''ஒனக்கு நூறு வயுசு...'

- யாரைப் பற்றியாவது பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, அவர் அங்கே வந்துவிட்டால், உடனே நம்மையும் அறியாமல் நாம் உச்சரிக்கும் வார்த்தைகள் இவை. ஆனால், நூறு ஆண்டுகள் வாழ்வது என்பது அவ்வளவு பேருக்குமே வாய்த்துவிடுவதில்லை. அதனால்தான் அத்தனை ஆச்சர்யமாக வந்து விழுகிறது 'ஒனக்கு நூறு வயசு'!

அதேசமயம், நிஜத்தில் நூறு வயதானவர்களைப் பார்த்தால்... நிச்சயம் வணங்கத்தான் தோன்றும். வணங்குங்கள்... நூறு வயதான இந்த கருப்பாயி பாட்டியை!

மதுரை மாவட்டம், தனக்கன்குளம் கிராமத்தில்தான் பாட்டியின் வீடு. செஞ்சுரி அடித்த பிறகும், சளைக்காமல் நின்றாடும் டெண்டுல்கராக வலம் வந்து கொண்டிருக்கும் கருப்பாயி பாட்டியின் வீடு தேடிப் போய் நாம் நிற்க, ''நூறு நாள் வேலைவாய்ப்புத் திட்ட வேலைக்கு போய்க்கிட்டிருக்கேன். வேலைய முடுச்சுட்டு பொழுது சாயப் பேசுவோம்ப்பே'' என்றபடி விடுவிடுவென நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டார் பாட்டி.

'இந்தக் காலத்தில்... இருபது வயதிலேயே பலரையும் சோம்பேறித்தனம் விழுங்கி கொண்டிருக்கும் நிலையில், நூறு வயதிலும் இப்படியரு பங்ச்சுவாலிட்டியா!' என்று வியந்த நாம், அவரைப் பின் தொடர்ந்தோம். சொன்ன சொல் மாறாதவராக தன்னுடைய வேலைகளையெல்லாம் முடித்த பிறகே நம்மிடம் வந்து நின்றார். அந்தக் காலத்து டாட்டூஸ் (பச்சை) குத்தப்பட்ட கைகள், வளர்ந்துத் தொங்கிய காதுகள் என்று நூறு ஆண்டுகளாக ஓடிக் கொண்டிருக்கும் இரும்பு மனுஷி, பொக்கை வாய் திறக்கிறார்...

"சோளக்கஞ்சி, குருதவாலி கஞ்சி, தெனங்கஞ்சி, தொவரங்கஞ்சி, வரகுக்கஞ்சி, சோளக்கூழு, கேப்பக்கூழு, கம்மங்கூழுனு சாப்பிட்டு, வயக்காட்டுல வேர்வை சிந்தி உழைச்சதனாலதான் இப்ப வரைக்கும் அந்தத் தெம்பு எங்கிட்ட இருக்குது. குதிரைவாலி சோத்துக்கு, காணத் (கொள்ளு) தொவையல மறுமாத்தமா (சைட் டிஷ்) பண்ணி சாப்பிட்டா அப்படி ருசிக்கும். ஆத்துல இறங்கி ரெண்டு கிலோ அயிர மீனை, சேலை முந்தானையிலயே புடிச்சு சாறு வெச்சு, கேப்பக் களியைக் கிண்டி சாப்பிட்டு, நீச்ச தண்ணிய (சோறு வடிச்ச தண்ணி) குடிச்சுட்டு வயக்காட்டுக்கு போனா... வெயிலுக்கு சும்மா குளுகுளுனு இருக்கும்.

இப்படி வாழறதாலதான்... காய்ச்சல், தலைவலினு ஆஸ்பத்திரி பக்கம் போகவிடாம வெச்சுருக்கு. தலைவலினா... வெங்காயம், உப்புக்கல்லை அரைச்சு தலைல பூசிட்டு கம்னு படுத்துடுவேன். ரெண்டு நாள்ல சரியாப் போயிடும்'' என்று பாட்டி தெம்பாகச் சொன்னபோது, பாத்தி கட்டி மருந்து, மாத்திரைகளை விழுங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்தத் தலைமுறையின் தலையெழுத்தை நொந்துக் கொள்ளத் தோன்றியது.

''செத்தப் பிறகு மேல போறப்ப, 'என்ன கொண்டு வந்தே?'னு எம தர்மராசா கேப்பாராம். பணம், நெக்லஸ§, ஒட்டியாணம்னு கொண்டு போக முடியாது. அதனால, விதம்விதமா பச்சைக் குத்திட்டுப் போயி காமிச்சா... சொர்க்கத்துக்கு அனுப்பி வைப்பாராம்'' என்று பச்சைக் குத்துதலுக்கு பயங்கரமான காரணம் சொன்ன பாட்டி, ''இதைக் குத்துறப்ப வலி, ரணமா இருக்கும். 'அதையெல்லாம் தாங்குறவதான், குடும்பப் பிரச்னைகள பொறுமையா தாங்குவா'னு சொல்லுவாக. அதுக்காகவே குத்திப்போம்ல'' என்றவர், தன் மலரும் நினைவுகளில் எம்.ஜி.ஆரைக் குறிப்பிடத் தவறவில்லை.

''இந்த நம்பியாரு, எப்பப் பார்த்தாலும் எம்.ஜி.ஆரை ஒரண்டிழுத்துக்கிட்டே இருப்பாப்ல. ஒரு நாளு கோபம் பொத்துக்கிட்டு வந்துடுச்சு எங்களுக்கு. சினிமாக் கொட்டகையில இருந்த மண்ண அள்ளி நம்பியாரு கண்ணுல தூர் வாரிப்புட்டோம்ல. அதுக்கப்புறம் பெரிய பிரச்னையாப் போயி... அன்னிக்கு மூடின கொட்டகைதான்... இன்னிக்கு வரைக்கும் தொறக்கமாட்டீங்கிறாய்ங்க'' என்று பொக்கவாய் திறந்துச் சிரித்தவர் நிறைவாகச் சொன்னது...

''பிள்ளைக, பேரன், பேத்திகனு முப்பது பேருக்கு மேல இருக்காக. எம்பேத்திக்கே பேரன், பேத்தி இருக்குதுங்க. ஆனா, அவங்ககிட்டெயெல்லாம் ஒரு வாய் தண்ணி குடுனு போய் நிக்க மாட்டேன். ஆண்டவன் நமக்குத்தான் கை, காலு சுகத்தக் குடுத்துருக்கே! கடைசி காலத்துல படுக்கையில கெடந்து யாருக்கும் தொந்தரவு கொடுக்காம, நல்லா இருக்கும்போதே போய்ச்சேர்ந்துடணும். இப்படி வேலை செஞ்சுகிட்டே இருந்தா... அது வாய்க்கும்’’ என்று சொன்னவர், கையில் ஊன்றுகோல், தலையில் சாந்துச்சட்டியோடு நடக்க ஆரம்பித்தார்!