ஓ... பரிதாபத்துக்குரிய செம்மொழியே !

செம்மொழியான தமிழ்மொழியாம்....' என்ற பாடல் திரும்பிய பக்கமெல்லாம் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது நாடு கடந்து! இன்றைக்கு இந்த அளவுக்கு போற்றிப் பாடப்படும், செம்மொழியாகிய தமிழ்மொழி, இன்றளவும் உயிரோடு இருக்கிறது என்றால்... அதற்குக் காரணம்? அந்தத் தமிழர்கள் பல ஆயிரம் ஆண்டுகளாகப் பார்த்துப் பார்த்து உருவாக்கி வைத்த வேளாண் தொழில்நுட்பங்கள்தான். ஆம், உணவு இல்லையென்றால்... தமிழன் என்ன, சீனர்கள், அமெரிக்கர்கள், ஆடு, மாடுகள் என்று எந்த உயிருமே இருக்க முடியாது!

சங்கப் பாடல்களில் பயிர்த்தொழில்நுட்பங்கள்!

அத்தகைய உணவை உருவாக்கத் தேவையான பயிர்த் தொழில்நுட்பங்கள் ஏராளமானவற்றை, 'கல் தோன்றி, மண் தோன்றா காலத்துக்கு முன் தோன்றிய மூத்தகுடி' எனப்படும் தமிழன் கண்டு சொல்லி வைத்திருக்கிறான். அவை அனைத்துக்கும் ஆதாரம்... இன்றைக்கும் கிராமப்புறங்களில் வழக்கத்தில் இருக்கும் பாரம்பரியமானத் தொழில்நுட்பங்கள்தான். அதையும் மீறி ஆதாரம் வேண்டுமா... ஆராயுங்கள் சங்கப் பாடல்களை!

ஆம்... புறநானூறு, நற்றிணை, தொல்காப்பியம், திருக்குறள் என்று இன்றைய முதல்வர் கருணாநிதி தூக்கிப் பிடிக்கும் அத்தனைப் பாடல்களிலும் பொதிந்து கிடக்கும் வேளாண் தொழில்நுட்பங்கள் அநேகம். ஆனால், அத்தகையப் பெருமை வாய்ந்த வேளாண் தொழில்நுட்பங்கள் குறித்து, நடைபெற இருக்கும் செம்மொழி மாநாட்டில் யாரும் பேசப் போவதாகத் தெரியவில்லை. அங்கே சமர்ப்பிக்கப்பட இருக்கும் ஆய்வறிக்கைகள் பற்றிய பட்டியலில் 'வேளாண்மை' என்பதே இல்லை.

அதற்காக நாம் விட்டுவிட முடியுமா என்ன...? இதோ சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது ஓர் ஆய்வறிக்கை!

வேளாண்மையை ஒழித்த பசுமைப் புரட்சி!

1960-களில் 'பசுமைப் புரட்சி' ஏற்படுத்திய மாற்றங்கள் மிக மோசமானவை. அதில் முக்கியமானது, ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளாகத் தமிழர்கள் கடைபிடித்து, மேம்படுத்தி வந்த எண்ணற்ற வேளாண் தொழில்நுட்பங்களை, 50 ஆண்டுகளிலேயே ஒழித்துக் கட்டியதுதான்.

வேளாண்மைக்கு முதன்மை இடம் அளித்த பண்டைத் தமிழர்கள், பயிர் விளைச்சலை அதிகரிப்பதற்கான பல்வேறு தொழில்நுட்பங்களைக் கண்டுபிடித்தனர். அவையெல்லாம் சங்க இலக்கியங்களில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. அவை, இன்றைய விவசாய நெருக்கடிகளுக்கும் தீர்வாக அமைந்துள்ளன என்பதுதான் ஆச்சரியத்திலும் ஆச்சரியம்!

ஐவகை நிலங்கள்!

சங்ககால விவசாயத்தின் சிறப்பு, நிலத்தை வகைப்படுத்திப் பிரித்ததுதான். மலை (குறிஞ்சி), காடு (முல்லை), ஆற்றோரச் சமவெளி (மருதம்) ஆகிய மூன்று வகை நிலங்களிலும் பயிர்த்தொழில் செய்யப்பட்டது. இந்த மூன்று வகை நிலங்களுக்கும் தனித் தனியானத் தொழில்நுட்பங்கள் இருந்தன.

தமிழ்ச் சமூகத்தின் இலக்கணத்தைத் தொகுத்த தொல்காப்பியர், ஒரு நிலத்துக்கான பயிர்களை மற்ற நிலத்தில் செய்வதை 'மயக்கம்', அதாவது, 'முறை தவறிய செயல்' என்று சொல்லி வைத்திருக்கிறார். இந்தக் கருத்தின் பின்னே, பண்டைத் தமிழர்களுக்கு சூழலியல், மண்ணியல், தாவரவியல் ஆகிய துறைகள் குறித்த அறிவு, நிரம்பவே இருந்தது என்பதை உணரலாம்.

பயிரிடும் முறையில், நிலத்துக்குத் தகுந்த நுட்பங்கள் கடைபிடிக்கப்பட்டன.

அன்றே, ஒற்றை நாற்று நடவு முறை!

உழுத பிறகு, குறைந்த விதைகளை அதிக இடைவெளி விட்டு தூவினர். இதன் பலனாக, பயிர்கள் செழிப்புடன் வளர்ந்து அதிக விளைச்சல் கிடைத்தது. 'சிலவித்து அகல விட்டு பலவிளைந்து' (நற்றிணை-209) என்ற பழங்கால நுட்பம்தான், இன்றைக்கு 'ஒற்றை நாற்று நடவு முறை' எனப்படுகிறது. இன்றும் தமிழக மலைக் கிராமங்களில் இந்த முறைப்படி பயிர் செய்து கொண்டிருக்கின்றனர் என்பது கண்கூடு.

மருத நில நெல் விவசாயத்துக்கென ஏராளமான முறைகள் கடைப்பிடிக்கப்பட்டன. அவை இன்றையத் தேவைகளுக்கும் தீர்வாக அமைகின்றன.

நெல்வயலில் மீன்கள்!

நெல் வயல்களில் மழை பெய்தபோது, கெண்டை மீன்கள் துள்ளிக் குதித்தன (புறநானூறு 287). நெல் வயலின் அடியில் மீன்கள் இருந்தன.

நீர் மட்டத்தில் குவளை மலர்கள் பூத்திருந்தன. அதற்கும் மேலே நெல் விளைந்திருந்தது. (புறநானூறு 396).

நெல் வயலில் பயிர்கள் உயர்ந்து வளர்ந்திருந்தன. அந்தப் பயிர்களின் உச்சியில் பறவைகள் கூடு கட்டியிருந்தன. அறுவடைக்குச் சென்ற உழவர்கள் பறவைகளுக்குச் சேதம் ஏற்படக் கூடாதென்ற கவலையுடன், அவை பறந்து செல்லும்படி ஒலி எழுப்பினர். இந்த ஓசையைக் கேட்டு, வயல்களைச் சுற்றி இருந்த மூங்கில் காடுகளில் இருந்த தேனீக்கள், தேனடையை விட்டுப் பறந்தன. சுற்றி இருந்த மக்கள், தேன் வடித்துக் கொண்டனர் (புறநானூறு 348).

மேற்கண்ட மூன்று காட்சிகளும் மருத நிலத்தில், கடைபிடிக்கப்பட்ட தொழில்நுட்பங்களைக் காட்டுகின்றன.

முதல் வகை... வயலில் ஆற்று நீரைப் பாய்ச்சி மீன் வாழும் அளவுக்கு எப்போதும் நீர் தேக்கி வைத்திருக்கும் முறை. இது அக்காலத்தில் பரவலாகக் கடைப்பிடிக்கப்பட்டது. 'நெல் அறுவடைக்குச் சென்ற உழவர்கள், விதை எடுத்துச் சென்றனர். கூடவே வயல்களில் இருந்த மீன்களையும் பிடித்துக் கொண்டு திரும்பினர்' என்று சொல்லும் நற்றிணைப் பாடலையும் இங்கே கவனிக்க வேண்டும். அதாவது... அறுவடையின்போதே அடுத்த போகம் விதைக்கப்பட்டது. அறுவடை சமயத்தில்கூட வயலில் மீன் வாழுமளவு நீர் இருந்தது. விதைப்புக்காக, நீரை வடித்தனர். அப்போது மீன்கள் சிக்கின என்கிறது அந்தப் பாடல்!

இயற்கைக்கு நெருக்கமான வாழ்க்கை!

இரண்டாம் வகை வயல், பல்லுயிர்ப் பெருக்கத்துக்குச் சிறந்த சான்றாக உள்ளது. இந்த வயலில் மூன்று அடுக்குகள் உள்ளன. நீரின் அடியில் மீன்கள், நீர் மட்டத்தில் நீர்த் தாவரம், அதற்கும் மேலே நெற் கதிர்கள். நீர்த் தாவரங்கள் வளர்ந்து பூக்கும் காலம் வரை, இந்த வயலில் களைப் பறிப்பு உள்ளிட்ட மனிதச் செயல்பாடுகள் நடந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அவ்வாறு நடந்திருந்தால், நீர்த் தாவரங்கள் பூக்குமளவு வளர்ந்திருக்காது. ஆகவே, இது இயற்கைக்கு மிக நெருக்கமான விவசாயத் தொழில்நுட்பத்தின் அடிப்படையில் இருந்த வயல் ஆகும். அதாவது, இந்த வயலில் விதைப்புக்குப் பிறகு, நீர் மேலாண்மை மட்டுமே கவனிக்கப்பட்டுள்ளது. களை, எரு கொட்டுதல் உள்ளிட்ட வேலைகள் நடக்கவில்லை.

ஆஸ்திரேலிய அறிஞர் பில் மொல்லிசன், 'நீடித்த வேளாண்மை' (Perma Culture) என்றொரு செயல் தத்துவத்தை முன் வைக்கிறார். அதில் இம்மாதிரியான வயல்களைத்தான் வலியுறுத்துகிறார்.

மூன்றாம் வகை, முற்றிலும் மாறுபட்ட தொழில்நுட்பத்தில் உள்ள வயல் ஆகும். இந்த வயலில், அறுவடையின்போது நெற்பயிரில் பறவைகள் கூடு கட்டியுள்ளன. ஆகவே, இது பிற நெல் வகைகளைக் காட்டிலும் நீண்ட காலப் பயிர் விளைந்த வயல் எனலாம். மேலும், இந்த வயலில் முந்தைய வயல்களைப் போல் நீர் தேக்கப்படவில்லை. அதேவேளை, குறிப்பிட்ட காலத்துக்குப் பின்னர், இந்த வயலிலும் மனித நடவடிக்கைகளும் இருக்கவில்லை. அவ்வாறு இருந்திருந்தால், பறவைகள் கூடு கட்டியிருக்காது. ஆகவே, இம்முறையும் இயற்கை வேளாண் தொழில்நுட்பங்களின் அடிப்படையிலானதே.

2,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே...

இந்த மூன்று வயல்களும் உதாரணங்கள்தான். இவைபோல, ஏராளமான தொழில்நுட்பங்கள் நமது இலக்கியங்களில் உள்ளன. ஜப்பானிய 'இயற்கை வேளாண் விஞ்ஞானி' மசானபு புகோகா முன் வைத்த, 'ஏதும் செய்யாத இயற்கை வேளாண்மை' (Do Nothing) தொழில்நுட்பங்கள் தமிழகத்தில் ஏறத்தாழ 2,500 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே பரவலாகவும் வெற்றிகரமாகவும் நடைமுறையில் இருந்தன. இதற்கான சான்றுகளே மேலேயுள்ள மூன்று நெல் பயிரிடும் முறைகளும்.

பிற நிலங்களில் நெல் விவசாயம் செய்வது முறையற்றது அல்லது சாத்தியக் குறைவானது என்பதைப் பல்வேறு புலவர்கள் வலியுறுத்தியிருக்கிறார்கள்.

'புன்புலச் சீறூர் நெல்விளை யாதே' என்கிறது புறநானூற்றுப் பாடல் (328). அதாவது, புன்செய் நிலத்தில், நெல் விளையாது என்பது இதன் பொருள். நெல்லுக்கு நீர் அதிகத் தேவை என்பதாலும், பிற சூழலியல் காரணிகளையும் கணக்கில் கொண்டு இவ்வாறு கூறப்பட்டிருக்கிறது.

ஆடு, மாடு மேய்த்தல் தொழில் செய்வதற்குரிய முல்லை நிலத்தில் எந்தெந்தப் பயிர்கள் செய்ய வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்துகிறது, 'வரகு, தினை, கொள்ளு, அவரை இந்த நான்கும் இல்லாமல் பிற உணவுப் பயிர் இல்லை' என்ற பாடல் (புறம் 355).

இப்படி சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்... சங்க காலத்து வேளாண் தொழில்நுட்பங்களை. எனவே, இன்றைய நவீன வேளாண் முறைகள் அனைத்துக்குமான தொழில்நுட்பங்கள், சங்கப் பாடல்களில் புதைந்து கிடக்கின்றன. அவற்றை முறைப்படி வெளிக்கொணர்ந்து, இன்றைய உழவர்களுக்குப் பயன்படச் செய்வது அரசின் கடமை ஆகும்.

மொழியும் தொழில்நுட்பமும் வேறு வேறு அல்ல...

மொழி வேறு... தொழில்நுட்பங்கள் வேறு என்ற அறிவுக்குப் புறம்பான நிலைப்பாடுதான் இங்கே நிலவுகிறது. மொழியில்தான் தொழில்நுட்பங்கள் உள்ளன. மொழியைக் காக்க வேண்டும் என்றால், அம்மொழியில் உள்ள பல்வேறு தொழில்நுட்பங்களைக் காக்க வேண்டும். தமிழ் செம்மொழி என்றால், அதன் இலக்கணச் சிறப்பால் மட்டும் அல்ல; தமிழில் உள்ள அறிவுச் செல்வம்தான் அதன் தனிச் சிறப்பு. அறிவு என்றாலே, 'மேற்கத்திய நாடுகளிலிருந்துதான் இறக்குமதியாகும்' என்ற மூடநம்பிக்கை இங்கே பரப்பி வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

அதையெல்லாம் உடைத்து நொறுக்கினால்தான் உண்மையிலேயே செம்மொழியான தமிழ்மொழிக்கு அழகு. அப்படிச் செய்தால்தான், மொழி வாழும். வெறுமனே பழம்பெருமை பேசுவதாலோ... மாநாடுகள் நடத்தித் திருவிழா கொண்டாடுவதாலோ... தமிழுக்கும், தமிழ்ச் சமூகத்துக்கும் பெரிதாக பயன் ஒன்றும் இருக்கப் போவதில்லை. இதுதான் கடந்த காலத்தில் நடத்தி முடிக்கப்பட்டிருக்கும் மாநாடுகள் சொல்லும் சங்கதி!