சரோ என் பள்ளித் தோழி. ஒரு மாலை வேளையில் சென்னை, மவுன்ட் ரோட்டில் அவளைச் சந்தித்தபோது, அந்த சந்தோஷத்துக்கு இன்னும் கொஞ்சம் ஆயுள் கொடுப்பதற்காக, 'கொஞ்ச நேரம் பேசிக் கொண்டிருக்கலாமே' என்று இருவரும் ஸ்பென்சர் பிளாசாவுக்குள் நுழைந்தோம். போன இடத்தில் என் அலுவலக மேலதிகாரி ஒருவரைச் சந்தித்தோம்.

அமெரிக்கரான அவர், என்னைப் பார்த்து 'ஹாய்' சொல்ல... பதிலுக்கு நானும் சொல்லிவிட்டு, 'என் தோழி'யை அறிமுகப்படுத்தினேன்.

உடனே அவர், ''உங்கள் உடை மிக அழகாக உள்ளது" என்றார் சரோவைப் பார்த்து. மெஜந்தா நிறத்தில் கறுப்பு பார்டர் போட்ட பட்டுப் புடவை கட்டியிருந்தாள் சரோ. புடவை நிஜமாகவே நன்றாக இருந்தது என்பதும், எதையும் பாராட்டுகிற அமெரிக்கர்களின் வழக்கமும் மட்டுமே நடந்த சம்பவத்துக்குக் காரணம்.

ஆனால், மேலதிகாரி போய் வெகு நேரம் ஆன பின்பும் சரோ சகஜமாகவில்லை. பேச்சிலும் கலகலப்பு இல்லை. ''என்ன ஆச்சு சரோ..?'' என்று துளைத்த பிறகு சொன்னாள் -

''உன் பாஸ் பாராட்டினப்போ ஒரு 'தேங்க்ஸ்'கூட சொல்ல முடியல என்னால..."

''ஆமா, கவனிச்சேன். 'தேங்க்ஸ்' சொல்லியிருக்கலாம்ல..."

''இல்ல... யாரும் பாராட்டியே பழக்கமில்லையா... அதான் என்ன சொல்றதுனே தெரியல..." என்றாள் சரோ.

அன்று இரவு எனக்குத் தூக்கம் வர ரொம்ப நேரம் ஆனது. 'யாரும் பாராட்டியே பழக்கமில்லையா...' என்று சொன்னது 'ஒரு' சரோதானா..? அங்கீகாரத்துக்கு ஏங்கும் ஆயிரம் சரோக்கள், கமலாக்கள், ஃபாத்திமாக்கள், ஸ்டெல்லாக்கள்... நம்முடன் கலந்திருக்கிறார்கள்.

அங்கீகாரத்துக்கான ஏக்கம் என்பது ஆண்களின் குரோமோசோம்களைவிட, பெண்களின் குரோமோசோம்களில் அதிகம் என்று விஞ்ஞானம் சொல்கிறதாம். உண்மையாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

''ஏங்க... புதுப் புடவை எப்படியிருக்கு?"

''புதுசா... சூப்பர்!"

கணவர் கண்ணால் புடவையைப் பார்த்துச் சொன்னாரா, இல்லை இந்த உரையாடலை இதைவிடச் சீக்கிரம் முடிக்க வேறு வழியில்லை என்று சொன்னாரா என்பது... கடவுளுக்கே வெளிச்சம்!

''இன்னிக்கு ரசத்துல ஒரு சேஞ்ச் இருக்கே... தெரியலையா?"

''அப்படியா... எனக்கு எப்பவும் போலத்தான் இருந்தது..."

தோழி சொன்ன புதுவித ரசம் ரெசிபிபடி பருப்பு வேகப் போடுகையிலேயே தக்காளியையும் பூண்டையும்கூட வேக வைத்து, மொத்தமாக மசித்து, புளித் தண்ணீரில் கொதிக்க வைத்து, சீரக, மிளகுப் பொடி போட்டு, கடுகு தாளித்து... 'எப்பவும் போல இருந்தது'க்காகத்தானா இத்தனை பாடு..?!

எப்போதோ நேரம் கிடைத்து பியூட்டி பார்லரில் போய் செய்து கொண்ட கூந்தல் சீரமைப்பு, ஒரு ரசனையில் வாசலில் மலர்ந்த மயில் கோலம், ஏதோ ஒரு புக்கைப் பார்த்துச் செய்த ஸ்பெஷல் அடை - அவியல் டிபன், பார்த்த உடனே பிடித்து வாங்கிய ஒரு பச்சை கலர் சில்க் காட்டன், அலுவலகத்தில் வாங்கிய ஒரு பரிசு... எதுதான் முழுதான நிறைவைத் தரும்... வீட்டில் உள்ள நெருங்கியவர்களின் பாராட்டு படியாதபோது?!

'அன்றாடம் பார்க்கும், உணரும் விஷயங்களுக்கு என்ன பாராட்டு வேண்டியிருக்கிறது' என்பது ஆணின் எண்ணம். 'ஒரு வார்த்தை, ஒரு சிரிப்பு, ஒரு துளி அங்கீகாரம்...' என்று ஏங்குவது பெண்ணின் மனம். இந்த இரண்டுக்கும் நடக்கும் கண்ணுக்குத் தெரியாத போராட்டத்தில் தோற்றுக் கருகி, குமைந்து, வெம்பி, கசப்புத் திரண்ட மனசாகி விடுகிறது, பெண் மனசு. அந்த நிலையிலேயே ஊறிக் கிடக்கும் மனசுக்கு, யாராவது எதேச்சையாக பாரட்டினால்கூட என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் போகிறது, சரோவைப் போல!

'ஆமா. சரோ மாதிரிதான் நானும்...' என்று சொல்லும் என் தோழியே... உன் கையைக் கொடு கொஞ்சம் நேரம். கை குலுக்கிப் பாராட்டுகிறேன். உன் ரசனை, உன் ஆர்வம், மாக்கோலம் போடுவது போல நீ அழகாக வேலை செய்யும் நேர்த்தி, உன் டிரெஸ் சென்ஸ்... எந்தத் திறமையோ அதை, அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் உன்னை வியக்கிறேன்; ரசிக்கிறேன்.

ஆனால், பாராட்டுகளைக் பெற்றுக்கொள்ளும் போதும் நாம் எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டிய நுட்பம் சிலதும் இருக்கின்றன. வீட்டில் கிடைக்காத பாராட்டு வெளியில், குறிப்பாக மற்ற ஆண்களிடம் கிடைக்கிறதா? மனது அதை விரும்பத்தான் செய்யும். 'போதும்' என்று மனதை அதட்டும் தைரியம், அவசரத் தேவை. 'மேடம், நீங்க மஞ்சள் கலர் புடவை கட்டினா அந்த காலத்து ஸ்ரீதேவி மாதிரி இருக்கீங்க' என்று சொல்லும் ஆணிடம் நாம் சொல்ல வேண்டியது, ஒரு 'தேங்க் யூ' மட்டுமே. நிச்சயமாக 'போங்க சார், பொய் சொல்லாதீங்க' இல்லை.

இந்த ஏக்கங்கள், பாராட்டுகளை தாண்டிய இன்னொரு பக்குவமும் இருக்கிறது. 'ஓவியன் வான்கா, கவிஞன் பாரதி ஆகியோருக்கெல்லாம் கிடைக்காத அங்கீகாரம், நமக்கு கிடைக்காததா பெரிசு?' என்று யோசித்தால், மனசு லேசாகி விடும்தானே?

ஆம்... 'அங்கீகாரம் இல்லை' என்ற ஏக்கம் பெண்களின் தனிச்சொத்து இல்லை. யோசித்துப் பார்த்தால் மனித குலத்தின் மிகப் பெரிய ஏக்கம் அதுதான்.

பக்கத்து வீட்டுக் கோலம் நன்றாக இருந்தால், காலிங் பெல் அடித்து பாராட்டலாம். 80 மார்க்குடன் வரும் குழந்தையிடம் 'குட். இதை விடவும் வாங்க உன்னால முடியும்' என்று சொல்லி அதன் விழிகளின் வெளிச்சத்தை ரசிக்கலாம். நமக்குக் கிடைக்காத ஒன்றைக்கூட நாம் மற்றவருக்குக் கொடுக்க முடியும் என்பதுதானே வாழ்வின் சுவாரஸ்யம்?!

வீடு பாராட்டாவிட்டாலும், நேசிக்கிறது. ஒரு ஆபத்து என்றால் பதறுகிறது. இதுவே சுகம்! மனித வாசனையே இல்லாத இடத்தில் பூக்கும் பூக்கள், 'எங்கள் அழகை யாரும் ரசிக்க வில்லையே' என்று மலராமலும், அடர்வனத்தின் மையத்தில் புரளும் நதிநீர், 'யார் இருக்கிறார் இங்கு நம்மை அள்ளிப் பருக?' என்று சலசலக்காமலுமா இருக்கின்றன? அந்த மலர்களைப்போல, நதியைப்போல நம்மால் இருக்க முடியாதா என்ன?!

அந்த நதிபோல ஓடிக் கொண்டே இருக்க பேசுவோம், பகிர்வோம்... இனி வரும் இதழ்களில்!