வானர தோழிகள்!

கல்லூரியில் முதலாமாண்டு படித்துக் கொண்டிருந்தபோது, ஆண்டுவிழா கலை நிகழ்ச்சிகளுக்காக எங்கள் பேராசிரியர் மாணவிகளைத் தேர்வு செய்தார். எங்கள் வகுப்பில் நானும், என் தோழிகள் இருவரும் தேர்வு செய்யப்பட, ஒன்றாக டான்ஸ் ஆடப்போகும் சந்தோஷமும் பெருமையும் தாங்கவில்லை எங்களுக்கு.

மற்ற மாணவிகளையெல்லாம் அற்பமாக ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு, பிராக்டீஸ் செய்வதற்காக ஆர்வத்தோடு பேராசிரியர் பின் சென்றோம். பிறகுதான் தெரிந்தது... ராமாயணத்தை பாடல் வரிகளில் விளக்கும் ஒரு நடனக் காட்சியில் என் தோழிகளுக்கு வானர வேடம், எனக்கு ஜடாயு வேடம் என்பது!

அவரிடம் மறுப்புச் சொல்ல முடியாமல், ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்து நாங்கள் அசடு வழிய நின்றதைச் சொல்லவும் வேண்டுமா?!

- டி.சண்முகப்பிரியா, சென்னை-37

தோழி உருவாக்கிய தியான கல்!

கல்லூரிச் சுற்றுலாவுக்காக கன்னியாகுமரி சென்றிருந்தபோது, அங்கே ஓரிடத்தில் உயரமாக, வித்தியாசமாக ஒரு கல் இருந்தது. என் குறும்புக்கார தோழி ஒருத்தி அதன் அருகே நின்றுகொண்டு, "இப்ப பாருங்க வேடிக்கைய" என்று சொல்லிவிட்டு, அந்தக் கல்லை தொட்டுக் கும்பிட்டவள், அங்கே தியானம் செய்வது போல அமர்ந்துவிட்டாள். அதைத் தொடர்ந்து சில நிமிடங்களில் அங்கே வந்த சில பெண்களும் அந்த கல்லருகே நின்று கண்களை மூடி சாமி (!) கும்பிட ஆரம்பித்துவிட்டனர். மெதுவாக கண் விழித்த தோழி, பயபக்தியுடன் எழுந்து வந்து... "ஹவ் இஸ் இட்?!'' என்று கேட்க... ரசித்துச் சிரித்தபடி அங்கிருந்து நகர்ந்தோம். சில மணி நேரங்களுக்குப் பிறகு, அந்த கல் இருக்கும் இடத்தின் வழியே நாங்கள் திரும்பிய போது பார்த்தால்... அங்கே ஒரு சின்ன க்யூவே உருவாகியிருந்தது தியானம் செய்ய! சும்மா கிடந்த கல்லை தியான கல்லாக்கிய தோழியின் குறும்பை நினைத்து வியந்து, விழுந்து விழுந்து சிரித்தோம்!

- வி.ஈஸ்வரி, திருநெல்வேலி

பேராசிரியரின் சொத்து மாரியம்மாளுக்கு!

அன்று வகுப்பு தொடர்பான வேலைக்காக கல்லூரிக்கு வெளியே செல்ல வேண்டி இருந்ததால், கல்லூரி வழக்கப்படி 'ஆன் டியூட்டி' என்று எழுதிய ஸ்லிப்பில் கையெழுத்திட்டுக் கொடுத்தார் எங்கள் பேராசிரியர். வேலை முடித்து நான் வகுப்புக்கு வந்தபோது, அதே பேராசிரியரின் வகுப்பு நடந்து கொண்டிருந்தது. பாடத்தை முடித்து விட்டவர், "படிங்க..." என்று சொல்லிவிட்டு ஏதோ வேலையில் மூழ்கினார். பர்மிஷன் ஸ்லிப்பில் அவருடைய கையெழுத்துக்கு மேலே... 'என் சொத்து முழுவதையும் மாரியம்மாளுக்கு எழுதிக் கொடுக்கிறேன்' என்று எழுதி, வகுப்புத் தோழிகளிடம் சர்க்குலர் விட்டு சிரித்துக் கொண்டிருந்தேன் நான். ஒரு பென்ச்சில் சிரிப்பொலி சற்று அதிகமாகவே, "என்ன அங்க..?" என்று பேராசிரியர் எழுந்துவிட, உயிரே போய் விட்டது எனக்கு. அதற்குள் நல்லவேளையாக மணி அடித்துவிட, போன உயிர் திரும்பி வந்தது.

அதை, இப்போது நினைத்தாலும் பயம் கலந்து சிரிப்பு வருகிறது!

- எம்.மாரியம்மாள், தூத்துக்குடி

இந்தப் பகுதிக்கு உங்கள் கல்லூரி
அனுபவங்களையும் எழுதி அனுப்பலாம்.
முகவரி 'ஃப்ளாஷ்பேக்',
அவள் விகடன், 757, அண்ணா சாலை,
சென்னை-600 002