குடும்பம்: புலியா... யானையா...

குழந்தை வளர்ப்பில் எத்தனை வகைகள் இருந்தாலும், 2010-ம் ஆண்டுக்குப் பிறகு உலகத்துக்குத் தெரியவந்த ‘டைகர் பேரன்ட்டிங்’ (புலியின் குழந்தை வளர்ப்பு முறை) மற்றும் ‘எலிஃபன்ட் பேரன்ட்டிங்’ (யானையின் குழந்தை வளர்ப்பு முறை) ஆகிய இரண்டு வகைகளே இன்றைய பெற்றோர்களால் அதிகம் கையாளப்பட்டு வருகின்றன.

இவை குறித்த அறிமுகம், இரண்டில் எது சிறந்தது, இவற்றின் சாதக பாதகங்கள் என்னென்ன... உளவியல் ஆலோசகர் கல்பனா சூர்யகுமார் விவரிக்கிறார்.

யானைகள் தங்கள் குட்டிகளை ஓரளவுக்கு வளரும்வரை கால்களுக்குள்ளேயே வைத்திருக்கும். அவ்வப்போது, துதிக்கையால் குட்டியைத் தடவிக் கொடுத்துக்கொண்டிருக்கும். எலிஃப்ன்ட் பேரன்ட்டிங்கும் இப்படிப்பட்டதுதான். பிள்ளைகளை நிறைய செல்லம் கொஞ்சிக்கொண்டிருப்பார்கள். அன்பு, அரவணைப்பு, பிள்ளைகளின் சந்தோஷத்துக்கு முதலிடம் கொடுப்பது, உடல் ஆரோக்கியத்துக்குக் கொடுக்கும் அளவுக்கு மன ஆரோக்கியத்துக்கும் முக்கியத்துவம் கொடுப்பது என்று இருப்பார்கள்.

பிள்ளைகள் நிறைய சுதந்திரத்தை அனுபவிப்பார்கள். கெடுபிடி இல்லாமல் வளர்வார்கள். நினைத்ததையெல்லாம் சாதிப்பார்கள்.

தனக்குக் கொடுக்கப்படும் சுதந்திரத்தை தவறாகப் பயன்படுத்துவது, `ஸ்ட்ரெஸ் இல்லாமல் இருக்கிறேன் பேர்வழி’ என்று சோம்பேறியாக இருப்பது, தன் வேலைகளை அடுத்தவர்மேல் சுமத்துவது, அலட்சியம் போன்ற இயல்புகளுடன் இருக்கும் குழந்தைகளுக்கு எலிஃபன்ட் பேரன்ட்டிங் சரிவராது.

``குழந்தை வளர்ப்பில்

என் பாலிசி இது!’’

அருணா விஸ்வநாதன் ஆனந்த்

‘‘ `காய்கறி பிடிக்கலை; சாப்பிட மாட்டேன்’னு குழந்தை சொன்னா, ‘கொஞ்சம் சாப்பிட்டுப் பாரு, பிடிக்கலைன்னா வேற தர்றேன்’னு எலிஃபன்ட் பேரன்ட்டிங் செய்யலாம். ஆனா, ‘இந்தக் காய் மட்டும்தான் சாப்பிடுவேன்’னு அடம்பிடிச்சா, ‘இதுதான் சாப்பிட இருக்கு’னு கண்டிப்புடன் சொல்ற டைகர் பேரன்ட்டிங் அவசியம். குழந்தைகளின் சந்தோஷ உலகத்தை நாம தொந்தரவு செய்யக் கூடாது.

அதனால, என் பிள்ளையை அவனுக்குப் பிடிக்காத கோச்சிங் கிளாஸில் தள்ள மாட்டேன். குழந்தைகளுக்குப் பிடிச்சா அனுப்பலாம். எலிஃபன்ட் பேரன்ட்டிங்கைவிட மேலே, டைகர் பேரன்ட்டிங்கைவிடக் கீழே... குழந்தை வளர்ப்பில் இதுதான் என் பாலிசி!”

``ஊக்கம் கொடுக்கும் நேரத்தில் டைகர்தான்!’’

அருணா சாய்ராம், கர்னாடக இசைப் பாடகி

``நான் சின்னவளா இருந்தப்போ, அம்மா பாட்டுப் போட்டிகள்ல கலந்துக்கச் சொல்லி என்னைக் கட்டாயப்படுத்தும்போது, சிணுங்கியழுது கூடியவரை தவிர்க்கப் பார்ப்பேன். ‘தப்போ, ரைட்டோ பரிசு கிடைக்காட்டியும் பரவாயில்லை, நீ போய்ப் பாடு’்னு அனுப்பிவைப்பாங்க. வேற வழியில்லாம, ஒத்திகையெல்லாம் செஞ்சு, நானும் போய்ப் பாடுவேன். பரிசு கிடைக்கலைன்னா எங்கப்பா, ‘உன்னுடைய பெஸ்ட்டை நீ பண்ணினே, உன்னைவிட இன்னொரு குழந்தை பெட்டரா பாடினதால அவ பரிசு வாங்கிட்டா. நான் உனக்கு பரிசு தர்றேன்’னு ஏதாச்சும் வாங்கிக் கொடுப்பார்.

அதேபோல, நான் கண்ணு முழிச்சுப் படிக்கிறப்போ, அவங்களும் எனக்காக கண்ணு முழிச்சு உட்கார்ந்திருக்க மாட்டாங்க. ஆனா, நல்ல மார்க் எடுக்கும்போது எனக்குப் பிடிச்சதை வாங்கித் தருவாங்க. மொத்தத்தில், என் திறமையை வெளிப்படுத்த வைக்கிறதுக்காக டைகரா இருப்பாங்க. என்னை முழு மனுஷியா வளர்த்தெடுக்க எலிஃபன்ட் பேரன்ட்டாவும் இருந்திருக்காங்க. எங்கம்மா, அப்பா என்னை எப்படி வளர்த்தாங்களோ, அப்படித்தான் என் குழந்தைகளை வளர்த்தேன். சில நேரங்கள்ல அவங்க விருப்பப்படி வளரட்டும்னு விட்டிருக்கேன். சில நேரங்கள்ல அது சரியா வராது. குழந்தைகளை மோட்டிவேட் செஞ்சுதான் ஆகணும். அதே நேரம் ‘இதை செஞ்சுதான் ஆகணும்; ஃபர்ஸ்ட் பிரைஸ் வாங்கித்தான் ஆகணும்’னு கட்டாயப்படுத்தினா, அது தப்பு மட்டுமல்ல கொடுமையும்கூட!’’