சியாரா லியோனி (Sierra Leone) இங்கிலாந்திடம் இருந்து 1961-ல் விடுதலை பெற்ற நாடு. ஆப்பிரிக்காவின் மேற்குக் கரையில் கென்யா, லிபியாவுக்கு அருகே அமைந்துள்ளது. அதிக அளவில் வைரம் உற்பத்தி செய்யப்பட்டாலும், மிக மோசமான, வறுமையான நாடு. நாட்டில் மலிந்துவிட்ட ஊழல், நிர்வாகக் குளறுபடிகளை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவோம் என்று புரட்சிப் படை உருவானது. 1991-ல் உள்நாட்டுப் போர் தொடங்கியது. உள்நாட்டுப் போருக்கு வைரச் சுரங்கங்களும் முக்கியக் காரணம். ஆயுதம் ஏந்திய 'ரெவல்யூஷனரி யுனைட்டெட் ஃபிரன்ட்' (Revolutionary United Front) என்ற போராட்ட அமைப்பு அரசுக்கு எதிராகப் போராடி, வைரச் சுரங்கம் இருந்த கோனோ (Kono) மாவட்டத்தைக் கைப்பற்றியது. ராணுவம் உள்ளே நுழைந்ததால், கிராம மக்களைக் கேடயமாகப் பயன்படுத்தி மிரட்டியது. அரசைத் தூக்கி எறிந்து நாட்டைக் கைப்பற்றப் பல முறை புரட்சிப் படை முயன்றது. 1999-ம் ஆண்டு ராணுவத்திடம் இருந்து ஒவ்வொரு பகுதியாகக் கைப்பற்றி புரட்சிப் படை முன்னேறியது. அப்போது தாங்கள் கைப்பற்றிய பகுதியில் வசித்த மக்களைக் கொலை செய்தும், பெண்களைக் கற்பழித்தும், சிறுவர்களை ஊனப்படுத்தியும் தன்னுடைய வெற்றியைக் கொண்டாடியது புரட்சிப் படை.

உள்நாட்டுப் போரை முடிவுக்குக் கொண்டுவர அரசுக்கும், போராட்டக் குழுவுக்கும் இடையே சர்வதேச நாடுகள் சமரச முயற்சியில் ஈடுபட்டன. இதன் அடிப்படையில் இருவருக்கும் இடையே ஒப்பந்தம் ஏற்பட்டது. இதனால் அமைதி திரும்பும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது. அமைதியை நிலைநாட்ட ஐ.நா. தன்னுடைய படையை அனுப்பியது. ஆனால், போராட்டக் குழு, ஐ.நா. வீரர்களையே கடத்தியது. கடைசியில் 2002-ல் இங்கிலாந்து தன்னுடைய ராணுவத்தை அனுப்பி உள்நாட்டுப் போரை முடிவுக்குக் கொண்டுவந்தது. 11 ஆண்டுகள் நடந்த போரில் கிட்டத்தட்ட 70 ஆயிரம் பேருக்கு மேல் கொல்லப்பட்டனர். 20 லட்சம் பேர் அகதிகளாக வெளியேறினர்.

அந்த பயங்கரத்தில் இருந்து பூத்த ஒரு மலர் இங்கே சிரிக்கிறது!

குரல் இருக்கிறது!

அவர், உயர் படிப்பு படிக்கும் ஒரு மாணவி. அவரைச் சந்திப்பதற்கு, தொலைபேசியிலும் மின்னஞ்சலிலும் முயற்சி செய்தேன். இன்ன நாள் சந்திப்போம் என ஒரு தேதி தருவார். பின்னர், அவசரமாக அதை மாற்றுவார். இறுதியில் ஒருநாள் காலை 9 மணிக்குச் சந்திப்பதாக ஏற்பாடு. அவருடைய வகுப்பு 10.30-க்கு. அதற்கு இடையில் என்னுடைய சந்திப்பை முடிக்க வேண்டும்.

அவர், கனடாவுக்கு வந்து குடியேறிய ஆப்பிரிக்கப் பெண். பெயர், மாரியாட்டு கமாரா. அவர் எழுதிய புத்தகம், 'The Bite of the Mango' சில மாதங்களுக்கு முன்னர் வெளிவந்தது. உள்நாட்டுப் போரில் கலகக்காரர்கள் அவருடைய இரண்டு கைகளையும் துண்டித்துவிட்டார்கள். அப்போது மாரியாட்டுவுக்கு 12 வயது. இந்த நூல் அவருடைய கதையைச் சொல்கிறது. இப்படியான கொடிய தண்டனை கிடைப்பதற்கு அவர் என்ன குற்றம் செய்தார் என்பது அவருக்குப் புரியாத ஒன்று.

அவர் எழுதிய புத்தகத்தைப் படித்த நேரம் தொடங்கி, மாரியாட்டுவை எப்படியும் சந்திக்க வேண்டும் என்று நினைத்துக்கொண்டேன். அவரைச் சந்தித்த அன்று காலை, முதல் வேலையாக அவர் எழுதிய புத்தகத்தைக் கொடுத்து, அதில் அவருடைய கையெழுத்தைப் பெற்றேன். மணிக்கட்டோடு துண்டிக்கப்பட்ட இரண்டு கைகளையும் இணைத்து பேனாவை நடுவில் செருகிக்கொண்டு புத்தகத்தில் இப்படி எழுதினார்...

'குழப்பத்துக்கு மன்னிக்கவும். என்னைச் சந்திக்க வந்ததற்கு நன்றி.

அன்புடன்,

மாரியாட்டு கமாரா'

அப்படியே இரண்டு கைகளையும் சுழற்றி பேனாவை என்னிடம் நீட்டினார். அவர் புத்தகத்தின் சரியான பக்கத்தைத் திருப்பியதும், பேனாவை உரிய இடத்தில் நிறுத்தி எழுதியதும், அதை நழுவவிடாமல் இறுக்கிப் பிடித்ததும், ஒரு மந்திர வித்தைபோல கண் இமைக்கும் நேரத்தில் நடந்தது. அவருடைய கையெழுத்து என்னுடையதிலும் பார்க்க நல்லாகத்தான் இருந்தது.

ஆப்பிரிக்காவின் மேற்குக் கரையோர நாடான சியாரா லியோனில் ஒரு பின்தங்கிய கிராமம். 1999-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் 12 வயதுச் சிறுமி மாரியாட்டு தன் சிநேகிதிகளுடன் பக்கத்துக் கிராமத்துக்குப் புறப்படுகிறாள். அவள் கிராமத்தை நோக்கி ஒரு பெரிய ஆபத்து வருவது அவளுக்குத் தெரியாது. கலகக்காரர்கள் ஒவ்வொரு கிராமமாகப் பிடித்து முன்னேறி வந்தார்கள். அவர்களுடைய நோக்கம், தலைநகருக்குப் போய் ஆட்சியைக் கைப்பற்றுவது. என்னென்ன குரூரமான வழிமுறைகள் உள்ளனவோ, அத்தனையையும் அவர்கள் பயன்படுத்தினார்கள்.

ஒரு கிராமத்தை அவர்கள் முற்றுகையிடும்போது முதலில் உணவுப் பொருள்களைப் பறிமுதல் செய்வார்கள். குழந்தைகளையும் பெரியவர் களையும் ஈவு இரக்கம் இல்லாமல் கொன்றுவிடுவார்கள். சிறுவர்களையும் சிறுமிகளையும் தங்கள் படையில் சேர்த்துக்கொள்வார்கள். அவர்களைப் பழக்குவது சுலபம். கட்டளைகளுக்குக் கேள்வி இல்லாமல் கீழ்ப்படிவதுடன் விசுவாசமாகவும் இருப்பார்கள்.

மாரியாட்டு திரும்பியபோது அவளுடைய கிராமம் கைப்பற்றப்பட்டுவிட்டது. படையினரில் ஒன்றிரண்டு பேர் மூத்தவர்கள், மீதிப் படையினர் அவளிலும் சற்று வயது கூடியவர்கள். மேல் சட்டை இல்லாமல், காக்கிக் கால்சட்டை மட்டுமே அணிந்து, தோள்களில் மூன்று நான்கு துப்பாக்கிகளைக் காவியபடி உலாவினர். சிலருடைய கைகளில் நீண்ட கத்திகள். துப்பாக்கிக் குண்டு மாலைகள் அணிந்து ஏதோ களியாட்ட விழாவுக்குப் போய் வந்தவர்கள்போல மகிழ்ச்சியாகக் காணப்பட்டார்கள்.

மாரியாட்டுவையும் அவளுடன் வந்த சிநேகிதிகளையும் கைகளைக் கட்டி இருத்தினார்கள். அவர்கள் கண் முன்னே, பெரியவர்களை நிற்கவைத்துச் சுட்டுக் கொன்றார்கள். சிலரைக் கத்தியினால் வெட்டிச் சாய்த்தார்கள். ஒருவரைக் கற்களினால் அடித்துக் கொன்றார்கள். 20 பேரைக் குழந்தைகளுடன் ஒரு குடிசைக்குள்வைத்துப் பூட்டி அதற்கு நெருப்பு வைத்தார்கள். எல்லாவற்றையும் கதிகலங்கிப்போய் பார்த்தபடி தன் முறைக்காக மாரியாட்டு காத்திருந்தாள்.

தலைவன்போலக் காணப்பட்டவன் மாரியாட்டுவைப் பார்த்து, 'நீ போ, உனக்கு விடுதலை' என்றான். அவளால் நம்ப முடியவில்லை. அவள் சிறிது தூரம் நடந்ததும், மறுபடியும் கூப்பிட்டான். 'ஒரு தண்டனையை அனுபவித்துவிட்டு நீ உயிருடன் போகலாம்' என்றான். 'நீ நல்ல சிறுமி என்றபடியால், உனக்கு ஒரு தெரிவு இருக்கிறது. உன்னுடைய இரண்டு கைகளையும் வெட்டப்போகிறோம். எந்தக் கையை முதலில் வெட்டுவது என்பதைத் தீர்மானிக்கும் சலுகையை உனக்கு அளிக்கிறேன்.' மாரியாட்டு மௌனமாக நின்றாள். ஒருவன் அவளைப் பிடிக்க, மற்றவன் அவள் வலது கையைப் பாறையோடு அழுத்திப் பிடித்து மணிக்கட்டோடு வெட்டினான். வெட்டில் போதிய விசை இல்லாததால் இரண்டு முறை வெட்ட வேண்டி நேர்ந்தது. வெட்டப்பட்ட கை துள்ளிப் பறந்து நிலத்திலே விழுந்த பிறகும் துடித்தது. இடது கையையும் மூன்று வெட்டுக்களில் துண்டித்தார்கள். அவர்கள் பலமாகச் சிரித்து பெரிய வெற்றியைக் கொண்டாடுவதுபோல ஒருவருக்கு ஒருவர் கைகொடுத்துக்கொண்டார்கள். 'உன் கையை நாங்கள் வெட்டியது நீ ஓட்டு போடக் கூடாது என்பதற்காக. நாங்கள் செய்ததை உன் ஜனாதிபதியிடம் போய்க் காட்டு' என்றார்கள்.ஜனாதி பதி என்றால் என்ன என்று அறியாத மாரியாட்டு மயக்கம் போட்டு விழுந்தாள்.

ஒரு முழு இரவு மயங்குவதும் விழிப்பதுமாகக்காட்டுக் குள் கழித்தாள். நிறைய ரத்தம் பெருகி உடையை நனைத்துவிட்டது. வழி தெரியாமல் காட்டுக்குள் அலைந்து ஒரு குளத்தைக் கண்டுபிடித்தாள். மிருகங்கள் குடிப்பதுபோலப் படுத்திருந்து வாயால் உறிஞ்சி நீர் பருகினாள். அவள் கண்களில் ஒருவருமே படவில்லை.

அந்த நேரம் கடவுளின் தூதுவன்போல நெடுப்பமான ஒரு மனிதன் தனியாகத் தோன்றினான். மாரியாட்டு தன்னைக் காப்பாற்றும்படி அவனிடம் கெஞ்சினாள். அவனுடைய தாயாரைக் கொன்றுவிட்டார்கள். அவனுடைய மனைவி ஒரு புதருக்குள் ஒளிந்திருந்தாள். அவன் மாரியாட்டுவிடம் ஒரு மாம்பழத்தைக் கொடுத்து, 'இதைச் சாப்பிடு. இந்தப் பாதையில் நீ நேரே போனால், ஆஸ்பத்திரி வந்துவிடும். அங்கே போ, இல்லாவிட்டால் செத்துப்போவாய்' என்றான்.

மாரியாட்டு எப்படியோ ஆஸ்பத்திரியை அடைந்து அங்கே இருந்து தலைநகரத்துக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டாள். சிகிச்சை முடிந்த பிறகு அவளை அகதி முகாமில் சேர்த்துவிட்டார்கள். அவளைப்போல 400 சிறுவர் - சிறுமிகள். எல்லோரும் கைகள் வெட்டப்பட்டவர்கள், அங்கே இருந்தார்கள். தங்குவதற்கு இடம் மட்டும்தான். பகல் நேரத்தில் கூட்டமாக வெளியே போய் பிச்சை எடுப்பார்கள். இரவு சமைத்து உண்ணுவார்கள். இந்த உலகத்திலேயே 400 கையில்லாச் சிறுவர்களும் சிறுமிகளும் ஓர் இடத்தில் தங்கினார்கள் என்றால், அது அங்கேயாகத்தான் இருக்கும்.

மாரியாட்டுவின் பெற்றோர் அவளை சாலியே என்ற கிழவருக்கு இரண்டாம் மனைவியாக ஏற்கெனவே நிச்சயித்து இருந்தனர். கிராமத்து வீட்டில் அந்த மனிதர்

ஒருநாள் இரவு அவளைப் பலாத்காரம் செய்திருக்கிறார். சிறுமிக்கு விவரம் தெரியாத வயது. அகதி முகாமில் அவள் கர்ப்பம் என்பது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. முகாமைப் பார்வையிட வந்த பத்திரிகைக்காரர்கள் மாரியாட்டுவின் கதையை வெளிநாட்டுப் பத்திரிகைகளில் எழுதினார்கள். 'கலகக்காரர்கள் கைகளை வெட்டியதுமல்லாமல் சிறுமியைக் கர்ப்பமாக்கிவிட்டார்கள்' என்ற தலைப்பின் கீழ் அவளுடைய படத்தையும் பிரசுரித்துஇருந்தார்கள். கனடாவில் பில் என்பவர் அந்தப் படத்தைப் பார்த்து பரிதாபப்பட்டு, ஏதாவது செய்ய வேண்டுமெனத் தீர்மானித்தார். மாரியாட்டு, கனடா வந்து சேர்ந்ததற்கு அவர்தான் காரணம்.

''சிறு வயதில் இருந்து நிறைய இன்னல்கள் அனுபவித்துவிட்டீர்கள். நீங்கள் உங்களை ஆகக்கீழாக உணர்ந்த தருணம் எது?''

''அகதி முகாமில் இருந்தபோதுதான். காலையில் நாங்கள் கூட்டமாகப் பிச்சையெடுக்க நகரத்துக்குள் செல்வோம். சிலர், 'ஏய்ய்ய்... பிச்சைக்காரி' என்று என்னை அழைத்து பிச்சை போடுவார்கள். நான் ஓர் ஏழைக் குடும்பத்தில் இருந்துதான் வந்தேன். ஆனாலும், நாங்கள் பிச்சை எடுப்பதைக் கேவலமாக நினைத்தோம். என் கைகளை வெட்டியபோதுகூட நான் அவ்வளவு வேதனையை அனுபவித்தது கிடையாது.''

''ஆகச் சோகமான தருணம் எது?''

''அகதி முகாமில் எனக்கு ஆண் பிள்ளை பிறந்தது. நான் ஆசையாக அப்துல் என்று பெயர் சூட்டினேன். 10 மாதங்கள்தான் குழந்தை உயிர் வாழ்ந்தது. சத்தான உணவு இல்லாததால் இறந்துபோனது என்று சொன்னார்கள். நான் தற்கொலை செய்ய முயன்றேன். ஆனால், என்னைத் தடுத்துவிட்டார்கள். அந்த இழப்பு என்னால் தாங்க முடியாததாக இருந்தது.''

''கனடாவுக்கு வரும் முன்னர் உங்களுக்கு கனடாபற்றி ஏதாவது தெரியுமா?''

''ஒன்றுமே தெரியாது. அது பெரிய நாடு என்பது தெரியும். உப்புத் தூள்போல பனி பொழியும் என்று சொன்னார்கள்.''

''எந்திரக் கை பொருத்த விருப்பப்படவில்லையா?''

''எத்தனையோ தரம் கேட்டார்கள். இப்போது தேவை இல்லை. என் காரியங்களை நானே செய்கிறேன். மற்றவர்கள் உதவியை எதிர்பார்ப்பது இல்லை. சமைக்கிறேன், சாப்பிடுகிறேன், உடை மாற்றுகிறேன், தலை சீவுகிறேன், எழுதுகிறேன், கதவைப் பூட்டுகிறேன்.''

''உங்கள் எதிர்காலத் திட்டம் என்ன?''

''படிப்பை முடித்துவிட்டு முதுகலைப் பட்டம் பெறுவது. அதுதான் என் இலக்கு.''

''அதற்குப் பிறகு?''

'நான் UNICEF -க்காக வேலை செய்கிறேன். போரினால் சீரழிந்த குழந்தைகளுக்காகவும், தாங்கள் என்ன செய்கிறோம் எனத் தெரியாமல் தீங்கிழைத்த குழந்தைப் போராளிகளின் சீர்திருத்தத்துக்காகவும் பாடுபடுவேன். 400 சிறுவர் - சிறுமிகளின் கைகளை ஒரு காரணமும் இன்றி அவர்கள் வெட்டிக் குவித்தபோது உலகம் சும்மா பார்த்துக்கொண்டு இருந்தது, குரல் எழுப்பவில்லை. நான் எழுப்புவேன்.''

''இது மிகப் பெரிய பணி அல்லவா? இரண்டு கைகளும் இல்லாதது உங்களுக்கு இடைஞ்சலாக இருக்காதா?''

''அவர்கள் என் கைகளைத்தான் எடுத்தார்கள். என் குரலை எடுக்கவில்லை!''