ஆரத்தழுவிக் கொள்ளுதல் என்பது அன்பின் அடையாளம். குழந்தையைத் தாய் அணைக்கும்போது, அன்பின் மிகுதியால் தாயின் பிடி இறுகிவிட்டால், அது குழந்தைக்கே ஆபத்தாக முடிந்துவிடும் இல்லையா?

"என்ன சுவாமி சொல்கிறீர்கள்? நீர் அடித்து நீர் விலகுமா? இல்லை கோழி மிதித்து குஞ்சுதான் முடமாகுமா? தாய் அணைத்து சேய் சேதமடைந்துவிடுமா?" என்று நீங்கள் கேட்கக்கூடும். அன்றாட வாழ்கையில் நீங்கள் சந்திக்கும் சில காட்சிகளை உங்கள் நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தால் உங்களுக்கே உண்மை விளங்கும்.

"எனக்கு சின்ன வயசுல நல்ல கல்வி கிடைச்சிருந்தா, நல்ல காலேஜுல படிக்க வாய்ப்பு கிடைச்சிருந்தா, நானும் இன்னிக்கு ஒரு நல்ல வேலையில இருந்துருப்பேன்...",

"சின்ன வயசுல எனக்கு பாட்டு, பரதநாட்டிய கிளாஸ் போகணும்னு ஏக்கம். ஆனா, கொடுத்து வைக்கல...",

"சின்ன வயசுல எனக்கு சத்தான உணவு கொடுத்திருந்தா, இந்த முப்பது வயசுலயே இப்படி அலுப்பு, சோர்வுனு அல்லல்பட்டிருக்க மாட்டேன்..."

- இப்படி எல்லாருக்குமே ஒரு பட்டியல் இருக்கும். விளைவு, 'எனக்குக் கிடைக்காத இதெல்லாம் என் பிள்ளைகளுக்கும் கிடைக்காம போயிடக் கூடாது’ என்ற பயம் பல இளம் தாய்மார்களை இப்போது பாடாய்ப்படுத்துகிறது.

சமீபத்தில் நான் சென்னை வந்திருந்தபோது ஒரு இளம் தாய், யூ.கே.ஜி. படிக்கும் தன் மகனுக்கு சோறு ஊட்டிய காட்சியையும், வீட்டுப் பாடம் சொல்லிக் கொடுத்ததையும் பார்க்க நேர்ந்தது. ஹிட்லரின் சித்திரவதைக் கூடங்கள் எவ்வளவோ தேவலாம் என்று அப்போது தோன்றியது எனக்கு.

குழந்தைகளை இன்றைய தாய்மார்களில் பலரும் குழந்தைகளாகவே இருக்க விடுவதில்லை. தங்களின் நிறைவேறாத ஆசைகளை நிறைவேற்றிக்காட்டும் கருவிகளாகவே பார்க்கிறார்கள்.

"குரங்கு மாதிரி மேலேயும் கீழேயும் குதிக்காம, ஓரமா ஒரு இடத்துல உட்கார்" என்று சொன்னால்... எந்தக் குழந்தைக்குத்தான் பசி எடுக்கும்? பசியே இல்லாதபோது குழந்தையை தலையில் குட்டி சாதம் ஊட்டுவதை என்னவென்று சொல்வது? குழந்தைகள் ஏதாவது கேள்வி கேட்டால், "சும்மா தொணதொணனு பேசிட்டு இருக்காதே" என்று அதை அடக்கிவிட்டு, புத்தகங்களில் இருக்கும் வாக்கியங்களை எல்லாம் குழந்தையின் புத்திக்குள் திணிக்கும் செயல்களையும் பார்த்துக் கொண்டுதானே இருக்கிறோம்?!

குழந்தை என்றால் ஓட வேண்டும். சிரிக்க வேண்டும். பயமில்லாமல் இருக்க வேண்டும். ஆனால், குழந்தைகளை நாம் விளையாடக்கூட விடுவதில்லை. விளையாடுவதற்கு இப்போதெல்லாம் பள்ளிக்கூடங்களிலேயே மைதானம் இல்லை என்பது வேறு விஷயம். பள்ளிக்கூடங்களில் குழந்தைகள் ஒருவரோடு ஒருவர் பேசுவதற்குகூட அல்ல... சிரிக்கக்கூட அனுமதி கொடுப்பதில்லை. சுருக்கமாகச் சொன்னால், குழந்தைக்குள் இருக்கும் குழந்தைத்தனத்தைக் கொன்றுவிட்டு, நாம் குழந்தைகளை வளர்க்கிறோம்.

எப்படி வாழ்வது என்று நாம் குழந்தைகளுக்குக் கற்றுக்கொடுப்பது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். குழந்தைகளிடம் நாம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய விஷயம் ஒன்று உண்டு. அது, புன்னகை. "வெற்றி என்பதை எப்படி அளப்பது?" என்கிற கேள்விக்கு... 'பணத்தின் அளவு', 'பதவி கொடுக்கும் அதிகாரம்' என்று ஆளாளுக்கு ஒரு பதிலைச் சொல்லலாம். என்னைக் கேட்டால், ஒருவர் எந்த அளவுக்கு வெற்றியாளர் என்பதை அவர் ஒரு நாளைக்கு எத்தனை முறை புன்னகைக்கிறார் என்பதை வைத்துக் கணக்கிடுவதே சரியாக இருக்கும் என்று சொல்வேன். இந்த நேரத்தில் என்னை மிகவும் கவர்ந்த வாக்கியம் ஒன்றைக் குறிப்பிடுவது பொருத்தமாக இருக்கும் என்று நினைக்கிறேன்

"கணிதக் கோட்பாடுகள்தான் விஞ்ஞான சூத்திரங்களின் அடிப்படை. வாடிக்கையாளரின் திருப்திதான் வணிகத்தின் அடிப்படை. புன்னகைதான் வெற்றியின் அடிப்படை."

குழந்தையாக இருக்கும்போது ஒரு மனிதன் சராசரியாக நாள் ஒன்றுக்கு நானூறு முறை சிரிப்பதாக மருத்துவ ஆராய்ச்சி கூறுகிறது. ஆனால், வளர்ந்து பதினான்கு, பதினைந்து வயதை அடையும்போது ஒரு நாளைக்கு 17 முறை என்று பலமடங்கு குறைகிறது அந்தப் புன்னகை. இருபத்தி ஐந்து வயதை கடந்துவிட்டாலோ, புன்னகை என்பதே மிகவும் அரிதாவிடுகிறது.

இதை நீங்கள் நம்பாவிட்டால்... இதோ இந்த உண்மையைப் பாருங்கள். ஒரு மனிதன் குழந்தையாக இருக்கும்போது அதைச் சிரிக்க வைக்க அதன் முன்னே ஒரு கிலுகிலுப்பை ஆட்டினாலே போதும். குழந்தை பொக்கை வாய் தெரிய குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிக்கும். ஆனால், வளர்ந்து ஆளாகிவிட்ட ஒருவரைச் சிரிக்க வைக்க வேண்டுமானால், எல்.சி.டி. டி.வி. வேண்டும். 'மைக்ரோவேவ் அவன்’ வேண்டும். பட்டுப்புடவை வேண்டும்.

உண்மையில் பார்க்கப் போனால், குழந்தைகளிடமிருந்து பல நல்ல விஷயங்களை நாம்தான் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அதனால்தான் ஒரு அறிஞன், 'சைல்ட் ஈஸ் த ஃபாதர் ஆஃப் த மேன்!’ என்று சொன்னார். எனவே, குழந்தைகளை குழந்தைகளாக வளர்ப்போம். அவர்களின் குழந்தைத்தனத்தில் நாம் பாடங்கள் கற்போம்!

- அமைதி தவழும்...