<p><strong>த</strong>த்துவப் பேராசிரியர் ஒருவர், அதிகாலையில் வாக்கிங் செல்வது வழக்கம். தினமும் ஒரு மணி நேர நடைப் பயிற்சிக்குப் பின், சிறிது நேரம் ஓய்வெடுத்து விட்டு அன்றாடப் பணிகளில் ஈடுபடுவார்.</p>.<p>அன்றும் வழக்கம் போல்... கையில் ஊன்று கோலுடன் கிளம்பியவர், வாக்கிங் முடித்து வீட்டுக்குத் திரும்பிக் கொண்டிருந்தார். மிகவும் களைப்பாக இருந்தது!</p><p>‘வீட்டுக்குச் சென்றதும், ஊன்றுகோலை சுவரில் ஒரு மூலையில் சாய்த்து வைத்து விட்டு, அப்படியே படுக்கையில் விழுந்து சிறிது ஓய்வெடுக்க வேண்டும்!’ என்று திட்டமிட்டார் பேராசிரியர்.</p>.<p>இதோ... வீடு வந்துவிட்டது!</p><p>நேராக படுக்கை அறைக்குச் சென்றவர் ஊன்று கோலை படுக்கையில் வைத்தார். பிறகு, அருகிலிருந்த சுவரில் அப்படியே சாய்ந்து நின்று, கண்களை மூடிக் கொண்டார்!</p><p>பேராசிரியரின் திட்டம் சரிதான்; ஆனால், அதை செயல்படுத்திய விதத்தில்தான் குழப்பம்! அவர் படுக்க வேண்டிய இடத்தில் ஊன்றுகோல். ஊன்றுகோல் நிற்க வேண்டிய இடத்தில் பேராசிரியர்!</p><p>அப்போது, அந்த அறைக்கு வந்த பேராசிரியரின் மனைவி, சுவர் ஓரத்தில் கண் மூடி நிற்கும் கணவரைப் பார்த்ததும் அதிர்ந்தார்.</p><p>‘’ஐயையோ... என்ன ஆச்சு உங்களுக்கு?’’ என்று அலறினார்.</p>.<p>சத்தம் கேட்டு கண் விழித்த பேராசிரியர், மெதுவாகச் சொன்னார் ‘’ஏன் சத்தம் போடறே? வாக்கிங் போனது கொஞ்சம் களைப்பா இருந்துச்சு. அதான், வாக்கிங் ஸ்டிக்கை சுவத்துல சாத்தி வெச்சுட்டு, நான் ‘பெட்’ல ‘ரெஸ்ட்’ எடுத்துக்கிட்டி ருக்கேன்!’’</p><p>அந்தப் பெண்மணி, கணவரின் செயலைக் கண்டு, தலையில் அடித்துக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள். இது உண்மையில் நிகழ்ந்த ஒரு சம்பவம்!</p><p>‘’வெளியே நடைபெறுகிற இந்த இட மாற்றம் வேடிக்கையாக இருக்கிறது. ஆனால், நம் உள்ளே நடைபெறும் ஓர் இடமாற்றம் வேதனை அளிக்கிறது. இன்றைய மனிதர்களுக்கு இதயமும், வாயும் இடம் மாறி இருப்பதே காரணம்!’’ என்றார் பெரியவர் ஒருவர்.</p><p>இதைக் கேட்டவர்களுக்குக் குழப்பம்!</p><p>அந்தப் பெரியவரே தொடர்ந்தார் ‘’இதயத்தைத் திறந்து வையுங்கள். வாயை மூடி வையுங்கள் என்கிறது ஆன்மிகம். நாம் என்ன செய்கிறோம்? வாயைத் திறந்து வைக்கிறோம். இதயத்தையோ மூடி வைத்திருக்கிறோம்!’’ என்றார்.</p>
