நான் அகதி! - 4

‘தி னமும் உணவுவேளை வரும்போது முகாமில் உள்ள அகதிகள் வரிசையாக உங்களிடம் வருவார்கள். ஒவ்வொருவரிடமும் ஓர் அடையாள அட்டை இருக்கும். அதில் அவருடைய பெயரும் அவருடைய குடும்ப உறுப்பினர்களின் எண்ணிக்கையும் குறிக்கப்பட்டிருக்கும். அதை வாங்கிப் பாருங்கள். எத்தனை பேர் இருக்கிறார்களோ அத்தனை உணவுப்பொட்டலங்களை அவர்களுக்கு வழங்கவேண்டும். குழந்தைகளுக்கு மட்டும் ஒரு பழச்சாறு பாக்கெட் கூடுதலாக அளிக்கவேண்டும். உங்களால் இதைச் செய்யமுடியும், இல்லையா?’

இதைவிட எளிமையான ஒரு வேலை இருக்காது என்று நினைத்துக்கொண்டார் செல்சியா ரோஃப். கிரீஸில் உள்ள ஓர் அகதி முகாமில் பணியாற்றுவதற்காக அவர் வந்திருந்தார். அடிப்படையில் அவர் ஒரு பத்திரிகையாளர். அமெரிக்காவில் உள்ள லாஸ் ஏஞ்சலீஸ் பகுதியைச் சேர்ந்தவர். ஒரு தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனத்தை நடத்திவருகிறார். தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சிகள் பலவற்றில் கலந்துகொண்டிருக்கிறார். அகதிகள் பிரச்னை குறித்து ஓராண்டுக்காலம் கட்டுரைகள் எழுதிவந்திருக்கிறார்.

. அகதிகள் யார், அவர்கள் எப்படி உருவாகிறார்கள், அவர்கள் ஏன் தங்கள் தாய்நாட்டை விட்டு வெளியேறுகிறார்கள், முகாம்களில் அவர்களுடைய வாழ்க்கை எப்படியிருக்கும் என்பது தொடங்கி ஏராளமான தரவுகளை அவரால் இணையத்திலிருந்து பெறமுடிந்தது. ரோஹிங்கியா முஸ்லீம்கள் குறித்துத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டுமா? சிரிய அகதிகள் குறித்த அறிமுகம் வேண்டுமா? ஆப்கானிஸ்தானிலும் இராக்கிலும் நடைபெற்ற போர்கள் குறித்த பின்னணி தெரியவேண்டுமா? பிரச்னையே இல்லை. இணையத்தைத் திறந்தால் செய்திகளும் கட்டுரைகளும் ஆய்வுக் குறிப்புகளும் புள்ளிவிவரங்களும் மலை மலையாகக் கொட்டிக் கிடந்தன. புகைப்படக் கட்டுரைகளுக்கும் ஆவணப் படங்களுக்கும்கூடக் குறைவில்லை என்றுதான் சொல்லவேண்டும். அதனால் எல்லாப் பத்திரிகையாளர்களையும்போல் செல்சியாவுக்கும் அகதிகள் குறித்த தரவுகள் திரட்டுவதிலும் உருக்கமான கட்டுரைகளை எழுதுவதிலும் சிக்கல்கள் எதுவும் இருக்கவில்லை.

இவ்வளவு மாய்ந்து மாய்ந்து எழுதுகிறோமே, நாம் ஏன் ஓர் அகதி முகாமை நேரில் சென்று

. பார்வையிடக்கூடாது என்று ஒரு நாள் செல்சியாவுக்குத் தோன்றியது. வெறுமனே பார்வையிடுவதைவிட முகாமில் சிறிது காலம் பணியாற்றுவதன்மூலம் அகதிகளை இன்னும் நெருக்கமாக அறிந்துகொள்ள முடியும் அல்லவா? கிரீஸ் நாட்டின் தலைநகரமான ஏதென்ஸிலிருந்து இரண்டு மணி நேரப் பயணத்தில் அமைந்திருந்த ரிட்சோனா என்னும் அகதி முகாம் செல்சியாவின் உதவியை ஏற்றுக்கொள்ள முன்வந்தது.

அந்த முகாமில் மொத்தம் 900 அகதிகள் இருந்தனர். அவர்களில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு பேர் சிரியர்கள். மற்றவர்கள் இராக், ஆப்கானிஸ்தான் ஆகிய நாடுகளைச் சேர்ந்தவர்கள். இவர்கள் போக, பாலஸ்தீனிய மற்றும் குர்தி அகதிகளும்கூட இருந்தனர். ஒரு காலத்தில் ராணுவ முகாமாக இருந்த அந்த இடம் இப்போது அகதி முகமாக மாற்றப்பட்டிருந்தது. மின்சாரம் கிடையாது. தண்ணீர் கிடைப்பது சிரமமாக இருந்தது. முரட்டுத் துணிகளைக் கொண்டு கூடாரங்கள் உருவாக்கப்பட்டிருந்தன. தரை சீரற்றதாக இருந்தது. களிமண்ணையும் குப்பைகூளங்களையும் அள்ளியெடுத்துவந்து அடுப்புகளை உருவாக்கியிருந்தார்கள் அகதிகள். அடுப்புக்கு அருகிலேயே படுத்து உறங்கினார்கள்.

முதல்முறை அந்த முகாமுக்குள் அடியெடுத்து வைத்தபோதே செல்சியாவுக்குத் தெரிந்துவிட்டது. நான் இதுவரை புத்தகங்களிலும் இணையத்திலும் செய்தித்தாள்களிலும் பார்த்த முகாம் இதுவல்ல. இங்குள்ள மனிதர்கள் வேறு உலகைச் சேர்ந்தவர்கள். இந்த உலகம் இதுவரை நான் காணாதது. எலிகள் அங்கும் இங்கும் ஓடிக்கொண்டிருந்தன. சில குழந்தைகள் எலிகளைத் துரத்திக்கொண்டிருந்தார்கள். அழுக்கு உடைகளை அணிந்த சிறுவர்கள் ஆர்ப்பாட்டமாகக் கூச்சலிட்டுக் கொண்டிருந் தார்கள். எல்லாப் பக்கங்களிலிருந்தும் மனிதர்கள் இருமிக்கொண்டிருந்தார்கள். காசநோய் அந்த முகாமில் சகஜம் என்று சொல்லப்பட்டது. மனச்சிதைவை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த பலரையும் அவர் கடந்துசெல்ல நேரிட்டது.

. ஒரு சிறுமி எங்கிருந்தோ ஓடிவந்து செல்சியாவின் கால்களைக் கட்டிக்கொண்டாள். `ஹலோ’ என்றபடி கன்னத்தில் குழி விழ புன்னகைத்த அந்தச் சிறுமியிடம் என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் `ஹலோ’ என்று பதிலுக்குப் புன்னகைத்தார் செல்சியா. முகாமுக்கு அருகில் இருந்த மின்சாரக் கம்பங்களிலிருந்து ஒயர்களை இழுத்துவந்து சிலர் செல்போன்களுக்கு உயிரூட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். அது எவ்வளவு ஆபத்தானது என்பதை ஒருவரும் உணர்ந்ததாகத் தெரியவில்லை.

யாரும் எதையும் உணரும் நிலையில் அங்கு இல்லை. பிரான்ஸில் அமைந்திருந்த மற்றொரு முகாமுக்குச் சென்றபோது அவர் கிட்டத்தட்ட இதே காட்சிகளையே மீண்டும் காண வேண்டியிருந்தது. நாம் ஒரே மனிதர்களைத்தான் வெவ்வேறு இடங்களில் மீண்டும் மீண்டும் சந்தித்துக்கொண்டிருக்கிறோமா என்று குழப்பம் வந்துவிட்டது. அதே இருமல் சத்தம். சிறிது சிறிதாக மனிதர்களை அரித்துத் தின்னும் விதவிதமான நோய்கள். அதே இருமல் சத்தம். அதே அழுக்கு. எதற்கும் கவலைப்படாமல் பட்டாம்பூச்சிகளைப் போல் திரிந்து கொண்டிருக்கும் குழந்தைகள்.

நீங்கள் என் நண்பரா என்று ஒரு சிறுமி ஓடிவந்து செல்சியாவிடம் கேட்டார். தன் காலைவிடப் பெரிய அளவு கொண்ட ஒரு எலி இறந்துகிடந்ததை அவர் கண்டார். அதற்கு அருகிலும் குழந்தைகள் விளையாடிக் கொண்டுதான் இருந்தார்கள். ‘நாங்கள் விலங்குகள் அல்லர்; மனிதர்கள்’ என்று ஒரு முகாமில் கறுப்பு மையில் யாரோ நல்ல கையெழுத்தில் எழுதியிருந்தார்கள். நீங்கள் எங்கிருந்து வருகிறீர்கள், உங்கள் நாடு எப்படி இருக்கும், நீங்கள் வசிக்கும் வீடு எப்படி இருக்கும் என்று சிலர் செல்சியாவிடம் கேள்வி எழுப்பினார்கள். எனக்கு ஆங்கிலம் கற்றுத்தரமுடியுமா என்று சிரியர்கள் சிலர் ஆர்வத்துடன் அவரை நெருங்கினார்கள். நீங்கள் பத்திரிகையாளர்தானே, நிலைமை எப்போது சீரடையும்... உங்களுக்குத் தெரியும் அல்லவா என்று சிலர் கேட்டார்கள். ஆனால் செல்சியாவிடம் கேள்விகளே அதிகம் இருந்தன; பதில்கள் அல்ல.

. செல்சியா தினமும் கொஞ்சம் விறகு வெட்டினார். சிலருக்கு ஆங்கிலம் கற்றுக்கொடுக்க முயற்சி செய்தார். உணவுத்தயாரிப்பில் உதவினார். பொட்டலங்களை எடுத்துச் சென்று விநியோகித்தார். ஒரு நாள் உணவுக் கிடங்குக்கு அவர் அழைத்துச் செல்லப்பட்டார். ஒவ்வொரு குடும்பத்துக்கும் தேவையான பொட்டலங்களைக் கணக்கிட்டு அளிக்கவேண்டிய எளிமையான பணி. செல்சியா தன் வேலையை ஆரம்பித்தார். மதிய நேரம் நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. அகதிகள் வரிசையாக நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். முதலில் ஒரு பெண் தன் அட்டையுடன் செல்சியாவை நெருங்கினார். செல்சியா அட்டையை வாங்கிப் பார்வையிட்டார். வளர்ந்தவர்கள் இருவர், குழந்தைகள் மூவர். செல்சியா ஐந்து உணவுப் பொட்டலங்களை எடுத்துக்கொண்டார். குழந்தைகளுக்கு மூன்று பழச்சாற்றுப் பொட்டலங்கள். எல்லாவற்றையும் ஒரு பெரிய பாலித்தீன் பையில் போட்டு அந்தப் பெண்ணிடம் ஒப்படைத்தார்.

ஒரு புன்னகையுடன் அதைப் பெற்றுக்கொண்ட அந்தப் பெண் தயங்கியபடியே நின்றுகொண்டிருந்தார். நீங்கள் போகலாம் என்று செல்சியா சொன்னபிறகும் அவர் நகரவில்லை. மாறாத புன்னகையுடன் அவர் செல்சியாவிடம் கேட்டார். ``எனக்கு ஒரு தண்ணீர் பாட்டில் அளிக்கமுடியுமா?’’ ``ஓ, தருகிறேன் இருங்கள்’’ என்று சொல்லிவிட்டு உள்ளே சென்றார் செல்சியா. வரிசையாகத் தண்ணீர் பாட்டில்கள் அடுக்கப்பட்டிருந்த இடத்துக்குச் சென்றார். ‘வெளியில் ஒரு பெண் தண்ணீர் பாட்டில் கேட்கிறார், எடுத்துக்கொள்ளவா?’

அங்கே இருந்த அதிகாரி விளக்கினார். ``இதோ பார் செல்சியா, தண்ணீர் பாட்டிலுக்கு என்று சில விதிமுறைகள் இருக்கின்றன. கேட்பது யார், அவர் எந்த முகாமைச் சேர்ந்தவர், அவருக்கு ஒரு நாளைக்கு எத்தனை பாட்டில் வரை தரலாம் என்று சில கட்டுப்பாடுகள் இருக்கின்றன. விதிமுறைகளை மீறி எதையும் யாருக்கும் அளிக்கக்கூடாது, புரிகிறதா?’’ செல்சியா அந்த அட்டையைக் கவனமாக ஆராய்ந்தார். குடிநீர் என்னும் தலைப்பின் கீழ் அழுத்தமாக ஒரு கோடு கீறப்பட்டிருந்தது. அதன் பொருள், அவர் குடும்பத்துக்குத் தேவையான குடிநீரை அவர் ஏற்கெனவே பெற்றுக்கொண்டுவிட்டார் என்பதுதான்.

செல்சியா அந்தப் பெண்ணிடம் இதை விளக்கிச் சொல்லவேண்டியிருந்தது. ``இதோ பாருங்கள் அம்மா, உங்களுடைய இன்றைய உணவுக்கணக்கில் குடிநீர் வராது. உணவுப் பொட்டலங்கள் மட்டும்தான்.’’ அந்தப் பெண் நகரவில்லை. புன்னகை மாறாத முகத்துடன் மெல்லிய குரலில் பேசினார். ‘`எனக்குக் கொடுக்கப்பட்ட குடிநீரை நான் சமைப்பதற்குப் பயன்படுத்திவிட்டேன். அழுக்கு நீரில் சமைக்க மனமில்லாததால் இப்படிச் செய்துவிட்டேன். அது தவறு என்று எனக்குத் தெரியும், ஆனால், வேறு வழி தெரியவில்லை. தயவு செய்து இந்தமுறை மட்டும் இன்னொரு பாட்டில் கூடுதலாக அளிக்கமுடியுமா?’’

. அன்றைய பணி முடிந்து தன்னுடைய ஓட்டலுக்குத் திரும்பிப் போகும்வரை செல்சியாவின் நினைவுகளை அந்தப் பெண்ணின் புன்னகைக்கும் முகமே ஆக்கிரமித்திருந்தது. அதற்குப் பிறகு ஐரோப்பாவில் உள்ள வேறு சில அகதி முகாம்களுக்குச் சென்று பார்வையிடும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. சிலவற்றில் பணியாற்றவும் முடிந்தது. விறகு வெட்டுவது தொடங்கி உணவுத் தயாரிப்பு வரை ஒவ்வொரு முகாமிலும் ஒவ்வொரு விதமான பணி. தனது பயணத்தை முடித்துக்கொண்டு மீண்டும் லாஸ் ஏஞ்சலீஸ் திரும்பினார் செல்சியா.

முகாமும் அவரோடு சேர்ந்து ஒட்டிக்கொண்டு விமானத்தில் ஏறி இறங்கி அவர் வீட்டுக்குள் நுழைந்துவிட்டிருந்தது. கிறீச் கிறீச் என்று கத்தும் எலிகளையும், வெறித்த கண்களோடு சுற்றிக்கிடந்த மனிதர்களையும், கூச்சலிட்டு விளையாடும் குழந்தைகளையும் அவரால் மறக்க முடியவில்லை. முகாமின் அழுக்கும் சத்தமும் வாசமும் பிரிக்க முடியாதபடி தன்னோடு கலந்துவிட்டதை அவர் உணர்ந்தார்.

படுக்கையில் சென்று விழுந்தார். மெலிதான பஞ்சுத்தலையணையும் மெத்தையும் அவரை உள்வாங்கிக்கொண்டன. எத்தனை முயன்றும் அந்தப் பெண்ணின் அழகான புன்னகையை அவரால் மறக்க முடியவில்லை. அவர் கேட்டது ஒரே ஒரு தண்ணீர் பாட்டில் மட்டுமே. ஆனால், அதை அளிப்பதற்குக்கூட விதிமுறைகள் இடம்கொடுக்கவில்லை.

``அவள் இதற்கு முன்பு எப்படி வாழ்ந்திருப்பாள்? அவள் எந்த நாட்டைச் சேர்ந்தவள்? வசதியானவளா, ஏழையா? சொந்த வீடு இருந்ததா? தன் குழந்தைகளை அவள் இதற்குமுன்பு எப்படி வளர்ந்துவந்தாள்? இறந்த எலிகளோடு தன் குழந்தைகள் விளையாடுவதை அவள் அனுமதித்திருப்பாளா? அசுத்தமான நீரில் சமைக்கும் வழக்கம் அவளுக்கு முன்பே இருந்திருக்குமா? ஒரேயொரு குடிநீர் பாட்டிலுக்காக ஓர் அந்நிய நாட்டுப் பணியாளரிடம் குழைந்து, புன்னகைத்து, கெஞ்சவேண்டிய அவசியம் அவருக்கு ஏன் நேரவேண்டும்? என்னால் அதற்குமேல் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. வெடித்து அழ ஆரம்பித்துவிட்டேன்’’ என்கிறார் செல்சியா.

நீங்கள் வாசித்துத் தெரிந்துகொள்ளும் முகாம் வேறு, உண்மையான முகாம் வேறு என்கிறார் செல்சியா. நாம் ஏற்கெனவே சந்தித்த இராக்கைச் சேர்ந்த 16 வயதுச் சிறுமி ஹிப்பா திடமான குரலில் சொல்கிறார். ‘போர் என்றால் என்னவென்று எனக்குத் தெரியும். நான் போரைப் பார்த்திருக்கிறேன். ஒரு குண்டு அருகில் வந்து விழுந்தால் எப்படி இருக்கும் என்பதை நான் உணர்ந்திருக்கிறேன். ஒவ்வொருமுறை சத்தம் வரும்போதும் நாங்கள் எல்லோரும் காதைப் பொத்தியபடி ஒருவரையொருவர் பயத்துடன் பார்த்துக்கொள்வோம். தலைக்கு மேலே விமானங்கள் பறந்துசென்றுகொண்டிருக்கும். பூமி அதிர்ந்து நடுங்க ஆரம்பிக்கும். நாங்கள் உடனே கட்டிலுக்குக் கீழே தவழ்ந்து சென்றுவிடுவோம். உலகம் எங்களைச் சுற்றி வெடித்துச் சிதறிக்கொண்டிருப்பதைப் போலிருந்தது. நிச்சயம் இறந்துவிடுவோம் என்று நாங்கள் எல்லோருமே நம்பினோம். இந்த உணர்வுதான் போர். இதை நீங்கள் உணர்ந்தால்தான் போர் என்றால் என்னவென்று உங்களுக்குத் தெரியும்.’

ஹிப்பா சந்தித்த போரையும், செல்சியா சந்தித்த முகாமையும் நம்மால் முழுமையாக உள்வாங்கிக்கொள்ள முடியாது. இறந்துபோன தன் அப்பாவின் புகைப்படத்தைக் கையில் ஏந்தியபடி ஹிப்பா சொல்கிறார். ‘ஒரு போர் என்னவெல்லாம் செய்யும் என்பதை உங்களால் கற்பனைகூடச் செய்யமுடியாது. அதேபோல், ஓர் அகதியாக இருப்பது என்றால் என்னவென்பதையும் உங்களால் ஒருபோதும் புரிந்துகொள்ளமுடியாது.’ செல்சியா இதை நூற்றுக்கு நூறு ஒப்புக்கொள்வார். -சொந்தங்கள் வருவார்கள்

நான் அகதி! - 4

MARUDHAN G