`ஒன்றுமறியாத ஊமைகாள், தென்னரங்கர்

இன்று திருத்தேரிலேறினார். நின்று

வடம் பிடிக்க வாருங்கோள், வைகுந்த நாட்டில்

இடம் பிடிக்க வேண்டுமென்றக் கால்!'

- பரப்பிரம்ம விவேகத்தில் பிள்ளை பெருமாளையங்கார்

அந்த நாளில் பெண்களைப் பற்றிக் குறிப்பிடும்போது, பெற்றோர்கள் அவர்களுக்குச் சூட்டிய பெயர்களால் அவர்களை அழைக்கும் பழக்கம் இல்லை. உறவினர்களே உரிய பெயர்களைச் சொல்லி அழைத்தனர். மற்றோர் அவர்களை அவர்களின் ஊர் பெயராலேயே அழைத்தனர். அதனாலேயே ராமாநுஜரைத் தொடர்ந்த பெண்மக்கள் அவர்களின் ஊர்ப் பெயர்களால் அழைக்கப்பட்டனர்.

பெண் மக்கள் மட்டுமல்ல, பலரும் ஸ்ரீராமாநுஜரைத் தொடர்ந்தனர். அவர்களைப் பட்டியலிட்டால் சீயர்கள், ஆசார்யர்கள், சந்நியாசிகள், கொங்கிகள், தாசர்கள், பாதந் தோய்ந்தவர்கள் என்று பட்டியல் விரிந்துகொண்டே செல்லும். தன் விசிஷ்டாத்வைதக் கொள்கையால் ஸ்ரீவைஷ்ணவத்தைத் தழைக்கச் செய்த ஸ்ரீராமாநுஜர், அனைவருக்கும் பொதுவான ஒரு கொள்கையாகவே அதைக் கருதினார்.

பாரத மண்ணில் இறைவழி ஆதிசங்கரரின் பகுப்பால் வைணவம், சைவம், சாக்தம், காணாபத்யம், கௌமாரம், சௌரம் என்கிற ஆறு வழிகளாய் கொள்ளப்பட்டது.

ஓர் ஊருக்குப் பல பாதைகளை இருப்ப தைப் போல ஒன்றாகிய பிரம்மத்தை அல்லது பரம்பொருளை அடைவதற்கு, அவரவர்க்கு உண்டான வழிகளில் சென்று அடைந்திடலாம் என்பதே ஆதிசங்கரரின் கருத்து.

பின்னாளில் இந்த ஆறு வழிப்பாதை என்பது ‘ஸ்மார்த்தம்’ என்பது சேர்ந்து ஏழு வகைப் பாதையாகியது. பாதைகள் ஏழாக இருப்பினும் இறைக்கொள்கை என்பது த்வைதம், அத்வைதம், விசிஷ்டாத்வைதம் என்கிற மூன்றுக்குள் அடங்கிவிட்டது. பொதுவாய் இந்த மூன்றைப் பற்றிப் பேசும்போது, கேட்போர் ஒரு கணக்குப் பாடத்தை அணுகுவது போலத்தான் அணுகுவர். புரிந்தும் புரியாத ஒன்றாகவே இக்கொள்கைகள் பலர் வரையில் இருக்கின்றன.

இக்கொள்கை என்பது, பரப்பிரம்மத்தை அறியும் முயற்சி; அந்த பரப்பிரம்மத்தின் படைப்பான மனிதனே இதை அறிந்துகொள்ள விழைவது என்பதுதான். இது மனிதர்களில் எல்லோருக்கும் சாத்தியமானது கிடையாது.

ஐம்புலன் சுருக்கி உள்ளொளி பெருக்கிய ஞானியர்க்கே இது சாத்தியம். அந்த வகையில்தான் ஆதிசங்கரர் முயன்று, தான் உணர்ந்ததை அத்வைதமாக முன்வைத்தார். மத்வர் என்பவர் த்வைதமாக வைத்தார். ஸ்ரீராமாநுஜரோ ‘விசிஷ்டாத்வைதம்’ எனும் பதத்தில் முன்வைத்தார். இந்த த்வைதம், அத்வைதம், விசிஷ்டாத்வைதம் என்றால் என்னவென்று முதலில் பார்ப்போம்.

‘த்வைதம்’ என்று கூறும்போது ‘தோ’ என்கிற ஓர் ஒலி மறைந்திருக்க உணரலாம்‌. `தோ' எனில் இரண்டு என்று பொருள். இறைவன், தான் வேறாகவும்; தான் படைத்த உயிர்கள் வேறாகவுமாய் இருக்கிறான். ஆக ‘த்வைதம்’ என்ற இறைக்கொள்கை `அது இரண்டாக இருக்கிறது' என்பதாகும்.

அடுத்து, அத்வைதம். த்வைதம் முன்னால் ஒரு ‘அ’ விழுந்து அத்வைதம் ஆகிறது. அதாவது `இரண்டு இல்லை' என்று கூறுகிறது. அப்படியாயின் அத்வைதக் கொள்கை என்பது ‘அது இரண்டாக இருந்தாலும் இரண்டும் ஒன்றே’ என்பதாகும்.

விசிஷ்டாத்வைதம் என்பது ‘த்வைதம்’ என்ற சொல்லுடன் ‘விசிஸ்டா’ என்கிற சொல்லின் சேர்க்கை ஏற்பட்டு ‘விசிஷ்டாத்வைதம்’ என்றாகிறது.

அதாவது இறைவன் ஒருவனே. அவன் உயிர்களைப் படைத்து, அந்த உயிர்களுக்குள் ஆத்மாவாக விளங்கி, இரு தன்மை கொண்ட வனாகிறான். இந்த இரு கருத்துகளையும் மறுக்காமல், இதனுள் ஒரு விசேஷக் கருத்தைச் சேர்த்தால் அது விசிஷ்டாத்வைதம். விசிஷ்ட என்றால் விசேஷமான என்பதே பொருள். அப்படியாயின் விசேஷமான விசிஷ்டாத்வைத கருத்துதான் யாது?

‘பரமாத்மாவான இறைவன் ஒருவனே! அவனே ஸ்ரீமன் நாராயணன். இந்த பூமிதான் அவன் உடல். இந்த பூமியில் எண்ணில்லாத உயிர்களாய் இருப்பவை ஜீவன்கள். ஆக பரமாத்மா, ஜீவாத்மா, உலகு என்கிற மூன்று அதாவது சித்து, அசித்து, ஈஸ்வரன் என்றும் இதைக் கூறலாம்.

இந்த முப்பொருளின் உண்மையே விசிஷ்டாத்வைதம் என்பதாகும். இதில் சித்து, அறிவு சார்ந்தது. அசித்து என்பது ஜடமாகும். இந்த இரண்டையும் படைத்தவனே பரமாத்மாவான இறைவன் - ஆக சித்து, அசித்து, ஈஸ்வரன் அல்லது பரமாத்மா. அதுவுமல்லது மகாவிஷ்ணு - இதுவே விசிஷ்டாத்வைத கொள்கை.

புற உலகையும் தனி மனித உயிர் களையும், ஜீவாத்மாக்கள் ஒட்டு மொத்தமாக உடல் எனக் கொண்டால், இறைவனை (பரமாத்மா) அதில் உறையும் உயிர் எனச் சொல்லலாம். எவ்வாறு உடலுக்கு உயிர் ஆதாரமோ அதுபோல புற உலகு ஜீவாத்மாக்களுக்குப் பரமாத்மாவே உயிர் போன்றவன்.

இறைவனே உயிர்களுக்குள்ளும் உலக இயக்கத்துக்குள்ளும் அந்தர்யாமியாக நின்று இயக்குகிறான். எனவே, ஆன்மாக்கள் பலவாயினும் பரமாத்மா ஒன்றே. `பரமாத்மாவே பூரணமானது. அதில், தான் ஓர் அம்சம் என்று ஒரு ஜீவன் தன் சுய அனுபவத் தில் அறிந்துகொள்வதே முக்தி ஆகும். இந்த அனுபவத்துக்கு ஆட்பட்ட ஒரு ஜீவன் சரணாகதி புரிய வேண்டும்.

இப்படி விசிஷ்டாத் வைதக் கொள்கையை எளிமைப்படுத்தியும் பெரிதும் தெளிவுபடுத்தியும் வைணவத்தை சிகரம் ஏற்றினார் ஸ்ரீராமாநுஜர்.

பின்னாளில் வந்த அறிஞர்கள் உலகம், ஆதிசங்கரரின் அத்வைத கருத்தை ‘அறிவு வழி’ என்றும் ராமாநுஜரின் விசிஷ்டாத்வைதக் கருத்தை ‘இதய வழி’ என்றும் விமர்சித்தது.

இறைவன் என்பவன் புரிந்துகொள்ள முடியாதவனாய், எட்ட முடியாதவனாய் இருப்பினும், அவனை அப்படி உணர்வதனால் உருவாகும் பக்தி, அச்சமுள்ள பக்தியாகவும் தாழ்வுமனப்பான்மை கலந்த ஒன்றாகவுமே இருக்க முடியும். இதை இறைவனேகூட விரும் மாட்டான். எனவே இறைவழிபாடு என்பது அழகுணர்ச்சி மிகுந்த - அணுக எளிய ஒன்றாக இருந்தாலே போதும். உடன் மாசு மரு இல்லாத பக்தி மட்டுமே போதும். இறையருள் முதலில் வசப்படும். பின் இறைவனே வசப்படுவான் என்பது ஸ்ரீராமாநுஜரின் அடிக் கருத்தாகும்.

இக்கருத்தின்படி தானே வாழ்ந்தும் காட்டினார். ராமாநுஜர் ஆழ்வார்களின் பிரபந்த பாசுரங்கள் நாலாயிரத்தையும் அறிந்து ஆராதித்தார். இதில் ஆண்டாளின் திருப்பாவைத் தமிழில் பெரிதும் உருகியதன் காரணமாக, ‘திருப்பாவை ஜீயர்’ என்கிற பெயரினை யும் பெற்றவர் ஆனார்.

மேலும் வேதம், உபநிடதம், புராணங்கள் என்று சகலத்தையும் அறிந்துகொண்டார். இதையெல்லாம் வைத்தே,

‘சொல்லார் தமிழ் ஒரு மூன்றும் சுருதிகள் நான்கும்

எல்லையில்லா அறநெறி யாவும் தெரிந்தவன்

எண்ணருஞ்சீர் நல்லார் பரவும் இராமாநுசன்’ என்றார் திருவரங்கத்து அமுதனார்.

ஸ்ரீராமாநுஜரால் அந்நாளில் தமிழ் தனித்த ஒரு மதிப்பையும் உயர்வையும் பெற்றது என்றால், அது மிகையில்லை. தமிழின் விரிவாய் இயல், இசை, நாட்டியம் என்கிற மூன்று தோன்றிற்று. இம்மூன்றின் வாயிலாகவும் தமிழ் செழித்தது.

திருவரங்க ஆலயத்தின் கலைச்சிறப்புக்கு அரையர் சேவையை முன்னுதாரண மாகக் கூறலாம். அரையர் என்பதற்கு இறைத்தொண்டு என்பதே பொருள். இந்தத் தொண்டினைப் பாடியும், ஆடியும், நடித்தும் செய்வர்.

ஆழ்வார்களின் பாசுரங்களை எடுத்துக் கொண்டு அதனை இசைபடப் பாடி, அதற்கு ஏற்ப ஆடி, பின் முகபாவங்களோடு நடித்து அனைவரையும் ஈர்க்கும் தொண்டினைச் செய்பவர்களை ‘அரையர்’ என்பர்.

ஸ்ரீராமாநுஜர் இதைப் பெரிதும் ஊக்கப்படுத்தினார். ஆலயம் செல்வோர் இந்த ஆடல் பாடல் நடிப்பைக் காணும் பட்சத்தில் பாசுரங்கள் ஒருவர் மனதில் ஆழமாய் பொருள்படப் பதிந்துவிடும் என்கிற உண்மையை உணர்ந்து இதை அனைவரும் கண்டு மகிழவேண்டும் என்றும் கூறினார்.

இப்படிப்பட்ட தொண்டு புரிந்திடும் அரையர் களுக்கென திருவரங்கத்தில் மனை இடங்களை ஒதுக்கி, வரிசையாக அவர்களைக் குடியமர்த்தி, அவர்கள் வசிக்கும் தெருவுக்கு ‘செந்தமிழ் பாடுவார் வீதி’ என்ற பெயரையும் வைத்தார்.

ஒட்டுமொத்தமாய் ‘பிரபந்தாம்ர்தம்’ எனும் நூல் வாயிலாக, தாம் மறைவதற்கு முன், அதாவது தனது 120-வது வயதில் 74 வார்த்தைகளை அவர் அருளிச் செய்தார். நாராயண பக்தர்களை ஆராதிப்பதே புருஷார்த்தம். அவர்களை வெறுப்பதோ நரகுக்கு இட்டுச் சென்று விடும் என்பதே அதன் சுருக்கமாகும். சற்று விரிவாகக் கூறுவதானால், கீழ்க்காணுமாறு கூறிவிடலாம்.

‘விஷ்ணு பக்தர்களை அவர்களின் சாதி கருதி இகழ்வது கூடாது. அவர்கள் சாதியற்ற வர்கள். பிற உயிர்களையும் இகழ்வாய்க் கருதிவிடக்கூடாது.

அனந்தாழ்வானை அதாவது ஆதிசேஷனைப் பாம்பு என்றும், கருடனைப் பறவை என்றும் அனுமனைக் குரங்கு என்றும், கஜேந்திர யானையை ஒரு மிருகமாக மட்டுமே அற்பமாகக் கருதக்கூடாது. பிரகலாதன், விபீஷணன் போன்றோரை அசுரர் கூட்டத்தவர் என்றும் மலிவாகக் கருதக்கூடாது.

அதேபோல் ஆண், பெண் வேற்றுமை, அடியார்களின் உடல்கூற்றை வைத்து அவர் களை விளிப்பதும், இவன் துறவி, இவன் சம்சாரி, இவன் இளைஞன் என்று வேற்றுமை பாராட்டுவதும் தவறு. எல்லோரையும் சரி நிகர் சமானமாகக் கருதிட வேண்டும்.

ஒரு வைணவனின் வாழ்விடமே திவ்யதேசம். அவர்களை ‘ஸ்வாமி’ என்றே அழைக்க வேண்டும். தன்னையும் அடியேனாக்கிக்கொள்ள வேண்டும்.

- இப்படி அவர் கூறிய அறிவுரைகள் ஏராளம். ஆற்றிய தொண்டோ அதனினும் பெரிது.

சித்து, அசித்து, ஈஸ்வரன் என்கிற முப்பொருள் உண்மையைக் கொண்டு விசிஷ்டாத்வைத சித்தாந்தத்தை அருளிய ஸ்ரீராமாநுஜர், இந்த முப்பொருள் உண்மைச் சாயலில் மூன்று வடிவில் இன்றும் நமக்குக் காட்சி தந்து அருளி வருகிறார்.

இவர் திருநாடு அலங்கரித்த நிலையில், முக்திபெற்ற நிலையில் இவரது பூதவுடலை அரங்கன் கோயில் சுற்றிலேயே பள்ளிப் படுத்தினர். உடலானது கெடாதபடி மூலிகைச் சாறு மற்றும் மெழுகினால் பதப்படுத்தினர். அப்படிப் பதப்படுத்தி அமர்த்திய திருமேனி ‘தாமான திருமேனி’ எனப்படுகிறது. இந்தத் திருமேனியை இன்றும் திருவரங்கத்தில் நாம் தரிசித்து அருள் பெற்றிடலாம்.

இவர் பிறந்து வளர்ந்த ஸ்ரீபெரும்புதூரில் இவர் பொருட்டு வடிக்கப்பட்ட திருமேனி ‘தாம் உகந்த திருமேனி’ என்று அழைக்கப்படுகிறது.

கர்நாடகத்தில் திருநாராயணபுரத்தில் அடியவர்கள் தன் பிரிவைத் தாங்காது அழுதபோது, அவர்கள் நிமித்தம் தன்னைப் போலவே ஒரு சிலையைச் செய்யச் சொல்லி, அதை அணைத்துப் பிடித்து, தன் அருட்சக்தியை அதனுள் நிரப்பி வழங்கிய அந்தத் திருமேனி ‘தமருகந்த திருமேனி.’

இவர் முக்தி அடைந்த வேளையில் அச்செய்தி அறிந்து திருவரங்கம் நோக்கி வந்தவர்களின் எண்ணிக்கையைச் சொன்னால் அது ஆனந்த அதிர்ச்சி அளிப்பதாக இருக்கும்.

இன்றுபோல் பெரும் சாலை வசதிகளோ, போக்குவரத்து சாதனங்களோ இல்லாத அக்காலத்தில், எப்பாடுபட்டேனும் தங்களின் குருவின் பூதவுடலைக் கண்ணாரக் கண்டு வணங்கிடும் விருப்பத்துடன் திருவரங்கம் நோக்கி வந்தோர் எண்ணிக்கை ஆயிரத்தைக் கடந்ததாகவும் எட்டுத் திசையிலிருந்தும் பெருமக்கள் வந்தனர் என்றும் விவரிக்கிறது, குருபரம்பரை ஆறாயிரப்படி என்கிற நூல். இந்த எட்டுத் திசைக்கும் எட்டு தேவதைகள் உள்ள ஒரே கோயில் திருவரங்கப் பெருங்கோயில்.

தெற்கில் உலகளந்த பெருமாள்- இவரை ஆயனார் என்றும் அழைப்பர். தென்மேற்கு மூலையில் யோக நரசிம்மர் எனும் யோக அழகியசிங்கர் (இப்போது இந்த மூர்த்தி கூரத்தாழ்வார் சந்நிதியில் இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது).

மேற்கில் துர்கை இவளை ‘பிடாரி’ என்றும் அழைப்பர். வடமேற்கில் வாதநாராயணர். இவர் சந்நிதி காலத்தால் பழுதடைந்து விட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. வடக்கில் தசாவதார சந்நிதி; இன்றும் கொள்ளிடக் கரையில் உள்ளது. வடகிழக்கில் ஆதிகேசவப் பெருமாள் சந்நிதி (இன்று இருப்பதாய் தெரியவில்லை).

கிழக்கில் லட்சுமி நரசிம்மர் சந்நிதி - இதை ‘காட்டழகிய சிங்கர்’ என்றும் அழைக்கிறோம். தென்கிழக்கு மூலையில் ஸ்ரீ கோதண்டராமர் சந்நிதி. இப்படி எட்டுத் திக்குகளிலும் எட்டு தேவதைகள் இருப்பது திருவரங்கத்தின் தனிச்சிறப்பாகும்.

கூடுதலாகக் கோயிலுக்குள் கருடாழ்வார் அமர்ந்த நிலையில் பெரும் வடிவில் காட்சி தருவது இங்கு மட்டுமே!

மற்ற தலங்களில் நின்று காட்சி தரும் கருடன், இங்கே மட்டும்தான் அமர்ந்த நிலையில் காட்சி தருகிறார்.

இதன் பின்புலத்தில் ஒரு ரசமான சம்பவம் ஒன்று உண்டு.

அது..?

- தொடரும்

கருட தரிசன விசேஷம்!

வைணவக் கோயில்களில் பக்தர்களுக்குச் சடாரி சாத்துவது வழக்கம். ஆனால், ஸ்ரீவைகுண்டம் அருகிலுள்ள திருப்புளியங்குடி காய்ச்சின வேந்தன் கோயிலில் மட்டும் சடாரி சாத்துவதில்லை.

இங்கே, எம்பெருமான் தீட்சண மான நெருப்பாக திகழ்வதால், ஸ்ரீசடாரி சேவை கிடையாதாம்.

நெல்லை மாவட்டம் தென்திருப்பேரையில், பெருமாள் சந்நிதிக்கு நேர் எதிரில் இல்லாமல் இடப்புறமாக சற்றே விலகி இருக்கிறார் கருடாழ்வார்!

நந்தனாருக்காக நந்தி தேவர் வழி விட்டு விலகியது போல், நம்மாழ்வார் பாசுரம் பாடுவதற்காக வடக்குப்புறமாக விலகி அமர்ந் துள்ளாராம் இவர்!

- இரா.பாலகிருஷ்ணன், வரக்கால்பட்டு

சூரிய வழிபாடு!

சூரிய பகவான் தனுசு ராசியில் இருந்து மகர ராசிக்குள் நுழையும் திருநாளை மகரசங்கராந்தி என்று போற்றுவோம்; தைப் பொங்கல் திருநாளாகக் கொண்டாடுகிறோம்.

சூரிய பகவானின் திருவருளைப் பெற்றுத் தரும் காயத்ரீ மந்திரத்தை விஸ்வாமித்திரர் அருளியதும் தைப்பொங்கல் அன்றுதான் என்கின்றன புராணங்கள்.

இந்தத் திருநாளில் மகா விஷ்ணுவை ஸ்ரீசூரிய நாராயணராக வழிபடுவது சிறப்பு.

சூரிய பகவானை, அதிகாலை யில்- சந்திரனும்; நண்பகலில்- வாயுவும்; மாலையில்- சந்திரன், வருணன் இருவரும் சேர்ந்தும் வழிபடுகின்றனர்.

-ஆர்.குமார், திருச்சி-2