`கடவுளை உணர்ந்த தருணம்’ - பாரதிபாஸ்கர்
எங்கள் ஆன்மிகம்
`உயர்ந்தவை எல்லாவற்றிலும் கடவுளைப் பார்க்க முடியும்’ என்று நம்புகிறேன்.
இது மிகப்பெரிய தத்துவம். ஆனால், இதைக் கவிஞர் வாலி மிக எளிமையாக ‘பாபு’ திரைப்படத்தின் ஒரு பாடலில் சொல்லி இருப்பார்.
‘பல நூல் படித்து நீயறியும் கல்வி
பொது நலம் நினைத்து நீ வழங்கும் செல்வம்
பிறர் உயர்வினிலே உனக்கிருக்கும் இன்பம்
இவை அனைத்திலுமே இருப்பதுதான் தெய்வம்.’
இந்த வரிகள்தாம் நான் நம்பும் கடவுளைப் பற்றிச் சுருக்கமாகச் சொல்லப்பட்ட வரிகள். இந்த இடத்தில் கல்வி என்றால், நாம் படித்த படிப்பையோ, படிக்கின்ற நூல் அறிவையோ எடுத்துக் கொள்ளக் கூடாது. நாம் தேடிப்போகும் ஞானம் என்பதையே எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். நமக்குக் கிடைத்த ஞானச் செல்வத்தை மற்றவர்களுக்குத் தரும்போது கிடைக்கின்ற இன்பம், மற்றவர்களுக்குக் கிடைக்கிறதே என்பதில் பொறாமைப்படாத உள்ளம். இவற்றில் எல்லாம் கடவுள் இருக்கிறார். இவற்றில் இல்லையென்றால் வேறு எவற்றில் கடவுள் இருக்கப்போகிறார் என்பது என் கோட்பாடு.
திருவல்லிக்கேணியில்தான் பிறந்து வளர்ந்தேன் என்பதால் திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி எனக்கு மிகவும் ஸ்பெஷல். வீட்டில் என் தந்தை எப்போதும் ராமாயணத்தைச் சத்தமிட்டு வாசிப்பார். சுந்தர காண்டத்தை அடிக்கடி படிப்பார். என் அம்மா, விஷ்ணு சஹஸ்ர நாமத்தை அடிக்கடிச் சொல்வார். அதேநேரம், என் தந்தை இஸ்லாமிய ஹையர் செகண்டரி ஸ்கூல் ஒன்றில்தான் தலைமை ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார்.
எல்லோரின் இறை நம்பிக்கைகளையும் மதிப்பதுதான் சிறந்த ஆன்மிகம் என அவர் எங்களுக்குச் சொல்லித் தந்தார். அதைத்தான் நானும் என் பிள்ளைகளுக்குச் சொல்லித் தருகிறேன்.
திருவல்லிக்கேணிக்கு விவேகானந்தர் வந்தபோது அவரை வரவேற்றவர் அழகிய சிங்கர் என்னும் சீடர். அவருக்கு விவேகானந்தர் எழுதிய கடிதம் மிகவும் முக்கியமான ஒன்று. அந்தக் கடிதத்தைத் திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோயிலில் சலவைக்கல்லில் பதித்து வைத்திருக்கிறார்கள். பார்த்தசாரதி கோயிலுக்குச் சென்று வணங்கும்போதெல்லாம் அந்த இடத்தில் சிறிது நேரம் நான் நிற்பது வழக்கம்.
விவேகானந்தர் அழகிய சிங்கருக்கு எழுதிய வாசகங்களைப் பாருங்கள்.
‘மக்களுக்குச் சேவை செய்யும்போது எத்தனையோ இடர்பாடுகள் உனக்கு வரும். ஆனால், அந்தப் பார்த்தனுக்கு வழிகாட்டிய ‘பார்த்தசாரதி’ உனக்கு மட்டும் வழிகாட்டாமல் இருப்பானா...’ என்ற கேள்வியோடு அந்தக் கடிதத்தை விவேகானந்தர் முடித்திருப்பார். ‘பார்த்தனைப் பார்த்துக்கொண்ட பார்த்தசாரதி உன்னையும் பார்த்துக்கொள்ள மாட்டானா...’ என்ற வாக்கியங்களை எனக்கே சொல்லப்பட்டதுபோல் எடுத்துக்கொள்வேன்.
சிறுவயதில் திருவல்லிக்கேணியில் எங்கள் அத்தை வீட்டில்தான் வளர்ந்தேன். என் அத்தை தினந்தோறும் பார்த்தசாரதி கோயிலுக்குப் போய் வந்த பிறகுதான் உணவு உண்பார். அதனால் அவருடன் நானும் அந்தக் கோயிலுக்குச் சென்று வந்த பிறகு, அவருடன் சேர்ந்து உண்பேன். இந்தப் பழக்கம் எனக்கு மிக நெருங்கிய ஒரு தொடர்பை பார்த்தசாரதி கோயிலுடன் ஏற்படுத்திவிட்டிருக்கிறது.
உண்மையில் மற்ற ஓர் உயிருக்காகக் கசிந்து உருகும் போதெல்லாம் நான் கடவுளை உணர்கிறேன்!
நான் மிகவும் ஆசைப்பட்டு, விருப்பத்துடன் செல்கின்ற மற்றொரு தலம் திருவரங்கம்தான். காவிரிக்கரையில் தலைவைத்துப் படுத்திருக்கும் ஶ்ரீரங்கநாதரின் பாதத்தை ஒருமுறை தரிசித்து விட்டு வந்தால் போதும். அவர் நம்மை ‘வா, வா’ என்று அடிக்கடி அழைத்துக்கொண்டே இருப்பார்.
நானும் திருச்சிக்கு செல்லும் போதெல்லாம் அவரை தரிசிக்கா மல் வந்ததே இல்லை. எப்படியும் மாதம் ஒருமுறை சென்று அவரை தரிசித்துவிட்டு வருவேன்.
மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயில் எனக்கு மிகவும் பிடித்த மற்றொரு கோயில். அந்தக் கோயிலின் பிரமாண்டம்... குமரகுருபரர் ‘மீனாட்சியம்மை பிள்ளைத் தமிழ்’ பாடிய இடம் என்பதால் எப்போது போனாலும் மெய்சிலிர்த்துப் போவேன்.
கோயிலின் ஒவ்வொரு தூணின் அருகில் செல்லும்போதும் இங்குதானே மாணிக்கவாசகர் திருவாசகத்தைப் பாடியிருப்பார்... இங்குதானே நாவுக்கரசர் தேவாரம் பாடியிருப்பார்... இங்குதானே ஞானசம்பந்தர் நின்றிருப்பார்... அவர்களெல்லாம் நின்ற இடத்தில் நாமும் நிற்கிறோம் என்கிற பரவச உணர்வு மனத்தில் எப்போதும் தோன்றும். திருவல்லிக்கேணி பார்த்தசாரதி கோயில், திருவரங் கம் ரங்கநாதர் கோயில், மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயில், இந்த மூன்றும் கணத்தில் என்னைக் கடவுளிடம் எடுத்துச்செல்லும் ஆன்மிக வடிவங்கள்.
குலதெய்வம் என்று பார்த்தால் என் கணவரின் குலதெய்வமான வம்சத்தகர் கோயில் புதுக்கோட்டையில் இருக்கிறது. ஆண்டுக்கு ஒருமுறை அங்கு சென்று வழிபாடு நடத்திவிட்டு வருவோம்.
உண்மையில் மற்ற ஓர் உயிருக்காகக் கசிந்து உருகும்போதெல்லாம் நான் கடவுளை உணர்கிறேன். எந்த சம்பந்தமும் இல்லாத எந்த விதியும் இல்லாத, அதிகம் தெரிந்திராத ஒருவருக்கு உதவும்போது கடவுளை நாம் உணரலாம்.
சமீபத்தில் முதல் ஊரடங்கின் முதல் ஒரு வாரம் மிகவும் கடுமையாக இருந்த நேரம். அப்போது ஒரு சிநேகிதி எனக்கு போன் செய்து, தன்னுடைய கணவர் நோயுற்று இருப்பதாகவும் அதற்குரிய மருந்து வெளிமாநிலத்திலிருந்து வர வேண்டிய ஒன்றாக இருப்பதையும் என்னிடம் தெரிவித்தார்.
உங்களால் முடிந்தால், அந்த மருந்தை எவர் மூலமாவது பெற்றுத் தரும்படி என்னைக் கேட்டுக்கொண்டார். நான் எனக்கான நட்பு வட்டத்தை யோசித்துப் பார்த்தேன். அவர் குறிப்பிட்ட அந்த ஒரு மருந்தை வாங்கித் தரும் சூழலில் என் நண்பர்கள் இல்லை. எனக்கு மிகவும் கவலையாக இருந்தது.
ஒரு நல்ல பெண்ணுக்கு நம்மால் உதவ முடியவில்லையே என்கிற ஒரு கவலை. திடீரென்று ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. நிகழ்ச்சி ஒன்றில் என்னுடைய பேச்சைக் கேட்ட மிகுந்த ஆர்வமுள்ள ஒரு வாசகர்தான் அந்தத் தொலைபேசி அழைப்பில் பேசினார். அந்த நண்பர் ஓசூரைச் சேர்ந்தவர்.
அப்போது நான் அவரிடம் சிநேகிதியின் நிலை பற்றிக் கூறினேன். உடனே அவர், ‘என் நண்பர்தான் இந்த ஊரின் தாசில்தாராக இருக்கிறார். நான் அவரிடம் அனுமதி பெற்று மருந்தை வாங்கி உங்களுக்குத் தருகிறேன் என்று கூறி, அவரே தன் சொந்த காரில் வந்து என் சிநேகிதியின் வீட்டில் கொடுத்துவிட்டுத் திரும்பிப்போனார். அதற்காக ஒரு ரூபாய்கூடப் பணம் பெற்றுக்கொள்ளாமல் திரும்பிச் சென்றுவிட்டார். அவள் அடைந்த சந்தோஷத்துக்கு அளவே இல்லை. அந்தத் தருணத்தில் நான் கடவுளை உணர்ந்தேன்!