துர்வாச முனிவர், தினந்தோறும் சிவபெருமானை மனத்தில் நினைத்து திருநீற்றைப் பூசிக்கொண்டு தன் கடமைகளைத் தொடங்குவது வழக்கம்.

ஒரு நாள் வழக்கம்போல் காலையில் திருநீற்றைப் பூசிக் கொண்டு பித்ரு லோகத்துக்கு செல்ல தொடங்கினார். வழியில் திடீரென்று ஒரு கிணறு தெரிந்தது. வழக்கமாக செல்லும் பாதையில் இந்தக் கிணறு இதுநாள்வரை இல்லையே, அந்தக் கிணற்றில் என்ன இருக்கின்றது என்பதை சற்று எட்டிப் பார்த்தார்.

அந்த கிணற்றில் பாவம் செய்தவர்கள் அனைவரும் மாட்டிக் கொண்டிருந்தனர். அதாவது, பாவம் செய்தவர் கள் தள்ளிவிடப்படும் நரகக் கிணறு அது. விஷயத்தை அறிந்துகொண்ட முனிவர், பயணத்தைத் தொடர்ந்தார்.

ஆனால் என்ன அதிசயம்... துர்வாச முனிவர் எட்டிப் பார்த்துவிட்டு திரும்பிய மறுகணமே அந்தக் கிணறு சொர்க்கமாக மாறிவிட்டது. அந்தக் கிணற்றுக்குள் இருந்து ஆத்மாக்களை தொல்லைபடுத்திய விஷ ஜந்துக்கள், கொடிய நாகங்கள் அனைத்தும் வாசனை மிகுந்த மலர்களாக மாறி விட்டன. கொதிக்கின்ற தண்ணீர், குளிர்ந்த நீராக மாறிவிட்டது. வீசிய புயல் தென்றலாக மாறிவிட்டது. துர்நாற்றம் நறுமணமாக மாறிவிட்டது. இவ்வளவு நாள்களாக துன்பத்தை அனுபவித்து வந்த ஆத்மாக்கள் அனைத்தும் மோட்சத்தை அடைந்தன. இந்த நரகக் கிணற்றில் இருந்த ஆத்மாக்களைக் கொடுமை செய்து வந்த அரக்கர்கள், நடந்த இந்த அதிசயத்தைப் பார்த்து பயந்துபோய் எமதர்மனிடம் போய் முறையிட்டனர்.