“மரணப் படுக்கையில் கிடக்கும் ஊரை... தாங்கிப் பிடிச்சிருக்கோம் சாமி!” - ‘வாழ்ந்து கெட்ட’ ஓர் ஊரின் கண்ணீர் கதை!

க ரூர் - திண்டுக்கல் மாவட்ட எல்லையில் அமைந்துள்ள சூலபுரம் கிராமத்தின் கதையை அந்தக் கிராம மக்கள் சொல்லக் கேட்டால், நம் கண்களில் கண்ணீர் கசிகிறது.

“சூலபுரம்ன்னா 1990-க்கு முன்பு வரை சுத்துப்பட்டுல அப்படி ஒரு பேரு. பதினெட்டுப் பட்டிக்கு இதுதான் தலைக்கட்டு கிராமம். திண்டுக்கல் மாவட்டம் குஜிலியம்பாறை, கரூர் மாவட்டத்தில் உள்ள அரவக்குறிச்சி, கடவூர் ஒன்றியங்கள்லேயே பெரிய ஊரா, வசதியான ஊரா சூலபுரம் இருந்துச்சு. இந்த ஊர்ல பொண்ணு கொடுக்க, பொண்ணு எடுக்க எட்டூரு சீமையிலயும் போட்டா போட்டி நடக்கும்” என்று தங்கள் கிராமத்தின் கதையைக் கண்கள் விரிய விவரிக்க ஆரம்பிக்கிறார் 91 வயதாகும் அப்துல் ரஷீத்.

அவரே தொடர்கிறார். “இங்கே, ஆயிரம் வீடுகள் இருந்துச்சு. ஒவ்வொரு குடும்பமும் அவ்வளவு வசதி வாய்ப்பா இருந்துச்சு. 1959-ல் கரூர் புலியூர்ல ஆரம்பிக்கப்பட்ட செட்டிநாடு சிமென்ட் ஆலைக்காரங்க, கடவூர், குஜிலியம்பாறை ஒன்றியங்கள்ல 30-க்கும் மேற்பட்ட கிராமங்களில் விவசாயிகள்கிட்ட நிலங்களை வாங்கினாங்க. எங்க ஊர்க்காரங்களும் விவரம் பத்தாம நிலங்கள்ல ஒரு பகுதியை வித்துட்டாங்க. எங்க அப்பாவும் பாதித் தோட்டங்களைத் தாரை வார்த்துட்டார். அதன் விளைவு, 1990-க்குப் பிறகுதான் தெரிய ஆரம்பிச்சுச்சு. சுண்ணாம்பு கல் எடுக்க பூமியைக் கொஞ்சம் கொஞ்சமா தோண்டி, 900 அடிகளுக்குக் கீழ தோண்ட ஆரம்பிச்சதும், 30 ஊர்கள்லயும் பூமிக்குள் நிலத்தடி நீர் மட்டம் 1,000 அடிக்குக் கீழே போயிருச்சு. விவசாயம் பண்ண வழியில்லை. குடிக்கவே தண்ணீர் கிடைக்கலை. ‘விதி விட்டது வழி’ன்னு மக்கள் மூட்டை முடிச்சுகளைக் கட்டிக்கிட்டு, அசலூரு போயிட்டாங்க. என் குடும்பமும் நொடிச்சுப் போச்சு. என்ன ஆனாலும் என் கட்டை இங்கதான் வேகணும்ன்னு வைராக்கியமா இங்கேயே வாழுறேன்” என்று சொன்னபோது, அவரின் கண்கள் பனித்தன.

. சூலபுரத்தைச் சேர்ந்த அன்சார், “எங்க குடும்பமும் வசதியா இருந்துச்சு. 1960-க்கு முன்னாடியே ஃபியட் கார் வாங்கியவர் எங்க பெரியப்பா அப்துல் ரஹீம். அரண்மனை மாதிரி வீடு கட்டினார். ‘புதுவூட்டுக்காரர்’ன்னு அவருக்குப் பேரே வந்துச்சு. ஜவுளி வியாபாரத்துல நல்ல சம்பாத்தியம். இப்போ, ‘குடிமூழ்கி’ போன வீடுகள்ல, அவரோட வம்சமும் சேர்ந்துடுச்சு. சுமார் ஆயிரம் வீடுகள். அதுல 300 வீடுகள், அரண்மனை மாதிரி இருக்கும். மச்சு வீடு, காரை வீடு, செம்மண் வீடு, தொழாக்கட்டை போட்ட வீடுன்னு பல வகைகள்ல கட்டப்பட்ட வீடுகள். நாட்டுக்கோழி முட்டை, கடுக்காய் தண்ணீர், சுண்ணாம்பு சேர்த்து பிசைஞ்சு சுவர்களுக்குப் பூசியிருக்காங்க. இதனால வீடுகள் பலமா இருக்கும். சுவர்கள் பளபளன்னு இருக்கும். வீட்டுக்குள் ஏ.சி போட்டாப்புல குளிர்ச்சியா இருக்கும். இங்கிருந்து மக்கள் வெளியேறியதும் அத்தனை வீடுகளும் பராமரிப்பு இல்லாம போச்சு. அதுபோக, சிமென்ட் ஆலை குவாரிகள்ல போடுற வெடி அதிர்வுகளாலயும் உடைஞ்சு, சிதைஞ்சி சின்னாபின்னமாகிடுச்சு.

எங்க ஊர் மண்ணுல மிளகாய், கடலைப் பருப்பு, நிலக்கடலை எல்லாம் நல்லா விளையும். கரூர்ல இப்போ தொழில் வீதியா இருக்குற ஜவஹர் பஜார்ல அப்போ 35 கடைகள் இருந்துச்சு. எல்லாம், எங்க ஊர்க்காரங்களோடது. இங்கே இருக்குற ஜாகீர் உசேனோட தாத்தா, இலங்கைக்குக் கப்பல்ல மிளகு ஏற்றுமதி பண்ணியிருக்கார். அவரது குடும்பம், ஆலை செஞ்ச அட்டூழியத்தால நடுத்தெருவுல நிக்கிது. ஒரு ஏக்கர் நிலம் இருக்கிறவங்களே வசதியா இருந்திருக்காங்க. கிணறுகள்ல கைக்கெட்டுற தூரத்துல தண்ணீர் சலசலக்கும். இப்போ, 1500 அடிக்கு போர் போட்டாலும், புகைதான் வருது. பச்சரிசியில ‘தோல் ரொட்டி’ சுடுவாங்க. ரொம்ப மெல்லிசா இருக்கும். அதேபோல, அதே அரிசி மாவில் ‘திக்கடி’ன்னு ஒரு பதார்த்தம் பண்ணுவாங்க. இது ரெண்டுக்கும் செம்மறியாட்டு நெஞ்சுக் கறியில் சைடிஷ் செய்வாங்க. அந்த டேஸ்ட்க்கு ஈடு இணை இல்லை. அந்த ரெண்டையும்தான் இப்போ, ‘இத்தாலியன் ஃபுட்’ன்னு சொல்றாங்க. உயர் நீதிமன்ற ஓய்வுபெற்ற நீதிபதி கே.என்.பாஷாவுக்கு சொந்த ஊர் சூலபுரம்தான். அவங்க குடும்பம், இங்க தாக்குப்பிடிக்க முடியாம வெளியூர் போய் செட்டில் ஆச்சு. இப்போ, இவ்வளவு கஷ்டங்களையும் தாங்கிக்கிட்டு, ஊரைக் காலி பண்ணிட்டு போகாம 50 குடும்பங்கள் இருக்கு. அதுக்குக் காரணம், இந்த மண் மேல் உள்ள மயக்கம்தான்” என்றார்.

. “எங்களுக்கு 50 ஏக்கர் நிலம் இருந்துச்சு” என்று பேச ஆரம்பித்த அப்துல், “எங்களுக்கு நிறைய சந்தன மரங்கள் இருந்துச்சு. எங்க நிலத்துல, 10 வருஷமா விவசாயம் இல்ல. புல் முளைக்காம கால்நடைகள் செத்துக்கிட்டு இருக்கு. இத்தனை வருஷமா நம்ம வம்சத்தை வாழ வெச்ச சூலபுரம் கிராமத்தை ஆலைக்காரங்க மொத்தமா அழிக்க நினைக்கிறாங்க. ஆனா, எங்க உசிரு உள்ள வரைக்கும் எங்க கிராமத்தைத் தாங்கி பிடிச்சுட்டு இருப்போம்” என்றார்.

சுபைதம்மா என்ற பெண், “எங்க ஊர்ல நாங்களும் கம்பளத்து நாயக்கர்களும் வாழுறோம். மத பாகுபாடின்றி ஒற்றுமையா இருக்கோம். நல்ல வசதியான குடும்பம் எங்களோடது. இருபது வருஷத்துக்கு முன்னாடி என் கணவர் இறந்துட்டார். நிலம் இருந்தும் விவசாயம் பண்ண முடியல. ரெண்டு பசங்க. ஒருத்தன் பெங்களூர்ல டெய்லர். இன்னொருத்தன் மேட்டுப்பாளையத்துல ஹோட்டல் வெச்சிருக்கான். ‘சுடுகாடா ஆன ஊரை விட்டுட்டு வாம்மா’ன்னு பசங்க கூப்புடுறாங்க. இந்த வீட்டுல என் கணவர் வாழ்றார். இதை விட்டுட்டு போறது, அவரை விட்டுட்டு போற மாதிரி. அதனால, குவாரி வெடிச் சத்தத்துல வீடு கொஞ்சம் கொஞ்சமா இடிஞ்சு விழுந்தாலும், இங்கேயே காலத்தை ஓட்டுறேன். என் உசிரு இந்த வீட்லதான் போகணும்” என்றார் அழுகையுடன்.

அங்கிருந்த ஒரு கிணற்றைக் காண்பித்த பொம்ம நாயக்கர், “இது சாமி கிணறு” என்றார். “இதுல இறங்கும்போது செருப்பு காலோட வரமாட்டோம். எவ்வளவு வறட்சியிலும் வத்தாத கிணறு இது. அஞ்சு வருஷமாத்தான் இந்த நிலைமை. இந்த வருஷம் நல்ல மழை பெய்தும், கொஞ்சம்கூட கிணறுகள்ல தண்ணி தேங்கலை. காரணம், 900 அடி வரை சுண்ணாம்பு கல் எடுக்க ஆலைக்காரங்க தோண்டிட்டாங்க. குடிக்கக்கூட தண்ணி இல்லை. காசுக்கு கேன் வாட்டர் வாங்குறோம். விவசாயம் செஞ்சு சொந்த நிலத்துல சம்பாதிச்ச நாங்க, இப்போ கரூருக்கு கூலி வேலைக்குப் போறோம். அப்போ, அஞ்சாறு தடவை இங்கு பஸ் வந்துட்டுப்போகும். இப்போ, ‘ஏத்தி இறக்க ஆளே இல்லை’ன்னு ஒரு தடவைகூட பஸ் வர்றதில்லை. அருகில் உள்ள போடிப்பட்டியில், ‘படிக்கப் பிள்ளைகளே இல்லை’ன்னு அரசுப் பள்ளியை மூடிட்டாங்க. எங்க ஊரை, விவசாயத்தை, சாமியை, செல்வத்தை, செழிப்பை அழிச்ச சிமென்ட் ஆலை நிர்வாகம் எங்களுக்கு பொழப்புகூடத் தர்றதில்ல. சோத்துக்கே வழியில்லைன்னாலும், இந்த ஊரை விட்டுப் போகமாட்டோம்” என்றார் வைராக்கியமாக.

. கனத்த இதயத்துடன் ஊரைச் சுற்றி வந்தோம். பெரும் வாழ்க்கை நடந்ததற்கான அறிகுறிகளை நமக்கு உணர்த்துகின்றன இடிந்து கிடக்கும் அந்த வீடுகள். ஒரு இடிந்த வீட்டின் சுவர் குட்டிச்சுவராக நிற்க, அதன் முன்னே இருந்த கல்லில் எதையோ நினைத்தபடி, எங்கோ வெறித்தபடி அமர்ந்திருந்தார் ஒருவர். ‘தொழில் வளர்ச்சி’ என்கிற அடுப்பில் நசிந்து கிடக்கும் பல கிராமங்களின் சோகப் பானையில், சூலபுரம் ஒரு சோறு பதம்.

. இத்தனை சோகக் கதைகளையும் கேட்ட நாம், செட்டிநாடு சிமென்ட் ஆலை தரப்பின் விளக்கத்தைக் கேட்பதற்காக, புலியூரில் உள்ள செட்டிநாடு சிமெண்ட் ஆலை பிரிவின் முன்னாள் பி.ஆர்.ஓ-வான அடைக்கப்பனிடம் பேசினோம். அவர், “சூலபுரம் பகுதி என்றால், கருக்காலி செட்டிநாடு சிமென்ட் ஆலைப் பிரிவு ஹெச்.ஆர் ராஜவேலுவிடம்தான் பேச வேண்டும்” என்றார். அதனால், கருக்காலிக்கு சென்றோம். அங்கு, சிமென்ட்டுக்கான மூலப்பொருள்களை வெட்டியெடுக்கும் குவாரிக்குள் ராட்சத இயந்திரங்கள் மூலம் 100 அடிகளுக்கு கீழ் பெரிய பெரிய குழிகளில் கற்களை வெட்டியெடுத்துக் கொண்டிருந்தனர். எவ்வளவு இடத்தில் குவாரி இயங்குகிறது, எந்த ஆண்டு வரை அனுமதி பெற்றுள்ளனர் என்பது போன்ற விவரங்கள் பற்றிய தகவல் பலகை எதுவும் அங்கு இல்லை. அதனால், அந்த இடத்தைப் புகைப்படம் எடுத்தோம். உடனே, நம்மைச் சூழ்ந்துகொண்ட பத்துக்கும் மேற்பட்டோர் புகைப்படப் பதிவுகளை அழிக்குமாறு மிரட்டினர். வாக்குவாதம் செய்து அங்கிருந்து வெளியேறினோம். பிறகு, ஹெச்.ஆர் ராஜவேலுவைச் சந்திக்க முயன்றோம். முடியவில்லை. தொடர் முயற்சிக்குப்பின் அவரை போனில் பிடித்தோம். “எங்கேயும் விதிமுறைகளை மீறி குவாரிகளை இயக்கவில்லை. எல்லாம் சரியாகவே நடக்கின்றன” என்று சொன்ன ராஜவேலு, “உங்களிடம் உரிய அலுவலரை நாளை பேச வைக்கிறேன்” என்றபடி தொடர்பைத் துண்டித்தார். மூன்று நாள்கள் காத்திருத்தும் அப்படி யாரும் நம்மைத் தொடர்பு கொள்ளவில்லை. மறுபடியும் ராஜவேலுவைத் தொடர்புகொள்ள தொடர்ச்சியாக முயற்சி செய்தோம். நம் அழைப்பை அவர் ஏற்கவே இல்லை.

குவாரிக்குள் நாம் போய்வந்த பிறகு, பாறைகள் வெடிவைக்கப்படுவது குறைந்துள்ளது என்றும், வெடிச்சத்தம் குறைந்துள்ளது என்றும் சூலபுரம் மக்கள் நம்மிடம் தெரிவித்தனர்.

- துரை.வேம்பையன்

படங்கள்: நா.ராஜமுருகன்

“மரணப் படுக்கையில் கிடக்கும் ஊரை... தாங்கிப் பிடிச்சிருக்கோம் சாமி!” - ‘வாழ்ந்து கெட்ட’ ஓர் ஊரின் கண்ணீர் கதை!

Vikatan Correspondent