மனம் கொத்திப் பறவை! - 11

தமிழில் பயண இலக்கியம் இல்லை என்ற கருத்தை சமீபத்தில்

மாற்றிக்கொண்டுவிட்டேன். சுமார் 3,000 பக்கங்கள் (17 நூல்கள்) எழுதியிருக்கிறார், அந்த உலகம் சுற்றிய தமிழர். அதுவும் எப்போது? 80 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால். அவ்வளவாக விமானப் பயணம் இல்லாத காலம். பஸ், ரயில் வசதி எல்லாம் எப்படி இருக்கும் என்று நீங்களே யூகித்துக்கொள்ளலாம். உலகம் முழுவதும் கப்பலிலேயே பயணம். அமெரிக்காவில் 25,000 மைல்களுக்கு மேல் காரில் பயணம். தவிர, 1943 முதல் 1983 வரை 40 ஆண்டு காலம் 'குமரி மலர்' என்ற சிற்றிதழையும்நடத்தி இருக்கிறார். 'அழகின் சிரிப்பை' எழுத பாரதிதாசனை ஊக்குவித்து, அதை குமரி மலரில் வெளியிட்டு இருக்கிறார். இத்தனை சிறப்புக்கும் உரியவர்தான் ஏ.கே.செட்டியார் என்று அழைக்கப்பட்ட அ.ராம.அ.கருப்பன் செட்டியார் (பிறப்பு: 1911; மறைவு: செப்டம்பர் 10, 1983). காரைக்குடிக்கு அருகில் உள்ள கோட்டையூரைச் சேர்ந்தவர். தீவிர காந்தியவாதியான செட்டியார் எழுதிய பயண நூல்களில் ஒன்றிரண்டைத் தவிர, வேறு எதுவும் இப்போது கிடைப் பது இல்லை. ஆனால், அந்த நூல்களை எல்லாம் சேகரித்துவைத்து இருக்கிறார் ஞானாலயா கிருஷ்ணமூர்த்தி. புதுக்கோட்டையில் அவரும் அவரது மனைவி டோரதியும் சேர்ந்து தமிழில் வெளிவந்துள்ள பழைய புத்தகங்கள் அனைத்தையும் பாதுகாத்துவைத்துள்ளனர். இதை ஒரு தவமாக செய்து வருகின்றனர்.

அடுத்த ஆண்டு ஏ.கே.செட்டியாரின் நூற்றாண்டு விழா வருகிறது. அதற்குள்ளாவது அவருடைய அத்தனை நூல்களும் மறுபதிப்பு செய்யப்பட வேண்டும். கிருஷ்ணமூர்த்தியின் உதவியால் ஏ.கே.செட்டியாரின் பயண நூல்களைப் படித்தபோது, கால எந்திரத்தில் ஏறி 80 ஆண்டுகள் பின்னோக்கிச் சென்றுவிட்டதுபோல் இருந்தது. சில நூல்கள் 1936-ம் ஆண்டு நாட்டுக்கோட்டை செட்டியார் சங்கத்தினால், ரங்கூனில் பிரசுரிக்கப்பட்டு உள்ளன. ஏ.கே.செட்டியாரின் கால எந்திரத்தில் ஏறி, அப்போதைய சென்னையும், வெளிநாட்டு நகரங்களும் எப்படித் தோற்றம் அளித்தன என்று ஒப்பிட்டுப் பார்க்க முடிந்தது. மேலும், நம் ஆட்சியாளர்கள் இந்தியாவை வல்லரசு என்று சொல்லிக்கொண்டாலும், நாம் 200 ஆண்டுகள் பின் தங்கியே இருக்கிறோம் என்றே இந்த நூல்களில் இருந்து தெரிகிறது. சந்தேகம் இருந்தால் ஷாங்காய் நகரின் (சீனா) நாங்கிங் சாலை புகைப் படத்தைப் பாருங்கள். உலகின் முக்கியமான நகரங்கள் அனைத்திலும் 100 ஆண்டுகளுக்கு முன்பாகவே பூமிக்குள் ஓடும் மெட்ரோ ரயில்கள் அறிமுகமாகிவிட்டன. ஆனால், இந்தியாவின் தலைநகரிலேயே சமீபத்தில் தான் மெட்ரோ ரயில் வந்தது. பெங்களூரிலும் சென்னையிலும் இன்னும் கட்டுமானப் பணியே முடியவில்லை.

செட்டியாரின் சீன அனுபவங்களும் அதே கருத்தை வலியுறுத்துகின்றன. சீனாவில் ஓர் இடத்தில்கூட திருடர்கள், விபசாரிகளின் தொல்லை இல்லாமல் சாலையில் நடக்க முடியவில்லை என்கிறார் செட்டியார். 30-களின் சீனா ஒரு நரகத்தைப்போல் தோற்றம் தருகிறது. ஆனால், இன்றைய சீனா எப்படி இருக்கிறது? அமெரிக்காவில் நிறவெறி உச்சத்தில்இருந் ததைக் குறிப்பிடுகிறார். எல்லா இடத்திலுமே அவரைப் புறக் கடை வழியாகத்தான் வரச் சொன்னார்களாம். வெள்ளையர் அல்லாத அனைவருக்கும் அதுதான் அப்போது கிடைத்த மரியாதை. ஆனால், இப்போதைய அமெரிக்கா எப்படி இருக்கிறது? செட்டியாரின் பயண அனுபவங் களில் அவர் வெகுவாகப் பாராட்டி இருப்பது ஜப்பானைத்தான். ஜப்பானியர்களின் பணிவு, அன்பு, அடுத்த மனிதரிடம் காட்டும் அக்கறை, கடும் உழைப்பு ஆகிய பண்புகளால்தான் இரண்டாம் உலகப் போரில் தோற்றாலும், இன்று அமெரிக்காவுக்கே சவால்விடும் நிலையில் இருக்கிறது. ஒரு ஜப்பானியப் பத்திரிகையாளர், 'உங்கள் நாட்டில் தீண்டத் தகாதவர்கள் என்று ஒரு சாதியார் இருக்கிறார்களாமே; அவர்கள் இன்னமும் உயிரோடு இருக்கிறார்களா?' என்று கேட்கி றார். மிகவும் வெட்கத்துடன், 'இன்னும் 10 ஆண்டுகளில் அந்த நிலை மாறிவிடும்' என்று பதில் கூறுகிறார் செட்டியார். இது நடந் தது 1936-ல். ஆனால், மேலவளவு என்ற ஊரில், பஞ்சாயத்துத் தலைவர் பதவிக்குத் தேர்ந்தெடுக் கப்பட்ட ஒரே காரணத்துக்காக, முருகேசன் உட்பட ஆறு தலித்து கள் கொடூரமான முறையில் கொல்லப்பட்ட ஆண்டு 1997.

செட்டியார் ஒரு சினிமா பைத்தியம். எங்கே சென்றாலும் சினிமா பார்க்காமல் வர மாட்டார். ஜப்பானில் ஒரு சினிமா தியேட்டரில்கூட யாரும் விசில் அடித்தோ, கத்தியோ பார்க்கவில்லை என்று வியக்கிறார். டிக்கெட் வாங்குவதற்குக்கூட முண்டி யடிப்பது இல்லையாம். டிக்கெட் தீர்ந்துவிட்டால் அமைதியாகத் திரும்பிவிடுகிறார்கள் என்கிறார். சுருக்கமாகச் சொன்னால், இன்றைய லண்டனும் பாரிஸும் எப்படி இருக்கிறதோ அப்படி 1936-ல் இருந்து இருக்கிறது ஜப்பான்.

காந்தி பற்றிய சினிமா என்றால், நம் நினைவுக்கு வருவது ரிச்சர்ட் ஆட்டன்பரோ எடுத்த 'காந்தி' திரைப்படம்தான். ஆனால், 1940-லேயே காந்தி பற்றிய இரண்டரை மணி நேர ஆவணப்படம் ஒன்றை எடுத்துவிட்டார் ஏ.கே.செட்டியார். 1937-ம் ஆண்டு, அக்டோபர் 2-ம் தேதி நியூயார்க்கில் இருந்து டப்ளினுக்கு கப்பலில் சென்றுகொண்டு இருந்தபோது, காந்தி பற்றி ஓர் ஆவணப் படம் தயாரிக்க வேண்டும் என்று அவருக்குத் தோன்றுகிறது. உடனடியாக, அதற்கான வேலைகளில் இறங்கிவிடுகிறார். அடுத்த மூன்று ஆண்டுகள் அதற்காக அவர் உலகம் முழுவதும் ஒரு லட்சம் மைல்கள் பயணம் செய்தார். நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட ஒளிப்பதிவாளர்களைச் சந்தித்து, அவர்கள் காந்தியைப்பற்றி எடுத்த படச் சுருள்களைச் சேகரிக்கிறார். 50 ஆயிரம் அடிகள் நீண்ட அந்தப் படத்தை 12 ஆயிரம் அடிகளாக எடிட் செய்து 1940-ம் ஆண்டு வெளியிட்டார் ஏ.கே.செட்டியார். அப்போது அவர் வயது 29 என்பதைக் கவனியுங்கள். இந்தப் படத்தைத் திரையிட ஆங்கிலேய அரசு அனுமதி தராததால், வாஷிங்டனில் 1953-ல் ஆங்கில வர்ணனையுடன் வெளியிட்டார். இந்தியத் தூதரகத்தால் நடத்தப்பட்ட அந்த நிகழ்ச்சியில், அப் போதைய அமெரிக்க அதிபர் ஐஸன்ஹோவரும் பல வெளிநாட்டுத் தூதர்களும் கலந்துகொண்டார்கள். அதிபர் கலந்துகொள்வதால், பார்வையாளர்கள் அனைவரும் கோட், சூட்டுடன் வர வேண்டும் என்றது அழைப்பிதழ். 'அரை நிர்வாணமாக ஒரு சந்நியாசியைப்போல் வாழ்ந்த தலைவரின் படத்தைப் பார்க்க கோட்டு, சூட்டுடன் செல்ல வேண்டியிருந்தது!' என்று ஒரு விமர் சகர் அப்போது எழுதினார்.

இந்த ஆவணப்படத்தை அமெரிக்காவின் ட்வென்டியத் செஞ்சுரி ஃபாக்ஸ் நிறுவனம் 20 லட்சம் ரூபாய்க்கு விலை பேசியபோது, 'காந்தியை நான் விற்க மாட்டேன்' என்று சொன்னவர் செட்டியார். இன்று வரை காந்தி பற்றி எடுக்கப்பட்ட ஒரே ஆவ ணப்படம் இதுதான். இந்தப் படத்தின் இன்னொரு சிறப்பு, காந்தி உயிருடன் இருக்கும் போதே எடுக்கப்பட்டது இது. ஆனால், தமிழர்களாகிய நாம் வரலாற்று ஆவணங்களைப் பாதுகாப்பதில் தலைசிறந்தவர்கள் ஆயிற்றே? அதனால், அந்த அரிய பொக்கிஷத்தைத் தொலைத்துவிட்டோம். சுமார் 40 ஆண்டுகள் அந்தப் படம் எங்கே இருக்கிறது என்றே யாருக்கும் தெரியாமல் இருந்தது. பின்னர், ஆய் வாளர் வெங்கடாசலபதி இதை அமெரிக்காவில் கண்டுபிடித்துத் தமிழ் நாட்டுக்குக் கொண்டுவந்திருக்கிறார். ஆனாலும், தனக்குக் கிடைத்து இருப்பது செட்டியார் ஹாலி வுட்டுக்காக எடிட் செய்த 50 நிமிடப் படம்தானே தவிர, தமிழ் ஒரிஜினல் அல்ல என்கிறார் வெங்கடாசலபதி.

டோக்கியோ மற்றும் நியூயார்க் கல்லூரிகளில் புகைப்படக் கலையை முறையாகக் கற்றவர் செட்டியார். இன்று நாம் பார்க்கும் நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸின் புகைப்படத்தை எடுத்தவரும் அவரே. வியன்னாவில் 12 நாட்கள் நேதாஜியுடன் தங்கி இருந்தபோது செட்டியார் எடுத்ததுதான் இன்று இந்தியா முழுவதும் வைக்கப்பட்டு இருக்கும் புகைப்படம்.

மீண்டும் பெங்களூர் பயணம். அதே ஹோட்டல். அதே அறை. அதே ஜோதி நிவாஸ் மகளிர் கல்லூரி. ஜோதி நிவாஸ் மட்டுமல்ல; பெங்களூரில் எங்கே திரும்பினாலும் இளைஞிகளின் கூட்டமாகவே இருப்பதால், பேசாமல் பெங்களூரின் பெயரை ஃபிகர் ஊர் என்று மாற்றிவிடலாம். வயதானவர்களே பெங்களூரில் கம்மி போலிருக்கிறது. ஆனால், நாய்கள் அதிகம். பெங்களூரில் நாய்க்கடி வாங்காதவர்களே இல்லைபோல் தெரிகிறது. ஒருநாள் அதிகாலையில் வாக்கிங் சென்று ஒரு நாய்ப் படையிடம் மாட்டிக்கொண்டேன். சமயோசிதமாக இடுப்பில் இருந்த பெல்ட் டைக் கழற்றி, சுழற்றி ஒருவழியாகத் தப்பினேன். இதுவாவது பரவாயில்லை. கூர்க்கில் பிழைத்தது உண்மையிலேயே மறு பிழைப்புதான். கூர்க் முழுவதும் காப்பித் தோட்டங்களும் வனப் பகுதியுமாக இருந்ததால் 'சொர்க்கம் என்றால் இப்படித்தான் இருக்கும்போல' என்று தோன்றியது. பெண்களோ தேவதைகள்!

'இந்தியாவிலேயே அழகு கூர்க் பெண்கள்தான்' என்றேன் நண்பரிடம். அவரோ, 'இது நேருவின் புகழ்பெற்ற வாசகம் ஆயிற்றே?' என்று சொல்லி, நாங்கள் தங்கி இருந்த ஹெரிடேஜ் பங்களாவில் இருந்த கூர்க் புகைப்பட ஆல்பத்தைக் கொடுத்தார். அதன் முகப்பிலேயே நேருவின் மேற்கோள் இருந்தது. 'இந்தியாவுக்குச் சிறந்த ராணுவத் தளபதிகளையும் மிக அற்புதமான அழகிகளையும் தரும் கூர்க்!' 50-களில் நேரு கூர்க் வந்தபோது சொன்னது இது.

அழகு இருக்கும் இடத்தில்தான் ஆபத்தும் இருக்கும் என்று சொல்வார்கள் அல்லவா? சொர்க்கத்தில் வாக்கிங் சென்றால் நன்றாக இருக்குமே என்று ஒருநாள் கிளம்பினேன். ஏகாந்தமாக நடந்துகொண்டு இருந்தபோது திடீர் என்று குறுக்கிட்டது ஒரு யானை. அவ்வளவுதான்; இன்றோடு முடிந்தது நம் கதை என்று முடிவு செய்தேன். ஓடினால் மரணம் நிச்சயம். யானையின் வேகத்துக்கு நாம் ஓட முடியாது. அதனால், வேறொரு முயற்சி செய்யலாம் என்று ஆடாமல், அசையாமல் இஷ்ட தெய்வங்களை நினைத்தபடி அப்படியே சிலைபோல் நின்றேன். யானை ஒரு முறை என்னைத் திரும்பிப் பார்த்துவிட்டு சாலையைக் கடந்து மேலே ஏறியது.

பங்களாவுக்குத் திரும்பி எங்கள் வழிகாட்டியிடம் சொன்னேன். அவர் ஜீப்பில் என்னை ஏற்றிக்கொண்டு அதே இடத்துக்கு அழைத்துச் சென்றார். அங்கேதான் சென்ற மாதம் ஓர் ஆளை யானை அடித்துக் கொன்றது என்றார். யானையின் உணவு மூங்கில் குருத்து. ஆனால், காடுகளில் காப்பி பயிரிட்டு மின் கம்பிவேலியும் போட்டுவிட்டார்கள். உணவுக்கு என்ன செய்யும்? சில புத்திசாலி யானைகள் மரக்கிளை களால் மின் கம்பியைச் சிதைத்துவிட்டு உள்ளே புகுந்துவிடுகின்றன. அப்படிப் புகும் யானையின் காலில் துப்பாக்கியால் சுடுகிறார்கள். அதனால், மனிதர்களை எதிரியாக நினைத்துத்

தாக்குகிறது யானை. முன்பெல்லாம் டார்ச் லைட்டை அடித்தாலே பயந்து ஓடிவிடும். இப்போது அந்த டார்ச் லைட்டைப் பிடுங்கி எறிந்துவிட்டு, ஆளைத் துவம்சம் செய்துவிடுகிறது என்றார் வழிகாட்டி. துப்பாக்கிகளைத் தடை செய்திருந்தும் எல்லோரும் துப்பாக்கிவைத்திருக்கிறார்கள். வீட்டில் குழந்தை பிறந்தால், ஆகாயத்தை நோக்கிச் சுடுகிறார்கள். செல்போன் வந்த பிறகும் அந்தப் பழக்கம் மாறவில்லை. பெங்களூரில் இருந்து கிளம்பும்போது கூர்க் ஞாபகமும் வந்தது. 'இனிமேல் வெளியூர் சென்றால் வாக் கிங் போகக் கூடாது' என்று முடிவு செய்தேன்.

ஃபிகர் ஊர், கூர்க் பெண்கள்பற்றி நண்பரிடம் புலம்பிக்கொண்டு இருந்தபோது, 'பேசாமல் நீங்கள் கூர்க்கோ, கன்னடமோ கற்றுக்கொண்டு அதில் எழுதலாம்' என்றார். கூர்க் மொழிக்கு எழுத்து இல்லை. கன்னடம் என்றால் வாட்டாள் நாகராஜும் ஞாபகம் வருகிறார்!