மிஸ்டு கால்! : மின்னல் ஜன்னல் தொடர்

என்னால் எப்படி நம்ப முடியும்? குழம்பினேன். அதிர்ச்சியில், உணர்வுகள் லேசாகத்

தடுமாறின. நினைவுகள் தப்பின. உடல் மட்டும் இருந்திருந்தால், மயக்கம்போட்டே விழுந்திருப்பேன். ஆச்சர்யத்துடன் 'ராஜு பிரியாணி ஷாப்' போர்டையும், அந்தக் கட்டடத்தையும் பார்த்தேன். மீண்டும் மீண்டும் பார்த்தேன். பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன்.

விதி என்னிடம் இருந்து பழைய சோற்றையும் திருவோட்டையும் பிடுங்கிக்கொண்டு விரட்டியது, எனக்குத் தலைவாழை இலையில் விருந்து அளிக்கத்தானா?

அந்த அதி நவீனக் கட்டடத்தை ஒட்டியிருந்த சாலையின் ஓரத்தில் விதவிதமான வாகனங்கள். டூரிஸ்ட் பஸ்ஸில் இருந்து இறங்கிய வெள்ளைக்காரர்களும் வெள்ளைக்காரிகளும் கட்டடத்துக்கு உள்ளே சென்றுகொண்டு இருந்தார்கள். கார் பார்க்கிங் ஏரியாவில் கணிசமான வாகனங்கள் நிற்க, நான்கைந்து பணி யாளர்கள் அவற்றை ஒழுங்குபடுத்திக்கொண்டு இருந்தார்கள். அப்படியும் சில இடங்களில் போக்குவரத்துக் குழப்பம்.

தயங்கித் தயங்கி, மெள்ள முன்னேறி, கட்டட வளாகத்தினுள் நுழைந்தேன்.

அழகான புல் தரை. நீருற்று. நீண்ட கம்பங்களில் காற்றில் அசையும் பல வண்ணக் கொடிகள், ஆங்காங்கே வெள்ளை, கறுப்பு நிறங்களில் விதவிதமான வெளிநாட்டினர். தவிர, முகர்ஜிக்கள், நாயர்கள், சிங்குகள், பட்டேல்கள் என அந்த இடமே ஒரு பன்னாட்டு சுற்றுலாத்தலமாக மாறி இருந்தது.

பிரதான நுழைவாயில் கதவின் அருகே சீருடை அணிந்த ஒருவன் வாடிக்கையாளர்களுக்கு கதவைத் திறந்து வழிவிட்டான். மெள்ள உள்ளே சென்றேன்.

மார்பிள் தரை, அலங்கார விளக்குகள், கண்ணை உறுத்தாத மாதிரி அனுமதிக்கப்பட்ட வெளிச்சம், ஜன்னல்களில் திரைச்சீலைகள், சுவர்களில் நவீன ஓவியங்கள், கலையம்சம் பொருந்திய இருக்கைகள். முற்றிலும் குளிரூட்டப்பட்ட அரங்கில் மக்கள் உணவருந்திக்கொண்டு இருந்தார்கள். சற்றுத் தள்ளி சொகுசான இருக்கைகளில் காத்திருப்போர் கூட்டம். மெல்லிய இசை ஒலிக்க, அவ்வப்போது "ஓ.கே சார், தோப்பூர் பிரியாணி டூ பிளேட்ஸ் சார்..." என்று ஆர்டர் எடுக்கும் பணியாளர்களின் பேச்சுச் சத்தம்.

"நல்ல வேளை, இன்னிக்காவது கரெக்ட் நேரத்துக்கு வந்தோம். இல்லேன்னா, மணிக்கணக்காக் காத்துக்கிடக்கணும். பல நேரம் தோப்பூர் பிரியாணி காலியாயி ரும்" என்று சற்று நேரத்துக்கு முன் நான் பார்த்த - பைக்கில் சென்ற இருவர் பேசியவாறு சாப்பிடுவதைப் பார்த்தேன்.

அழகாக ஆங்கிலம் பேசுகிற சீருடை தரித்த பணியாளர்கள், ஆவி பறக்கப் பரிமாறப்படும் தோப்பூர் பிரியாணி, உணவருந்தும் பல தரப்பட்ட மக்கள், ஆங்காங்கே கண்காணிப்பு கேமராக்கள், காணும் இடமெல்லாம் சுபிட்சம்... இதெல்லாம் நிஜமா? இல்லை, என் ஆறுதலுக்காக ஸைட்டர் உருவாக்கிய மாயக் காட்சிகளா?

ஆமாம், இது உண்மையிலேயே என் ஹோட்டல்தானா? ஆனால், 'தோப்பூர் பிரியாணி' என்று பேச்சு அடிபடுவதைப் பார்த்தால், வேறு யாரும் ஹோட்டலை நடத்த வாய்ப்பே இல்லை. ஒருவேளை, பிரியாணிக்கான ஃபார்முலாவை யாருக்காவது விற்றுவிட்டேனா? அப்படியானால் ஹோட்டலுக்கு 'ராஜு பிரியாணி ஷாப்' என்று என் பெயர் எப்படி இருக்கும்? இது என்னுடைய கடை என்றால், இந்த நம்ப முடியாத வளர்ச்சியும், பிரமிக்கத்தக்க முன்னேற்றமும், 14 வருடங்களில் எப்படிச் சாத்தியமாயிற்று?

இதற்கான பதில் மாடியில் எனக்காகக் காத்திருந்தது.

கீழே கண்ட அதே காட்சிகள்தான் மாடியிலும். பிரமிப்புடன் ஒவ்வொன்றையும் பார்த்தவாறே நகர்ந்தேன்.

ஓர் ஓரமாக இரண்டு, மூன்று அறைகள் அடுத்தடுத்து இருந்தன. அவற்றைச் சரியாகப் பார்க்குமுன், முதலில் இருந்த அறைக் கதவு திறக்க, வெளியே காத்திருந்த ஒருவர் நுழைந்தார். கூடவே நானும்.

ஆச்சர்யத்தால் இறந்துவிடுவேன்போல் இருந்தது.

எதிரே சுழல் இருக்கையில் என் தம்பி ரவி கம்பீர மாக இருந்தான். கோட், டை அணிந்திருந்தான். பாசமுடன் அவனைப் பார்த்தேன். பெரிய அளவு மாற்றங்கள் இல்லை. வளராத மீசைக்காக இப்போது கவ லைப்படுகிறானா என்பது தெரிய வில்லை.

"சார், நாளைக்கு டெல்லியில இந்தியன் ஃபுட் ஃபெஸ்டிவல் இருக்கு. சனிக்கிழமை நம்மோட கேட்டரிங் இன்ஸ்டிட்யூட்டோட முதலாம் ஆண்டு விழா. இப்ப 'மழை' டி.வி-ல இருந்து உங்களைப் பேட்டி எடுக்கறதுக்காக வந்திருக்காங்க..." என்றார் உள்ளே நுழைந்தவர்.

ரவி அவனது லேப்டாப்பை இயக்கியவாறு, "அதான் பல தடவை சொல்லியாச்சே... திரும்பத் திரும்ப நம்ம கதையைச் சொல்லி... சரி, வரச் சொல்லுங்க" என்றான் சிறிய சலிப்புடன்.

இப்போதுதான் எனக்குச் சிறிது நம்பிக்கை ஏற்பட்டது. அப்பாடா, என் ஹோட்டலேதான். வெற்றித் திருமகளை என் வீட்டுக்கு வந்து 'சிங்கிள் டீ'யாவது குடித்துச் செல்லக் கெஞ்சினேன். ஆனால், அவளோ என் உழைப்பைப் பார்த்து, என் ரேஷன் கார்டில் தன் பெயரை இணைத்துக்கொண்டாள்போல் இருக்கிறது.

இதற்குள் 'மழை'க் குழு ரவியிடம் பேட்டியைத் துவங்கி இருந்தது.

"எல்லாத்துக்கும் காரணம், என் அண்ணன் ராஜுதான். அவரோட வித்தியாசமான யோசனைதான். எல்லோரையும் மாதிரி வழக்கமா பிரியாணி செய்யாம, அவரே கண்டுபிடிச்ச 'தோப்பூர் பிரியாணி'தான் இந்த வெற்றிக்குக் காரணம். எதிலயும் நம்ம தனித்துவம், வித்தியாசம் தெரியணும்னு அடிக்கடி சொல்வார். ஆரம்பத்துல, கஷ்டங்கள், நஷ்டங்கள் வந்தபோதும்கூட, என் அண்ணன் 'தோப்பூர் பிரியாணி'யை நம்பினார். அது அவரைக் கைவிடலை. இவ்வளவு பெரிய உணவு சாம்ராஜ்யத்தை ஜெயிச்சுக் கொடுத்திருக்கு."

"உங்க அண்ணன் ராஜு ஜப்பான்ல இருந்து வந்துட்டாரா சார்?"

"ஓ, இப்ப ஆஸ்திரேலியாவுல ஒரு காலேஜ்ல லெக்சர் கொடுக்கப் போயிருக்கார். பயங்கர பிஸி. அங்க இருந்து பிரியாணிக்காக ஆடுகளை இறக்குமதி செய்யலாம்னு ஒரு திட்டம் இருக்கு. அதையும் முடிச்சுட்டுத்தான் வருவார்" என்றான் ரவி புன்னகையோடு.

"தோப்பூர் பிரியாணியோட ஃபார்முலா என்ன சார்? சொல்ல மாட்டீங்கன்னு தெரியும். ப்ளீஸ், எனக்கு மட்டும் சொல்லுங்க சார்..." என்று கொஞ்சினாள் மழைக்காரி.

"அது எனக்கும் என் அண்ணனுக்கும் மட்டுமே தெரிஞ்ச ரகசியம்" என்று சிரித்தான் ரவி.

"அந்த ஃபார்முலாப்படி மசாலா சேர்த்து பிரியாணி செய்றோம். இதோட சுவை வெளிநாடுகள்ல இருந்தும்கூட நாக்குகளைச் சுண்டி இழுக்குது. கீழ பார்த்திருப்பீங்களே... பல நாட்களுக்கு முன்னாடியே ரிசர்வ் பண்ணிச் சாப்பிட்டுட்டுப் போறாங்க."

"........"

"நம்ம ஜனாதிபதி, பிரதமர் வரைக்கும் இங்கே இருந்துதான் பிரியாணி போகுது. இன்டர்நேஷனல் லெவல்ல, அவார்டு வாங்கியாச்சு. அமெரிக்க டூரிஸம் கைடுல 'தோப்பூர் பிரியாணி' பத்தி எழுதி இருக்காங்க"

நம்ப முடியாமல் தவித்தேன். இந்தத் தம்பி நிகழ்காலத்தில் தூக்கி எறியப்பட்ட பாத்திரங்களுடன் ஓலைக் கூரைக் கடையின் எதிர் காலம்பற்றி கவலையில் இருக்கிறான். உடனே, நிகழ்காலம் அடைந்து, என் தம்பியிடம் நான் எதிர்காலத்தில் பார்த்ததைச் சொல்லி, அவனது கண்ணீரைத் துடைத்து 'நாம ஜெயிச்சுட்டோம்' என்று கத்த வேண்டும்போல் இருந்தது. சொன்னால் நம்புவானா? என்னை ஒரு மாதிரியாகப் பார்ப்பான்.

சந்தியா, நம் காதலுக்கு பணம் ஒரு பிரச்னையாக இருக்கப்போவது இல்லை. என்னுயிர் நண்பனே... குணா, இந்தச் செய்தியைக் கேட்பதற்கு நீ உயிருடன் இருக்க மாட்டாய். வானில் இருந்து பார். இந்த வெற்றி உனக்குத் தெரிகிறதா? இந்த நேரம் பார்த்து என்னுடன் நீ இல்லாமல் போய்விட்டாயே.

பேட்டி தொடர்ந்துகொண்டு இருந்தது.

"உங்க தொழிலுக்குத் திருப்புமுனையா அமைஞ்சது எதுங்க?"

ரவி சொல்வதை ஆர்வமுடன் கவனித்தேன்.

"சரியா 14 வருசங்களுக்கு முன்னாடி, நாங்க அப்ப இருந்தஇடத்துக்குச் சொந்தக்காரர் போத்தி, கடைல இருந்து சாமான் சட்டிகளை வெளியே தூக்கி எறிஞ்சு, அடுத்த நாள் வாடகையைக் கொடுக்கலேன்னா, கடையைக் காலி பண்ணுங்கன்னு சொல்லிட்டார்... அந்த அளவு கஷ்டத்துல இருந்தோம்."

"ஐயையோ, அப்புறம்?"

"அதுக்கு அடுத்த நாள்..."