"பெரும்பாலும் எல்லா மாடுகளையும் எங்களுக்கோ அல்லது கோயிலுக்கோ காணிக்கையா குடுப்பாங்க. அப்படி காணிக்கையா வர்ற மாடுகளை எங்க நிலைமைய சொல்லி நாங்க வளர்க்க வாங்கிப்போம். வருஷத்துக்கு ஒரு தடவையோ ரெண்டு தடவையோ மாட்டுக்குச் சொந்தக்காரங்க கிட்ட மாட்ட கூட்டிப் போயி காமிச்சுட்டு வருவோம். அழகர் கோயில், சங்கரன் கோயில், ஸ்ரீவில்லிபுத்தூர்னு எங்க இருந்தாலும் மாட்டுக்குச் சொந்தக்காரங்களைத் தேடிப்போயி ஆசீர்வாதம் பண்ணிட்டு வருவோம். மாடுகளை ஜோடிக்கிறதுக்கு முன்னாடிகூட அடம் பண்ணும். ஆனா, நீங்க இந்தப் போர்வைய எடுத்துப் போர்த்துனீங்கன்னா பச்சக்குழந்த மாதிரி கூடவே வந்துரும். யாருக்கும் எந்தச் சேதாரமும் ஏற்படுத்தாது!

"காலையில நாலு மணிக்கு மாட்ட ஜோடிச்சுட்டுக் கிளம்புவோம். ஒரு அஞ்சு அல்லது ஆறு கிலோமீட்டருக்கு நடந்து போவோம். ஏழு மணியாகிறவரைக்கும் ஒரு ரெண்டு மணி நேரம் சுத்துவோம். கையில அஞ்சு பத்துன்னு குடுப்பாங்க. பத்து மணிக்கு மேல ஆளு யாரும் இருக்க மாட்டாங்க. எங்கயாச்சும் படுத்துக் கிடந்துட்டு மாட்டுக்குத் தீவனம் குடுத்துட்டு, திரும்ப நடக்க ஆரம்பிப்போம். ஆறு ஏழு மணிக்கு மேல திரும்பவும் ஆளுங்க இருக்க மாட்டாங்க. அப்படியே அடுத்தடுத்த ஊருன்னு கிளம்பிப் போவோம். இப்படி ஒரு ஆறுமாசம் சுத்துவோம். மீதி ஆறுமாசம் திரும்ப வீட்டுக்கு வந்து குடும்பத்தைப் பார்த்துட்டுத் திரும்பக் கிளம்பிருவோம். ஒரு மாசத்துக்கு முந்நூறு கிலோமீட்டர் வரைக்கும் நடந்தே போவோம். மாசம் ஒரு ஐயாயிரம் ரூபாய் கிடைக்கும். அதுல மாட்டுக்குத் தீனின்னு ரெண்டாயிரம் வரைக்கும் காலியாயிடும். இப்படித்தான் எங்க பொழப்பு ஓடுது."