12.8.09 இதழ் தொடர்ச்சி...

'சட்டம் ஒருக்காலும் மனிதர்களுக்குள் அன்பை வளர்க்காது. ஆனால், அது என் மீதான வன்முறைகளில் இருந்து காப்பாற்றும்!'

- மார்ட்டின் லூதர் கிங் ஜூனியர்

இப்படி ஒரு வெற்றியை மார்ட்டின் நிச்சயம் எதிர்பார்க்கவில்லை. மாண்ட் கோமரி நகரப் பேருந்துகள் அனைத்துமே அன்று சொல்லிவைத்தது போல் காலியாக ஓடின. எங்கு பார்த்தாலும் கறுப்பின மக்கள் கால்நடையாக நடந்து சென்றனர். மக்களிடையே காணப்பட்ட இந்த ஒற்றுமை உணர்வு, மார்ட்டின் லூதர் கிங்குக்கு ஆச்சர்யத்தையும் உற்சாகத்தையும் அளித்தது.

அன்று மாலை சர்ச் கூட்டத்துக்கு புறப்படுவதற்கு முன் மார்ட்டினுக்குள் ஒருவிதப் பதற்றம். தான் துணிந்து விடுத்த அறிவிப்புக்கு முதல் நாள் கிடைத்திருக்கும் வெற்றி மகத்தானது. ஆனால், இது நீடிக்குமா? தொடர்ந்து எதிர்ப்புகள் ஏற்படுமா? நம்மால் சமாளிக்க முடியுமா? இப்படிப் பல கேள்விகள் அவரது சிந்தனையைச் சுற்றிச் சுழன்றன. காரில் போகும்போது கலக்கமாக இருந்தவருக்கு சர்ச்சுக்கு அருகே செல்ல முடியவில்லை. கட்டுக்கடங்காத கூட்டம் அவரை வரவேற்கக் காத்திருந்தது. கண்களில் நீர்வழிய மேடையேறினார்.

''இது முடிவல்ல... ஆரம்பம்!'' - மார்ட்டின் தன் முழக்கத்தைத் துவக்கினார். கைகளில் குறிப்புகள் எதுவும் இல்லாமல் வெள்ளமென வார்த்தைகள் சீறிப் பாய்ந்தன. ''இந்தப் போராட்டம் நமக்கானது அல்ல. நம் முன்னோர்கள் அனுபவித்த அவமானங்களுக்கானது. நமது உறுதிதான் நமது வெற்றி! பேருந்துகளில் நமக்கான உரிமைகள் முழுமையாக வழங்கப்பட்டாத வரை காலவரையற்ற இந்தப் போராட்டம் தொடரும்'' என அவர் அறிவிக்க, அதற்குப் பேராதரவு தெரிவிப்பது போல அனைவரும் கைகளை இடைவிடாமல் தட்டி ஆர்ப்பரித்தனர்.

கூட்டத்தின் இறுதியில் மாண்ட் கோமரி போராட்டக் குழுவின் தலைவராக மார்ட்டின் லூதர்கிங்கை நிக்சன் எனும் பாதிரியார் அறிவிக்க, அனைவரும் அதனை ஒருமனதாக ஏற்றுக்கொண்டனர். கூட்டத்தின் இறுதியில் போராட்டக் குழுவினர் பேருந்து நிறுவனங்களுக்கு கோரிக்கைகள் சிலவற்றை வாசித்தனர்.

'பேருந்தில் இனி, கறுப்பினத்தவர்கள் வெள்ளையர்களுக்கு இணையான மரியாதையுடன் நடத்தப்பட வேண்டும். முதலில் வருகிறவர்களுக்கு முதல் இருக்கை எனும் அடிப்படையில் இருக்கை வசதி அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும். அதே போல கறுப்பின மக்கள் அதிகமாகப் பயணம் செய்யும் தடங்களில் கறுப்பினத்தவர்களை வாகன ஓட்டுநர்களாகப் போட வேண்டும்!' - மேற்சொன்ன கோரிக்கைகளைப் பேருந்து நிர்வாகத்தினர் முழுமையாக ஏற்காத வரையில் போராட்டம் தொடரும் என அறிவிக்கப்பட்டது.

மறுநாளும் தொடர்ந்த போராட்டம், வெள்ளையர்களுக்கு எரிச்சலை உண்டாக்கியது. பேருந்துகள் காலியாக ஓடத் துவங்கின. இப்படியே நிலைமை தொடர... பேருந்து நிர்வாகத்துக்கு ஒருவிதக் கலக்கம் ஏற்பட்டது. கறுப்பின மக்கள் கிடைத்த வாகனங்களில் தங்களது வேலைகளுக்குச் சென்று வந்தனர். குறைந்த கட்டணத்தில் கறுப்பின ஓட்டுநர்கள் அழைத்துச் சென்றனர். இதனை அறிந்த வெள்ளை மாண்ட் கோமரி நிர்வாகம் புதிதாக ஒரு சட்டத்தைக் கொண்டுவந்தது. 'அதிகபட்ச குறைந்த கட்டணமான 45 சென்ட்டுக்குக் குறைவான வாடகையை வசூலிப்பது சட்டப்படி குற்றம்' என்றும் மீறுகிறவர்களுக்கு சிறைத் தண்டனை நிச்சயம் என்றும் சட்டம் இயற்றினார்கள். இதனால் கலக்கம் அடைந்த வாடகை ஓட்டுநர்கள் போராட்டக் குழுவில் இருந்து விலகினர். 'அவ்வளவுதான்... இனி, போராட்டம் மெள்ளப் படுத்துவிடும்' எனத் தங்களுக்குள் கேலியாகச் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டனர். ஆனால், பாவம்... மார்ட்டின் லூதர் கிங்கின் பாஷையில் சொல்வதானால், அவர்கள் முரட்டு சுபாவம்கொண்ட சிறு பிள்ளைகள். மார்ட்டின் லூதர் கிங் பற்றி அறிந்திராதவர்கள்.

மறுநாளே கிங் கறுப்பினத்தவர்களில் எத்தனை பேரிடம் வாகன வசதி இருக்கிறது என்கிற ஒரு பட்டியலை உருவாக்கினார். அவர்கள் அனைவரையும் ஒன்று திரட்டினார். 'இது நம் உரிமைப் பிரச்னை. நாம் இக்காலத்தில் மன உறுதி ஒன்றை மட்டும்தான் நமது சொத்தாகக் கருத வேண்டும். இனி, இந்தப் பூமியில் கறுப்பினக் குழந்தைகள் எந்தக் குற்ற உணர்ச்சியும் இல்லாமல் விளையாடி மகிழ வேண்டுமானால், இந்த நிமிடம் நாம் இழக்கவிருக்கும் உடமைகள் சரித்திர முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. ஆகவே தோழர்களே... நான் உங்களது உயிரைக் கேட்கவில்லை. போராட்டம் முடியும் வரை உங்களின் வாகனங்களைக் குறைந்த வாடகைக்குப் பயன்படுத்த அனுமதி அளிக்குமாறு வேண்டுகிறேன்.'

லூதர் கிங்கின் உரையினால் மறுநாள் வாகனங்கள் வந்து குவிந்தன.

தடைகள் எல்லாம் தவிடுபொடியானது. லூதர் கிங்கைக் கண்டு, கறுப்பின மக்கள் நம்பிக்கையுடன் கையசைத்தனர்.

ஒருமுறை வயதான பெண்மணி ஒருவரிடம் கறுப்பின வாகன ஓட்டி ஒருவர் தன் வாகனத்தை நிறுத்தி, கதவைத் திறந்து 'அம்மா... வாருங்கள், காரில் ஏறிக்கொள்ளுங் கள். தொகை எதுவும் வேண்டாம்' எனக் கூறினார். அந்தப் பெண்மணி 'என் வாழ்வின் மகிழ்ச்சியான தருணம் இது. என் முன்னோர்களுக் காகவும் என் சந்ததிகளுக்காகவும் நான் செய்யும் கடமை இது. என் மகிழ்ச்சியைப் பிடுங்காதீர்கள்' எனக் கூறிவிட்டு, வேகமாக நடந்து சென்றார்.

லூதர் கிங்கின் போராட்ட அணுகுமுறை, வழிநடத்தும் தலைமைப் பண்பு, மக்கள் அவர் மீது வைத்துள்ள நம்பிக்கை இவை அனைத்தும் வெள்ளை இனத்தவர்களுக்கு அவர் மேல் வெறுப்பு உணர்ச்சியை உருவாக்கின. ஒருநாள் மாலை நேரம். சாலையில் தன் காரை வேகமாக ஓட்டி வந்த லூதர் கிங் நடைபாதையில்வேலை யில் இருந்து வீடு திரும்பிக்கொண்டு இருந்த கறுப்பினத்தவர்களின் பக்கமாக காரை நிறுத்தி, 'தோழர்களே! ஏறிக்கொள்ளுங்கள். உங்களை வீட்டில் கொண்டுவிடுவது தவிர, இப்போது எனக்கு அதிமுக்கியமான வேலை ஒன்றும் இல்லை' எனச் சிரித்தபடி கூற, லூதர் கிங்கின் முகத்தைக் கண்ட மகிழ்ச்சியில் அவர்களும் ஏறிக்கொண்டனர். அவர்களிடம் உற்சாகமாகப் பேசியபடி லூதர் கிங் காரை வேகமாகச் செலுத்தினார். ஆனால், ஒரு கார் குறிவைத்து வேகமாகப் பின் தொடர்ந்ததை அவர் அப்போது கவனிக்க வில்லை.