காவிரிப்படுகையில் அருகிவரும் விவசாய நிலங்களைப் பற்றியும், உழவர் களின் வாழ்க்கையையும், அவர்களின் வலிகளையும் இழப்புகளையும் தனித்த ஒரு கவிமொழியில் பேசுகின்றன இக்கவிதைகள். ‘இந்த வாழ்வுக்கு எங்களைப் பற்றிய அக்கறையில்லை / சம்பா நஞ்சை பகீரதப் பிரயத்தனங்களுக்குப் பின் / நடவு கழிந்த கள நிழற்தரையில் அயர்ந்தோம் / பூமிக்குள் கைவிட்டு வாரியிறைத்தார்கள் மீத்தேன்களை.’

அவருக்கு வாழ்த்துகள் சொல்லிப் பேசினேன்.

“கவிதைகள் மூலமாகவே நான் என்னுடைய வலிகளைப் பதிவு செய்கிறேன். உழவுக்கும் உழுதுண்டு வாழ்ந்த நிலத்திற்கும் சூழ்ந்த சிக்கலில், உழன்று மடிந்த என் மக்களின் வலியே என் பாடுபொருள். வாழ்வைப் பறிகொடுத்த விவசாயக் குடிகளின் வலியாக, கையறு நிலையில் கைவிடப்பட்ட நோயாளிகளின் துயரமாக, விளிம்புநிலை மக்களின் ஒரு சன்னமான குரலாக இருக்கவே என் கவிதைகள் விரும்பும்.”

“நிறைய வலிகளை மட்டும் சந்தித்த என் வாழ்க்கையில் அதை எதிர்கொள்வதற்கான வலுவை என் எழுத்துகள் மூலமே பெறுகிறேன். யுவ புரஸ்கார் விருதை, எனக்கு ஆறுதலாயிருக்கிற கவிதைகளுக்கான அங்கீகாரமாக உணர்கிறேன்.”

“அடிப்படையில் நான் ஒரு புற்றுநோய் கதிரியக்கச் சிகிச்சையாளர். பத்து ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நோய் முற்றிய, விளிம்புநிலை மக்களுக்கு வலி நீக்கும் சிகிச்சை அளிப்பதே என் வாழ்க்கைப் பயணம். அவர்களின் வலிகளிலிருந்து நான் எனக்கான வாழ்வியலைக் கற்றுக்கொண்டேன். அவர்களின் குரல்களையும் சொற்களையும் கொடும் வாதைகளையும் நானும் சுமக்கிறேன். இந்த வாழ்வு ஒருபோதும் முழுமை யடையாத அனுபவங்களைத் தந்துகொண்டே இருக்கட்டும். அதன்வழி நான் எழுதிக்கொண்டே இருக்க விரும்புகிறேன்.”

‘‘கவிதைகளுக்கான வாசகப் பரப்பு கூடித்தான் வருகிறது. அதுதான் நான் எழுதுவதற்கு உறுதுணையாக இருக்கிறது.”

“மீனவர்களின் வாழ்வியலை முன்வைக்கும் ‘மீன்பிடித் தடைக்காலம்’, நிலப்பரப்பின் ஆதிக்க அரசியலைப் பேசும் ‘மணல் கொழி’ என இரண்டு கவிதைத் தொகுப்புகளும், ‘ஹிஜ்ரா’ என்ற ஒரு நாவலும் முடித்து வைத்திருக்கிறேன். இந்த ஆண்டு அவை வெளிவரும்.”