பசுந்தோகை விரித்து, நம் இல்லம் வந்து தித்திக்கும் கரும்பு... நமக்கெல்லாம் பொங்கல் ஸ்பெஷல்! ஆனால், வருடம் முழுக்க கரும்புக் காட்டுக்குள்ளேயே கிடப்பவர்களுக்கு..?

தஞ்சாவூர் மாவட்டம், திருக்கானூர்பட்டியில் ஒரு கரும்புத் தோட்டம்... தாங்கள் வெட்டிய கரும்புகளை கட்டாகக் கட்டி, முழு பலத்தோடு மூச்சைப் பிடித்து டிராக்டரில் ஏற்றுகிறார்கள்... பல மணி நேரத்துக்கு ஓய்வே இல்லாமல் தொடர்கிறது இந்த கடும் உழைப்பு. ஆனாலும், சிரித்த முகத்தோடு கிண்டலும் கேலியுமாக பொழுது நகர்கிறது. பேச்சுக் கொடுத்தாலோ, இவர்களுக்குள் புதைந்திருக்கும் துயரம் வெடிக்கிறது!

"கடலூர், பண்ருட்டி பக்கத்துள்ள உள்ள கிராமங்கள்ல இருந்து குடும்பம் குடும்பமா கிளம்பி இங்க வந்திருக்கோம். கல்யாணம், காதுகுத்து, குழந்தைகளோட படிப்பு செலவுனு அவசரத் தேவைக்கு எங்க ஊர்ல உள்ள கங்காணிங்க கிட்ட 10 ஆயிரம், 20 ஆயிரம் ரூபாய்னு அப்பப்ப கடன் வாங்கியிருக்கோம். அதுக்கு ஈடா, இந்த மாதிரி பல்வேறு மாவட்டங்கள்ல உள்ள கரும்புத் தோட்டங்கள்ல மாசக்கணக்குல குடும்பத்தோட தங்கியிருந்து வேலை செய்றோம்" என்றவர்கள் இந்த 'கான்ட்ராக்ட்' வாழ்க்கையின் வலிகளை அடுக்கினார்கள்.

"நினைச்ச நேரத்துல சொந்த ஊருக்குப் போக முடியாது. சொந்த பந்தங்களைப் பார்க்க முடியாது. வருஷத்துல ஒன்பது மாசம் கரும்புத் தோட்டத்துக்குள்ளேயேதான் வாழ்க்கை கரையுது. ஆனாலும், கடனை முழுசா அடைக்க முடியாது. ஒரு டன் கரும்பு வெட்டி, டிராக்டர்ல ஏத்தினா 180 ரூபாய் சம்பளம். ரெண்டு நாளைக்கு மேல தொடர்ச்சியா வேலை பார்த்தாதான் ஒரு டன் வெட்டலாம்.

நிலத்தோட சொந்தக்காரர், ஒரு ஆளுக்கு தினமும் ஒரு படி அரிசியும், 10 ரூபாய் பணமும் கொடுப்பாரு. இதை வச்சுதான் குடும்பத்தை ஓட்டியாகணும்! காய்கறி, மளிகை சாமான், மாத்திரை, மருந்துனு ஏகப்பட்ட செல வுகள் ஆகுது. அதுக்கும் கங்காணிங்க கிட்டதான் கடன் வாங்கிக்குவோம். இப்படி பல காரணங்களால கடன் தொகை ஏறிக்கிட்டே போகும். மழை பெய்ஞ்சா சம்பளம் கிடைக்காது. வாழ்க்கை முழுக்க ஊர் ஊரா போயி உழைச்சாலும், நாங்க நிரந்தர கடனாளிதான்'' என்றார்கள் வேதனையோடு.

பட்ட கடனுக்காக மாடாக உழைக்கும் இவர்களுக்கு, இந்தக் காட்டு வேலை தரும் கஷ்டங்களும் ஏராளம்!

"உயிரை பணயம் வச்சுதான் வேலை செய்றோம். கரும்புத் தோட்டத்துக்குள்ள பாம்பு கடிச்சி, எங்காளுங்க செத்துக்கூடப் போயிருக்காங்க. டிராக்டர்ல கரும்பு ஏத்தும்போதும் அடிக்கடி அசம்பாவிதங்கள் நடக்கும். என் மேலகூட கரும்பு சரிஞ்சி, தலையில பயங்கரமான வெட்டுக்காயம். தலை முழுக்க ஏகப்பட்ட தையலு. பத்து நாள் சம்பளமும் போயிடுச்சு" என ஏகவள்ளி சொன்னபோது, பரிதாபம் படர்ந்தது நமக்கு.

"எவ்வளவு வேணுன்னாலும் ஒழச்சுக் கொட்டிக்கலாம். ஆனா, என்னோட ரெண்டு குழந்தைகளையும் பிரிஞ்சு இருக்குறதுதான் வேதனையா இருக்கு. ஊர்ல அப்பா, அம்மாகிட்ட விட்டிருக்கேன். அங்கதான் குழந்தைங்க வளருதுங்க. எப்ப கடன் அடைஞ்சு தாயும் புள்ளைகளும் சேரப் போறோமோ தெரியல..." என்று முடிப்பதற்குள் பாக்யலட்சுமியின் கண்களில் நீர் உதிர்கிறது. டீச்சராக வேண்டும் என்ற கனவோடு பள்ளிக் கூடம் சென்று வந்த இவரின் வாழ்க்கை... திசை மாறி, இப்படி ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது.

காலை 6 மணியிலிருந்து மாலை 6 மணிவரை கரும்பு வெட்டுகிறார்கள். பின் கூடாரத்துக்குத் திரும்பி, வெட்ட வெளியில் புகை கக்கச் சமைக்கிறார்கள். மறுநாள் மதியம் வரை அதுதான் உணவு. குச்சிகளை ஊன்றி, பாலித்தீன் ஷீட்டுகளால் கூடாரம் அமைத்திருக்கிறார்கள். அரை ஆள் உயர கூடாரம். உள்ளே நிற்கக்கூட முடியாது.

"பத்துநாளா தொடர்ந்து மழை. கூடாரமெல்லாம் சேறாகிப் போச்சு. குழந்தைகளை வெச்சுக்கிட்டு நான்பட்ட கஷ்டம் கடவுளுக்குத்தான் தெரியும். அதுவும் பொறுக்காம காத்தடிச்சதுல கூடாரமே மொத்தமா சாஞ்சுக் கிடுச்சு. இப்படியே ஓடுது வாழ்க்கை" என அழுகையை அடக்கும் ராணியின் கைகளில் ஒன்பது மாதக் கைக்குழந்தை!

"போகி அன்னிக்கு ராத்திரி சொந்த ஊருக்குப் போவோம்ங்க. பொங்கலைக் கொண்டாடிட்டு, மூணாவது நாளே திரும்பி வந்துடுவோம். சரி எங்க பொழப்பு கெடக்கு... இந்தாங்க கரும்பு... கடிங்க" என்று கொடுத்தார் ராணி!

அது நமக்கு இனிக்கவில்லை!