அன்பே தவம் - 42

இறைவனைப் பற்றி மட்டும் பாடாமல், இறைவனை நாடி, தேடிச் சென்ற அடியார் பெருமக்களைப் பற்றியும் பாடியது. நன்மை தீமைகளை, ஏற்ற இறக்கங்களை, வாழ்வு தாழ்வுகளைச் சமமாக எண்ணிப்பார்க்கும் பற்றற்ற அடியார் பெருமக்களின் லட்சியத்தை, குறிக்கோளை, சமயவழிப்பட்ட சமூகப் பணிகளையெல்லாம் பாடியது.

பெரியபுராணம், உள்ளும் புறமும் புனிதமாக இருக்கும் திருநீற்று வெண்மையைப்போல், உடலும் உள்ளமும் தூய்மையாக இருக்கும் அடியார் பெருமக்களைப் பற்றிப் பாடியது. சாதிய ஏற்றத்தாழ்வுகளை அகற்றும் பணியை, பக்திவழியில் செம்மையாகச் செய்தது. ‘எல்லோரும் இறைநெறியை அடைய முடியும். இறைவழிபாட்டின் மூலம் இறைவனின் திருவடிப்பேற்றை அடைய முடியும்’ என்ற மனிதகுல சமத்துவப் புரட்சியைச் செய்துகாட்டியது.

பெரியபுராணத்துக்கு உரை எழுதியவர்கள் மிகச் சிலரே. நம் குன்றக்குடி, திருவண்ணாமலை ஆதீனத்தின் ஆறுமுகத் தம்பிரான் சுவாமிகள் சுமார் 130 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் பெரியபுராணத்துக்கு எழுதிய விளக்க உரையை `சிவாலயம்’ ஜெ.மோகன் அண்மையில் பதிப்பித்து வெளியிட்டார். 100 ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய, பழந்தமிழ் இலக்கிய, சமயவழிப்பட்ட, சமூக வழிப்பட்ட நூல்களான திருக்குறள் உரை, திருவாசகம் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு, பெரியபுராண உரை போன்றவற்றைப் பதிப்பிக்கும் பணியில் அவர் ஈடுபட்டி ருக்கிறார். எப்படி உ.வே.சா., கறை யான்களுக்கு இரையாகிக்கொண்டிருந்த ஓலைச்சுவடி களையெல்லாம் தேடித்தேடிக் கொணர்ந்து அச்சுக்கூடத்தில் ஏற்றினாரோ அப்படி, காலவெள்ளத்தில் அழியும் நிலையிலிருக்கும் பழைமையான நூல்களை மோகன் புதுப்பித்துப் பதிப்பித்துக்கொண்டிருக்கிறார். அவருடைய தமிழ்த் தொண்டை வார்த்தைகளால் விவரித்துவிட முடியாது.

பெரியபுராணம், `பக்திவழியில், அன்புவழியில் இறைவனை அடைய முடியும்’ என்கிறது. `பூசலார்’ என்ற அடியவர், இறைவனை இதயக் கோயிலில் எழுந்து அருள்பாலிக்கச் செய்தார். அதேநேரத்தில், பல்லவ மன்னன் பெரிய கற்கோயிலை எழுப்பினான். அங்கே கற்களெல்லாம் பேசும் பொற்சிலை களாகின. மண்ணெல்லாம் விண்முட்டும் கோபுரங்களாக உயர்ந்தன. வண்ணங்க ளால் தீட்டப்பட்ட உயிர்ப்புடைய ஓவியங்கள் எழுந்தன. அப்படி ஒரு கோயிலைப் பார்த்துப் பார்த்து எழுப்பினான் பல்லவ மன்னன். திருக்குட நீராட்டுக்கு நாளும் நேரமும் நிச்சயிக்கப்பட்டன. ஆனால், அந்தத் திருக்கோயிலில் இறைவன் எழுந்து அருள்பாலிக்கவில்லை; பூசலார் என்ற ஏழை அடியவரின் இதயக்கோயிலில் எழுந்து அருள்பாலித்தான். அடியவர் இதயமே தான் எழுந்தருளும் கர்ப்பகிரகம் என்பதை இறைவன் உலகத்துக்கு உணர்த்தினான்.

நம் மகாசன்னிதானம் அடிகள் பெருமான் அடிக்கடி குறிப்பிடுவார்கள். `இறைவன் எப்போது உண்பான்?’

கோடிக்கணக்கான மக்கள் பசியால் துடிக்கும்போது நாம் தரும் திருவமுதை அவன் ஏற்றுக்கொள்வானா? நாம் அவனுக்குத் திருவமுதைப் படைக்கிறோம். எப்போதாவது அவன் உண்டிருக்கிறானா? இறைவன் உண்டதாக நினைத்துக்கொண்டு நாம் அனைவரும் உண்கிறோம். திரும்பவும் நம் மகாசன்னிதானத்தின் கேள்விக்கு வருவோம். `இறைவன் எப்போது உண்பான்?’

`உலகிலிருக்கும் அத்தனை உயிர்க்குலத்துக்கும் பசித்துன்பம் இல்லாமல், வயிறு நிறையும்போதுதான் அவனும் நாம் தரும் திருவமுதை ஏற்றுக்கொள்வான்’ என்று மகாசன்னிதானம் குறிப்பிடுவார்கள். அதை நகைச்சுவையான ஒரு கதையாகவும் சொல்வார்கள்.

ஒரு செல்வந்தர், பழநி முருகப்பெருமான் கோயிலுக்குத் தன் பண்ணையில் விளைந்த முதல் வாழைத்தாரைத் தன் பணியாளர் மூலமாகக் கொடுத்தனுப்பினார். அதிலிருந்தவை, நல்ல கனிந்த வாழைப்பழங்கள். வாழைத்தாரை எடுத்துச் சென்ற ஏழைப் பணியாளருக்கு நல்ல பசி. `அதிலிருந்து இரண்டு பழங்களை எடுத்து உண்டால் யாருக்குத் தெரியப்போகிறது?’ என்று நினைத்து, இரண்டு பழங்களை எடுத்து உண்டும்விட்டார். எஞ்சிய பழங்களோ டிருந்த வாழைத்தாரை இறைவன் சன்னிதானத்தில் கொண்டு போய்ச் சேர்த்தார். வாழைத்தாரைப் பெற்றுக்கொண்ட கோயில் நிர்வாகி, `நீங்கள் அனுப்பிய வாழைத்தாரில் இரண்டு பழங்கள் இல்லை’ என்று அந்தச் செல்வந்தருக்குச் சொல்லி யனுப்பினார். செல்வந்தர், ``இறைவனுக்கு அர்ப்பணித்த வாழைப்பழங்களை நீ எப்படி உண்ணலாம்?’’ என்று அந்தப் பணியாளரை நையப் புடைத்துவிட்டார்.

அன்றிரவு செல்வந்தரின் கனவில் இறைவன் தோன்றினான். ``நீ அனுப்பிய வாழைத்தாரிலிருந்து இரண்டு பழங்கள் மட்டுமே என்னிடம் வந்து சேர்ந்தன. அவை எவை தெரியுமா... எந்த ஏழையால் சாப்பிடப்பட்டனவோ, அவை’’ என்று சொன்னான்.

இதுதான் வழிபாட்டுநெறி. ஏழைகளின் பசி தீர்ப்பதுதான் இறைநெறி. இதைத்தான்,

`யாவர்க்குமாம் இறைவர்க்கு ஒரு பச்சிலை

யாவர்க்குமாம் பசுவிற்கொரு வாயுறை

யாவர்க்குமாம் உண்ணும்போதொரு கைப்பிடி

யாவர்க்குமாம் பிறர்க்கு இன்னுரை தானே’

என்று திருமந்திரம் தெளிவாகச் சொல்கிறது. `நீ இறைவனை ஒரு பச்சிலையால் அர்ச்சித்தால் போதும். இறைவனுக்கு உணவு படைப்பதற்கு முன்னர், ஏழைகளுக்கு உணவளித்துவிட்டுப் பிறகு நீ உண். யாரேனும் ஏழைக்கு ஒரு கைப்பிடி உணவாவது கொடு. பசுவுக்கு உணவளி. இன்சொற்களால் பிறரிடம் பேசு.’ இது, திருமந்திரம் காட்டும் நெறி. நம் ஊனுடம்புதான் ஆலயம். உள்ளம்தான் பெருங்கோயில். இதைப் பூசலார் நிரூபித்தார்.

ஒரு பௌத்த ஆலயத்துக்குள் வயது முதிர்ந்த ஒரு பெரியவர் இரவு நேரத்தில் அடைக்கலமாகப் புகுந்தார். கடுங்குளிர்காலம். அங்கே புத்தரின் மரச்சிற்பங்கள் நிறைய இருந்தன. குளிரைத் தாங்க முடியாத முதியவர், அந்த மரச்சிற்பங்களிலிருந்து சிலவற்றை எடுத்து நெருப்பிலிட்டுக் குளிர்காய்ந்தார். அதை பௌத்த ஆலயத்தின் காவலன் பார்த்து விட்டான்.

``புத்தர் சிற்பங்களையா எரிக்கிறாய்... வெளியே போ!’’ என்று கடுமையாகத் திட்டி வெளியே விரட்டினான். மீதமிருந்த இரவுப்பொழுதைக் கடுங்குளிரில், சாலையோரமாக அமர்ந்து அந்த முதியவர் கழித்தார்.

விடிந்தது. சாலையிலிருந்த மைல்கல் ஒன்றைப் பார்த்தார் முதியவர். `இதுதான் புத்தர்’ என்று சொன்னபடி அதற்குப் பூசை செய்ய ஆரம்பித்தார். அப்போது அந்த வழியாக வந்த பௌத்த ஆலயத்தின் காவலன் அதைப் பார்த்தான். ``உனக்கு மைல்கல் புத்தராகத் தெரிகிறதா?’’ என்று கேட்டான்.

``உனக்கு மரச்சிற்பங்கள் புத்தராகத் தெரியும்போது, எனக்கு மைல்கல் ஏன் புத்தராகத் தெரியக் கூடாது?’’ என்று கேட்டார் பெரியவர்.

எதுவுமே நாம் பார்க்கும் பார்வையைப் பொறுத்தது. கல்லாகப் பார்த்தால் கல். `அதற்குள் கருணையுள்ள கடவுள் இருக்கிறான்’ என்று நினைத்தால், அது கடவுள்.

நம்முடைய ஆதீனத்தின் ஆறுமுகத் தம்பிரான் சுவாமிகள் பெரியபுராணத்துக்கு எழுத்தால் உரை எழுதினார்கள். நம் 45ஆவது குருமகாசன்னிதானமோ வாழ்க்கையால் உரை எழுதினார்கள். நாயன்மார்களின் அடிச்சுவட்டில் தொண்டுநெறியைப் பரப்பினார்கள்.

திருநாளைப் போவார் (நந்தனார்) அவதரித்த மேல ஆதனூரிலும் கிராமத் திட்ட வளர்ச்சிப் பணிகளை நம் ஆதீனம் செம்மையாகச் செய்தது. ஆக, நம் நாயன்மார்கள் செய்த தொண்டு நெறியை அவர்கள் குருபூசை நாளில் வெறும் வழிபாட்டு விழாவாக மட்டும் அமைத்துவிடாமல், மக்களுக்கு வழிகாட்டும் சமூகப் பணிக்களமாக அமைக்கும் செயலை நம் ஆதீனம் அன்றும் இன்றும் தொடர்ந்து செய்துவருகிறது.

அபூ பென் ஆதம் (Abou Ben Adhem) என்பவரின் கனவில் ஒருநாள் தேவதை ஒன்று தோன்றியது. அது ஒரு தங்கப்புத்தகத்தில் எதையோ எழுதிக்கொண்டிருந்தது.

``என்ன எழுதுகிறாய்?’’ என்று கேட்டார் அபூ.

``யாரெல்லாம் கடவுளைச் சிறப்பாக பூஜிக்கிறார்கள் என்ற பட்டியலை எழுதுகிறேன்.’’

``அதில் என் பெயர் இருக்கிறதா?’’

``இல்லை.’’

ஏமாற்றம் அடைந்தார் அபூ. மறுநாளும் தேவதை அவர் கனவில் தோன்றியது. அன்றைக்கும் தங்கப்புத்தகத்தில் எதையோ எழுதியது.

``என்ன எழுதுகிறாய்?’’ என்று கேட்டார் அபூ.

``யாரையெல்லாம் இறைவன் நேசிக்கிறார் என்ற பட்டியலை எழுதுகிறேன்.’’