூரி வருகையில் ரூட்டு என்கிற பேரில் ஒன்றாக இணைவது, இன்னபிற செய்கைகளெல்லாம்.

இதில் இன்னொரு கோணமும் இருக்கிறது. பஸ் டே என்பதே அவனுடைய நேட்டிவிட்டியைக் கொண்டாடுவதுதான். தமிழகத்திலேயே சென்னையைச் சார்ந்த கல்லூரி மாணவர்கள்தான் இதைக் கொண்டாடுவார்கள். காரணம், சென்னை போன்ற நகரத்தில் பல்வேறுவிதமான கலாசாரங்களும் மொழிகளும் இருப்பதால் சென்னைவாசிகளான இவர்கள் தங்களுடைய நேட்டிவிட்டியைப் பாடல்கள் வழியாக, குழுவாக இணைந்து பயணிப்பதன் வழியாக அதில் பதிவு செய்ய நினைக்கிறார்கள். சரி, இது எங்கே வன்முறையாக மாறுகிறது?

சென்னை மாணவர்கள் கத்தியை எடுப்பது ஹீரோயிச மனப்பான்மையிலிருந்து எழுவது. இதற்குப் பின்னால் சாதியோ அரசியல் கட்சிகளோ பெரும்பாலும் இருப்பதில்லை. ஒரு பெண்ணை இம்ப்ரஸ் பண்ண ஒருவன் முயற்சி செய்கிறான். அந்தப் பெண்ணை அணுகுவதற்கு மொழிப்பிரச்னை, சமூகப்பிரச்னை, பொருளாதாரப் பிரச்னை போன்றவை இருக்கின்றன. அதனால், தான் வீரன் என நிரூபிப்பதற்காகப் பேருந்துக் கூரையில் ஏறுவது, கத்தியைத் தூக்குவது ஆகியவற்றைச் செய்கிறார்கள். சினிமா அவனுக்கு இதைத்தான் கற்றுக் கொடுக்கிறது. அவனுடைய ரோல்மாடல்களாக நம் சினிமாக் கதாநாயகர்கள்தான் இருக்கிறார்கள். ‘ரூட்டுதல’ சண்டைகளின் மையப்புள்ளி பெரும்பாலும் பெண்கள் விஷயமாகத்தான் இருக்கும்.

முதலாவது, தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரை அனைத்துக் கல்லூரிகளும் இருபாலர் கல்லூரியாக மாற்றப்பட வேண்டும். ஆண்களும் பெண்களும் இணைந்து படிக்கிற சூழலில் ஆண் - பெண் குறித்து இங்கு புனையப்பட்டிருக்கிற கற்பிதங்கள் அவர்களுக்குப் புரியவரும்.

குற்றங்கள் குறைய அது வழிவகுக்கும். சென்னையில் மாணவர்களின் அடாவடித்தனம் மிகுந்த கல்லூரிகள் எனப் பார்த்தால், தியாகராயா, நந்தனம் ஆர்ட்ஸ், பச்சையப்பன் ஆகிய மூன்று கல்லூரிகளைச் சொல்லலாம். ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்பு தியாகராயா கல்லூரியை இருபாலரும் படிக்கக்கூடிய கல்லூரியாக மாற்றினார்கள். அதற்குப் பிறகு இந்தப் பிரச்னைகள் குறைந்தன. மேலும், படித்தால் வேலை கிடைக்கும் என்ற நம்பிக்கையை மாணவர்களுக்கு அரசாங்கமும் சமூகமும் உருவாக்கித் தர வேண்டும். மேலும், ஒவ்வொரு பாடத்தையும் மாணவர்கள் ஆர்வத்துடன் கற்றுக்கொள்வதற்கு அதை சுவாரஸ்யமாக்க வேண்டும். கல்விச்சுற்றுலாவுக்கு அழைத்துச் செல்வது போன்ற வழிமுறைகளை மேம்படுத்த வேண்டும். கலைக்கல்லூரி மாணவர்களின் கல்வித்தரத்தை மேம்படுத்த அரசு நிதி ஒதுக்க வேண்டும். வெறுமனே மாணவர்களை வன்முறைக்கு எதிரான உறுதிமொழி எடுக்கச் சொல்வதாலோ கடுமையாக தண்டிப்பதால் மட்டுமோ இந்தப் பிரச்னைகள் தீரப்போவதில்லை. இதற்குப் பின்னால் உள்ள சமூக மற்றும் உளவியல் பின்னணிகளையும் சேர்த்து அணுக வேண்டும்” என்று பிரச்னைகளுடன் தீர்வுகளையும் சேர்த்துப் பேசினார்.

ரூட்டை க்ளியர் பண்ணுங்கப்பா!