கந்தன் வந்தான்!
சொல்லோவியமாய் கந்த காவியம்
வேடனின் வருகை!
சாரலும் தூறலுமாய்
முகம் வழிந்த நீரை
வழித்தெறிந்த வேடன்,
சளைத்தானில்லை;
புள்ளினம் தேடுவதாய்
வள்ளியின் தினைப்புனம்
சேர்ந்தான்; குறவள்ளியைக்
கண்டான்!
அங்கே, அவன்
மனப்பட்சிக்கு
இணையாய்
வனப் பட்சிகள்
பறந்தன! அவற்றில்...
தினை கொத்த
வந்தவை பாதி;
மீனினம் என்று
அவளின்
கண்கொத்த
வந்தன மீதி!
கோவைப் பழம்
தொலைத்த
கிள்ளைகளோ,
அவளின் இதழ்
கொத்த வந்தன!
அதுகண்டு அவள்
நகைக்க, குயில்கள்
குரலடங்கி
நின்றன; வேடனோ
புலனடங்கி நின்றான்!
கிழமாகி நின்றான்!
கொடியிடையாள் -
வேல் விழியாள்,
வேடனை மனத்தில்
சிறைபிடித்தாள்!
வேடனோ
சிறைமீள
நாடவில்லை;
அவளின் அகம்நாட
விளைந்தான்.
ஆகவே. காதல்
கிழமாகி நின்றான்!
உருவத்தில் மட்டுமா?
காதல் குறும்பிலும்
பழுத்தவனாய்
அவளருகில் சென்றான்.
`பசி’ என்றான்.
தீயில் சுட்டு
கிழங்களித்தாள்;
`தாகம்’ என்றான்.
தொன்னையில் இட்டு
தேன் அளித்தாள்.
பின் `மோகம்’
என்றவன், அவள் கரம்
பற்றினான். வள்ளி
சினந்தாள்; கண்
சிவந்தாள்!
`அறம் மழுங்கிய
கிழமே! குறவர்தம்
மறம் உமக்குத்
தெரியாது.
கரம் விடுக்கவில்லை
எனில், சிரம் இழக்க
நேரும்; விடும் என்னை’
என்றாள்!
பதிலுக்கு
வேடன் நகைத்த
வேளை, படைச்
சத்தம் கேட்டது; அருகில்
பறை ஒலித்தது.
வேழம் வந்தது!
வணங்கி
நிற்போருக்கு
இணங்கி
அருள்செய்யும்
நம் வேலன்
அணங்கினை ஏய்க்க
வேங்கை
மரமாகி நின்றான்!
வேடர் படை
வந்தது; வள்ளியிடம்
கேட்டது...
`யாது சத்தம்?
கள்வன் வந்தானோ,
காட்டுப்புலி வந்ததோ...’
என்று.
வள்ளி தேடினாள்;
காதல் கிழத்தைக்
காணாது திகைத்தாள்!
ஆகவே காவல்
படையிடம்
`யாதுமில்லை’ எனப்
பதிலுரைத்தாள்.
படை நகர்ந்ததும்
மரம் மீண்டும்
கிழமானது.
வஞ்சிக்கொடியை
பஞ்சுப் பொதிபோல்
நெஞ்சோடு
அணைத்தது!
குறவள்ளி
திகைத்தாள்;
திமிறினாள்;
விலகினாள்;
ஓடினாள்!
மனம்
இறையை
விலக்கும்
தருணம்...
`உற்றவனைப்
பற்றிக்கொள்
இல்லையேல் இன்பவினை
அற்றுப்போகும்’ என
அறம் உரைக்க
தோன்றுமாம் ஞானம்.
இங்கே வேழம்
தோன்றியது!
தன்னையே கண்டாள்!
பருத்த
உடல் குலுங்க
விருத்தன் மகளை
விரட்டியது யானை!
வஞ்சியவள்
அஞ்சி ஓடினாள்;
தன்னையுமறியாமல்
கிழவனின் நெஞ்சில்
தஞ்சம் புகுந்தாள்!
கணநேரம்
ஏதோ உறுத்தவே
நிமிர்ந்தாள்
திகைத்தாள்!
அங்கே...
வெண்தாடி இல்லை;
தோல்சுருக்கம் இல்லை;
நரைகூடிய கிழமும்
இல்லை! பின்னே...
நிமிர்ந்து நோக்கியவள்
ஓராறு முகம் கண்டாள்
ஆறிரு திண்புயம் கண்டாள்.
முத்தாரம் துலங்கும்
மணி மார்பைக்
கண்டாள் - புலவர்கள்
பித்தாகிப் புலம்பும்
அணி அழகைக்
கண்டாள்!
தங்கமென
மின்னும் அவன்
அங்கமெல்லாம்
அண்டபகிரண்டமும்
கண்டாள்!
மூவரைக்
கண்டாள் - முக்கோடித்
தேவரைக் கண்டாள்.
தேவசேனையைக்
கண்டாள்;
தெய்வயானையைக்
கண்டாள்!
முனிவரைக்
கண்டாள் - புவி
மனிதரைக் கண்டாள்!
புள்ளினம்
கண்டாள் விலங்கினம்
கண்டாள் வல்லினம்,
இடையினம் மெல்லினம்
துலங்கும் உலகு
முதலாம் கன்னித்
தமிழையும் கண்டாள்!
விண்ணைக்
கண்டாள் மண்ணைக்
கண்டாள் நிறைவில்
கந்தனிடம் தன்னையே
கண்டாள்!
- கந்தன் வருவான்...