அரசியல் சினிமாக்கள், தமிழ்நாட்டுக்குப் புதியதல்ல. சுதந்திரப் போராட்டக் காலத்திலேயே இந்திய தேசிய உணர்வை மையமாகக்கொண்ட நாடகங்களும் திரைப்படங்களும் தமிழகத்தில் உருவாகின. ஆனால், திராவிட இயக்கம் தமிழ் சினிமாவுக்குள் நுழைந்தபிறகே முழுமையான அரசியல் சினிமாக்கள் உருவாகின. ஏறத்தாழ திராவிட இயக்கத்தின் முன்னணி ஆளுமைகள் அனைவரும் திரைப்படங்களில் பங்குபெற்றார்கள். அதற்குப்பிறகு இயக்குநர்கள் பாரதிராஜா, பாலசந்தர், மணிரத்னம், ஷங்கர், மணிவண்ணன், வேலு பிரபாகரன், சீமான், ஆர்.கே.செல்வமணி, எஸ்.பி.ஜனநாதன், வெற்றிமாறன், செல்வராகவன், ராம், சுசீந்திரன், பாலாஜி சக்திவேல், பா.இரஞ்சித் எனப் பலரும் வெவ்வேறு வகையான அரசியல் சினிமாக்களை எடுத்துள்ளனர்.

பொதுவாகத் தமிழில் வெளியான அரசியல் சினிமாக்களை மூன்று வகையாகப் பிரிக்கலாம். மார்க்சியம், திராவிடம், தலித்தியம், தமிழ்த்தேசியம் என அரசியல் கருத்தியல்களை அடிப்படையாகக்கொண்டு எடுக்கப்பட்ட படங்கள், பரபரப்பான அரசியல் சம்பவங்களைத் திரைக்கதையாக மாற்றும் ஆர்.கே.செல்வமணி பாணி திரைப்படங்கள், ‘ஊழலை ஒழித்தால் எல்லாம் சரியாகிவிடும்’, ‘இடஒதுக்கீட்டால் தகுதி - திறமை குறைகிறது’ என்று மேலோட்டமான பொதுப்புத்தியை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஷங்கர் பாணி திரைப்படங்கள். 2018-ல் தமிழில் ஆறு அரசியல் சினிமாக்கள் வந்துள்ளன.

விஜய்யின் அரசியல் வருகைக்குக் கட்டியம் கூறும்விதமாக வெளியானது ‘சர்கார்’. படம் வெளியாகும் முன்பே ஏகப்பட்ட சர்ச்சைகள். எந்த ஆழமான அரசியல் பார்வையும் இல்லாமல், பார்வையாளர்களை உடனடியாக உணர்ச்சிவசப்பட வைக்கும் ஷங்கர் பாணி படம்தான் ‘சர்கார்’. ஆரம்பத்தில் ஷங்கர் ‘அரசியல்’ படங்களை எடுத்தபோது அவை வெற்றிகரமாக ஓடினதான். ஆனால், சமூக வலைதளங்கள் வளர்ந்தபிறகு ஆழமான அரசியல் பார்வையும் வலுவான ஆதாரங்களும் இல்லாமல் மேலோட்டமான பொதுப்புத்தி சினிமாக்கள் எடுத்தால், அவை கிண்டலடிக்கப்படுகின்றன; கடுமையாக விமர்சிக்கப்படுகின்றன. அப்படிக் கிண்டலுக்கும் விமர்சனத்துக்கும் ஆளானது ‘சர்கார்’.  யதார்த்தத்துக்குத் தொடர்பில்லாத கதாநாயக சாகசம், பாத்திரங்களின் நம்பிக்கையற்ற சித்திரிப்பு, ஓட்டையான திரைக்கதை, அபத்தமான வசனங்கள் ஆகியவற்றால் ‘சர்கார்’ கடும் விமர்சனங்களை எதிர்கொண்டது.

திராவிடக் கட்சிகளை விமர்சித்து, பல படங்கள் ஏற்கெனவே தமிழில் வந்திருக்கின்றன. திராவிட இயக்கத்தின் தேவையை அங்கீகரித்து அதை விமர்சனபூர்வமாக அணுகின மணிவண்ணனின் படங்கள். ‘சர்கார்’ படமும் திராவிடக் கட்சிகளை மோசமான கட்சிகளாகச் சித்திரிப்பதாக நினைத்து கருணாநிதி வீட்டை நகலெடுத்த வில்லன் வீடு, வில்லிக்கு ‘கோமளவல்லி’ என்ற பெயர், இலவசப் பொருள்களைத் தெருவில்போட்டு உடைக்கும் கோமாளித்தனம் ஆகியவற்றைச் செய்திருந்தது. சமூக - அரசியல் - பொருளாதாரப் பார்வை இல்லாத ‘சர்கார்’ போன்ற படங்கள் கடுமையாக விமர்சிக்கப்படுவதன் மூலம்தான் உண்மையான அரசியல் சினிமாக்கள் உருவாக முடியும்.

‘சர்கார்’ ஷங்கர் பாணி படம் என்றால், ‘நோட்டா’, ஆர்.கே.செல்வமணி பாணி படம். சக்கர நாற்காலி தலைவர், மருத்துவமனை அரசியல் காட்சிகள், கோஷ்டிப் பூசல், அரசியல் சட்டத்தை எள்ளி நகையாடும்படியான திடீர் முதல்வர்கள் நியமனம்... என்று சமகால அரசியல் செய்திகளை அடிப்படையாகக்கொண்டு எடுக்கப்பட்ட படம் ‘நோட்டா’. ஷான் கருப்புசாமி எழுதிய ‘வெட்டாட்டம்’ நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்ட படம் அது. ஆனால், எல்லா அரசியல் செய்திகளையும் ஒரே படத்துக்குள் திணிக்க வேண்டும் என்ற அவசரம், நாடகத்தனமான ஃபிளாஷ்பேக், நம்பகத்தன்மையற்ற காட்சிகள் ஆகியவற்றால் ‘நோட்டா’ ஒரு முழுமையான அரசியல் சினிமாவாக ஆக முடியாமல் அரைகுறை ஆக்கமாகவே வெளிவந்தது.

பா.இரஞ்சித்தின் வருகைக்குப் பிறகு தமிழில் சாதி ஒழிப்பு பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசும் படங்கள் வெளிவரத் தொடங்கின. வடசென்னை மக்கள், தலித் மக்கள் ஆகியோர்களை ரவுடிகளாகவும் அடிமைகளாகவும் சித்திரிப்பதாக, ஆதிக்கச்சாதியினரையும் நிலப்பிரபுக்களையும் பெருமைக்குரியவர்களாகவும் சித்திரித்துவந்த தமிழ் சினிமாவுலகில் பெரும் மாற்றம் ஏற்பட்டது. ‘அட்டக்கத்தி’, ‘மெட்ராஸ்’, ‘கபாலி’ வரிசையில் இரஞ்சித்தின் ‘காலா’வும் எதிர்பார்க்கப்பட்டது. ஆனால், ‘காலா’ படம், திரைக்கு வெளியே ரஜினியின் அரசியல் என்று பேசப்படுபவற்றுக்கு முற்றிலும் நேர் எதிராக இருந்தது.

மற்ற படங்களில் சாதி ஒழிப்பை முன்வைத்துப் பேசிய பா.இரஞ்சித், ‘காலா’ படத்தில் நேரடியாக இந்துத்துவ எதிர்ப்பை முன்வைத்தார். ‘தூய்மை இந்தியா’, ‘ராமர் அரசியல்’, ‘ராவண காவியம்’, ‘ஹெச்.ஜாரா’, (ஜாராவேதான்) ‘அம்பேத்கர், பெரியார், ஜோதிபா பூலே ஆகியோரின் படங்கள்’ என்று ‘காலா’ இந்துத்துவ எதிர்ப்பைக் காட்சிகள் மூலமாகவும் வசனங்கள் மூலமாகவும் பாடல்கள் மூலமாகவும் பேசியது. கலைநேர்த்தி குறைவு என்றாலும் நேரடியான அரசியல் சினிமா என்றவகையில், ‘காலா’ முக்கியமானது.

இந்த அரசியல் சினிமாக்களில் அதிகம் கவனிக்கப்படாமல்போனது கமல்ஹாசனின் ‘விஸ்வரூபம் 2’. கம்யூனிசம், பெரியார், திராவிட ஆதரவு, ஜெயலலிதா மற்றும் அ.தி.மு.க எதிர்ப்பு, பி.ஜே.பி மீது வலுவான எதிர்ப்பின்மை, ஜெயமோகன், காந்தி, இந்திய தேசியம், அப்துல் கலாம், அன்னா ஹசாரே என்று குழப்பமான சித்திரமுடையவர் கமல்ஹாசன்.

அவருடைய ‘உன்னைப்போல் ஒருவன்’ முஸ்லிம் விரோதப் படமாக இருந்ததைப்போல் ‘விஸ்வரூபமும்’ முஸ்லிம் விரோதப் படம் என்று கடுமையான எதிர்ப்புகள் கிளம்பின. அப்போதைய தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதாவும், கமல்ஹாசன் எதிர்ப்புக்குப் பின்னணியில் இருந்தார். ‘விஸ்வரூபம் 2’ வெளியானபோது ஜெயலலிதா மரணமடைந்துவிட்டார். கமல்ஹாசன் அரசியல் கட்சி தொடங்கிவிட்டார். முதல் பாகத்தில் முஸ்லிம்களைத் தேசத்துரோகியாகச் சித்திரித்தார் என்ற குற்றச்சாட்டு எழுந்தது என்றால், ‘விஸ்வரூபம் 2’ பார்ப்பனர்களைத் தேசத்துரோகியாகச் சித்திரித்தது. உளவுத்துறை போன்ற துறைகளில் அவர்களின் ஆதிக்கம் அதிகம் என்பது உண்மை என்றாலும், ‘முதல் பாகத்தில் ஏற்பட்ட எதிர்ப்பைச் சமாளிக்க இரண்டாம் பாகத்தில் இப்படிப்பட்ட சித்திரிப்பா?’ என்ற கேள்வியும் எழுந்தது. எப்படியிருந்தபோதும் எதிர்பார்த்தளவு ‘விஸ்வரூபம் 2’ மக்களின் கவனம் ஈர்க்கவில்லை.

2018-ம் ஆண்டின் மிகச்சிறந்த அரசியல் சினிமாக்கள் ‘மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை’யும் ‘பரியேறும் பெருமாளும்’. வெறுமனே அரசியல் பேசும் பிரசார சினிமாக்களாக இல்லாமல், வடிவத்திலும் உள்ளடக்கத்திலும் புதுவகையான அழகியலையும் கலைநேர்த்தியையும் கொண்ட சினிமாக்கள் என்பது இந்த சினிமாக்களின் தனித்துவம்.

பா.இரஞ்சித் தயாரிப்பில், மாரி செல்வராஜ் இயக்கிய ‘பரியேறும் பெருமாள்’ சாதி ஒழிப்பையும் தலித் மக்களின் சுயமரியாதையையும் பேசியது. படத்தில் குறிப்பிடப்படுபவை எந்தச் சாதிகள் என்பது நேரடியாகச் சித்திரிக்கப்படவில்லை என்றாலும் பார்வையாளர்களுக்கு அவர்கள் யார் என்பதும், படம் என்ன அரசியல் பேசுகிறது என்பதும் தெளிவாகப் புரிந்தது. கடந்த பத்தாண்டுகளில் தென்மாவட்டங்களில் நிலவும் சாதிய முரணைச் சித்திரித்தான் பரியன்.

‘சாதி ஒழிப்பு’, ‘சமத்துவம்’ என்றாலே இரண்டு வெவ்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்த ஆணுக்கும் பெண்ணுக்கும் காதல், அதற்கு வரும் எதிர்ப்புகள் என்ற வழக்கமான தமிழ்ப்படங்களில் இருந்து விலகி, ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள்மீது செலுத்தப்படும் நுட்பமான வன்முறையையும் சுயமரியாதைக்கான போராட்டத்தையும் சித்திரித்திருந்தது ‘பரியேறும் பெருமாள்’.

நேரடியான வன்முறை, முகத்தில் சிறுநீர் கழிப்பது ஒருபுறம் என்றால் உளவியல்ரீதியிலான தாக்குதல்களைத் தொடுப்பதும் சாதிய வன்முறைதான். ஒடுக்கப்பட்ட சாதியைச் சேர்ந்த ஒருவனைப் படிக்கவிடாமல் செய்யும் முயற்சிகள், வன்முறைகள் ஆகியவற்றை முகத்தில் அறையும் யதார்த்தத்துடன் பதிவுசெய்தது படம். வன்முறைக்குப் பதிலாக பரியன் நேரடி வன்முறையில் இறங்கவில்லை. ‘தன் மக்களின் சுயமரியாதையை மீட்டெடுக்கவும் அவர்கள் விடுதலை பெறவும் கல்வியே சிறந்த ஆயுதம்’ என்பதில் தெளிவாகவே இருக்கிறான். அதேநேரத்தில், அவன் இந்த வன்முறைக்குப் பயந்து ஒதுங்கிப்போகவும் இல்லை. வகுப்பறையில் தனக்கான இடத்துக்காகப் போராடவும் செய்கிறான். இந்தத் தெளிவான அரசியல் பார்வைதான் பரியேறும் பெருமாளின் பலம். இந்தப் படம் வணிகரீதியாக வெற்றிபெற்றது என்பது சமூக மாற்றங்களை விரும்பும் அனைவரும் வரவேற்க வேண்டிய ஒன்று.

நாம் இதுவரை பார்த்துப் பழகிய சினிமாக்களில் இருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட படம் ‘மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை’. பின்னணி இசை, இரண்டு பாடல்கள் ஆகியவற்றை எடுத்துவிட்டால் ஆவணப்படத் தன்மையுடைய சினிமா. தமிழ் சினிமாவின் எந்த வணிக அம்சத்தையும் தீண்டாத படம். விறுவிறுப்பான திரைக்கதை, புத்திசாலித்தனமான வசனங்கள், பாத்திரங்களை முதன்மைப்படுத்துவது என்று எல்லாவற்றையும் நிராகரித்துவிட்டு ‘மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை’ மக்களின் வாழ்க்கையை அவர்களின் மொழியிலேயே பதிவுசெய்தது. இதனூடாகச் சுரண்டப்படும் தொழிலாளர்கள், அவர்களுக்காகப் போராடும் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம், வர்க்கத் துரோகம் செய்யும் கருங்காலிகள், உலகமயமாக்கல் எளிய மக்களின் வாழ்க்கையில் ஏற்படுத்தியிருக்கும் மாற்றங்கள் ஆகியவற்றை அழகாகப் பதிவுசெய்திருந்தது ‘மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை’. காணி நிலத்துக்கான ஒரு தொழிலாளியின் கனவு கைகூடாமல் போகும் துயரம், படம் முடியும்போது நம்மையும் கவ்விக்கொள்ளும்.

‘மேற்குத் தொடர்ச்சி மலை’யும் ‘பரியேறும் பெருமாளும்’ வெறுமனே 2018-ம் ஆண்டின் படங்கள் மட்டுமல்ல. இன்னும் 50 ஆண்டுகள் கழித்தும் நினைவுகூரப்படும் படங்களாக இருக்கும். இவை தமிழ் சினிமாவின் பெருமைக்குரிய படங்கள். இம்மாதிரியான படங்களே நல்ல சினிமாவுக்கான, நாளைய சினிமாவுக்கான நம்பிக்கைத் தடங்கள்!

- சுகுணா திவாகர்