“நில்லு. அட்டைப்பெட்டிக்குள்ள பூனையா?”

“ஆமாம்மா. ஜஸ்ட் இப்ப பொறந்த குட்டிப் பூனைம்மா.”

“மொறைக்காத ஹேமா. ஆறு மாசம் முன்னால கூட, ஸ்கூல்ல அடிபட்டுக் கீழ கிடந்த புறா ஒண்ணு... ஞாபகம் இருக்கா... அதுக்கு மருந்து போட்டு ப்ளூ க்ராஸ்ல கொண்டுவிட்டாளே...”

“லேசுல மறக்குமா... அதோட கஷ்டப்பட்டது நான் தானே...''

“நீயேதான். இப்பவும் அதே மாதிரி புரிஞ்சு நடந்துக்கோ ஹேமா. ப்ளீஸ்...”

‘`பாரு, இந்த பூனைனால உன் பிறந்தநாள்கூட மறந்துபோச்சு”

“பரவால்லாம்மா... இது பேபி. இந்தா…”

“ம்... ஹூம்... அய்யோ... நோ...''

“ரொம்ப தப்பு ஹேமா. பக்கத்துல வா. தொட்டு ஃபீல் பண்ணு. எனக்கு மட்டும் பழக்கமா முன்னபின்ன... நான் தூக்கல?”

“நோ.. என்னால அதைத் தொடவே முடியாது.”

“வெரி வெரி பேட் மா யு ஆர்.”

“சரிதான். வெளில தூக்கி எறின்னு சொல்லாம கொழந்தையோட உணர்வுக்கு மதிப்புக் குடுத்து வீட்டுக்குள்ள விட்டேனேன்னு பாராட்டுங்க. அதுவே டூ மச்சு. இங்கே பாருங்க... அப்பறம் நீங்க ரெண்டு பேரும் கையை ஒவ்வொரு தடவையும் சோப்புப் போட்டு கழுவுங்க. அதெல்லாம் செஞ்சாதான் அந்தப் பூனைக்குட்டிக்கு இங்கே இடம்.”

“அம்மா... நீ என்ன சொன்னாலும் ஓகேம்மா. இங்கே வந்து குட்டியைப் பாரும்மா. எத்தனை க்யூட்டா இருக்கு!”

ஹேமா அருகில் போனாள். “என்னடி இது கண்ணையே காணோமே...”

“கண்ணு இருக்குமா. இன்னும் கண்ணே தொறக்கல. பொறந்த குட்டிதானே...”

“எலிக்குட்டி மாதிரி இருக்கு பார்க்க. பூனைதானே?”

“ரொம்ப குட்டி... கறுப்புப் பூனைம்மா”

“ஹேமா, பாரு கையா நல்லா கழுவிட்டேன். அப்புறம் அந்த வெட் டாக்டர் நம்ம ஹரிதாவை நிறைய பாராட்டினார். அம்மா பூனை, தனக்குப் பொறந்த குட்டிகள்ல ஒண்ணு ரெண்டு பொழைக்காதுன்னு தெரிஞ்சா இப்படிதான் பொறந்தவுடனே நிராகரிச்சிடுமாம். அப்படி நிராகரிக்கப்பட்டதை ஹரிதா மாதிரி காப்பாத்த நெனைக்கிறவங்க ரொம்ப கம்மியாம். அவர் பீஸ் வாங்கிக்கலை.''

“ஆஹா... அம்மா பூனையைவிட நமக்கு விஷயம் ரொம்ப தெரியுமா... அது வேணாம்னு தூக்கிப்போட்டதைப் போய் நாம எடுத்து புட்டிப்பால் கொடுத்து காப்பாத்தறது... எங்கேயாவது நடக்கற காரியமா... அது செத்து கித்துப் போச்சுன்னா..?”

“ஏம்மா இப்படி நெகட்டிவ்வா பேசறே... செத்துப் போகாது இது.”

ஹரிதா அந்த குட்டிப் பூனையை குழந்தை மாதிரி கவனமாக எடுத்துத் தன் மார்போடு அணைத்துக்கொண்டாள். அதை அன்பு வார்த்தைகள் சொல்லிக் கொஞ்சினாள். டாக்டர் சரியாத்தான் பாராட்டியிருக்கிறார். ஆஹா... அதன் உடம்பில் வெப்பம் ஏறுகிற மாதிரி அவள் தடவிக் கொடுக்கிற அழகைப் பார்த்தால் ஹேமாவுக்கே ஹரிதா மடியில் படுத்துக்கொள்ள வேண்டும்போல இருந்தது. உலகத்தில் இருக்கிற ஒட்டுமொத்த அம்மாக்களின் வாஞ்சையெல்லாம் ஹரிதாவிடம் பிச்சை எடுக்க வேண்டும்.

ஹரிதா ராத்திரி பூனைக்குப் பாலைக் கொடுத்தாள். தனி ஆளாகப் பூனையின் வாயைத் திறந்து என்ன லாகவமாக பாலைக் கொடுக்கிறாள்... ஹேமா ரசித்தாள்.

“அம்மா, அது தானாகவே பெட்டிக்குள் ளேருந்து வெளியில வந்துடுச்சும்மா. நல்லா கவனிச்சதுல அது ஒடம்பு தேறிடுச்சு பாரு.”

``அப்படீன்னா அதைக் கீழே கொண்டுபோய் விட்டுடலாமே...”

மறுநாள் காலை ஹரீஷும் ஹேமாவும், ஹரிதாவுக்குப் பிறந்த நாள் வாழ்த்து சொன்னார்கள். அவள் ரொம்பவும் குஷியாக பூனைக்குப் பாலைக் கொடுத்துவிட்டு பள்ளிக்கும் போய் விட்டாள். ஹரீஷும் ஆபீஸ் போயாச்சு. அவள் திரும்பி வருவதற்குள் ஹேமாதான் நாலு முறை பால் கொடுத்தாக வேண்டும்.

மணி பத்து. வாட்ச்மேன் சிவாவை அழைத்து, அவனுக்கு மெதுவாகச் சொல்லிக் கொடுத்து, பூனைக்குப் பால் கொடுக்கச் சொன்னாள். நான்கு சொட்டுக்கு மேலேயே கொடுத்து விட்டான்.

“இனிமே அப்படி கொடுக்காதேப்பா. அது குட்டிதானே. அப்புறம் ஜீரணம் ஆகாது. என் பொண்ணு வந்தா கோச்சுக்குவா. அடுத்து 12 மணிக்கு வா.”

சரியாக 12 மணிக்கு சிவா வந்தான். ``என் பையனே சின்னதுல தேவலாம்னு ஆக்கிடுச்சுமா இது. எப்படி படுத்துது பாருங்க” இங்க் ஃபில்லரால் பாலைக் கொடுத்துவிட்டு புலம்பிக்கொண்டே எழுந்தான்.

“ஏம்ப்பா.. திருப்பி எதிர்த்து வருதேப்பா பால்...”

“அது என் கையில இருந்ததுதான். ஒண்ணும் இல்லம்மா விடுங்க” என்றான்

பூனை சிறுநீர் கழிக்க வேண்டி செய்ய வேண்டிய காரியம் ஒன்று உண்டு. ஹரிதா சொல்லிக்கொடுத்திருந்தாள். அட்டைப் பெட்டியை எடுத்து, சிவாவை அழைத்து அவனிடம் அதையும் சொல்லிக் கொடுத்து செய்யச் சொன்னாள்.

அடுத்த இரண்டு வேளை அது ஏனோ பால் குடிக்க சுத்தமாக வாயைத் திறக்கவேயில்லை.

“சரி விடுப்பா. ஹரிதா வந்து பார்த்துக்குவா”

நான்கு மணிக்கு ஹரிதா தன் ஃப்ரெண்ட்ஸுடன் வந்து சேர்ந்தாள். பர்த்டேயானதால், ஹேமா அவளிடம் கவலைப்படும்படி எதுவும் சொல்லவில்லை. ஃப்ரெண்ட்ஸ் அதனை பேரும் ஆசையாக பூனைக்குட்டியைப் பார்த்தார்கள். ‘வாவ்’ எனச் சொல்லி போட்டோ எடுத்தார்கள்.

பாலைக் குடுக்கும்போது திடீரென ஹரிதா கத்தினாள். “அம்மா என்னாச்சு இதுக்கு? எப்போதும்போல இல்லம்மா. அசையாம இருக்கே... சரியா பாலைக் குடுத்தியா இல்லையா...''

“கொடுத்தேண்டி. அது எங்கே வாயைத் திறக்குது? ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுதான் கொடுத்தோம். இதுக்குதான் வம்பே வேண்டாம்னேன்.''

“ஷ்… பேசாம இரும்மா...” என்றாள். அழுதாள் திடீரென. அதன் உடல் பாகங்களை எல்லாம் நன்றாகத் தொட்டுப் பார்த்தாள்.

“அம்மா அதுக்கு மூக்கு வழியா பால் வந்துச்சா?”

`இவ என்ன டாக்டரா...'

ஏதும் சாப்பிடாமல் அதைத் தடவியபடியே உட்கார்ந்திருந்தாள் ஹரிதா. இரவு முழுவதும் ஹரிதா கறுப்பு சாமியை விட்டு நகரவேயில்லை. அவளும் அப்பாவும் ஏதோ பேசி, சொட்டு மருந்து கொடுத்து அதை வேதனைப்படுத்த வேண்டாம் என்று முடிவு செய்தார்கள். அந்தச் சொட்டு மருந்து சாவை அமைதியாக்க கொடுக்கப்பட்டது என்பது லேட்டாகத்தான் புரி்ந்தது ஹேமாவுக்கு. வீட்டில் ஒரே நிசப்தம்.

ஹேமா சாமியை வேண்டிக்கொண்டாள். ஹரிதாவின் பர்த்டேவை மேற்கொண்டு கொண்டாட மனமில்லை யாருக்கும்.

‘அம்மா’ என்ற அழுகுரல் திடீரென.

அசைவற்ற ஜடமாக ஆனது கறுப்பு சாமி.

ஹேமாவுக்கு நேற்றிலிருந்தே எந்த அசைவையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஆனால் ஹரிதாவுக்கு டக்டக்கென சிறு வித்தியாசம்கூட தெரிந்தது. ஹரிதா குழந்தையாக இருக்கும்போது இப்படிதான் ஹேமாவுக்கு எல்லாம் புரியும். ஹரிதா அவள் அப்பாவைத் தேடிப் போய் தோளைக் கட்டிக்கொண்டு விக்கி விக்கி அழுதாள்.

ஹரீஷ் முகம் குழந்தையின் துக்கம் தாங்காமல் வெளிறியிருந்தது. ஹேமாவுக்கு பாரம் இறங்கின மாதிரி இருந்தாலும், கூடவே வேறொரு பாரம் ஏறியது. ஒரு வேளை வாட்ச்மேனைக் கூப்பிடாமல், தானே தொட்டுத்தூக்கி மடியில் போட்டு அன்போடு தடவியபடி பாலைக் கொடுத்திருந்தால்... பால் மூக்கில் ஏறாமல் இருந்திருந்தால்... இந்தப் பிறந்த நாளை ஸ்வீட் சிக்ஸ்டீனாகக் கொண்டாடியிருக்கலாமே.