கிராமத்துப் பக்கம் நடைபோட்டால்... ஆங்காங்கே நின்றிருக்கும் ஏதாவது ஒரு கல் தூண்... மஞ்சளாடை போர்த்தியிருக்கும் வேப்பமரம்... அடர்ந்து கிளை பரப்பி நிற்கும் ஆலமரம்... அண்ணாந்து பார்க்க வைக்கும் அரசமரம்... என்று ஒவ்வொன்றும் நம்மைப் பிடித்து நிமிட நேரமாவது நிற்க வைக்கத் தவறுவதில்லை. ஒவ்வொன்றின் பின்னணியிலும் இருக்கும் செய்திகள்... பல சமயங்களில் உயிரையே உருக்கிவிடும். அப்படித்தான் உருக்கிக் கொண்டிருக்கின்றன புன்னையாபுரம் அருகேயுள்ள மொந்தல் மலையில் நிற்கும் இரண்டு கல் தூண்கள்!

''சுமார் 350 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய வரலாற்றைச் சுமந்திருக்கும் தூண்கள் அவை'' என்று ஊர்க்காரர்கள் பெருமையோடு சொல்ல, அந்த வரலாறு தேடி... அதே ஊரைச் சேர்ந்த ஓய்வு பெற்ற தலைமையாசிரியர் அப்பாசாமியைச் சந்தித்தோம். அவரும், அவருடைய துணைவியார் விஜயலட்சுமியும் அதைப் பற்றி விவரிக்க... விவரிக்க... அந்த நிமிடங்கள் மொத்தமும் 'திக்திக்'தான்!

"அந்தத் தூண்கள் இங்கே உருவானதன் பின்னணியில் செவி வழிக்கதை ஒன்று இருக்கிறது. அதை வரலாறு என்றும் சொல்லலாம். காரணம்... அதில் வரும் சம்பவங்களுக்கு சாட்சியாக இந்த மலையின் மீதிருக்கும் இயற்கை அமைப்புதான். அவை விந்தையிலும் விந்தை" என்று வியப்பு காட்டிய விஜயலட்சுமி, கதை சொல்லியாக மாறினார்.

''அது, இந்தியாவை ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்த காலம். அப்போது... புன்னையாபுரத்தில் வாழ்ந்த ஒரு ஏழைப் பெண், தன் தாய்- தகப்பன் இறந்துவிட்டதால், பாட்டியின் பராமரிப்பில் வளர்ந்து ஆளாகியிருக்கிறாள். பாட்டி தினசரி மலைக்குச் சென்று விறகு வெட்டிக்கொண்டு வந்து விற்றுக் காசாக்கினால்தான் சாப்பாடு என்ற வறுமைச் சூழலில்தான் வாழ்க்கை உருண்டிருக்கிறது.

ஒருநாள் கோயில் கொடை. அன்றைய தினம் பாட்டிக்கு உடல் நலமில்லை. வயிற்றுப் பாட்டுக்கு என்ன செய்ய..? என்று யோசித்த அந்தக் கன்னிப்பெண், தோழியின் துணையோடு மலை ஏறிவிட்டாள் விறகு வெட்ட! மலை உச்சியில் விறகு வெட்டிக் கொண்டிருக்கும்போது.... திடீரென குதிரையின் குளம்போசை. அந்தச் சத்தம் நெருங்கி வர வர... பெண்கள் இருவரும் திகிலில்!

அந்தக் காலத்தில் மலைப்பிரதேசம் மொத்தமும் வெள்ளைக்கார வன அதிகாரி ஒருவனுடைய கட்டுப்பாட்டில்தான். அவனுடைய குதிரையின் குளம்போசைக் கேட்டாலே.... விறகு வெட்டப்போகும் மக்களுக்கு கிலிதான்.

மலை உச்சியின் அமைப்பு விநோதமானது. மூன்று புறமும் கிடுகிடு பள்ளம். மேற்குப்புறம் வழியாக மட்டும்தான் கீழே இறங்க முடியும். விறகுக் கட்டைத் தூக்கிக் கொண்டு வேகவேகமாக மலையை விட்டு தோழியுடன் கீழே இறங்க ஆரம்பித்தாள் அந்தப் பெண். குளம்பொலி நெருங்கி வர வர, விறகுக் கட்டை கீழே வைத்துவிட்டு ஓட நினைத்தவள், அதைக் கீழே விட்டு அண்ணாந்து பார்த்தாள்... முரட்டுக் குதிரையின் மீது ஆஜானுபாகுவான தோற்றத்தில் வெள்ளைக்காரன்.

அழகு ததும்பும் கன்னிப் பெண்ணான அவளைப் பார்த்ததுதுமே, குதிரையில் இருந்தபடியே அவளை நோக்கி கை நீட்டுகிறான். அவளோ... மலையின் சரிவுகளில் 'கண், மண்' தெரியாமல் தலைதெறிக்க ஓடுகிறாள். விடாமல் விரட்டிக் கொண்டே வருகிறான். அடிவாரத்திலிருந்து சுமார் 30 அடி தொலைவில் நடுவழியில் ஒரு பாறை எதிரே நிற்கிறது. மாற்று வழியைத் தேடினால்... பொங்கிப் பிரவாகமாக பாய்ந்து கொண்டிருக்கிறது அருவி. அபலையான அந்தப் பெண், 'நான் எப்படி மலையடிவாரம் செல்வேன்?' என்று கதற... அந்தப் பாறையானது ஒரு ஆள் போகும் அளவுக்கு பிளந்து வழி விடுகிறது. அப்படியும் அவளால் தப்ப முடியவில்லை. மறுபடியும் குதிரை நெருங்கிவர... 'இனி, தப்ப முடியாது. அவன் கையில் அகப்பட்டு சீரழிவதைவிட, உயிரை மாய்த்துக் கொள்வதே மேல்' என்று நினைத்தவள்... அங்கிருந்து குதித்து, மலையடிவாரத்தில் விழுந்து உயிரை விடுகிறாள்.

அதேநேரம்... வெள்ளைக்காரன் வந்த குதிரை, பாசிபடர்ந்த கற்களில் வழுக்கி, அருவிக்கரையில் உருண்டு உயிரைவிட, அதன் மீதிருந்த காமுக வெள்ளைக்காரனும் இறந்து போகிறான்.

அத்தனையையும் பார்த்து அதிர்ந்து போன தோழி, உயிரைக் கையில் பிடித்தபடி ஊருக்குள் போய் சொல்ல... கற்பைக் காக்க, தன் உயிரையை மாய்த்துக் கொண்ட அந்தக் கன்னி... ஊருக்கே தெய்வமாகிவிட்டாள். மலை மீது இருவருக்கும் தூண்களை எழுப்பிவிட்டார்கள்...''

- கோவையாக சொல்லி விஜயலட்சுமி நிறுத்த... மலை உச்சியில் நின்றிருக்கும் அந்தக் கல் தூண்கள் இரண்டும் கன்னிகளாக எழுந்து நம் முன்பாக நிற்பது போலொரு பிரமை!

தொண்டையைக் கனைத்து நம் கவனத்தை ஈர்த்த அப்பாசாமி, ''அந்தப் பெண் மலை உச்சியில் விறகுக்கட்டுடன் நடக்க ஆரம்பித்த இடத்தில்தான் தூண்கள் வைக்கப்பட்டுள்ளன. பெரிய கல் கம்பம்தான் அந்தப் பெண்! சிறியது, அவள் தோழி! இதைத் தவிர, மலைஅடிவாரத்தில் அவளுக்கு கோயிலும் கட்டியிருக்கிறார்கள். மறைந்த கற்புக்கரசியை 'கற்புடைய நாச்சியார்' என்று அழைத்துள்ளனர். அது காலப்போக்கில் 'கற்பக நாச்சியார்' என்றாகிவிட்டது. ஆண்டுதோறும் ஆனி மாதம் மூன்றாவது வெள்ளியன்றும், தைப்பொங்கல் மறுநாளும் கூட்டம் கூட்டமாக மக்கள் திரண்டு வந்து வழிபாடு நடத்துவார்கள்.

இதுதான் வேண்டுதல் என்றில்லை... என்ன மாதிரியான வேண்டுதல்களையும் கற்பக நாச்சியார் நிறைவேற்றிவிடுவார் என்பது மக்களின் நம்பிக்கை. அது நிறைவேறிவிட்டால்... இங்கே வந்து பூஜை போட்டு, படையல் போடுவார்கள்.

காமுகனிடம் இருந்து தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள முடியாவிட்டாலும்... தானே ஒரு தெய்வமாகி தன்னை நாடி வருவோரையெல்லாம் காப்பாற்றிக் கொண்டிருக்கிறாள் அந்தக் கற்பரசி!'' என்று நெகிழ்ச்சியோடு விடைகொடுத்தார்!