எதிர்க்குரல்: ஒரு பணிப்பெண்ணும் தூக்குக் கயிறும் - லொவான்

த ன்னுடைய எஜமானரைத் திருப்திப்படுத்த இன்னின்ன வேலைகள்தாம் செய்ய வேண்டும், இன்னின்னவெல்லாம் செய்யத் தேவையில்லை என்று எந்த வரையறையும் இருந்ததில்லை என்பதால், என்ன சொன்னாலும் கீழ்படியவேண்டிய நிலையில்தான் ஒரு பணியாளர் இருந்தார். அந்தப் பணியாளர் ஒரு பெண்ணாக இருக்கும்பட்சத்தில், ஓர் ஆண் செய்யவேண்டிய அனைத்தையும் செய்து முடித்தபிறகு, இன்னொன்றையும் செய்தாக வேண்டும். `இயலாது, உழைப்பை மட்டுமே விற்க வந்தேன், உடலையல்ல' என்று அவள் மறுக்க முடியாது.

18-ம் நூற்றாண்டு கனடாவில் கியூபெக்கில் வசித்துவந்த பிரான்ஸ்வாஸ் லொவான் ஒரு பணிப்பெண். அப்படியொருவர் இருந்திருக்கிறார் என்பது அப்போது நடைபெற்ற ஒரு வழக்கு தொடர்பான ஆவணங்களிலிருந்து நமக்குத் தெரியவருகிறது. தன்னுடைய எஜமானனிடமிருந்து ஒரு ஜோடி கையுறை திருடிய குற்றத்துக்காகக் கைது செய்யப்பட்டதோடு, விசாரணையின் முடிவில் அவருக்கு மரண தண்டனையும் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

. தண்டனையின் கொடூரத்தைவிடவும் லொவானின் குற்றம் நம்மை வெகுவாக அல்லலுற வைக்கிறது. செல்வத்தில் கொழிக்கும் ஓர் எஜமானன் வீட்டிலிருந்து அபகரிப்பதற்குப் போயும்போயும் கையுறைதானா கிடைத்தது அவளுக்கு? ஒரு துண்டு ரொட்டிக்கும்கூட ஈடாகாத அற்பமான ஒரு பொருளை எதற்காக அவள் கவர்ந்து சென்றாள்? தெரியாது. ஆனால், தனக்கு விதிக்கப்பட்ட தண்டனையிலிருந்து அவள் எப்படித் தப்பினாள் என்பதை மட்டும் அறியமுடிகிறது. அவள் வாழ்க்கை பற்றி நமக்குக் கிடைக்கும் ஒரே ஒரு குறிப்பு இதுதான். ஆனால், இதைக்கொண்டு அவளைப் பற்றிய எந்தவிதமான சித்திரத்தையும் நம்மால் உருவாக்கிக்கொள்ள முடியவில்லை.

வரலாறு ஏற்படுத்தும் பெரும் இடைவெளி களை இட்டு நிரப்பும் திறன் கற்பனைக்கு மட்டுமே இருக்கிறது. ‘தி ஹேண்ட்மெயிட்ஸ் டேல்' புகழ் ஆட்வுட் தனது ‘மேரியிங் தி ஹாங்மேன்' என்னும் கவிதையின்மூலம் லொவானை மீளுருவாக்கம் செய்து அளிக்கும்போது, ரத்தமும் சதையுமாக ஒரு பணிப்பெண்ணை நாம் தரிசிக்கிறோம்.

. தானும் உயிர் பிழைத்து இன்னொரு வனையும் உயிர் பிழைக்க வைத்த அவள் அறிவுக் கூர்மையை வியப்பதா... அல்லது ஓர் எஜமானனிட மிருந்து தப்பி இன்னோர் எஜமானனிடம் தானாகவே சிக்கிக்கொண்ட அவள் நிலையைக் கண்டு வருத்தம் கொள்வதா... . தூக்குத் தண்டனை விதிப்பது அப்போது எளிதானதாக இருந்திருக்கிறது. ஆனால், தண்டனையை நிறைவேற்றுவதற்குத் தேவையான அளவுக்குத் தூக்கிலிடுபவர்கள் கிடைக்கவில்லை. `கூடுதல் பணம் தருகிறோம் வாருங்கள்' என்று கூவினாலும் வருவார் இல்லை. எனவே, ஒரு மாற்றுவழி கண்டுபிடித்தார்கள். மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்ட கைதிகளுக்கு ஒரு வாய்ப்பு வழங்கப்பட்டது. நீங்கள் மரணத்திலிருந்து தப்ப வேண்டுமானால், தூக்கிலிடுபவர்களாக மாறுங்கள்!

`இருப்பினும், லொவானுக்கு அந்த வாய்ப்பு இல்லை' என்கிறார் ஆட்வுட். ஏன் என்று தெரியவில்லை. ஒரு பெண்ணால் தூக்குக் கயிற்றை தயாரிக்க முடியாதா... அவிழாதவாறு முடிச்சுப்போட அவளுக்குத் தெரியாதா அல்லது ஒரு மனிதத் தலையை கயிற்றுக்குள் சாதுர்யமாக நுழைக்கும் கலையை அவளால் கற்க இயலாது என்று நினைத்துவிட்டார்களா அல்லது கயிற்றின் இன்னொரு முனையைப் படாரென்று இழுத்து, அந்த மனிதனின் உடல் காற்றில் தொங்குவதைப் பார்க்கும் துணிவு அவளுக்கு இல்லை என்று முடிவெடுத்துவிட்டார்களா... தூக்கிலிடுபவன் இருக்கும்போது, தூக்கிலிடுபவளும் இருக்கலாம் அல்லவா... ஏன் வரலாற்றில் அப்படியொரு பொறுப்பு உருவாக்கப்படவேயில்லை?

. லொவான், அவ்வப்போது தன் கழுத்தை தொட்டுப் பார்த்தபடி சிறைக்குள் நடை போட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அவள் அடைபட்டிருந்த சிறைச்சாலையில் தூக்கிலிடுபவனின் இருக்கை காலியாக இருந்தது. முன்பொருவர் இருந்தார், வயதானார். அவருக்குப் பிறகு ஒருவரும் அமர்த்தப்படவில்லை.

என் பக்கத்து அறையில் இருப்பவன் யார்? அவனும் என்னைப் போலவே தன் கழுத்தை இந்நேரம் தடவிப் பார்த்துக்கொண்டிருப் பானா? தூக்கிலிடுபவன் வந்துவிட்டால், எங்கள் இருவரில் யார் கழுத்தில் முதலில் கயிறு இறுகும்? யார் முதலில் என்பதா முக்கியம்? முதலில் இறப்பதற்கும் இரண்டாவதாக இருப்பதற்கும் என்ன பெரிய வேறுபாடு இருந்துவிடப்போகிறது? கயிறு ஒன்றுதான். அதற்கு ஆண் பெண் பேதம் இருக்கப்போவதில்லை. அப்படிப் பேதம் ஏதுமில்லாமல் ஒரு பொருளாவது இந்த உலகில் எஞ்சியிருக்கிறதே என்னும் வகையில் மகிழ்ச்சிதான்.

என் பக்கத்து அறையில் யார் இருப்பார் என்பதை மட்டுமல்ல, என் அறைக்குள் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்துகொண்டிருக்கும் இந்த உருவம் யார் என்பதும் எனக்குத் தெரியாது. சிறையில் முகக்கண்ணாடி இருப்பதில்லை. என்னை நான் காணமுடியாது. நானென்று எதுவுமில்லை இங்கே. இங்கே நானொரு கைதி மட்டுமே. ஆனால், இங்கு வருவதற்கு முன்பே என்னுடைய நான் அழிக்கப்பட்டுவிட்டது. அப்போது, நானொரு பணிப்பெண்ணாக இருந்தேன். சரி... அதற்கு முன்பு? ஒரு பெண்ணாகப் பிறந்தேன், ஒரு பெண்ணாக வளர்க்கப்பட்டேன், ஒரு பெண்ணாக நடத்தப் பட்டேன். எனக்கென்றோர் அடையாளம் வேண்டாமா என்று கேட்டபோது, `நீ ஒரு பெண். அதுவே அடையாளம்தான்; அதற்கு மேல் தனியாக எதுவும் தேவையில்லை' என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.

. இது, எப்போது மாறியது தெரியுமா? நான் ஒரு ஜோடி கையுறையை எடுத்து வந்த பிறகுதான். நான் ஏன் அவ்வாறு செய்தேன் என்பதை உங்களுக்குச் சொல்லப்போவதில்லை. அது உங்களுக்கு முக்கியமும் அல்ல. அது என்னிடம் வந்தபிறகு எனக்கு என்ன நேர்ந்திருக்கிறது என்பதுதான் முக்கியம். பெண், மகள், பணிப்பெண் போன்ற நான் வெறுத்த அடையாளங்கள் என்னைவிட்டு நொடியில் நீங்கி, `திருடி' என்னும் பட்டம் எனக்கு வந்துசேர்ந்துவிட்டது. எனக்கென்று ஓர் அடையாளம் இறுதியில் கிடைத்துவிட்டது. இறுதிவரை அதுவே என் அடையாளமாகவும் இருக்கக்கூடும். இந்த அடையாளம் என்னைக் கொன்றொழிக்கவும் கூடும். அதனாலென்ன... நானே மேற்கொண்ட ஒரு செயலால் எனக்குக் கிடைத்திருக்கும் அடையாளம் அல்லவா இது.

ஒருநாள் லொவான், மதில் மீதிருந்து ஒரு சிறிய ஓட்டையைக் கண்டுபிடித்தாள். அந்த ஓட்டைக்கு அருகில் சென்று அவள் சத்தமிட்டபோது பக்கத்து அறையிலிருந்து பதில் வந்தது. ஓர் ஆணின் குரல்! `ஏன் சிறையிலிருக்கிறாய்...' என்று உரையாடலைத் தொடங்கிவைத்தாள் லொவான். `ஒருவனோடு சண்டையிட்டு, அவன் கை விரலை வெட்டி வீழ்த்தினேன்' என்றான் அவன். `அது சரி, நீ ஏன் தூக்கிலிடுபவனாக மாறவில்லை?', `விருப்பமில்லை' என்றான் அவன்.

. `நான் ஏன் இவனை ஒரு தூக்கிலிடுபவனாக மாற்றக் கூடாது' என்று அந்த நொடியில் தோன்றியது லொவானுக்கு. `விருப்பமில்லை என்று ஒதுங்கும் இவனுக்கு நம்பிக்கையூட்டித் தேற்றினால், அவனால் வெளியில் வர முடியும். வெளியில் வந்ததும் அவன் கரங்களில் ஒரு தூக்குக் கயிற்றைக் கொடுத்து என்னிடம் அனுப்பிவைப்பார்கள். அவன் கரங்களுக்குள் என் கழுத்து சிக்குவதற்கு முன்பு, அவனை உடனடியாக நான் மணந்துகொள்வேன். அப்போது நான் தூக்கிலிடுபவனின் மனைவியாக மாறுவேன்'. ஓர் ஆண் தூக்கிலிடுபவனாக மாறும்போது, அவன் தண்டனை மன்னிக்கப்படுவதுபோல தூக்கிடுபவனை மணந்துகொள்ளும் பெண்ணின் தண்டனையும் மன்னிக்கப்படும் என்கிறது கனடாவின் சட்டம். இந்த ஏற்பாடு ஏன் என்பது லொவானுக்குத் தெரியும். அவள் தன் பக்கத்து அறையிலிருந்த முகமற்ற குரலிடம் இதமாகப் பேச ஆரம்பித்தாள்.

. `வாளேந்திய உன் வலிமையான கரங்களுக்கு தூக்குக் கயிறு ஒரு சுமையாக இருக்கப்போவதில்லை. நான் சொல்வதைக் கேள். சுவர்களிடமிருந்து விடுதலை பெற்று வெளியில் செல். உனக்கென்று ஒரு வீட்டை உருவாக்கு. கதிரவனின் கதிர்கள் வீட்டை நிரப்பட்டும். அழகிய மேஜையொன்றை வாங்கி வை. அதில் பளபளப்பான ஆப்பிள்கள் நிறைந்திருக்கட்டும். `இதையெல்லாம் செய்தால் தனிமை என்னைவிட்டுச் சென்றுவிடுமா' என்று நீ கேட்கலாம். அஞ்சாதே, நான் உன்னை மணம் செய்துகொண்டு உன் தனிமையை இல்லாமலாக்குவேன். என்னை, என் கண்களை, என் உதடுகளை, என் உடலைக்கொண்டு வசந்தத்தை நான் உனக்கு அறிமுகம் செய்வேன். உன் மூலம் எனக்கும் என் மூலம் உனக்கும் விடுதலை கிடைக்கும். ஒரு பெண்ணுக்கும் ஆணுக்கும் இடையில் நடைபெறும் வணிகத்தின் பெயர்தான் திருமணம், இல்லையா?

. என்னை மணந்துகொண்டால் நீ வேறு என்னவெல்லாம் பெறுவாய் தெரியுமா? வீடு வந்து சேரும்போது உன்னை நாற்காலியில் அமர வைக்க ஒரு பெண் இருப்பாள். களைத்துப் போயிருக்கும் உன் கால்களிலிருந்து உன் காலணிகளை அவள் அகற்றுவாள். நீ எவ்வளவு நேரம் பேசினாலும் அவள் கேட்டுக்கொண்டு நிற்பாள். உன்னை வியப்போடும் அச்சத்தோடும் பார்ப்பதற்கு அவள் எந்நேரமும் தயாராக இருப்பாள். அவள் உனக்கு என்றென்றும் நன்றியோடு இருப்பாள். அவள்மீது பாய்ந்து நீ உன்னை மீட்டெடுத்துக்கொள்ளலாம். அவளைக்கொண்டு நீ உன்னைப் புதுப்பித்துக்கொள்ளலாம். இறப்பதற்காக விதிக்கப்பட்ட ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்து கொள்வதன்மூலம் உனக்கு என்ன வெல்லாம் கிடைக்கிறது பார்த்தாயா?'

அதன்பின் இருவரும் திருமணம் செய்துகொண்டு வாழ்ந்தனர் என்பதை நமக்குக் கிடைக்கும் ஒற்றை வரி குறிப்பின்மூலம் அறிய முடிகிறது. ஓர் அசாதாரண சூழலில் முன்பின் தெரியாத, முகம்கூட அறியாத ஓர் ஆடவனிடம் தன்னை ஒப்புக்கொடுத்த லொவானால் காலம் முழுக்க மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்திருக்க முடியுமா... தூக்குக் கயிற்றிடமிருந்து விடுதலை பெற்றுவிட்டோம் என்று அவளால் நிம்மதியடைந்திருக்க முடியுமா... தூக்கிலிடுபவனுக்குக் காலம் முழுக்க பணிவிடைகள் செய்ய நேர்ந்தது குறித்து அவள் என்ன நினைத்திருப்பாள்... தானும் உயிர் பிழைத்து இன்னொருவனையும் உயிர் பிழைக்கவைத்த அவள் அறிவுக்கூர்மையை வியப்பதா அல்லது ஓர் எஜமானனிடமிருந்து தப்பி, இன்னோர் எஜமானனிடம் தானாகவே சிக்கிக்கொண்ட அவள் நிலையைக் கண்டு வருத்தம் கொள்வதா...

. `தூக்கிலிடும் பெண் வரலாற்றில் இருந்ததில்லை' என்கிறார் ஆட்வுட். எனில், தூக்கிலிடுபவனை உருவாக்கிய முதல் பெண்ணாக லொவான் இருக்கக்கூடும். இந்த அடையாளம் அவளை நிறைவு செய்யுமா அல்லது இந்த எஜமானனின் வீட்டிலிருந்தும் ஒரு ஜோடி கையுறையை அல்லது ஒரு நாற்காலியை அல்லது ஓர் ஆப்பிளை அபகரித்துக்கொண்டு அவள் ஓடிவிடுவாளா... அப்படி ஓடினால், அவளை மீண்டும் பிடித்து வந்து அதே சிறைக்குள் அல்லவா தள்ளுவார்கள்... அதே தூக்குக் கயிறுதானே அவளுக்குக் காத்திருக்கும்?

தன் கழுத்தை அவ்வப்போது தடவியபடி தூக்கிலிடுபவனின் வீட்டுக்குள் நடைபோட்டுக் கொண்டிருந்தாள் லொவான்... இருளில். தனியாக.

எதிர்க்குரல்: ஒரு பணிப்பெண்ணும் தூக்குக் கயிறும் - லொவான்

MARUDHAN G

கார்த்திகேயன் மேடி