கடந்த 2009 ஜூன் மாதம் அணுக்கழிவு பூதத்தை நேருக்கு நேர் சந்திக்கும் வாய்ப்பு எனக்குக் கிடைத்தது. ஜெர்மனி நாட்டில் கோர்லிபன் பகுதியிலுள்ள அஸ்சே-2 உப்புச் சுரங்கத்திலுள்ள அணுக்கழிவு மையத்துக்குச் சென்றிருந்தேன். பார்வையாளர் கட்டடத்திலிருந்த ஓர் அறையில் எனது பெயரை எழுதித் தொங்கவிட்டிருந்தார்கள். அங்கிருந்த ஓர் அதிகாரி எனக்காக வைத்திருந்த உள்ளாடைகளை, வெளியாடைகளை, பூட்ஸை அணியச் சொன்னார்கள்.

தலையில் அதிக எடைகொண்ட ஒரு ஹெல்மெட்டை மாட்டிவிட்டு, என் கழுத்தில் கதிர்வீச்சை அளக்கும் டோசிமீட்டரைத் தொங்கவிட்டார்கள். என் வலது தோளில் கனமான பேட்டரி ஒன்றைத் தொங்கவிட்டு, தலையில் ஒரு ஹெட்லைட்டைப் பொருத்தினார்கள். இடது தோளில் ஆக்சிஜன் உபகரணம் ஒன்று தொங்கவிடப்பட்டது. இவை அனைத்தும் என்மீது ஏற்றப்பட்டதும், எனது தோள்கள் லேசாக வலிக்கத் தொடங்கின. சுரங்கத்துக்குள் இருக்கும்போது, தீ விபத்தோ, நிலச்சரிவோ, வேறு விபத்துகளோ நிகழ்ந்தால் எப்படி இயங்குவது என்று அவர்கள் விளக்கும்போது, நெஞ்சு படபடக்க ஆரம்பித்தது. ஓரிருவர் மட்டுமே பயணிக்கக்கூடிய, சுழன்று சுழன்றுக் கீழிறங்கும் மிகக் குறுகலான வட்டவடிவ லிஃப்ட்டில் 590 மீட்டர் ஆழம் கொண்ட  சுரங்கத்துக்குள் பயணித்தேன். அங்கே ஒரு ஜீப்பில் இரண்டு ஜெர்மன் நாட்டு அதிகாரிகள் நின்றிருந்தனர். ஜீப்பில் ஏறி அந்தச் சுரங்கத்தின் ஒரு பகுதியை நோக்கிப் பயணித்தோம்.

நூற்றுக்கணக்கான மிகக் கொடிய அணுக் கழிவுகள் அடங்கிய பீப்பாய்கள் ஒரு பெரும் உலோகப் பேழைக்குள் புதைக்கப்பட்டிருந்தன. அதிலிருந்து ஆறடி உயரத்தில் கடினமான உலோகத் தகடு ஒன்றின் மீது நாங்கள் நின்றுகொண்டிருந்தோம். ஓர் உலோகத் துவாரத்தின் வழியாக இயந்திரங்களின் உதவியுடன் அந்த பீப்பாய்கள் உள்ளே இறக்கப் பட்டிருப்பதாகச் சொன்னார்கள். அந்த பீப்பாய் களுக்குள் அணுக்கழிவுகள், புளூட்டோனியம், அணுஉலை ஊழியர்களின் உடைகள், உபகரணங்களின் பாகங்கள் போன்றவை அடித்து உடைத்து நொறுக்கப்பட்டு திணிக்கப்பட்டிருந்தன.

மொத்தம் 625 மீட்டர் ஆழமுள்ள சுரங்கத்தின் இன்னொரு பகுதிக்கு ஜீப்பில் சென்றோம். அங்கே கடைத்தரக் கழிவுகளைக்கொண்ட எட்டாயிரம் பீப்பாய்கள் குவிக்கப்பட்டு, அவற்றின்மீது இரண்டு அடி உயரத்துக்கு உப்பைத் தூவியிருந்தார்கள். சுரங்கத்தின் பல பகுதிகளில் நீர் சுரந்து கசிந்துகொண்டிருந்ததைப் பார்த்தேன்.

1967-ம் ஆண்டிலிருந்து ஜெர்மனியின் அனைத்து அணுஉலைகளிலுமிருந்து வெளிவந்த அணுக் கழிவுகளை இந்தச் சுரங்கத்துக்குள் கொட்டி வைத்திருந்தார்கள். 1978-ம் ஆண்டுவரை ஜெர்மன் அரசு, அனைத்து அணுக்கழிவுகளையும் இங்கேதான் கொண்டுவந்து கொட்டியது. 1988-ம் ஆண்டு சுரங்கத்துக்குள் தண்ணீர் அதிகமாகச் சுரந்து ஓடுவதைப் பார்த்த பிறகும் ஜெர்மன் அரசு மக்களின் எதிர்ப்பைப் பொருட்படுத்தவேயில்லை.

2008-ம் ஆண்டு ஜூன் மாதம் சுரங்கத் தண்ணீரில் சீசியம்-137 எனும் கதிர்வீச்சுக் கனிமம் அதிகம் உருவாகியிருப்பதைக் கண்டுபிடித்தார்கள். ‘உப்புச் சுரங்கம் முழுவதையும் கூடுதல் தண்ணீரால் நிரப்பினால், அணுக்கழிவுகள் இன்னும் ஆழத்துக்குச் சென்றுவிடும்; அந்த ஆழ்நிலக் கருவூலம் இன்னும் பாதுகாப்பானதாக மாறும்’ என்றும் சிலர் விபரீதமான ஆலோசனையைத் தெரிவித்தார்கள். ‘இந்த ஆழ்நில அணுக்கழிவு மையம் ஆபத்தானதாக இருக்கிறது என்றாலும் இந்தக் கழிவுகளை வேறு எங்கே எடுத்துச்செல்வது என்பது தெரியாமல் திகைத்து நிற்கிறோம்’ என்று அந்த ஜெர்மன் நாட்டு அதிகாரிகள் சொன்னார்கள். 

அந்தச் சுரங்கத்துக்குள் 650 மீட்டர் ஆழமான ஒரு பகுதியில் விசேஷ கருவி (Hand Fuss Kleider monitor) மூலம் என் உடலில் படிந்திருந்த கதிர்வீச்சை அளந்தார்கள். மீண்டும் பழைய அறைக்குப் போய் உடைகளை முற்றிலுமாகக் களைந்துவிட்டு, நீண்ட நேரம் குளித்துவிட்டு, என் சொந்த உடைகளை அணிந்துகொண்டு வரச் சொன்னார்கள்.

இந்தப் பேரதிர்ச்சியிலிருந்து விடுபட்டு வெளியேவர எனக்கு நீண்டநேரம் தேவைப்பட்டது. அறிவியல், தொழில்நுட்பம், பொருள் வளம், லஞ்ச லாவண்யமற்ற அரசியல் என அனைத்திலும் உயர்ந்து விளங்கும் ஜெர்மனி நாட்டின் நிலைமை இப்படியென்றால், நமது நாட்டின் நிலை என்னவாக இருக்கும் என்று சிந்தித்தபடி இருந்தேன். இந்தியாவில் உள்ள அணுக்கழிவுகளை என்ன செய்கிறார்கள், எங்கே புதைக்கிறார்கள், அவை பாதுகாப்பாக இருக்கின்றனவா என்கிற கவலைகள் என்னை ஆட்கொண்டன. இந்த, இந்திய அணுக்கழிவுப் பிரச்னை என் வீட்டுமுற்றத்தில், கூடங்குளத்தில் வந்து விடியும் என்று அப்போது நான் கனவிலும் நினைக்கவில்லை.

இயற்கைத்தாய் நம்மைக் காத்தருளட்டும்!