"ஆனை மிதிச்சாலும் அசராத மனை எங்களோடது! வேரையே கயிறாக்கி நாங்க கட்டுற மனையெல்லாம் இடியே வந்து விழுந்தாலும் ச்சும்மா ஜம்முனு நிக்கும்..."

- வாயை மறைக்கும் மீசையைக் கம்பீரமாக நீவியபடி பேசுகிறார் அந்தப் பெரியவர்.

எத்தனை முறை பார்த்தாலும் ஆச்சர்யப்பட வைக்கும் பசுமை பூமியான நீலகிரி மாவட்டத்தில், மலைமக்கள் வாழும் வீடுகள்கூட அதிசயமானவைதான். ஆனால், அவற்றை அவ்வளவு லேசில் கண்டு ரசித்துவிட முடியாது. காடுகள் சில கடந்து, குன்றுகள் சில ஏறி, அடைந்தோம்... அப்படி சில பழங்குடிகளின் வீடுகளைத் தரிசித்து வர!

நீலகிரியின் இருளர்கள், குரும்பர்கள், தோடர்கள் போன்ற பழங்குடி இனத்தவர்களுக்கு... மரக்கட்டைகள், செம்மண் உள்ளிட்டவைதான் வீடுகளுக்கான 'கட்டுமான பொருட்கள்'. செங்கல், சிமென்ட், கம்பிகளைஎல்லாம் ஒரு பொருட்டாகவே மதிப்பதில்லை இவர்கள்.

குன்னூருக்கு கீழே சில்வர்பிரிட்ஜ் அருகிலிருக்கும் சின்னக்குரும்பாடியை சேர்ந்த கமலா, தாங்கள் வீடு கட்டிய கதையை கதைத்தார் எளிமையாக.

"மனைய (வீடு) கட்டுறது எங்களுக்கு ஒண்ணும் பெரிய சிரமம் புடிச்ச காரியமில்லீங்க. புலியாடுற வனத்துக்குள்ளே (புலிகள் நடமாடும் அடர் வனப்பகுதி) ஆம்பளைங்க போயி, நல்லா வளர்ந்த மரமா பார்த்து எடுத்துட்டு வருவாங்க. நல்ல விசாலமா ஒரு வீட்டைக் கட்டுறதுக்கு பத்து மரக்கட்டை இருந்தா போதும். பொம்பளைங்க, மண்ணை தலைச்சுமையா கொண்டு வந்து போடுவோம்.

மொதல்ல சின்னதா ஒரு அஸ்திவாரம் தோண்டிட்டு, கட்டையை நட்டு வெச்சிடுவோம். அப்புறம் கூரை போடுறதுக்கு தருவை பில்லை (புல்) பிடுங்கிட்டு வந்து வேய்ஞ்சுடுவோம். மரத்துல இருந்து கெட்டியான பட்டை, வேர்களை எடுத்துக்கிட்டு வந்து கயிறாக்கி, கூரைகளை சேர்த்துக் கட்டுவோம். முன்னயெல்லாம் கூரைகளை அப்படியே வேய்ஞ்சுடுவோம். இப்போல்லாம் மொதல்ல பெரிய கண்ணாடி பேப்பரை (பாலீதீன் ஷீட்) விரிச்சுட்டு, அது மேலே புல்லு வேயுற பழக்கம் வந்திருக்கு. கூரை போட்ட பிறகுதான் சுவரு கட்டுவோம். அதுக்கும் இந்தப் புல்லுதான். சின்னச் சின்ன கம்புகளை வரிசையா வெச்சு கட்டி, உள் பகுதியில தருவை பில்லை வேய்ஞ்சுடுவோம். களிமண், செம்மண்ணை போட்டு நல்லா இடிச்சு குத்தி மொழுகிட்டு, தரையையும் போட்டுருவோம்" என்று, ஜஸ்ட் லைக் தட்... சிவில் இன்ஜினீயரிங் பேசுகிறார் கமலா.

காட்டேரி ஜங்ஷனில் இருந்து கேத்தி செல்லும் சாலையில் சுமார் பதினைந்து கிலோ மீட்டர் தூரம் உள்ள வனப்பகுதிக்குள் சென்றால் வருகிறது செங்கல்புதூர். காட்டெருமைகளும், சிறுத்தைகளும் லூட்டி அடிக் கும் இந்த வனக்கிராமத்தைச் சேர்ந்த ராமு, "வெறுமனே புல்லை மட்டும் மேய்ஞ்சுவிடாம காட்டெருமை சாணத்தையும் அதுல போட்டு வழிச்சுவிடுவோம் (மெழுகி விடுதல்). இதனால கூரை நல்லா திடகாத் திரமா இருக்கும். ஒரு சொட்டு மழைத் தண்ணிகூட உள்ளே நுழையாது. மனைக்குள்ளேயும் தரையில இந்தச் சாணத்தை மொழுகிட்டா நல்லா சுத்தமா இருக்குறது மட்டுமில்லாம, காட்டுப்பூச்சி எதுவும் அண்டாது. தெனவெடுத்து திரியுற காட்டெருமை சாணத்தை போட்டு வழிச்சுவிட்டாதான் மனை நல்லா கும்முனு இருக்கும்" என்று சொன்னவர்,

"ரெண்டு, மூணு மாசத்துக்கு முன்ன நீலகிரியில கொடுமழை பெஞ்சு பெரிய பெரிய கட்டடமெல்லாம் இடிஞ்சு புதைஞ்சுடுச்சு. எவ்வளவோ செலவு பண்ணி கட்டின அந்தக் கான்கிரீட் வீடெல்லாம் இயற்கையோட சீற்றத்தைத் தாங்க முடியாம தூளாயிடுச்சு. ஆனா, காட்டுல கிடைக்கறத வெச்சுக் கட்டின எங்க மனையெல் லாம் திமிரு காட்டி நிக்குது. அதுக்குக் காரணம்... இயற் கையா கிடைக்கறதை வெச்சே மனை கட்டினதுதான்!" என்றார் பெருமையுடன்.

சுற்றியிருந்த சில வீடுகளில் புல்லுக்குப் பதிலாக பெரிய சைஸ் கற்களை நெருக்கமாக வைத்தும் சுவர் எழுப்பி இருக்கிறார்கள். காட்டெருமைகள், கரடிகள் அதிகம் நடமாடும் பகுதிகளில் இந்தக் கல் வீடுகள் நிறையவே தென்படுகின்றன. வீட்டுக்குள் பயன்படுத்தும் பொருட்களையும், முடிந்தளவு காட்டில் கிடைப்பவற்றைக் கொண்டே தயார் செய்திருக்கிறார்கள். செழுமையாக வளர்ந்த மூங்கில் மரத்தை வெட்டி நன் றாக காயவைத்து அதிலே ஒரு டப்பாவை தயார் செய் திருக்கிறார்கள். உப்பு, புளியில் ஆரம்பித்து, பலவித மளிகை சாமான்களின் கன்டெய்னர்கள் இவைதான்.

நீலகிரி பழங்குடிகளில் முக்கியமானவர்கள் 'தோடர்' இன மக்கள். கலர்ஃபுல்லாக ஒரு சால்வையை உடலைச் சுற்றி போர்த்தியபடி வித்தியாசமாக வலம் வரும் இம்மக்களின் வீடும் அப்படியே! தோடர்களின் நான்கைந்து வீடுகள் அடங்கிய பகுதியை 'மந்து' என்கிறார்கள். அரைவட்ட வடிவில் குட்டியூண்டு வாசலுடன் அமைக்கப்பட்டு இருப்பதுதான் இவர்கள் வீட்டின் ஸ்பெஷாலிட்டி.

"நீலகிரியோட பூர்வீக பழங்குடிங்க நாங்க. அந்தக் காலத்துல கடும் மிருகங்களுக்கு மத்தியில வாழ்ந்துகிட்டிருந்ததால வீட்டுக்குள்ள மிருகங்க புகுந்துடாதபடி இருக்க இப்படி தனிவா சின்னதா வாசல் வெச்சிருந்தாங்க. அதுவே இப்போ வரைக்கும்

எங்க பழக்கமாயிருச்சு. இன்னொரு விஷயம்... மிருகங்களோட தாக்குதல்ல இருந்து தப்பிக்க எங்க வீடுகள்ல எல்லாம் ஜன்னலே இருக்காது. பொதுவா பத்தடி உயரத்துல, பதினெட்டு அடி நீளத்துல, ஒன்பது அடி அகலத்துலனு... இம்புட்டு அளவுலதான் இருக்கும் எங்க வீடு.

நல்லா வளையுற திடமான பெரிய மூங்கில்கள வச்சு வீட்டோட முன் பக்கத்துல வளைவு (ஆர்ச்) மாதிரி அமைப்போம். அப்புறம் சின்னச் சின்ன மூங்கில் கள வெச்சு கூரைக்கான சட்டத்தை பண்ணுவோம். அதுல காய்ஞ்ச புல்லை வெச்சு கூரை வேய்ஞ்சுடு வோம். வீட்டோட முன் பக்கத்துலயும், பின் பக்கத்து லயும் அலங்காரமான 'வளுவளு' கல்லை வெச்சுடுவாம். அதுல எங்க இனத்துக்கான சின்னத்தை பொறிச்சு வைக்கிற பழக்கமும் இருக்குது!" என்கிறார் பசுமல்லி.

வனவளம் சுரண்டப்படும் பாவத்தின் காரணமாக... வனத்தின் 'சின்னங்கள்' என்றிருக்கும் இந்தக் காட்டுவீடுகளும்கூட இன்னும் சில காலத்தில் மியூஸியத்துக்கு இடம் மாறலாம்!