'தோட்டமெல்லாம் தொழிற்சாலைகள்...
விவசாயிகளெல்லாம் வீதிவாசிகள்...'

பிரதமரின் மெகா திட்டம்..!

"விவசாயிகளை, விவசாயத்திலிருந்து வெளியேற்றினால்தான் நாட்டில் வறுமை ஒழிந்து, தொழில்வளம் கூடும். பொருளாதாரப் புள்ளி உயரும்''

-சமீபத்தில் டெல்லியில் பத்திரிகை ஆசிரியர்கள் சிலரை சந்தித்தபோது, இப்படி தத்துவ முத்துக்களை உதிர்த்திருக்கிறார் பொருளாதாரப் புலி, பாரத பிரதமர் மன்மோகன் சிங்.

‘விவசாயத்திலிருந்து விவசாயிகளை வெளியேற்றி, நிலங்களைக் கையகப்படுத்தி தொழிற்சாலைகள் அமைக்கலாம். அந்தந்தப் பகுதிகளில் உள்ள விவசாயிகளையே தொழிற்சாலைகளில் அடிமட்ட வேலைகளுக்கு பயன்படுத்திக் கொள்ளலாம். அப்போது விவசாயிகளுக்கு மாதம்தோறும் ஒரு நிரந்தர வருவாய் வரும். எனவே வறுமை ஒழிந்து விடும்' என்கிற ரீதியில் கணக்குப் போட்டு பேசிக் கொண்டிருக்கிறார் மன்மோகன் சிங்.

ஏற்கெனவே, 'பொருளாதார வளர்ச்சி', 'தொழில் வளர்ச்சி' என கடிவாளம் கட்டிக் கொண்டு, தொடர் பாய்ச்சலில் இருந்த அமெரிக்கக் குதிரை, தற்போது குழிக்குள் குப்புறடித்து விழுந்து, எழுந்திருக்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

இந்த விஷயம் நம் எல்லாரையும் விட, மன்மோகன் சிங்குக்கு மிகமிக நன்றாகவே தெரியும். காரணம்... அவர்தான் அமெரிக்காவின் கெழுதகை நண்பராயிற்றே! அப்படியிருந்தும், தொழில் வளர்ச்சியை மட்டுமே பிடித்துத் தொங்கிக் கொண்டிருப்பதுதான் புரியாதப் புதிர்!

‘உழவுக்கும், தொழிலுக்கும் வந்தனை செய்வோம்' என்பதுதான் நம் பண்பாடு. உழவைவிட்டு தொழிலை மட்டும் முன்னெடுத்துச் செல்லும் போது, பொருளாதாரம் பெருகும், ஆனால், வாழ்வாதாரம் முற்றிலும் அழிந்து போகும். இதுவரை எந்தத் தொழிற்சாலையிலும் உணவு தானியங்களை உற்பத்தி செய்யும் தொழில்நுட்பங்கள் கண்டுபிடிக்கப் படவில்லை. இவர் சொல்வது போல், பொருளாதாரம் வேண்டுமானால் வளரும். ஆனால், வறுமை ஒழியாது. இப்போது இருப்பதைவிட அதிகமாக பஞ்சமும், பட்டினியும் தலைவிரித்தாடும். ஒரு கட்டத்தில் பொருளாதாரமும் குப்புற விழும்.

இதற்கு, நிகழ்கால உதாரணமாக திகழ்ந்து கொண்டிருக்கும் அமெரிக்கா... உணவுக்காக இன்றைக்கு உலக நாடுகளை எதிர்பார்த்து காத்துக் கிடக்கிறது. அங்கே, நாள்தோறும் ஒரு வங்கி திவாலாகி, மூடப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது.

இந்தியாவுக்கும் இந்நிலை வராது என்பது நிச்சயமல்ல...! எடைக்கு எடை மானியம் கொடுப்பதால், செழிப்பாக வளர்கிறது தொழில் துறை. ஆனால், சலுகைகள் சரியாக கிடைக்காமல், சவளைப் பிள்ளையாட்டம் வளர்கிறது விவசாயம். ஊக்க பானம் குடிக்கிற குழந்தைக்கும், கஞ்சி குடிக்கிற குழந்தைக்கும் வளர்ச்சி விகிதம் வித்தியாசம் இருக்கத்தானே செய்யும்.

மொத்த மக்கள் தொகையில் 70% உள்ள விவசாயிகளுக்கு, தேசிய வருமானத்தில் 17% இடம்தான் கிடைக்கிறது.பிறகு, விவசாயிகள் வீட்டில் தரித்திரம் தாண்டவமாடாமல், அன்னலட்சுமியா ஆட்டம் போடும்.

விளைபொருட்களுக்குக் கட்டுப்படியான விலை கொடுக்கப்படுவதில்லை. பொதுகாரியங்கள் மற்றும் சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்களுக்காக எடுக்கும் நிலங்களுக்கும், நியாயமான விலை கொடுப்பதில்லை. கஷ்டப்பட்டு விளைவிக்கிற தானியங்களை, முறையாகக் கையகப்படுத்தி, கிட்டங்கிகளில் சேமித்து, பதப்படுத்தி, முறையாக விநியோகம் செய்து மக்கள் பசியாற்றும் யோக்கியதை இல்லை... பிறகு எப்படி ஒழியும் வறுமை. விவசாயத்துக்கான மானியத்தில், கொள்ளை அடிக்கும் பணத்தில் ஒரு பகுதியை பயன்படுத்தினாலே தாலூகாவுக்கு ஒரு கிட்டங்கி கட்டி, தானியங்களை சேமிக்க முடியும். அதற்கு திட்டம் போட ஆளில்லை.

படிக்காத விவசாயிகள், ஒரு ஏக்கர் நிலத்தை உழுது 5. செ.மீ. அளவுக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சினாலும், வயல் முழுவதும் நீர் நிற்கும்படி சமன்படுத்துகிறார்கள். ஆனால், 25 வருடம் படித்து பட்டம் பெற்று, அரசுப் பணியில் அமர்ந்துக் கொண்டு, 60 அடி அகலத்தில் சாலை அமைத்தால், 6 அடி உயரத்துக்கு தண்ணீர் தேங்கி நிற்கிறது. இப்படிப் பட்டவர்களை வைத்துக் கொண்டு தேச சேவை செய்தால், வியர்வையிலும், ரத்தத்திலும் விவசாயிகள் விளைவித்து தரும் உணவு தானியங்களை.. தண்ணீரில் போட்டு இற்றுப் போகத்தான் செய்வார்கள்.

எனவே உண்மை புரியாமல், ‘தொழில்மயம்தான் நாட்டை வளர்க்கும்... வறுமைக் கோட்டை அழிக்கும்' என உளறாமல், உழவையும், தொழிலையும் இணைத்து வளர்ச்சிப் பாதையில் தேசத்தை கொண்டு செல்ல ஆக்கப்பூர்வமான நடவடிக்கை எடுத்தால்தான் எதிரில் காத்திருக்கும் உணவுப் பஞ்சத்தில் இருந்து தப்பிக்க முடியும்.

'புலியைப் பார்த்து, பூனை சூடு போட்டு கொண்ட கதையாக' என்பார்கள். அதில் தவறில்லை என்றுகூட சொல்லலாம். ஆனால், 'பூனையைப் பார்த்து புலி சூடுபோட்ட கதை' என்ற நிலைக்கு இந்தியாவை ஆளாக்கி விட வேண்டாம். ஆம், இன்றைக்கு அமெரிக்கா, புலியல்ல... பூனை..!