`வாங்க சாமி… எங்க இருந்து வர்றீக..?’’ என விசாரித்தபடி நம்மை வரவேற்றார் பின்னியக்காள். “அது பல வருச போராட்டம். நான் பின்வாங்குறதா இல்ல. சாமிக்கு முன்னால ஏழ, பணக்காரன், ஆம்பள, பொம்பளனு எந்த வேறுபாடும் இல்ல. இதுக்கு இன்னும் எத்தனை தடவை போலீஸ் ஸ்டேஷன், கோர்ட்டுக்குப் போயி வரணும்னாலும் சரிதேன்...’’ - வைராக்கியத்துடன் சொல்லும் பின்னியக்காளுக்கு வயது 59.

பெண்கள் கால் பதிக்காத துறைகளே இல்லை என நாம் பெருமை பேசிக்கொண்டிருக்கும் சூழலில், உசிலம்பட்டி அருகே தலைமுறைகளாகத் தன் குடும்பத்து ஆண்கள் பூஜை செய்துவந்த கோயிலில், தொடர்ந்து தான் பூஜை செய்ய போராடி வருகிறார் பின்னியக்காள். அவருக்கு எதிராக அங்கு திரண்டு நிற்கிறது ஆண் எனும் அதிகாரம். அரசு அலுவலர்களும் அதற்கு உடந்தையாக இருக்கிறார்கள்.

பின்னியக்காள் 12 வருடங்களுக்கு முன், தன் உரிமைக்காக நீதிமன்றத்தை நாடினார். ‘பின்னியக்காள் கோயிலில் பூஜை செய்யலாம்’ என்று தீர்ப்பும் கிடைத்தது. ஆனாலும், கோப்பில் உள்ள அந்த வரிகளை நிஜத்தில் நிறைவேற்ற இயலவில்லை இன்றுவரை. பிரச்னைகள் தொடர்ந்தபடி இருக்க, மீண்டும் நீதிமன்றத்தை நாடினார் பின்னியக்காள். ஒரு மாதத்துக்கு முன், ‘பின்னியக்காள் பூசாரியாகப் பணியாற்ற உரிய போலீஸ் பாதுகாப்பு வழங்க வேண்டும்’ என்று தீர்ப்பளித்தது உயர் நீதிமன்ற மதுரைக் கிளை. ‘`அந்த நாளுக்குத்தேன் இதோ காத்துக்கிட்டிருக்கேன்’’ என்கிறார் பின்னியக்காள்.

“எங்க ஊரு உசிலம்பட்டி பக்கத்துல நல்லுத்தேவன் பட்டி. பக்கத்து ஊரு லிங்க நாயக்கன்பட்டியில இருக்குற துர்க்கையம்மன் கோயில்ல எங்க வீட்டு ஆளுங்கதேன் தலைமுறை தலைமுறையா பூசாரி. என் சியான், என் பாட்டன் ஆரம்பிச்சு எங்கப்பா வரை 10 தலைமுறைக்கு மேல அந்தக் கோயில்ல பூசவெச்சிட்டு இருக்கோம். எங்கப்பா பின்னத்தேவர் 2004-ல உடம்பு சரியில்லாம படுத்தாரு. அப்போ, `எனக்கு ஆம்பளப் புள்ள இல்ல. ஒரே பொம்பளப் புள்ள நீதேன்.

11-வது தலைமுறையா நீதேன் கோயில்ல பூச கட்டணும்’னு சொன்னாரு. நானும் பூச கட்ட கோயிலுக்குப் போக ஆரம்பிச்சேன். அப்போ யாரும் எந்தப் பிரச்னையும் பண்ணல.

ரெண்டு வருசம் கழிச்சு, 2006-ல எங்கப்பா இறந்து போயிட்டாரு. அதுக்கப்புறம் நான் கோயிலுக்குப் போனப்போதேன் பிரச்னை ஆரம்பிச்சுச்சு. லிங்கநாயக்கன்பட்டி ஆளுக, ‘நீ கோயிலுக்கு வரக் கூடாது, பொம்பள யெல்லாம் பூச பண்ணக் கூடாது’னு சொன்னாக. ‘பொம்பள பூச பண்ணக் கூடாதுனு யார் சொன்னது?’னு நான் திருப்பிக் கேட்டேன். ‘பின்னத்தேவருக்கு ஆண் வாரிசு இல்லாததால, பூசை செய்யுற உரிமை அவர் குடும்பத்தைச் சார்ந்த வேற ஆண் பங்காளி களுக்குத்தேன் கிடைக்கணும், அதை ஒரு பொண்ணு செய்யக் கூடாது’னு சிலர் ‘நியாயம்’ சொல்ல, அதுக்கு ஊர்க்காரங்களும் ஆதரவா பேசுனாக.

என்கிட்ட பிரச்னை பண்ணி, என்னை அடிக்க வந்தவுகள பத்தி, நான் உசிலம்பட்டி தாசில்தார்கிட்ட புகார் மனு கொடுத்தேன். தாசில்தார் முன்னிலையில கிராமத்துல கூட்டம் நடத்துனாக. துர்க்கையம்மன் கோயில் பூசாரியா ஓர் ஆம்பளைய அறிவிச்சாரு தாசில்தாரு’’ - ஊர் மக்கள், ஆண்கள், அரசு அலுவலர் என்று தன் உரிமையை மறுத்த அனைவரையும் எதிர்த்து நீதிமன்றம் சென்ற பின்னியக்காளின் போராட்டம், அதற்குப் பின்னர் இன்னும் பலப்பட்டிருக்கிறது.

‘`நான் கோர்ட்டுக்குப் போனேன். 2008-ல நீதிபதி சந்துரு அய்யா கொடுத்த தீர்ப்புல (சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் மதுரைக் கிளை), ‘துர்க்கையம்மன் கோயில்ல பெண் ஒருவர் பூசாரியா இருக்கக் கூடாதுனு எந்தச் சட்டமும் இல்ல. இந்த விஷயத்துல தாசில்தார் முடிவு எடுக்க முடியாது. அந்தக் கோயில்ல இருக்குற தெய்வமான துர்க்கையம்மனே ஒரு பெண் தெய்வம்தான். அந்தத் தெய்வத்துக்கு பூஜை செய்ய ஒரு பெண்ணுக்கு அனுமதி மறுக்குறது வேடிக்கையா இருக்கு’னு தீர்ப்பு சொன்னாரு. எனக்கு மனசெல்லாம் குளிர்ந்துபோச்சு’’ - 12 வருடங் களுக்கு முன் கிடைத்த தீர்ப்பை இன்னும் நடைமுறைப்படுத்த விடாத ஆணாதிக்க சமூகத்தில், பின்னியக்காள்களின் போராட்டத் துக்கு முடிவேது?

‘`ஆனா, தீர்ப்புப்படி இங்க எந்த அதிகாரிகளும் எனக்கு ஆதரவா இல்ல. என்னை எதிர்க்குற ஆளுக கூட சேர்ந்துகிட்டு, என்னைய கோயிலுக்குள்ள நுழையவிடாம தடுத்துக்கிட்டே இருந்தாக. நெறைய பிரச்னை வந்துச்சு. நானும் பொறுமையாவே இருந்தேன். இன்ன இடஞ்சல்னு இல்ல... எல்லாத்தையும் பண்ணுனாக. கோயிலைப் பார்த்து நடப்பேன். தடுத்து விரட்டுவாக.

ஊர்ப் பொதுவுல அசிங்கமா பேசுவாக. எல்லாத்தையும் பொறுத்துக்கிட்டு, மனசுல துர்க்கையம்மனை நெனச்சுக்கிட்டு, எல்லாம் ஒரு நாள் சரியாகும்னு காத்திருந்தேன்.

ஒரு நாள் நான் கோயிலுக்குப் போனப்போ, ‘நீ வருவேன்னு தெரியும். அதனாலதேன் அருவா ளோட வந்தோம்’னு அருவாள காட்டி மிரட்டுனாக. என் மகளும், மருமகனும் அவுகள தடுத்து என்னைய வீடுகொண்டுவந்து சேர்த்தாக. புகார் கொடுத்தாலும் காவல்துறை, அரசு அதிகாரிகள்னு யாரும் கண்டுக்கிற தில்ல. அதுக்கு அப்புறந்தேன் மறுபடியும் கோர்ட்டுக்குப் போனேன்.

‘2008-ல கோர்ட் கொடுத்த தீர்ப்புப்படி, இன்னும் என்னால கோயில்ல பூசகட்ட முடியல. தடுத்துக்கிட்டே இருக்காக. எனக்குப் போலீஸ் பாதுகாப்பு வழங்கி, என்னைய பூசகட்ட வைக்கணும்னு கேட்டேன். எனக்குப் போலீஸ் பாதுகாப்பு கொடுக்கச் சொல்லி ஒரு மாசத்துக்கு முன்னாடி தீர்ப்பும் வந்துடுச்சு. சீக்கிரமே போலீஸ் பாதுகாப்போட கோயிலுக்குப் போவேன், பூச கட்டுவேன்’’ - தன் நீண்ட போராட்டத்தின் முடிவை நோக்கியிருக்கிறார் பின்னியக்காள்.

‘`என்ன சுத்தி நல்ல மனுஷ மக்க இருக்காக, அதனாலதேன் என்னால இம்புட்டுத் தூரம் போராட முடியுது. என்னை எதிர்க்கிறவுகளுக்கு என்ன கோபமுன்னா, நான் பொம்பளயா இருந்துகிட்டு உரிமை கேட்குறேனாம், பூச வெக்கணும்னு சொல்றேனாம். ஏன், பொம்பள பூசாரியா இருக்கக் கூடாதா... எந்தக் கோயிலுக்காக நீ மல்லுக்கட்டுறியோ, அந்தக் கோயில்ல இருக்குற பொம்பள சாமியதானே கையெடுத்து கும்பிட்டு விழுறே...

இது என் சியான், என் பாட்டன் பூச கட்டுன எடம். இந்த உரிமைய நான் விட்டுக்கொடுக்கவே மாட்டேன். இன்னும் நான் எம்புட்டு போராடணும்னாலும் சரிதேன். பொம்பளப் புள்ளைக எல்லாம் அவுக உரிமையக் கேட்டு வாங்க, பின்னியக்கா போராட்டம் ஒரு முன்மாதிரியா இருக்கட்டும். கிராமத்துல கெடந்துகிட்டு நானே இம்புட்டு போராடுறேன்னா, படிச்சு, வேலைக்குப் போற நீங்கயெல்லாம் எங்கேயும், யாருகிட்டயும் உங்களுக்கு உரியதைக் கேட்டு வாங்க எம்புட்டு தைரியமா போராடணும்னு மனசுல வெச்சுக்கோங்க ராசாத்திகளா’’

- அழுத்தமாகச் சொல்கிறார் பின்னியக்காள்.

பெண்களின் நூற்றாண்டு பூட்டுகள் எல்லாம் பின்னியக்காள்களால்தான் உடைக்கப்படுகின்றன!