'சின்னையா சாவு பெருஞ்சாவுடா!'

"என் அப்பாவுக்கு உங்களை ரொம்பப் பிடிக்கும். என்னை 'ஒண்ணுக்கும் லாயக்கு

இல்லாதவன்'னு திட்டிக்கிட்டே இருப்பார். இன்னிக்கு நான் உங்க பக்கத்தில் இருக்கிறதைப் பார்த்தா, முதல் முறையா என்னை நினைச்சு சந்தோஷப்பட்டு இருப்பார்" என்று 'வம்சம்' பட ஆடியோ வெளியீட்டு விழாவில், முதல்வர் கருணாநிதி முன்னிலையில் இயக்குநர் பாண்டிராஜ் தன் தந்தையைப்பற்றிய நினைவுகளை நெகிழ்ச்சியாகப் பகிர்ந்துகொள்ள... அரங்கமே அமைதியானது. தன்னுடைய 'வம்சம்'பற்றி இங்கே பேசுகிறார் பாண்டிராஜ்.

" 'வம்சம்' என்ன மாதிரியான படம்?"

"புதுக்கோட்டைப் பகுதியில் வசிக்கும் ஒரு பிரிவினர் தங்களுக்குள் பல்வேறு பட்டப் பெயர்கள் வைத்துக்கொள்வார்கள். ஒவ்வொரு பட்டப் பெயர்கொண்டவரும் ஒரு வம்சம். இவ்வாறு 11 வம்சத்தார் சம்பந்தப்பட்ட கதை இது. 'டேய்! எங்கப்பன் சாவு ஒரு திருவிழாடா. மொத்தம் 1,500 மாலைகள் விழுந்துச்சு' என்று சந்தோஷப்படுவார்கள். கல்யாணம் என்றால், முதல் வேலையாக மொய்ப் பணத்தைத்தான் கணக்குப் பார்ப்பார்கள். வாழ்வோ, சாவோ எல்லாமே இவர்களுக்குப் பெருமையின் அடையாளம்தான். இந்த வம்சங்களின் வரலாற்றில் ஒரு காதலைக் கலந்து சொல்லப் போகிறேன்!"

"அருள்நிதி ஹீரோவா பாஸ் ஆகிடுவாரா?"

"'இந்தக் கதை உங்களுக்குச் சரிவராது. நீங்க ஏதாவது சிட்டி சப்ஜெக்ட் பண்ணுங்க'ன்னு ஆரம்பத்தில் அருளிடம் சொன்னேன். ஆனா, அவர்தான் 'என்னால முடியும்'னு விடாப்பிடியா நின்னார். கொஞ்சம் சந்தேகத்தோடுதான்ஷூட்டிங்கை ஆரம்பிச்சேன். போகப் போக, என் எல்லா பயத்தையும் சந்தேகத்தையும் உடைச்சு எறிஞ்சுட்டார். ஏ.சி-யில் வளர்ந்த அவருக்குப் படத்தில் உண்மையான வில்லன்... வெயில்தான். கந்தக பூமியில் கால் வெச்சதுமே அலறிட்டார். அந்த அதிர்ச்சி படம் முடியும் வரை அவர்கிட்டே இருந்தது. குண்டும் குழியுமான ரோட்டில் பைக் சேஸிங் பண்ணச் சொன்னேன். ரொம்ப சிரமப்பட்டார்.ஷூட்டிங் பார்க்க வந்தவங்க, 'கலைஞர் ஐயா பேரனைப் போட்டு பாடாய்ப்படுத்துறாங்க'னு எங்களைத் திட்டினாங்க. அவர் பட்ட கஷ்டம் ஒவ்வொன்றுக்கும் பலன் காத்திருக்கிறது!"

"கேசட் வெளியீட்டு விழாவில் உங்க அப்பாவைப்பற்றிப் பேசும்போது உணர்ச்சிவசப்பட்டீங்களே?"

"உண்மைதான். புதுக்கோட்டை மாவட்டம் விராச்சிலை என்ற கிராமம்தான் என் சொந்த ஊர். விவசாயம் பொய்த்துப்போனதால், பங்காளிகிட்ட கணக்குப்பிள்ளையா வேலைக்குச் சேர்ந்தார் அப்பா. கேலி, கிண்டல் தாங்க முடியாம நிறைய தடவை வாய்விட்டு அழுதிருக்கார். கருகருன்னு தேகம். ஆஜானுபாகுவான தோற்றம். சின்ன வயசுல அவர்தான் என்னோட ஹீரோ. நான் என்னவாகப் போறேன்னு அவருக்குத் தெரியலை. எனக்குமே தெரியலை. 'நல்லாப் படிடா. படிச்சாதான் மரியாதை'ன்னு சொல்வார். வாத்தியார் பசங்க எத்தனையாவது ரேங்க்னு விசாரிப்பார். 'அவனுங்க ரெண்டாவது, மூணாவது ரேங்க்தான். நான் 25-வது ரேங்க்'னு சொல்லிட்டேன். ரொம்பப் பெருமையா முதுகில் தட்டிக் கொடுத்தார். அவ்வளவு அம்மாஞ்சி. ஒருநாள் கிளாஸ் டீச்சரைப் பார்த்து, 'என் பையன் ரொம்ப நல்லாப் படிக்குறான்போல'ன்னு விசாரிச்சிருக்கார். டீச்சர் ரேங்க் சிஸ்டத்தை அப்பாவுக்கு விளக்கிச் சொல்லிட்டாங்க. அடி பிரிச்சு மேய்ஞ்ச பிறகுதான் அவர் கோபம் தணிஞ்சது.

ப்ளஸ் டூ முடிச்சதும், 'என்னடா பண்ணப்போற?'ன்னு கேட்டார். 'சினிமாவில் சேரப்போறேன்'னு சொன்னேன். 'தூத்தேறி... அதுக்கெல்லாம் அழகா இருக்கணும்டா'ன்னாரு. 'நடிப்பது' மட்டும்தான் சினிமாங்கிறது அவரோட எண்ணம். 'படிச்சதெல்லாம் போதும்... போய் சைக்கிள் கடையில வேலை பார்'னு சொல்லிட் டார். அப்போதான் அப்பா எனக்கு முதல் முறையா வில்லனா தெரிஞ்சார். சென்னை வந்த பின்னாடிதான் சினிமா எவ்வளவு கஷ்டம்னு தெரிஞ்சுது. நாட்களை ஓட்ட ஏவி.எம்மில் செக்யூரிட்டியா வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். என்னைப் பார்த்த என் பங்காளி ஒருத்தன், ஊருக்கு போன் பண்ணி, 'உன் பையன் வாட்ச்மேனா இருக்கான்யா'னு உளறிட்டான். அவமானம், வேதனை கலந்த வார்த்தைகளோடு அப்பா ஒரு கடிதம் எழுதினார். ஏதாவது பண்ணியே ஆகணும்னு பதறி சேரன் சாரிடம் உதவி இயக்குநராகச் சேர்ந்தேன். 'வெற்றிக் கொடி கட்டு', 'பாண்டவர் பூமி', 'சொல்ல மறந்த கதை'ன்னு மூணு படத்திலும் ஒவ்வொரு நிமிஷம் வந்துட்டுப் போனேன். படத்தில் என்னைப் பார்த்து கொதிச்சுப்போயிட்டாரு. "இந்த எழவுக்கா ஒன்பது வருஷம் சென்னையில் நாய் மாதிரி அலைஞ்சே?"ன்னு அப்பா கோபமும் அழுகையுமா கேட்டப்ப, என்னால பதில் சொல்ல முடியலை.

'சினிமாங்கிறது நடிகர்கள் மட்டும் கிடையாது. அவங்களையே ஆட்டிவைக்கிற ஒருத்தர் இருப்பார். அவர்தான் டைரக்டர். நான் அந்த டைரக்டர் ஆகப்போறேன்'னு சொன்னேன். அப்பாவுக்கு அது கடைசி வரைக்கும் புரியலை. திட்டு விழுந்துகிட்டே இருந்தது. அதனால தீபாவளி, பொங்கலுக்கு ஊருக்குப் போறதையே நிறுத்திட்டேன். அம்மா தவறின பிறகு, அப்பா தளர ஆரம்பிச்சிட்டார். 'பசங்க' படத்துக்கு அட்வான்ஸ் வாங்கின கையோடு ஊருக்கு ஓடினேன். அவருக்கு என்னைச் சுத்தமா அடையாளம் தெரியலை. 'யாருப்பா நீ'ன்னு கேட்டார். நிலைகுலைஞ்சு போயிட்டேன். 'பசங்க' பாதிஷூட்டிங் போயிட்டு இருக்கும்போதே, இறந்துட்டார்.

'சின்னையா சாவு பெருஞ்சாவுடா' என்று ஊரே பேசுற அளவுக்கு சசிக்குமார் உள்பட எங்களோட 'பசங்க' பட டீமே சேர்ந்து அவரை மாலை மரியாதையோடு அடக்கம் செய்தோம். என் அப்பாவுக்கு நான் தந்த ஒரே மரியாதை அது மட்டும்தான்!" - பேசி முடிக்கும்போது பாண்டிராஜின் கண்களில் தேங்கி நிற்கிறது நீர்!