நம்பிக்கை ஒளி: நான் ஆயிரத்தில் ஒருத்தி! - ராதிகா

``மூ ணு மணி நேரம் உட்கார்ந்து எக்ஸாம் எழுதறதுக்குள்ளே நான் அனுபவிக்கிற வலியும் வேதனையும் எனக்கு மட்டும்தான் தெரியும். ஆனா, பொம்மைகள் செய்ய உட்கார்ந்தா, பல மணி நேரமானாலும் வலியை மறந்து அதிலேயே ஆழ்ந்துடறேன். அந்தக் கலை வலியை மறக்கச் செய்வதோடு. என் மன அழுத்தத்துக்கான வடிகாலாகவும் இருக்கு...’’ - முகமில்லாத கறுப்புப் பொம்மைக்கு கலர்ஃபுல் உடையை ஒட்டியபடியே பேச ஆரம்பிக்கிறார் கோயம்புத்தூரில் வசிக்கும் ராதிகா, இப்போது பள்ளி இறுதி மாணவி.

. ஏதேனும் ஒரு விஷயத்தின் மீதான ஈர்ப்பு வாழ்க்கையின் வலிகளை வெல்லும் மருந்தாகலாம் என்பதற்கு ராதிகாவின் கதையே நல் உதாரணம்.

``அம்மா ஜெயா டெய்லர். அப்பா ஆறுமுகம் ரிட்டையர்டு ஆயிட்டார். அண்ணா வேலைக்குப் போறார். நான் பிறந்து அஞ்சு வயசுவரைக்கும் எல்லாக் குழந்தைகளையும்போல நார்மலாதான் இருந்தேன். ஆறு வயசிருக்கும்... ஒருநாள் ஸ்கூல்ல விளையாடிட்டிருந்தபோது கீழே விழுந்துட்டேன். இடப்பக்கத் தொடையில லேசா அடி. வலியும் வீக்கமும் இருந்தாலும் கொஞ்ச நாளைக்கு அப்படித்தான் இருக்கும்னு நினைச்சு ஸ்கூலுக்குப் போயிட்டிருந்தேன். முதல் ஆறு மாசங்களுக்குப் பக்கத்துல உள்ள கிளினிக்லயே பார்த்திட்டிருந்தோம்.

. அவங்க எக்ஸ்ரேகூட எடுத்துப் பார்க்கச் சொல்லலை. ஒருகட்டத்துல காலை ஊன்றி நடக்க முடியாத அளவுக்கு வலி அதிகமாச்சு. ட்ரீட்மென்ட் எடுக்கறதுக்காக எங்கம்மாவின் ஊரான திருவனந்தபுரத்துக்குப் போனோம். எக்ஸ்ரே எடுத்துப் பார்த்ததுல ஃபிராக்சர் ஆயிருந்ததும் உள்ளே தசை வளர்ந்திருக்கிறதும் தெரிஞ்சது. ஒரு வாரத்துல ஆபரேஷன் பண்ணணும்னு சொன்னாங்க. காலில் பிளேட் வெச்சாங்க. அதோட எல்லாப் பிரச்னைகளும் முடிஞ்சிட்டதா நினைச்சு ஒரு வருஷத்துக்கு அங்கேயே ரெஸ்ட்டுல இருந்தேன். ஆனா...’’ - வார்த்தைகள் வர மறுக்கின்றன ராதிகாவுக்கு. அது அவர் எதிர்பார்த்த முடிவல்ல, அடுத்தடுத்த வலிகளுக்கான ஆரம்பம் என்பதும் புரிகிறது.

. ``ஆபரேஷன் பண்ணி ஒரு வருஷம் அங்கேயே இருந்தேன். ‘வளர்ற பெண்தானே... அதனால காலில் வெச்ச பிளேட்டை எடுத்துடலாம்னு சொல்லி அதை எடுத்துட்டாங்க. அதையடுத்து மறுபடி கோயம்புத்தூர் வந்தோம். ஆறு மாசம் ஸ்கூலுக்கே போகலை. மறுபடியும் காலில் வலி வந்தது. டாக்டரைப் பார்த்தபோது அதே இடத்துல மறுபடி ஃபிராக்சர் ஆயிருக்கு, பிளேட்டை எடுத்திருக்கக்கூடாதுன்னு சொன்னாங்க. மறுபடி ஆபரேஷன் பண்ணி பிளேட் வெச்சாங்க. அப்புறம் ரெண்டு வருஷம் வீட்டுலயே இருந்தேன்.

.நம்பிக்'கை' இருக்கும்போது இடது கை எதற்கு? - சுகில் அப்பாஸ் - Sponsored Content.. ஸ்கூலுக்குப் போனாலும் எட்டு மணி நேரம் தொடர்ந்து உட்கார்ந்துட்டே இருப்பேன். வீட்டுக்கு வந்தாலும் அப்படித்தான். ஏற்கெனவே ரெண்டு முறை இப்படி ஆனதால அம்மா, அப்பாவுக்கு பயம். ஸ்கூல்ல ரெஸ்ட் ரூம் போறதைத் தவிர வேற எதுக்கும் நகர மாட்டேன். அதன் விளைவா என் முதுகெலும்பு வளைய ஆரம்பிச்சது. வலியும் அதிகமானது. மாதாந்தர செக்கப்புக்குப் போனபோது ‘முதுகுப்பகுதியில ஆபரேஷன் பண்ணணும். ஒருவேளை அது சக்சஸ் ஆகலைனா ரெண்டு கால்களும் செயலிழந்திடும். அப்புறம் காலம் முழுக்க வீல்சேர்லதான் வாழ்க்கை’னு சொன்னாங்க. இப்போ இருக்கிற நடமாட்டம்கூட இல்லாமல் போயிடுமோனு அம்மா, அப்பாவுக்கு பயம் அதிகமாச்ச்சு. அதனால பிசியோதெரபி, பெல்ட் உபயோகிக்கிறதுன்னு கொஞ்ச நாளைக்கு சமாளிச்சேன். ரொம்ப நாள் அப்படிச் சமாளிக்க முடியலை.

. ராதிகா . அடிக்கடி கால் மூட்டுகளுக்குக் கீழே வலிக்கும். சந்தேகப்பட்ட டாக்டர்ஸ் எலும்பு களை டெஸ்ட் பண்ணினாங்க. எலும்பு மஜ்ஜையில் பிரச்னை இருக்கிறது தெரிஞ்சது. சாதாரண நபர்களுக்கு கொழகொழன்னு இருக்கிற மஜ்ஜை, எனக்கு மாவுத்தன்மையோடு இருந்தது. நான் இருக்கிற நிலைக்கு ஏற்றமாதிரி எலும்புகள் வளையும். லேசா அடிபட்டாலும் எலும்புகள் உடையும். ஆயிரத்தில் ஒருத்தருக்கு வரும் பிரச்னையாம் இது. பிறவியிலேயே எனக்கு இருந்திருக்கு. ஆனா, யாருக்கும் அது தெரியலை. டெஸ்ட்டுல மூணு இடங்களில் ஃபிராக்சருக்கான வாய்ப்பிருக்கிறதையும் கண்டுபிடிச்சாங்க. மறுபடி 2010-ல் மூணு ஆபரேஷன் பண்ணினாங்க. அப்போ எனக்கு 11 வயசு. ஆபரேஷன் முடிஞ்சு ஒரு மாசம் கழிச்சு வீட்டுக்கு வந்தோம். வந்ததும் வலது காலில் மறுபடி ஃபிராக்சர். அந்தக் காலில் மறுபடி ஆபரேஷன். ஆக மொத்தம் இப்போதைக்கு என் கால்களில் நாலு பிளேட்ஸ் வெச்சிருக்காங்க’’ - அசாதாரணமான விஷயத்தை அவ்வளவு சாதாரணமாக விவரிக்கிறார் ராதிகா.

. மறுபடி படிக்கணும்னு ஆசை வந்தது . இத்தனைக்குப் பிறகும் அவருக்கு வலிகள் விலகினபாடாக இல்லை.

``இந்தச் சம்பவங்களுக்குப் பிறகு நான் எழுந்து நடக்கவே ரெண்டு வருஷங்களாச்சு. வாக்கர் வெச்சுதான் நடந்திட்டிருந்தேன். ஸ்கூலுக்குப் போக முடியலை. வெளி உலகமே தெரியாம வீட்டுக்குள்ளேயே முடங்கிப்போனதுல கடுமையான மன அழுத்தத்துக்குப் போயிட்டேன். ஸ்கூல், ஃபிரெண்ட்ஸ்னு எல்லாத்தையும் மிஸ் பண்ணினேன். வீட்டுல எப்போதும் யாராவது துணைக்கு இருக்கணும். பாத்ரூம் போகணும்னாகூட யாராவது துணைக்கு வரணும்.

சின்ன வயசுலேருந்து கிராஃப்ட் வொர்க் நிறைய பண்ணுவேன். நானே கிரீட்டிங் கார்ட்ஸ் பண்ணி ஃபிரெண்ட்ஸுக்கு அனுப்புவேன். படங்கள் வரைவேன். 2016-ல மறுபடி படிக்கணும்னு ஆசை வந்தது. பிரைவேட்டா எட்டாம் வகுப்புத் தேர்வு எழுதினேன்.

என்னோட ஸ்ட்ரெஸ்ஸைப் பார்த்துட்டு என் அண்ணா யூடியூப்லேருந்து சில வீடியோக்கள் எடுத்துக்கொடுத்தாங்க. அதைப் பார்த்து இன்னும் கொஞ்சம் கிராஃப்ட்ஸ் பண்ணக் கத்துக்கிட்டேன். நான் பண்ணின கிராஃப்ட் அயிட்டங்களை வீட்டுல வெச்சேன். அப்புறம் மத்தவங்களுக்கு கிஃப்ட் பண்ண ஆரம்பிச்சேன். நிறைய பேர் கேட்க ஆரம்பிச்சாங்க. சோஷியல் மீடியாவில் போஸ்ட் பண்ணினேன். ஒரே வருஷத்துல 100 பீஸ் வித்தேன். அடுத்தகட்டமா `ஆப்பிரிக்கன் டால்ஸ்' பண்ண ஆரம்பிச்சேன். கறுப்பு கலர்ல உடலும் கலர்ஃபுல்லான உடைகளுமா நியூஸ் பேப்பர்ல பண்ற பொம்மைகள் இவை. மத்த எல்லாத்தையும்விட இதுக்கு நிறைய வரவேற்பு கிடைச்சது.

. இதுக்கிடையில பத்தாம் வகுப்புத் தேர்வு எழுதினேன். சின்ன வட்டத்துக்குள்ளே போயிட்டிருந்த என் பிசினஸ் கொஞ்சம் கொஞ்சமா வெளியில பரவ ஆரம்பிச்சது. அதுல கிடைச்ச பணத்துல என் படிப்புக்குத் தேவையானவற்றை வாங்கிப்பேன். மனசளவுல எனக்குப் பெரிய ரிலீஃப் கொடுத்த விஷயம் இது. எனக்குன்னு ஓர் உலகத்தை அமைச்சுக்கிட்ட மாதிரி உணர்ந்தேன்’’ - சிறகுகள் விரிந்ததாக உணர்பவர், தான் செய்கிற பொம்மைகளை 150 ரூபாய் முதல் 700 ரூபாய்வரை விற்கிறார்.

. ``ஒரு பொம்மையை முடிக்க நாலு மணி நேரம் ஆகும். பெல்ட் போட்டு நாலு மணி நேரம்தான் என்னால ஓரிடத்துல உட்கார முடியும். எனக்கு தேர்வு நேரத்துல மூணு மணி நேரம் உட்கார்வதே பெரிய சவால்தான். ஆனா, பொம்மைகள் பண்ண ஆரம்பிச்சா வலியை மறந்து அதுல மூழ்கிடறேன்’’ - சந்தோஷமாகச் சொல்பவருக்கு நீங்காத வருத்தமொன்றும் இருக்கிறது.

. வெள்ளைச் சிரிப்பால் உள்ளம் கவர்பவர் . ‘`டென்த் முடிச்சதும் எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்துல நாலஞ்சு ஸ்கூல்ஸ்ல இடம் கிடைக்குமானு முயற்சி பண்ணினோம். வயசு பிரச்னையா இல்லை. ஆனா, எந்த ஸ்கூல்லயும் எனக்கு சீட் தரலை. `ஃபர்ஸ்ட், செகண்டு குரூப் தரலைனாலும் பரவாயில்லை, மூணாவது குரூப்கூட ஓகே'னு தயாரா இருந்தும் எனக்கு சீட் கிடைக்கலை. கடைசியில ஒரு ஸ்கூல்ல இடம் கிடைச்சது. ஆனா, அது எங்க வீட்டுலேருந்து ரொம்ப தூரத்துல இருந்தது. நான் சேர்ந்த பள்ளிக்கூடத்துல பாத்ரூம் இருக்கிற இடத்துக்கும் வகுப்பறைக்கும் அவ்வளவு தூரம். அதுக்குப் பயந்துகிட்டு நாள் முழுக்க பாத்ரூம் போகாமலேயே இருந்திருக்கேன். போயிட்டு வர்றது சிரமமா இருந்ததால பள்ளிக்கூடத்துலேருந்து நின்னுட்டேன். அதுவே பக்கத்துல உள்ள பள்ளிக்கூடமா இருந்திருந்தா சமாளிச்சிருப்பேன். அதனால இப்போ பிரைவேட்டா எழுதறேன்.

. இன்று பலரின் வாழ்க்கையிலும் நம்பிக்கை ஒளி ஏற்றும் மோட்டிவேஷனல் ஸ்பீக்கரும்கூட! . காலேஜ்ல சேரணும். வேலைக்குப் போகணும் என்றெல்லாம் கனவுல இருந்த எனக்கு ஸ்கூலுக்குப் போற ஆசையே நிறைவேறாதது பெரிய வருத்தம்தான். அப்பப்போ உடம்புல வலி அதிகமாகிற மாதிரி மனசும் பாரமாயிடும். அப்பல்லாம் பொம்மைகள் பண்ண ஆரம்பிச்சிடுவேன். மனசு லேசாயிடும். ப்ளஸ் டூ முடிச்சதும் ஃபேஷன் டிசைனிங் அல்லது ஆர்ட்ஸ் அண்டு கிராஃப்ட்ஸ் சம்பந்தமா ஏதாவது படிக்கணும்னு ஆசைப்படறேன்.

``டென்த் அல்லது ப்ளஸ் டூ முடிச்சிட்டு கவர்மென்ட் வேலைக்குப் போயிடு... உனக்கு அதுதான் பாதுகாப்பு’னு நிறைய பேர் சொல்லிட்டிருந்தாங்க. ஆனா, என்கிட்ட ஏதோ ஸ்பெஷல் திறமை இருக்கிறதா நான் நம்பறேன். அதுதான் எனக்கு அடையாளமாகவும் அங்கீகாரமாகவும் அமையப்போகுதுன்னும் நம்பறேன். இப்போதைக்கு என் பிரச்னைக்கு எந்த ட்ரீட்மென்ட்டும் இல்லை. அதனால எந்நேரமும் நான் கவனமாவே இருக்கணும். எங்கேயும் இடறிடாம, விழுந்துடாம பார்த்துக்கணும். அது மட்டும்தான் ஒரே சவால். மற்றபடி ஐ'ம் ஹேப்பி’’ - வெள்ளைச் சிரிப்பால் உள்ளம் கவர்பவர், இன்று பலரின் வாழ்க்கையிலும் நம்பிக்கை ஒளி ஏற்றும் மோட்டிவேஷனல் ஸ்பீக்கரும்கூட!

நம்பிக்கை ஒளி: நான் ஆயிரத்தில் ஒருத்தி! - ராதிகா

ஆர்.வைதேகி Follow

தி.விஜய்Follow

நம்பிக்கை ஒளி: நான் ஆயிரத்தில் ஒருத்தி! - ராதிகா

ஆர்.வைதேகிFollow

தி.விஜய்Follow

ஆர்.வைதேகி Follow