'உலகத்திலேயே சிறந்த சேவை, தான் கற்றுக் கொண்டதை மற்றவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுப்பதுதான்' என்பார்கள். அப்படி ஒரு சேவைக்காக நாடு விட்டு நாடு வந்திருக்கும் 24 வயது இளம்பெண்... ஃப்ரான்சிஸ்கா. சுவிட்சர்லாந்து நாட்டைச் சேர்ந்த இவர், இப்போது திருவண்ணாமலையை அடுத்த வேடியப்பனூர் கிராமப் பள்ளியிலுள்ள ஏழைக் குழந்தைகளின் ஆசை மிஸ்!

"மிஸ் மிஸ்... இப்ப சரியா எழுதியிருக்கேனானு பாருங்க..." என்று ஓடி வரும் அந்த ஆறு வயது சிறுமியின் நோட்டை வாங்கிப் பார்க்கும் ஃப்ரான்சிஸ்கா, ''வெரி குட்!'' என்று அவளை அன்புடன் அணைக்கிறார். "வெயிட் வெயிட்..." என்றபடியே... அவிழ்ந்திருக்கும் அவளுடைய ரிப்பன்களை சரிசெய்துவிடுகிறார். "தேங்க்யூ மிஸ்!" என்று பூரித்து ஓடும் அந்தச் சிறுமியின் முகமெல்லாம் வழிகிறது பெருமை!

"ஓகே.. லெட்ஸ் ஸ்டார்ட். நான் தமில்லயே பேசத்துமா..?" என்று தட்டுத் தடுமாறும் தமிழில் நம்மிடம் ஆரம்பித்தார் ஃப்ரான்சிஸ்கா, தான் கடல் தாண்டி இந்தக் கிராமம் வந்து சேர்ந்திருக்கும் கதையை...

"சட்டம் படித்திருக்கும் பட்டதாரியான எனக்கு, எங்கள் நாட்டின் கல்லூரியில் படிக்கும்போது நிறைய இந்தியர்கள்... நண்பர்களாக, தோழிகளாகக் கிடைத்தனர். அவர்களின் கலாசாரம், பாசம், அணுகுமுறை இவையெல்லாம் மற்றவர்களைவிட வித்தியாசமாகவும், உன்னத மாகவும் இருக்கும். அதுதான் எனக்கு இந்தியாவின் மீது ஈர்ப்பு ஏற்பட முதல் புள்ளி.

சிறு வயதிலிருந்தே சேவையில் ஈடுபாடு உண்டு. என் படிப்பை நான் முடித்தபோது, எல்லோரையும் போல பணம் சம்பாதிக்கும் உடல் இயந்திரமாக மாற விருப்பமில்லை. மாறாக, ஆத்ம திருப்தி தரும் நலிந்தோருக்கான சேவைகளில் ஈடுபட முடிவெடுத்தேன். அதை செயல்படுத்துவதற்கான களத்தை கவனத்துடன் தேர்ந்தெடுக்க நினைத்தபோது, என் மனத்திரையில் விரிந்தது இந்தியா!

எனக்குள் கலாசார, பண்பாட்டு பிரமிப்பை ஏற்படுத்திய இந்த நாட்டின் வறுமைப் பக்கத்தையும் நான் அறிவேன். வறுமையை விரட்ட பட்டதாரியான என்னிடம் பணமில்லை. ஆனால், அந்த வறுமைக் குடும்பக் குழந்தைகளுக்கு கல்வி அறிவு புகட்டும் தகுதி எனக்கு இருப்பதாக உணர்ந்தேன்.

ஏற்கெனவே இந்தியாவுக்கு விஜயம் செய்து வந்திருந்த என் நாட்டு நண்பர்கள், திருவண்ணாமலையை பரிந்துரைத்தார்கள். இணையதளம் மூலமாக இந்தப் பிரதேசத்து பின்தங்கிய கிராமங்களை தேடியபோது, வேடியப்பனூர் கிராமத்தில் மதன்மோகன் என்பவரின் முயற்சியால் ஏழ்மை நிலைக் குழந்தைகளுக்காகவே நடத்தப்படும் 'அருணாச்சலா' ஆரம்பப் பள்ளி பற்றி அறிந்தேன். அந்தக் குழந்தைகளுடன் பணிபுரிவதற்கான என் விருப்பத்தை இன்டர்நெட் மூலமாக அவரிடம் தெரிவித்தேன். சந்தோஷமாகச் சம்மதித்தார்" என்று சொல்லும் ஃப்ரான்சிஸ்காவின் இந்த முடிவுக்கு, அவர் பெற்றோர் சம்மதித்தனரா..?

"அப்பா, அம்மா, அண்ணா... இதுதான் என் குடும்பம். ஆரம்பத்தில் என் முடிவைச் சொன்னபோது அவர்கள் தயங்கினாலும், இறுதியில் என் உறுதியே வென்றது. பயணத்துக்கான செலவைக் கொடுத்து, 'ஹாப்பி ஜர்னி' சொல்லி அனுப்பி வைத்தார் என் அண்ணா!" என்றவர், இந்தப் பள்ளியுடனும், குழந்தைகளுடனும் தான் படிப்படியாக ஒன்றிப்போனதைச் சொன்னார்.

"திருவண்ணாமலையில் ஒரு வீட்டில் பேயிங் கெஸ்ட்டாக தங்கியிருக்கும் நான், வேடியப்பனூர் கிராமத்தைச் சுற்றியுள்ள கிராமத்துக் குழந்தைகளை அழைத்து வரும் வேனில்தான் தினமும் பள்ளிக்குச் செல்கிறேன். காலை எட்டு மணிக்கே தொடங்கிவிடும் பிள்ளைகளுடனான என் உலகம். ஆரம்பத்தில், 'ஐ... இந்த மிஸ்ஸப் பாரேன்... வெள்ள்ள்ளையா இருக்காங்க...' என்று என்னை ஒரு வேடிக்கை பொருளாக மட்டுமே பார்த்த குழந்தைகளிடம் நான் நெருங்க முடியாமல் போக, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவர்கள் உலகத்தில் இறங்கி, அவர்களுடன் கலந்து, அவர்களுடனேயே இருந்து, நெருக்கமானவள் ஆனேன்.

குழந்தைகள், ஒரு காட்சித் தீனியாக என்னைப் பார்த்தது மாறி, 'மிஸ் நேத்து எங்க வீட்டுல மழை வந்துடுச்சு...', 'மிஸ் எங்க வீட்டு குட்டி பாப்பா கீழ விழுந்துருச்சு...', 'நோட் அட்டை கழண்டிடுச்சு... போட்டுத் தாங்க மிஸ்...' என்று என்னிடம் அனைத்தையும் பகிரும் ஒரு தோழியாக, அவர்களுக்கு பிடித்த ஆசிரியையாக ஆனேன்! பின் ஆரம்பமானது அவர்களுக்கான என் ஆக்கப்பூர்வ பங்களிப்பு..." என்றவர், பள்ளியில் தான் மேற்கொண்டிருக்கும் பொறுப்புகளைப் பட்டியலிட்டார்.

"ஆங்கிலம்... இதுதான் அவர்களை பயமுறுத்தும் விஷயமாக இருந்தது. எனவே, 'ஏ ஃபார் ஆப்பிள்... சொல்லுங்க...' என்று கையில் பிரம்புடன் கத்தாமல், ஃப்ரெண்ட்லியான சூழலில் அந்த ஆங்கில மொழியை அவர்களுக்கு கற்பித்தேன். ஸ்போக்கன் இங்கிலீஷ் வகுப்புகளும் உண்டு. இப்போது இந்தப் பிள்ளைகளுக்கு நிறைய ஆங்கில வாக்கியங்கள் அத்துப்படி. ஆங்கில அறிவில் அவர்களுக்கு நல்லதொரு அடித்தளம் அமைத்துக் கொடுக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது.

மாலை நேரங்களில் மற்ற பாடங்களுக்கான டியூஷனும் எடுத்தேன். விளையாட்டு, நடனம், நாடகம், பொது அறிவு, தனித்திறமைகள் என்று அவர்களுக்கு அனைத்து தளங்களிலும் பயிற்சி அளித்தேன். இப்போது என் விரல் பிடித்து, சமர்த்தாக சொன்ன வழி வருகிறார்கள் குழந்தைகள்..." என்றவர் பிரேக் டைமில் அந்த வழி கடந்த ஆசிரியைகளை 'பிக் மம்மி', 'மம்மி டூ' என்றெல்லாம் குறும்புடன் பட்டப்பெயர் சொல்லி அழைக்க, வெட்கி ஒளிகிறார்கள் அவர்கள். ஆம்! அந்தப் பள்ளியின் ஆசிரியைகளுக்கும் ஃப்ரான்சிஸ்கா ஃபேவரைட். அவர் அணிந்திருக்கும் காட்டன் சுடிதார், கண்ணாடி வளையல்கள் எல்லாம் அவர்களின் செலக்ஷனே!

"மிஸ்... பெல் அடிச்சாச்சு... வாங்க..." என்று ஒரு சிறுவன் ஃப்ரான்சிஸ்காவின் கையைப் பிடித்து இழுத்து அரங்கத்துக்கு அழைத்துச் செல்ல, அங்கே ஆண்டு விழாவுக்காக ஷேக்ஸ்பியரின் 'மிட் சம்மர் நைட் டிரீம்ஸ்' ஆங்கில நாடகத்தின் ரிகர்சலுக்கு குழந்தைகள் தயாராக இருந்தார்கள். பாவனைகளுடன் அவர்களுக்கு வசனங்களை கற்றுத் தந்து, சரிபார்த்துவிட்டு மீண்டும் நம்மிடம் வந்தார் ஃப்ரான்சிஸ்கா.

"குழந்தைகள் எவ்வளவு அழகாகச் செய்கிறார்கள்?! ஆனால், ஆண்டு விழாவன்று இதைப் பார்க்க எனக்கு கொடுத்து வைக்கவில்லை. நான் இங்கு வந்து மூன்று மாதங்களாகிறது. ஆண்டு விழாவுக்கு இன்னும் மூன்று மாதங்கள் இருக்கிறது. அதற்குள் என் விசா முடிந்துவிடும். எனவே, நான் ஊர் கிளம்பியாக வேண்டும். ஆன் லைன் மூலமாக பார்க்க ஏற்பாடு செய்து கொண்டிருக்கிறேன்" என்றவரின் கண்களைப் பார்த்த நம்மிடம்,

"இது தற்காலிகப் பிரிவாகத்தான் எனக்கு தோன்றுகிறது. எனவே, கண்டிப்பாக மீண்டும் விசா பெற்று பிப்ரவரியில் இந்தியா வந்து, இங்கேயே தங்குவதற்கான முயற்சிகளை முன்னெடுப்பேன்.

எதிரே வரும் எவரேனும் நம்மிடம் பேசிவிடுவார்களோ என்று பார்வை தவிர்த்து விரைவார்கள் எங்கள் நாட்டில். ஆனால், எப்போதும் சிரித்துப் பேசும், பரிமாறும் வார்த்தைகளில் அன்பு கடத்தும் இந்த மக்களை விட்டுப்போக மனமில்லை எனக்கு.

எங்கள் நாட்டில் பிள்ளைகளுக்கும் பெற்றோர்களுக்குமான உறவும் தொடர்பும் பிள்ளைகள் வளரும் வரைதான். ஆனால், இங்கே ஆண் பிள்ளைக்கு மணம் முடித்த பின்னும் அவன் அன்புக்காக ஏங்கும், அதற்காக மருமகள்களிடம் சண்டை போடும் மாமியார்கள் ரொம்பவே ஹைலைட்! எனக்கும் ஒரு இந்திய மாமியார் கிடைத்தால்... நன்றாக இருக்கும்!"

- கண்கள் சுருக்கிச் சிரிக்கிறார் ஃப்ரான்சிஸ்கா!

அழகிய தமிழ் மகன்களின் கவனத்துக்கு!